บททั้งหมดของ เมียอุ้มบุญ: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1/1ปัจจุบัน@กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย“หนิง เสร็จจากเบรกฟาสต์แล้วขึ้นไปหาคุณทิมด้วยนะ” เสียงของผู้จัดการชายคนเก่งบอกกับพนักงานสาวด้วยความสนิท นันนลินทร์กลับมาไทยหลังจากที่หางานในดูไบไม่สำเร็จ นี่ก็ผ่านมาเกือบปีแล้วที่หล่อนกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่ไทยด้วยตัวคนเดียวคุณทิม หรือ ธาฎา ชายหนุ่มเอเชียคนนั้นที่หล่อนเคยเจอเขาในลิฟท์ แท้ที่จริงพอกลับมาไทยหล่อนได้เข้ามาทำงานในโรงแรมแบรนด์เดียวกันกับที่เคยพักอาศัยในดูไบคืนนั้นและเจ้าของแบรนด์ในเครือคือเขา...“คุณทิมมาเหรอคะ? เห็นช่วงนี้พี่แหม่มบอกว่าเขายุ่งงานที่บริษัทนี่”แม้ในใจจะรู้ความเคลื่อนไหวของเขาดีกว่าใคร ทว่าก็ต้องแสร้งถาม ทำเป็นไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับเจ้าของโรงแรม“ไม่รู้สินะ อ่อ! อย่าลืมกาแฟกับอาหารเช้าของคุณทิมด้วยล่ะ เขาโทรมาสั่งเมื่อกี้”“ค่ะ”หญิงสาวน้อมรับคำสั่งจาก FB Manager [1] คนเก่ง บ่อยครั้งที่หล่อนได้ขึ้นไปห้องทำงานของธาฎาด้วยสถานการณ์แอบแฝงแบบนี้แต่ใครในโรงแรมจะรู้กันล่ะว่าแท้ที่จริงแล้วระหว่างหล่อนกับเขามีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งบางอย่างภายในห้องทำงานชั้นบนเกือบถึงชั้นรูฟท็อปด้านบน หรือ Sky lounge มีแผนกต่าง

ตอนที่ 1/3ตกเย็นภายในวันเดียวกัน วันนี้นันนลินทร์กลับถึงคอนโดมิเนียมหรูเพียงคนเดียว ส่วนเจ้าของนั้นบอกหล่อนล่วงหน้าแล้วว่าจะกลับไปนอนที่บ้านของเขา แพทย์หญิง บุษบา รักษ์สุขเกษม เป็นแม่ของธาฎา และท่านก็มีชื่อเสียงทั้งในวงการธุรกิจและวงการแพทย์ ด้วยความสามารถของท่านเองท่านเคยเป็นหมอรักษาคนไข้ในโรงพยาบาลของท่านเอง ทว่าตอนนี้เกษียรออกมาทำหน้าที่บริหารงานด้านโรงพยาบาลแทน แม้ว่าจะไม่ได้รับเคสรักษาคนไข้แล้ว แต่ท่านก็ยังเป็นที่ปรึกษาด้านการแพทย์ได้อย่างผู้มีองค์ความรู้อันที่จริงหล่อนไม่เคยพูดคุยกับท่านโดยตรงแม้แต่ครั้งเดียว เพียงแต่รับรู้เรื่องราวจากลูกชายของท่านเอง รวมทั้งพนักงานหลายคนในโรงแรมที่มีอายุงานมากหลายปี คนเหล่านั้นเคยคุ้นชินกับท่านเมื่อครั้นที่คุณโสพล รักษ์สุขเกษม สามีของแพทย์บุษบานั้นยังมีชีวิตอยู่และดำรงตำแหน่งเดียวกันลูกชายท่าน ก่อนที่ 2-3 ปีที่ผ่านมา ท่านจะจากไป เนื่องด้วยโรคประจำตัวร่างอรชรเดินทางกลับถึงภายในห้องไปที่เรียบร้อย เย็นวันนี้คงต้องพึ่งพาอาหารแบบเดลิเวอรี่ไปก่อน อย่างไรเสียคืนนี้เขาก็นอนที่บ้านเขาแล้ว คนที่ต้องรับบทแม่ครัวอย่างหล่อนจึงพลอยได้พักมือ เปลี่ยนรสชาติ

ตอนที่ 2/2ช่วงดึกภายในวันเดียวกัน หลังจากที่ธาฎาอยู่ร่วมงานฉลองวันเกิด 'นางพิมพ์มุก' แม่ของคู่หมั้นตัวเองเสร็จแล้ว เขาขับรถเพียงไม่นานก็ถึงบ้าน 'นางรจรินทร์' ผู้เป็นย่า ซึ่งท่านอาศัยอยู่บ้านตากอากาศในเขาใหญ่ไม่ห่างไกลจากบ้านของนางพิมพ์มุกมากนักหลานชายเพียงคนเดียวของตระกูล ‘รักษ์สุขเกษม’ เป็นหลานชายคนโปรดของหญิงชราวัย 70 กว่าปี มาโดยตลอด ทายาทเพียงคนเดียวที่ท่านหวังเพิ่งพา ไม่เคยทำให้ผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว หากลูกชายของท่านยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะได้เห็นกับตาไปแล้วว่าธาฎานั้นสืบทอดธุรกิจของตระกูลได้ดีแค่ไหน“อ้าว คุณทิม... กลับมาซะดึกเชียวค่ะ” ป้าชม แม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่รีบวิ่งมาต้อนรับทายาทเจ้าของบ้านหลังใหญ่ด้วยความกระตือรือร้นส่วนคนมาใหม่หันซ้ายขวามองหาผู้เป็นประมุขของบ้านอยู่สักพัก ไร้วี่แววของหญิงวัยเจ็ดสิบในตอนเกือบจะเที่ยงคืน ถึงได้รู้ว่าท่านคงเข้านอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงไม่ได้ทักถามหาท่านจากแม่บ้านคนสนิท“สวัสดีครับป้าชม พอดีว่าผมมางานวันเกิดน้าพิมพ์น่ะครับ ก็เลยแวะมาค้างที่นี่”“อย่างนั้นเหรอคะ แล้วจะอยู่ค้างที่นี่กี่วันดี หรือจะกลับเช้าวันจันทร์เลยคะ?”วันนี้เป็นคืนวัน

ตอนที่ 3/1ท้ายที่สุดนันนลินทร์ก็ยอมจำนนต่อคำเล้าลื้อจากนนทวัฒน์ ด้วยการให้อีกฝ่ายขับโรลส์รอยซ์สุดหรูมาส่งถึงที่ นันนลินทร์ยอมรับว่ายังคงกลัวเรื่องความเป็นส่วนตัวของใครบางคนที่ยังอยู่ต่างจังหวัด ทว่าตอนนี้หล่อนไม่มีตัวเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้แล้ว“คุณหนิงอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอครับ?” สายตาคู่คมกวาดมองไปยังตึกสูงตรงหน้าผ่านทางกระจกรถ ขณะที่ชะความเร็วเพื่อจอดเทียบด้านล่างของตึกเขาไม่ได้มีเจตนาอยากจะดูถูกใคร แต่เท่าที่รู้คือตึกนี้ราคาต่อยูนิตมันค่อนข้างสูงเอาเรื่อง จะว่ากันตามตรงก็เป็นคอนโดฯ ที่ขายให้เฉพาะคนมีฐานะเท่านั้น“ดูสีหน้าคุณนนท์ตอนนี้คงไม่เชื่อน่าเชื่อใช่ไหมล่ะคะว่าหนิงจะอยู่ที่นี่”“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ แต่คือว่าผม...”“พอดีหนิงถูกจ้างให้ดูแลห้องแทนเจ้าของเขาน่ะค่ะ ตอนนี้เขาไปอยู่เมืองนอก” หล่อนไม่อยากจะโกหก เพียงแต่หาใช่เรื่องไม่ที่จะต้องพูดความจริง ว่าที่จริงแล้วหล่อนเป็นแค่นางบำเรอบนเตียงของใครอยู่นนทวัฒน์ดูท่าทางทางจะเชื่อในสิ่งที่หล่อนพูดแบบนี้ด้วยซ้ำ เขาผ่อนลมหายใจเบาๆ ออกมา แต่กระนั้นมันก็ยังดังพอที่ทำให้อีกฝ่ายได้ยิน เขาคงโล่งใจแล้ว ทั้ง ๆ ที่หล่อนเองก็ไม่ทราบถึงสาเห

ตอนที่ 3/3คนที่กลับมาถึงคอนโดฯ ก่อน เริ่มนั่งไม่ติดที่ จะเดินไปมุมไหนของห้องก็ดูเหมือนว่าอยู่ไม่เป็นสุขเกือบ 3 ชั่วโมงได้แล้วที่เขามาถึง จนป่านนี้นันนลินทร์ยังไม่ยอมกลับ โทรหา หรือส่งข้อความไป ก็ยังไม่มีการตอบใดๆ กลับมา ธุระที่ออกไปทำมันนานมากขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร ถึงได้ไม่ยอมกลับมา ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ก็ปาไปแล้วเที่ยงวัน“จะไปไหนก็ไม่บอก”คนรอก็ได้แต่ชักสีหน้าหงุดหงิดไปคนเดียวอยู่แบบนั้น เขากลับมาจากเขาใหญ่จนถึงตอนนี้ ข้าวเม็ดเดียวยังไม่ตกถึงท้อง วันนี้เป็นหยุดแท้ๆ นันนลินทร์ควรจะรอเขาอยู่ที่นี่ ไม่ควรออกไปไหน หรือถ้าจะไปจริงๆ ก็ควรบอกให้เคลียร์และขออนุญาตก่อน ไม่ใช่ส่งข้อความมาสั้นๆ และหายจากการติดต่อไปเลยครึ่งวัน‘หนิงขอออกไปทำธุระข้างนอกครึ่งวันนะคะ’ครึ่งวันหมายถึงจะกลับมาตอนเที่ยงใช่หรือไม่ นี่เขาก้มมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเองเป็นรอบที่ 3 แล้ว ตั้งแต่มาถึง เหลืออีกแค่สิบนาทีก็จะบ่ายโมงอยู่รอมร่อ เขาควรจะจัดการเช่นไรกับคนดื้อรั้นทำตามอำเภอใจตัวเองดีแล้วที่ผ่านมาตลอดเวลาที่เขามักกลับไปพักผ่อนที่บ้านคุณย่าที่เขาใหญ่บ่อยครั้ง หล่อนมักแอบทำเช่นนี้อย่างนั้นหรือไม่“หรือฉันตามใจเธอเกินไปแล