บททั้งหมดของ เมียอุ้มบุญ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่ 7/2แพรไหมทำงานอยู่ในห้องตรวจเป็นเวลาครึ่งค่อนวัน กว่าจะออกมาพักเที่ยงทานมื้อกลางวันได้ก็เกือบจะบ่ายแล้ว วันนี้หล่อนยุ่งเรื่องงานที่โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ไม่มีเวลาแม้กระทั่งได้ติดต่อหาคู่หมั้นส่วนคุณหญิงบุษบาก็ไม่ต่างกัน ท่านยังคงติดงานประชุมในโรงพยาบาลทั้งวันเช่นกัน เรียกได้ว่าในช่วงนี้งานโรงพยาบาลกำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลงเนื่องจากกำลังขยายโปรเจคฯ ใหม่ๆ เพิ่มเติม เรื่องความสัมพันธ์หล่อนกับธาฎาจึงไม่คืบหน้า“ยัยแพร กว่าจะลงมาได้นะ” เข็มมนิสเพื่อนหมอคนสนิทของแพรไหมเอ่ยทัก ขณะที่เพื่อนสาวเพิ่งเดินมาถึงร้านอาหารชั้นล่างของตึกโรงพยาบาล“เฮ้อ ช่วงนี้วุ่นๆ น่ะแก นี่ก็ต้องรีบกลับไปเข้าแลปต่อ”“อะไรจะขนาดนั้น พักบ้างนะ เป็นหมอก็ใช่ว่าจะป่วยไม่เป็น” เข็มมนิสเอื้อมมือไปแตะบนศีรษะของเพื่อนสนิทด้วยความคุ้นชิน หล่อนเป็นเพื่อนตั้งแต่ที่เรียนปริญญาโทด้วยกันกับแพรไหมที่ต่างประเทศ แพรไหมรู้จักกับทิม ธาฎา ในตอนนั้น ทั้งหล่อนและแพรไหมต่างก็เป็นนักเรียนทุนเช่นกัน พักอยู่หอพักเดียวกัน หลังจากใช้ทุนเสร็จก็ย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลสุขเกษมเข็มมนิสเข้าใจว่าเพื่อนทำงานหนักขนาดนี้เพราะอยากจะช่วยแบ่งเบาภา

ตอนที่ 8/1ธาฎาขับรถพานันนลินทร์มาถึงที่เพนท์เฮ้าส์ตน ตลอดเส้นทางที่ขับมาเขาจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองจนกระทั่งถึงที่หมาย หล่อนไม่สามารถคาดเดาว่าเขาจะเอาอย่างไรกับชีวิตหล่อนต่อจากนี้ ไม่เพียงแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ตั้งตัวไม่ทัน หล่อนเองก็เช่นกันกลับเข้ามาในห้องรับแขก หล่อนเอาแต่นั่งเงียบมือถือถุงยาและสมุดฝากครรภ์ หมอบอกว่าอาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมาเราต่างก็หละหลวมเรื่องการป้องการ ธาฎาเองก็ใช่ว่าจะตระหนักเรื่องการสวมใส่ถุงยางอนามัยแถมยังมีการหลั่งในอยู่บ่อยครั้ง ต่อให้เขาจะเป็นคนสั่งให้หล่อนเป็นฝ่ายไปฉีดยาคุมกำหนดเพื่อป้องกัน ทว่านี่มันก็ผ่านพ้นมาเป็นเดือนแล้ว อีกทั้งการป้องการมันก็อาจจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ หมอก็บอกอยู่หากเขายังจำได้“คุณจะว่าหนิงยังไงก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้” หล่อนอึดอัดที่เขาแต่แต่เดินทำตัวเหวี่ยงใส่ โดยไร้ซึ่งคำพูดด่า“ถามจริงๆ นะ เธอตั้งใจจะปล่อยให้ตัวเองท้องใช่ไหมนันนลินทร์”“หนิงเปล่า อย่ามากล่าวหาหนิงแบบนี้” เรื่องอะไรที่ต้องปล่อยให้ตัวเองท้อง การที่ลูกเกิดมาแล้วรู้ว่าแม่ตัวเองเป็นได้แค่นางบำเรอบนเตียงของพ่อตัวเอง มันช่างน่าปวดใจยิ่งกว่าอะไรดี หล่อนทำแบบนั้นก็เท่

ตอนที่ 8/3หลายวันเข้าไปทุกทีกับบรรยากาศอึดอัดภายในห้องใหญ่ ทั้งธาฎาและนันนลินทร์ไม่เชิงว่าไม่คุยกันเลย เพียงแต่บทสนทนาระหว่างทั้งคู่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แม้กระทั่งการนอน การกิน การใช้ชีวิตร่วมกัน มันกลับไม่เป็นดั่งเมื่อก่อนนันนลินทร์หล่อนเองก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก ทุกอย่างมันน่าอึดอัดไปหมด หากแต่การทำงานที่โรงแรมของเขายังคงเป็นไปได้ด้วยดีคืนนี้หล่อนสบายแล้วที่ต้องปรนนิบัติเขา หลายวันมานี้ก็เช่นกัน แม้ในหัวจะคิดดีใจที่เขาไม่มายุ่งวุ่นวาย ทว่าในใจหล่อนกลับตรงกับข้าม“พรุ่งนี้ฉันต้องไปเขาใหญ่” เขาบอกหล่อนในขณะที่ก้าวขึ้นเตียงนอนหลังจากผ่านการอาบน้ำมาใหม่ๆมือหนาถกเอาผ้าห่มอีกครึ่งหนึ่งมาห่มตัวเอง ส่วนอีกครึ่งมีคนที่นอนรออยู่ก่อนหน้านี้จับจ้องก่อนแล้ว“ไปกี่วันคะ?” เขาคงอึดอัดและไม่อยากเห็นหน้ากัน ถึงขั้นต้องหนีไปเขาใหญ่ อีกหน่อยหล่อนคงจะเป็นฝ่ายหายหน้าไปเพียงเพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าหล่อนอีก“ไม่รู้ สะดวกวันไหนก็คงกลับวันนั้น”“….”“นอนได้แล้ว อย่าถามมาก”ไร้ซึ่งความรู้สึก หากเป็นแบบนี้อีกต่อไป ทำไมไม่ปล่อยหล่อนไปตั้งแต่ตอนนี้ หรือที่ยังไม่ปล่อยหล่อน เพราะยังหาผลประโยชน์จากนางบำเรอคนนี้ไม

ตอนที่ 9/2ธาฎาขับรถมากลับจากบริษัทเป็นเวลาเกือบจะสองทุ่ม ที่ต้องกลับช้านั่นก็เป็นเพราะต้องแวะไปร้านตัดสูทตามคำสั่งของคุณหญิงบุษบาเขาไม่ได้จริงจังกับสาระสำคัญที่จะต้องไปร่วมงานขนาดนั้น แพรไหมเป็นคนที่เขาควรแต่งงานด้วยตั้งแต่ต้นเรื่องนี้เขาทราบดี ทว่าความรู้สึกตอนนี้มันกลับโหวงๆ ในใจ ซึ่งหาสาเหตุยังไม่ได้ธาฎาเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างเงียบ ๆ แสงไฟสีอบอุ่นจากโคมไฟทำให้ห้องดูนุ่มนวล เขาเห็นนันนลินทร์นอนอยู่บนเตียง สวมชุดนอนสีอ่อน เปลือกตาปิดสนิท พร้อมกับเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ไม่มีเสียงพูดออกมาแค่ความมืดสลัวอยู่ภายในนั้น เงาของคนตัวเล็กนอนขดตัวในผ้าห่มผืนใหญ่ที่เราเคยใช้ร่วมกัน เขาก้มลงมองนาฬิการาคาแพงบนข้อมืออีกครั้ง ก่อนจะพบว่าเพิ่งจะสองทุ่มครึ่ง แต่นันนลินทร์ดันปิดไฟนอนก่อนแล้วเขาก้าวถอยหลังออกจากห้องนอนช้าๆ จากนั้นก็พาตัวเองไปอาบน้ำ ก่อน หลังจากที่สายตาคมมองทะลุผ่านกระตกใสภายในห้องแล้วพบว่ามีสายฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ อากาศภายในห้องบวกกับแอร์ที่นันนลินทร์เปิดทิ้งไว้เริ่มเย็นจัดเมื่อเคลียร์ตัวเองเสร็จแล้ว เขาไม่รีรอรีบขึ้นไปบนเตียงคิงส์ไซส์ข้างๆ ใครอีกคน“อื้อออ” แรงสั่นยว

ตอนที่ 10/1หลังจากเลิกงานในวันนั้น นันนลินทร์ยืนรอรถอยู่หน้าบริษัท หล่อนจำใจต้องเชื่อฟังคำสั่งจากเขาทั้ง ๆ ที่ หล่อนอยากจะท้าทายอำนาจเขาเหลือเกิน วันนี้หล่อนเลิกงานตรงเวลา จึงรีบมารอ กลัวว่าคนของเขาจะรอนาน ระหว่างรอในหัวของหล่อนยังคงวนเวียนอยู่กับคำพูดของธาฎา(ฉันจะจัดการเธอ) เสียงของเขาก้องอยู่ในหู รู้สึกเหมือนมันจะเป็นคำสั่งสุดท้ายที่ทำให้เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นมีปัญหาใหญ่หลวงอยู่แล้ว“ฟู่วว” เสียงลมหายใจของหล่อนดังขึ้น ขณะที่รถเมล์จากป้ายก็เลี้ยวเข้าจอดต่อคิวกันหลายคัน ทว่าหล่อนกลับไม่ไป เพียงเพราะรอคนของเขามารับแต่ทันใดนั้น หล่อนกลับรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมองมาที่หล่อน หล่อนหันไปและเห็นรถยนต์หรูอัลพาร์ดสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างๆ ไม่ไกลจากตรงที่หล่อนยืน บนกระจกหน้ารถสามารถมองเห็นผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางแต่งตัวดูดีนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสาร หล่อนจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกันกับที่มีรูปติดประกาศตามบอร์ดทั่วโรงแรม บุคคลนั้นเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของอาณาจักรสุขเกษม ภายใต้การบริหารงานของบริษัทไทยเกษม ท่านก็เป็นคนสำคัญ คนขับรถของท่านลงจากรถมา เขาพุ่งเดินมาใกล้ตัวหล่อนพร้