บททั้งหมดของ เมียอุ้มบุญ: บทที่ 61 - บทที่ 70

ตอนที่ 20/3ผ่านมาจนครบ 1 สัปดาห์ นันนลินทร์ได้ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับเจ้าตัวน้อย หล่อนยังคงใช้ชีวิตในแบบที่เคยเป็นนั่นคือการกลับมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของธาฎา ที่ตรงนี้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของหล่อนไปแล้ว ไม่อยากจะนึกถึงวันที่ต้องจากไปเลยตามสัญญาที่ระบุเอาไว้นั้น หล่อนยังมีเวลาอยู่กับลูกน้อยจนกว่าเขาจะหย่านมแม่ ระหว่างนี้หล่อนเองก็จะได้ฟื้นฟูร่างกายเตรียมรับการผ่าตัดในอีกไม่ช้า เมื่อถึงวันนั้นหากชะตากรรมเป็นเช่นไรหล่อนคงต้องยอมรับ“คุณหนูอัญญาเลี้ยงง่ายจังเลยนะคะ ไม่ค่อยร้องเลยเนอะ” คุณเยาว์เดินมายังห้องนั่งเล่นพร้อมกับอุปกรณ์เตรียมอาบน้ำเด็ก จากเดิมที่เคยให้คุณเยาว์มาทำงานแบบเช้าเย็นกลับ ตอนนี้ธาฎาจึงสั่งให้คุณเยาว์พักอยู่ที่นี่เลย เพื่อที่จะได้ดูแลสองแม่ลูกอย่างใกล้ชิด“อาบน้ำกันนะคะคนเก่งของแม่” นันนลินทร์ว่าพลางก้มหน้ามองลูกด้วยความสุข ใบหน้าของอัญญามีร่องรอยดีเอ็นเอจากทางฝั่งของพ่อเขาไว้อย่างชัดเจน จนหล่อนสามารถคาดเดาได้เลยว่าโตขึ้นอัญญาจะหน้าตาเหมือนใคร“มาค่ะ เยาว์ช่วยประคองดีกว่า”ด้วยความที่นันนลินทร์ก็ยังไม่แข็งแรงนัก หน้าที่หลัก ๆ ที่ต้องออกแรงย่อมเป็นของคุณเยาว์ บางหล

ตอนที่ 21/2ธาฎามองตามหลังหล่อนขณะที่เดินกลับเข้าห้อง เส้นผมยาวสยายของนันนลินทร์เคลื่อนไหวตามจังหวะการก้าวเดิน เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆเขาก้มลงมองแก้วบรั่นดีที่เหลืออยู่ในมือ ส่ายหน้าเบาๆ กับตัวเองก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น เก็บขวดบรั่นดีและแก้ววางไว้ที่เดิม เดินไปปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟา ร่างกายอ่อนล้าจากความคิดฟุ้งซ่านและสิ่งที่ต้องเผชิญมาตลอดหลายเดือนนี้ขณะหลับตาลงความเงียบสงบเข้าครอบคลุมห้องทั้งห้องอีกครั้ง แม้ว่าเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่จะเป็นตัวช่วยทำให้เขานอนหลับสบายขึ้น ทว่าเขากลับต้องปรือตาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งด้วยความอึดอัดจากภายในร่างกาย“ร้อนจังวะ” ความอึดอัดยิ่งทำให้เขาต้องตัดสินถอดเสื้อตัวเองเขวี่ยงทิ้ง จากนั่นก็นอนลงอีกครั้ง ขณะที่ผ้าห่มของนันนลินทร์ยังกองอยู่ข้างเขาความหงุดหงิดเขาตัวเองยังไม่มีท่าทีว่าจะจางหาย อาจจะเป็นเพราะเลือดในกายมันสูบฉีดขึ้นมาจากฤทธิ์น้ำเมา เขาตัดสินใจเดินไปเปิดประตูห้องน้ำด้านนอก แสงไฟสลัวสะท้อนในกระจก เขามองตัวเองด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ก่อนจะเปิดน้ำเย็น ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านมือลงไปในอ่างล้างหน้า เสียงน้ำดังเบา ๆ เพื่อช่วยกลบความเงียบและ

ตอนที่ 22/1หลังจากที่ทั้งคู่ได้มีความสุขร่วมกันในค่ำคืนอันเร่าร้อน ทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ร่างสูงของธาฎาเอนกายลงข้าง ๆ นันนลินทร์ ขณะที่ทั้งสองหอบหายใจหนักจากอารมณ์ที่เพิ่งถูกปลดปล่อย ร่างอรชรนอนแนบเขาไว้ในอ้อมแขน หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกที่ยังอัดแน่นอยู่ธาฎามองหน้าหล่อนด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไปจากทุกวัน คืนนี้เขาได้กลับมานอนในที่ที่คุ้นเคยแล้ว หวังว่าอาการนอนไม่หลับของตัวเองจะดีขึ้น เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับลูกน้อยธาฎาลูบผมของนันนลินทร์เบา ๆ พลางพูดขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำ “เธอจะต้องหาย…”เขากล้าพูดคำนี้ออกมาในขณะที่นันนลินทร์ยังงคงหลับอยู่ ใบหน้าหล่อนแนบอยู่ที่อกแกร่งของเขา หล่อนคงเหนื่อยกับอาการที่เป็นอยู่ แต่อย่างไรก็ตามการรักษาของหล่อนนั้นจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอนรุ่งเช้าวันถัดมา คุณเยาว์มีหน้าที่ตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมทำอาหารและเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำหรับคุณหนูอัญญา ทุกอย่างใกล้จะเสร็จสิ้นภายใน 6 โมงเช้าแล้ว เธอจึงเดินไปทางประตูห้องนอนใหญ่เพื่อเรียกปลุกคนด้านในนั้นทว่าก่อนจะไปถึงหน้าห้อง คุณเยาว์ได้เดินผ่านมุมทีวีภายในห้องนั่งเล่น สายตาไล่กวาดมองพื้นที่บริเวณนั้น แต่กลับไม

ตอนที่ 22/3ทางด้านแพรไหมหลังจากที่นั่งรอวันที่ผู้หญิงคนนั้นจะส่งมอบเด็กตัวน้อยให้แก่ตัวเอง นับวันเข้าหล่อนยิ่งอดทนรอไม่ไหว หากช้าอยู่แบบนี้โปรเจคที่มีแผนการว่าจะสร้างอาจต้องล้มไม่เป็นท่า(ย้อนกลับไปหลังจากวันเข้าสู่เรือนหอในคืนแรก)‘ถ้าครบวันที่นันนลินทร์ได้เข้าผ่าตัดเมื่อไหร่ ผมจะยอมเซ็นใบทะเบียนสมรสกับแพรทันที’‘ได้ไงหาทิม แบบนี้ลูกก็ผิดคำกับแม่แล้วนะ!’‘ใช่ค่ะ ทิมพูดแบบนี้รู้ไหมคะ ว่าแพรยิ่งไม่อยากเชื่อใจอะไรจากทิมอีก’‘จะยื้อเวลาทำกัน ยังไงหนูแพรก็แต่งงานกับลูกแล้ว’‘ที่ผ่านมา ทั้งแพร ทั้งแม่ อยากได้อะไรผมไม่เคยขัด แต่เรื่องนี้ขอเถอะครับ ผมจะตัดสินใจเอง ขอแค่ทำตามที่ผมบอก’‘ทิม! งั้นแม่จะไม่ให้มันรักษาที่โรงพยาบาลของเรา!’‘ถ้าคุณแม่ทำแบบนั้นจริงๆ อย่าหาว่าผมใจร้ายนะครับ ผมทำได้มากกว่าที่แม่คิดไม่ถึงอีก’‘หมายความว่ายังไงคะ นี่...ทิมหลงรักแม่นั่นแล้วจริงๆ เหรอ!?’‘อย่าถามแบบนี้อีกนะแพร แล้วก็อย่าให้ทิมพูดของเรื่องแพรบ้าง’แพรไหมนั่งอยู่ในห้องทำงานของเธอด้วยท่าทีเครียด หล่อนมองเอกสารในมือ แต่กลับไม่สามารถจดจ่อกับงานได้เลย ความคิดวนเวียนอยู่ที่เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนหน้านี้ ทั้ง

ตอนที่ 23/22 ชั่วโมงกว่าๆ ที่นันนลินทร์ถูกนำตัวส่งเข้าไปด้านในห้องผ่าตัด ภายหลังจากที่หมอนพดลได้ออกมาแจ้งทางผู้ติดตามทางฝั่งคนไข้ สุชาฎาพยายามติดต่อแฟนหนุ่มคนสนิทอย่างเรืองฤทธิ์มาเป็นเวลานานพอๆ กับที่นันนลินทร์เข้าไปด้ายในห้องผ่าตัด ทว่า...กลับไม่มีสัญญาณตอบกลับจากทางฝั่งนั้นเลย ส่วนคุณเยาว์ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน “คุณเยาว์ เป็นไงบ้างคะ...ติดต่อคุณทิมได้ไหม?” “ไม่ได้เลยค่ะ”“เขาน่าจะยุ่งกันอยู่แน่เลยค่ะ นี่เรืองก็ไม่รับสายเลย”“แต่เดี๋ยวจะมีคนของคุณหนิงมาค่ะ” สุชาฎาอุ้มหนูน้อยอัญญาเอาไว้แนบอก เธอทำหน้าสงสัยในคำพูดของพี่เลี้ยงคนนี้ คนของนันนลินทร์งั้นหรือ ....จริงสินะ ใครๆ เขาก็มีครอบครัว มีญาติพี่น้องกันทั้งนั้น สุชาฎาคิดแบบนี้ “แล้วเขาจะมาตอนไหนคะ?” “น่าจะสักพักค่ะ” คุณเยาว์ไม่มั่นใจเรื่องเวลานัก หากแต่เธอได้บอกกล่าวในสิ่งที่นันนลินทร์ไหว้วานเอาไว้แล้ว ที่เหลือก็คงต้องรอลุ้นกันเอาเอง ขณะที่สุชาฎาและคุณเยาว์กำลังพูดคุยกัน หนูน้อยอัญญาในอ้อมแขนของสุชาฎาก็เริ่มงอแงเล็กน้อย เธอรีบปลอบเด็กหญิงพร้อมกับเปลี่ยนท่านั่งเพื่อให้หลานสาวรู้สึกสบายขึ้นเวลาผ่านไปอีกราวครึ่งชั่วโมง เสียงฝีเท้า