ตอนที่ 22/1หลังจากที่ทั้งคู่ได้มีความสุขร่วมกันในค่ำคืนอันเร่าร้อน ทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ร่างสูงของธาฎาเอนกายลงข้าง ๆ นันนลินทร์ ขณะที่ทั้งสองหอบหายใจหนักจากอารมณ์ที่เพิ่งถูกปลดปล่อย ร่างอรชรนอนแนบเขาไว้ในอ้อมแขน หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกที่ยังอัดแน่นอยู่ธาฎามองหน้าหล่อนด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไปจากทุกวัน คืนนี้เขาได้กลับมานอนในที่ที่คุ้นเคยแล้ว หวังว่าอาการนอนไม่หลับของตัวเองจะดีขึ้น เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับลูกน้อยธาฎาลูบผมของนันนลินทร์เบา ๆ พลางพูดขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำ “เธอจะต้องหาย…”เขากล้าพูดคำนี้ออกมาในขณะที่นันนลินทร์ยังงคงหลับอยู่ ใบหน้าหล่อนแนบอยู่ที่อกแกร่งของเขา หล่อนคงเหนื่อยกับอาการที่เป็นอยู่ แต่อย่างไรก็ตามการรักษาของหล่อนนั้นจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอนรุ่งเช้าวันถัดมา คุณเยาว์มีหน้าที่ตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมทำอาหารและเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำหรับคุณหนูอัญญา ทุกอย่างใกล้จะเสร็จสิ้นภายใน 6 โมงเช้าแล้ว เธอจึงเดินไปทางประตูห้องนอนใหญ่เพื่อเรียกปลุกคนด้านในนั้นทว่าก่อนจะไปถึงหน้าห้อง คุณเยาว์ได้เดินผ่านมุมทีวีภายในห้องนั่งเล่น สายตาไล่กวาดมองพื้นที่บริเวณนั้น แต่กลับไม
ตอนที่ 22/2นันนลินทร์ตื่นขึ้นมา หล่อนเห็นร่างสูงของธาฎากำลังยืนแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจกภายในห้องนอนกว้าง‘นี่เราสายขนาดนั้นเลยเหรอ?’ คำพูดนี้มันดันผุดขึ้นมาในหัว หลังจากที่หล่อนพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนคิงส์ไซส์ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงหันมามอง เขาวางหวีลงเก็บไว้ที่หน้ากระจกก่อนที่จะเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย“นึกว่าจะไม่ตื่นง่ายๆ ซะอีก”“ลูกล่ะคะ?” หล่อนมองไปรอบห้องแต่ไม่เห็นหนูน้อยอัญญา“คุณเยาว์อุ้มไปอาบน้ำให้แล้ว” ธาฎาตอบเสียงนุ่ม “ไม่ต้องห่วงหรอก”นันนลินทร์พยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับมามองเขา หล่อนรู้สึกโล่งใจที่ลูกอยู่ในความดูแลของคุณเยาว์ แต่ก็อดรู้สึกเขินไม่ได้เมื่อเห็นสายตาที่ธาฎามองมามันดูเจ้าเล่ห์ชอบกล“ขอโทษนะ ที่เมื่อคืนจัดให้หนักไปหน่อย” เขาล้อเลียนพลางยกยิ้มมองหน้าหล่อนนันนลินทร์หน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น หล่อนพยายามกลบเกลื่อนความเขินอายด้วยการเบือนสายตาหนี “…”ธาฎาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะไหล่หล่อน “ถ้าเหนื่อยก็พักต่ออีกหน่อยก็ได้ ไม่ต้องรีบ”“ไม่เป็นไรค่ะ ป่านนี้ลูกคงหิวแล้ว” นันนลินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงเก็บอาการ และพยายามก้าวออกไปจากบรรยากาศที่ทำให้ใจเต้นแรง
ตอนที่ 22/3ทางด้านแพรไหมหลังจากที่นั่งรอวันที่ผู้หญิงคนนั้นจะส่งมอบเด็กตัวน้อยให้แก่ตัวเอง นับวันเข้าหล่อนยิ่งอดทนรอไม่ไหว หากช้าอยู่แบบนี้โปรเจคที่มีแผนการว่าจะสร้างอาจต้องล้มไม่เป็นท่า(ย้อนกลับไปหลังจากวันเข้าสู่เรือนหอในคืนแรก)‘ถ้าครบวันที่นันนลินทร์ได้เข้าผ่าตัดเมื่อไหร่ ผมจะยอมเซ็นใบทะเบียนสมรสกับแพรทันที’‘ได้ไงหาทิม แบบนี้ลูกก็ผิดคำกับแม่แล้วนะ!’‘ใช่ค่ะ ทิมพูดแบบนี้รู้ไหมคะ ว่าแพรยิ่งไม่อยากเชื่อใจอะไรจากทิมอีก’‘จะยื้อเวลาทำกัน ยังไงหนูแพรก็แต่งงานกับลูกแล้ว’‘ที่ผ่านมา ทั้งแพร ทั้งแม่ อยากได้อะไรผมไม่เคยขัด แต่เรื่องนี้ขอเถอะครับ ผมจะตัดสินใจเอง ขอแค่ทำตามที่ผมบอก’‘ทิม! งั้นแม่จะไม่ให้มันรักษาที่โรงพยาบาลของเรา!’‘ถ้าคุณแม่ทำแบบนั้นจริงๆ อย่าหาว่าผมใจร้ายนะครับ ผมทำได้มากกว่าที่แม่คิดไม่ถึงอีก’‘หมายความว่ายังไงคะ นี่...ทิมหลงรักแม่นั่นแล้วจริงๆ เหรอ!?’‘อย่าถามแบบนี้อีกนะแพร แล้วก็อย่าให้ทิมพูดของเรื่องแพรบ้าง’แพรไหมนั่งอยู่ในห้องทำงานของเธอด้วยท่าทีเครียด หล่อนมองเอกสารในมือ แต่กลับไม่สามารถจดจ่อกับงานได้เลย ความคิดวนเวียนอยู่ที่เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนหน้านี้ ทั้ง
ตอนที่ 23/14 เดือนผ่านไปนันนลินทร์ยังคงได้ใช้เวลากับลูกน้อยของตน หล่อนมีความสุขที่มียัยหนูอัญญาเข้ามาเติมเต็ม ทุกครั้งที่มองไปยังใบหน้านิ่มนวล ยิ่งอดไม่ได้ที่จะลงมือฟัดแก้มป่องทั้งสองข้าง อัญญาทำให้หล่อนได้รู้ว่าการมีชีวิตอยู่คืออะไร ลูกคือสิ่งเดียวที่ช่วยเยียวยาแม่อย่างหล่อนได้ แม้ว่าที่ผ่านความรักในรูปแบบต่างๆ จะทำให้หล่อนต้องแตกสลายทั้งที่หล่อนตั้งคำถามว่าตัวเองทำอะไรผิดอยูู่่เสมอ จนกระทั่งวันนี้ได้คำตอบว่าหล่อนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย จะมีก็แต่คนที่เคยอยู่ในชีวิตของหล่อนนั่นแหละที่ไม่เคยเห็นคุณค่ากัน ไม่มีความเห็นอกเห็นใจกันและกัน ดังนั้นหากจะให้ตอบความรู้สึกที่มีในตอนนี้ว่าหล่อนสามารถตัดขาดผู้คนเหล่านั้นได้ทันทีเลยหรือไม่ คำตอบคือว่า ‘หล่อนสามารถทำได้แล้ว’ นั่นเป็นเพราะความเจ็บปวดที่สะสมมาเรื่อยๆ มันค่อยกัดกินความดีในตัวหล่อนให้จางหายไป สิ่งใดที่คนไม่เห็นคุณค่า สิ่งนั่นไม่คุณค่าแก่เรา ทุกวันคืนหล่อนได้ทบทวนเรื่องราวในอดีตผ่านบทความและสื่อธรรมมะพัฒนาตนเองแบบออนไลน์ ในยุคสมัยเทคโนโลยีมีบทบาทมากมาย หล่อนได้เข้าถึงสิ่งเหล่านี้ ซึ่งช่วยทำให้หล่อนตกตะกอนความคิดดียิ่งขึ้น ขณะที่ชีวิตยังค
ตอนที่ 23/22 ชั่วโมงกว่าๆ ที่นันนลินทร์ถูกนำตัวส่งเข้าไปด้านในห้องผ่าตัด ภายหลังจากที่หมอนพดลได้ออกมาแจ้งทางผู้ติดตามทางฝั่งคนไข้ สุชาฎาพยายามติดต่อแฟนหนุ่มคนสนิทอย่างเรืองฤทธิ์มาเป็นเวลานานพอๆ กับที่นันนลินทร์เข้าไปด้ายในห้องผ่าตัด ทว่า...กลับไม่มีสัญญาณตอบกลับจากทางฝั่งนั้นเลย ส่วนคุณเยาว์ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน “คุณเยาว์ เป็นไงบ้างคะ...ติดต่อคุณทิมได้ไหม?” “ไม่ได้เลยค่ะ”“เขาน่าจะยุ่งกันอยู่แน่เลยค่ะ นี่เรืองก็ไม่รับสายเลย”“แต่เดี๋ยวจะมีคนของคุณหนิงมาค่ะ” สุชาฎาอุ้มหนูน้อยอัญญาเอาไว้แนบอก เธอทำหน้าสงสัยในคำพูดของพี่เลี้ยงคนนี้ คนของนันนลินทร์งั้นหรือ ....จริงสินะ ใครๆ เขาก็มีครอบครัว มีญาติพี่น้องกันทั้งนั้น สุชาฎาคิดแบบนี้ “แล้วเขาจะมาตอนไหนคะ?” “น่าจะสักพักค่ะ” คุณเยาว์ไม่มั่นใจเรื่องเวลานัก หากแต่เธอได้บอกกล่าวในสิ่งที่นันนลินทร์ไหว้วานเอาไว้แล้ว ที่เหลือก็คงต้องรอลุ้นกันเอาเอง ขณะที่สุชาฎาและคุณเยาว์กำลังพูดคุยกัน หนูน้อยอัญญาในอ้อมแขนของสุชาฎาก็เริ่มงอแงเล็กน้อย เธอรีบปลอบเด็กหญิงพร้อมกับเปลี่ยนท่านั่งเพื่อให้หลานสาวรู้สึกสบายขึ้นเวลาผ่านไปอีกราวครึ่งชั่วโมง เสียงฝีเท้า
ตอนที่ 23/3เวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง หลังจากหมอนพดลเข้ากลับไปในห้องผ่าตัด ความเงียบงันที่หน้าห้องนั้นเหมือนจะยืดเยื้ออย่างไม่มีที่สิ้นสุด คุณเยาว์และสุชาฎาแทบจะกลั้นหายใจรอคอย ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงเสียงของหนูน้อยอัญญาที่ร้องงอแงเป็นระยะทันใดนั้น เสียงประตูห้องผ่าตัดเปิดออกอีกครั้ง หมอนพดลเดินออกมาพร้อมสีหน้าที่เคร่งเครียดกว่าครั้งก่อน สุชาฎารีบลุกขึ้นยืนในทันที ขณะที่คุณเยาว์มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล“หมอ...คุณหนิงเป็นยังไงบ้างคะ?” สุชาฎาถาม น้ำเสียงเธอสั่นหมอนพดลถอนหายใจหนัก เขามองไปรอบๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงความหวัง“ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยครับ...เราไม่สามารถยื้อชีวิตคุณนันนลินทร์ไว้ได้”คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของทุกคน สุชาฎาทรุดตัวลงนั่ง ขณะที่คุณเยาว์ยกมือปิดปาก พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้น“ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้...” สุชาฎาพูดพึมพำ น้ำตาไหลอาบแก้ม หนูน้อยอัญญาในอ้อมแขนยังคงร้องงอแง เหมือนรับรู้ถึงการสูญเสียที่เพิ่งเกิดขึ้น“เราได้ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้วครับ แต่อาการของเธอทรุดหนักเกินกว่าจะช่วยได้” หมอนพดลกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดคุณเยา
ตอนที่ 24/1เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมง ธาฎากลับมาถึงกรุงเทพฯ ด้วยความร้อนใจ เขามุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลทันที โดยไม่ได้แวะพักที่ใด เสียงรองเท้าหนังดังสะท้อนในทางเดินที่เงียบสงัด ทุกก้าวยิ่งทวีความร้อนรนในใจของเขามากขึ้นเมื่อมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วย เขาพบสุชาฎาและคุณเยาว์นั่งอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความโศกเศร้า เด็กน้อยในอ้อมแขนของคุณเยาว์ดูสงบลง แต่ในดวงตาของธาฎามองเห็นได้ชัดว่าเบื้องหลังความเงียบสงบนั้นคือความจริงที่เขาไม่อยากรับรู้“เกิดอะไรขึ้น?” ธาฎาถามเสียงดัง ขณะที่ก้าวไปหยุดตรงหน้าเธอสุชาฎาเงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำตาเอ่อล้นโดยไม่ทันตั้งตัว เธอกำมือแน่นพยายามกลั้นสะอื้น “คุณทิม...คุณหนิง...เธอ...”“อะไรล่ะ!? พูด!!!” ธาฎาถามเสียงแข็ง ใจเขาเริ่มเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิด มือหนาพลางเขย่าตัวสุชาฎาด้วยความร้อนใจ ทว่าสุชาฎาก็ยังไม่เอื้อนเอ่ยประโยคใดออกมา มีเพียงเสียสะอื้นในลำคอเท่านั้นที่ทุกคนได้ยิน จนกระทั่งคุณเยาว์เดินเข้ามาใกล้ “อึก! คุณหนิงเธอไปสบายแล้วนะคะ...” เสียงของคุณเยาว์เอ่ยแผ่วเบา แต่ทุกคำกระแทกเข้าไปในหัวใจของธาฎาอย่างจังเขานิ่งค้างไปชั่วขณะ เหมือน
ตอนที่ 24/2ธาฎายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาในใจจนทำให้หัวใจของเขาเหมือนจะหยุดเต้น แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเรืองฤทธิ์ น้ำเสียงสั่นเครือที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะพังทลายลง‘นายครับ! ...แย่แล้วครับ ตอนนี้มีคนขอรับร่างคุณหนิงออกไปจากโรงพยาบาลได้สักระยะแล้วครับ’ธาฎาหันขวับไปมองหน้าเรืองฤทธิ์ ใจของเขาตกลงไปถึงพื้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เมื่อคำเหล่านั้นดังก้องในหัวของเขา เสียงนั้นเหมือนสะท้อนกลับมาในหูของเขาไม่หยุด ความรู้สึกช็อกสุดขีดทำให้เขาทั้งหมดสติไปชั่วขณะธาฎาตะโกนถามเสียงดัง ร่างสูงที่เต็มไปด้วยความโกรธลุกลานหันไปหาตัวเพื่อนสนิทแต่จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหมุนไปมา ทุกอย่างรอบตัวเขาเริ่มพร่ามัวเขาก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว แต่ทันใดนั้นเท้าของเขาก็ล้มลงร่างสูงของธาฎาล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ทุกอย่างรอบตัวเขาเงียบไปหมด ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดหมุนและก่อนที่เขาจะได้หายใจ เขาก็หมดสติไปในทันที“คุณทิม!” เสียงร้องเรียกดังขึ้นจากหลายทิศทาง สุชาฎาและคุณเยาว์รีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันทีเรืองฤทธิ์ท
The end6 เดือนต่อมาบรรยากาศที่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่งของไทย ที่เขาใหญ่ในช่วงฤดูหนาวเต็มไปด้วยความงดงาม บ้านพักตากอากาศของคุณย่าของธาฎาที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติถูกจัดตกแต่งด้วยดอกไม้สดหลากสีสัน เต็มไปด้วยความอบอุ่นและโรแมนติกสำหรับงานแต่งงานธาฎาในชุดสูทสีขาว เดินตรวจดูความเรียบร้อยของงานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพอใจและความสุขทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบสำหรับวันนี้ เพราะวันนี้ไม่ใช่แค่วันแต่งงานของเขา แต่เป็นวันที่เขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงที่เขารักที่สุดนันนลินทร์ยืนอยู่ในห้องแต่งตัว สวมชุดเจ้าสาวสีขาวเรียบหรูที่มีลูกไม้ประดับอย่างประณีต หล่อนหันมองตัวเองในกระจก มือแตะท้องเบาๆ ราวกับย้ำกับตัวเองว่าทุกอย่างที่ผ่านมาคือเรื่องจริงนางนิรณียืนอยู่ข้างๆ คอยช่วยจัดชายกระโปรงและให้กำลังใจลูกสาว “แม่ภูมิใจในตัวหนิงนะลูก วันนี้ลูกดูสวยที่สุดเลย”นันนลินทร์หันมายิ้ม “ขอบคุณนะคะแม่ ถ้าไม่มีแม่ หนิงคงไม่มีวันนี้”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่คุณเยาว์และสุชาฎาจะเดินเข้ามา พร้อมกับหยุดมองหล่อนราวกับตกตะลึงในความงาม พวกเธอเดินเข้ามาใกล้ ยื่นมือออกไปจับมือหล่อนเบาๆ“คุณหนิง…สวยมากเลยค่ะ” นันน
ตอนที่ 32/31 สัปดาห์ถัดมา นางนิรณีมาอยู่ดูแลลูกสาวในช่วงเช้า สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอรู้ว่าธาฎาแวะเวียนมาทำคะแนนกับนันนลินทร์ลูกสาวเธอแบบไม่ว่างเว้นเธอเองก็ยอมเปิดทางให้ ถึงได้ไม่ค่อยแวะมาหาลูกสาวที่โรงพยาบาล จนกระทั่งวันนี้มีคำสั่งจากหมอเจ้าของไข้แล้วว่าอาการของนันนลินทร์นั้นดีขึ้นมากแล้ว และสามารถออกจากโรงพยาบาลไปได้ส่วนหลังจากนี้นันนลินทร์อาจจะยังต้องใช้ไม้เท้าเพื่อพยุงตัวไปก่อน จนกว่าอาการจะหายเป็นปกตินางนิรณีนั่งลงข้างเตียง มองสำรวจใบหน้าลูกสาวอย่างพิจารณา “ดูดีขึ้นเยอะเลยนะลูก ดีใจไหมจะได้ออกจากโรงบาลแล้วนะ”คำถามนั้นทำให้นันนลินทร์ชะงัก หล่อนหลุบตาลงมองมือที่วางอยู่บนตัก “ดีใจสิคะแม่”“ดีแล้ว แม่อย่กจะให้หนิงดู ว่าบ้านที่แม่ซื้อไว้ที่นี่นั้นสวยมากแค่ไหน ถ้าหากเราฟ้องศาลชนะ...อัญญามาอยู่ที่นี่กับเรา แม่จะทำห้องสวยๆ ให้อัญญา”นางนิรณีพูดแฝงไปด้วยเลสนัย เธออยากรู้ตอนนี้ในใจของลูกสาวตนเองจะคิดเห็นเช่นไร กับเรื่องที่เคยอยากจะทำ “ธาฎาจะได้รับกรรม เหมือที่หนูเคยบอก” เธอพูดขยี้ให้ลูกสาวได้รู้สึกตัวไปอีก“แม่คะ...คือหนิง”“ว่าไงล่ะลูก? แม่น่ะคุยกับคุณนนท์เขาแล้วนะลูก”คำพูดของผู้เป็นแม่
ตอนที่ 32/2 หล่อนหลุบตามองพื้นอย่างครุ่นคิด ภายในใจมีทั้งความลังเลและความหวังที่แทรกเข้ามาในเสี้ยววินาที“ฉัน...ฉันยังตอบคุณไม่ได้ตอนนี้หรอก” นันนลินทร์พูดเสียงเบา “ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา คุณเองก็ทำตัวดีๆ ก็แล้วกัน”ธาฎายิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้า เขาดีใจไม่ใช่น้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น นันนลินทร์พูดราวกับว่าหล่อนกำลังบอกกลายๆ ว่าหล่อนให้โอกาสเขาแล้ว“เมื่อกี้เธอหมายความว่าไง?” ร่างสูงผละจากเปลนอนลูกน้อยเมื่อเห็นว่าลูกหลับสนิทแล้ว เขาเดินเข้ามาใกล้คนป่วยบนเตียง นันนลินทร์แอบถอนหายใจ รู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าสู่เขาวงกตแห่งความรู้สึกอีกครั้ง“ก็ตามที่พูด...คุณเข้าใจยากตรงไหน?” “ไม่...หนิง ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม? เธอให้โอกาสฉันแล้ว” “ให้โอกาสแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำยังไงกับฉันเหมือนเดิมก็ได้”“ผมจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง...ทั้งเธอและลูก”แม้คำพูดของเขาจะดูมั่นคง แต่นันนลินทร์ยังไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองหวังมากเกินไป หล่อนเพียงมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนลงเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะพยายามคว้าเอาไม้เท้าที่อยู่ไม่ไกลนัก เพื่อหวังจะทาง ทว่าหล่อนกลับคว้ามันไม่ถึง จนทำให้เขาต้อง
ตอนที่ 32/1เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวัน ธาฎาป้อนอาหารลูกอีกครั้งจนอิ่ม โชคดีจริงๆ ที่เตรียมทั้งของใช้และอาหารมาพร้อมทุกอย่าง อัญญาจึงไม่งอแง คุณพ่อมือใหม่จัดการประกอบเปลนอนแบบพกพาสำหรับเด็กขึ้นภายในห้องพักผู้ป่วย เขามุ่งมั่นทำมันด้วยความจริงจัง ขณะเดียวกันที่เจ้าของเปลนอนตัวจริงก็เริ่มตาเยิ้มลงมาก เป็นสัญญาณว่าอัญญานั้นง่วงเต็มที่แล้ว การกระทำของธาฎานั้นอยู่ในสายตาของคนที่กำลังกล่อมลูกนอนบนตัก หล่อนไม่คาดคิดว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ จุดที่พ่อของลูกมีความใส่ใจและทำทุกอย่างให้ลูกได้มากมาย ทั้งที่หน้าที่แบบนี้ส่วนมากจะเป็นแม่ของลูกทำซะส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวไหนก็ตามแต่ สายตาคู่สวยมองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย หล่อนยังจำภาพในอดีตของผู้ชายคนนี้ได้ดี ภาพของเขาที่เย็นชา ดื้อรั้น และไม่เคยแยแสต่อคำขอร้องใดๆ ของหล่อน แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมากจนขนลุก“คุณทำเองเป็นหมดเลยเหรอ?” หล่อนถามขึ้นในขณะที่ลูบหัวลูกสาวเบาๆ ที่หลับคาตักธาฎาที่กำลังจัดหมอนในเปลให้เรียบร้อย หยุดมือชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแม่ของลูก“ฉันเคยเสียหลักครั้งหนึ่งตอนที่เธอจากไป วันๆ ไม่ยอมไปทำงาน กินแค่เหล้า เสเพไปวันๆ เพียงแค่อย
ตอนที่ 31/3เช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างของโรงพยาบาล ธาฎาก้าวลงจากรถพร้อมลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขน เขาสะพายเป้เล็ก ๆ ที่บรรจุของใช้ของอัญญาไว้เต็มแน่น หลังจากวันนี้อนุญาตให้เรืองฤทธิ์ สุชาฎา และคุณเยาว์ได้ออกไปใช้ชีวิต เที่ยวชมเมืองทะเลทรายแห่งนี้เขาใช้เวลาไม่นานนักก็เดินเข้าไปยังตึกพักฟื้นผู้ป่วยทันที อัญญาในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนยิ้มแย้มแจ่มใส มือเล็ก ๆ จับไหล่ของพ่อแน่น สายตาซุกซนของเธอชำเลืองมองรอบข้างด้วยความตื่นเต้น ธาฎาหันไปมองลูกสาว ยิ้มบาง ๆ ออกมา ถึงแม้ในใจเขาจะเต็มไปด้วยความกังวลเมื่อมาถึงหน้าห้องพักของนันนลินทร์ เขาหยุดยืนชั่วครู่ สูดหายใจลึกเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือนันนลินทร์ที่เพิ่งตื่นและกำลังพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียงหันไปมองอย่างตกใจเมื่อเห็นเขา“คุณมาทำไมอีก...” หล่อนถามเสียงแผ่ว แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจเขาไม่ได้ตอบในทันที แต่วางอัญญาลงบนเตียงข้าง ๆ หล่อนลูกสาวตัวน้อยแม้จะไม่เจอหน้าแม่มานาน แต่กลับมีความรู้สึกถึงสายใยผูกพันธ์ซึ่งกันและกันอย่างเหนือความคาดหมายอัญญาโผเข้ากอดนันนลินทร์ หลังจากที่พ่อของเขาปล่อยลงใส่เตียง ใบ
ตอนที่ 31/2 น้ำตาของนันนลินทร์ไหลออกมาอย่างไม่สามารถห้ามได้ แม้จะพยายามซ่อนเร้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ แต่ในที่สุดทุกอย่างก็แตกออกมาเป็นน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว “คุณกลับไปเถอะ...” นันนลินทร์พูดเสียงสั่น พยายามสะกดอารมณ์ให้ตัวเองสงบลง แต่ก็ยากเกินไป หล่อนมองดูสภาพตนเองในตอนนี้ ช่างน่าสมเพชเหลิอเกิน ไม่อยากให้อัญญาจะต้องมาเห็นสภาพแม่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย “ทำไม?” “ก็ฉันบอกให้กลับก็คือกลับไง! พูดไม่รู้เรื่องเหรอ!?” หล่อนพูดทั้งน้ำตา พลางมองไปมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากพยาบาลหรือใครสักคนที่อยู่แถวนี้ “ฉันไม่ได้ตั้งใจมาทำให้เธอรู้สึกแย่นะ ฉันพาลูกมาให้กำลังใจเธอ ขอแค่ฉันกับลูกได้...” “ฮึกกก! กลับไป! อย่าพาลูกมาลำบากที่นี่” “ไม่...หนิง คือฉัน” “คุณพยาบาลคะ! ช่วยด้วยค่ะ!” เสียงเรียกของนันนลินทร์ดึงความสนใจจากพยาบาลที่อยู่ใกล้เคียงและรีบเดินเข้ามาด้วยท่าทางเป็นห่วง “มีอะไรให้ช่วยคะ คุณหนิง?” พยาบาลสาวต่างชาติถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แววตาแสดงความกังวลกับกลุ่มคนไทยตรงหน้าที่กำลังยืนคุยอยู่กับคนไข้ แม้ว่าจะฟังภาษาไทยไม่ออก ทว่าตามความรู้สึกของพยาบาลแล้ว พวกเขาน่าจะพูดยางอย่างให้กระทบกระเท
ตอนที่ 31/1เมื่อเครื่องบินลงจอดถึงปลายทาง ธาฎาก็รีบออกจากสนามบินพร้อมกับลูกน้อยและผู้ติดตาม เขาเอื้อมมือไปรับเจ้าตัวน้อยมาจากอ้อมกอดของพี่เลี้ยง ก่อนจะพากันเดินเข้ายังตัวสนามบินหลังจากที่มาถึงโรงพยาบาล ธาฎาก้าวออกจากรถด้วยท่าทางที่สงบ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขามองไปที่ตัวอาคารที่คุ้นเคย ซึ่งยังคงดูสงบเงียบเหมือนครั้งก่อนที่เขาเคยมาเยือน ตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ซับซ้อน และเขาต้องการความเข้าใจจากนันนลินทร์มากมี่สุดสุชาฎาหันมามองเขาก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเบา “ว่านตื่นเต้นจังเลยค่ะ เราจะได้เจอคุณหนิงแล้ว” เมื่อเข้าไปถึงแผนกกายภาพบำบัด ธาฎาก็พบนันนลินทร์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วิลแชร์ ขณะที่ข้างกายยังมีนักกายภาพบำบัดคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่างใบหน้าของเธอยังดูซีดเซียวและอ่อนล้า แต่ ที่เขากำลังอุ้มลูกเดินเข้าไปใกล้ เหมือนหล่อนจะรู้ตัว ก่อนจะชะเง้อชายตามาหาเขานันนลินทร์เงยหน้าขึ้นมองธาฎา ดวงตาของหล่อน ดูเปล่งประกายขึ้นมา เมื่อมองเห็นเจ้าตัวน้อย ที่ธาดากำลังอุ้มอยู่“คุณหนิง//คุณหนิง...” เสียงของสุชาดาและคุณเยาว์เอ่ยขึ้นพร้อมกันขณะที่เดินมาตามหลังธาฎา พวกเธอมองเห็นนันนลินทร
ตอนที่ 30/3 เสียงเครื่องบินส่วนตัวที่แตะพื้นรันเวย์นำธาฎา ชายหนุ่มไฮโซนักธุรกิจหมื่นล้านกลับประเทศไทยอย่างเร่งด่วน สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขณะก้าวลงจากเครื่อง เรืองฤทธิ์ยืนรออยู่ด้านล่าง ขณะที่เขาก้มหน้ามองนาฬิกาบนข้อมือ“รถพร้อมแล้วครับ” เรืองฤทธิ์รายงานธาฎาเพียงพยักหน้า สายตาเหยียดตรงไปยังเป้าหมายในใจ ก่อนที่เขาจะถามน้ำเสียงเย็นเยียบ“ถ้าไม่ติดว่าคู่ค้าอยากจะเซ็นสัญฐาเลยนะ จ้างให้ฉันก็ไม่กลับมาง่ายๆ หรอก”“ใจเย็นๆ ก่อนครับนาย คุณนันนลินทน์เธอคงไม่หายไปไหนหรอกครับ กลับไทยมาก็ดีนะครับผมว่า ป่านนี้คุณหนูอัญญาคงเหงาแย่แล้ว” “จริงสินะ ลูกสาวของฉันคงจะคิดถึงฉันมากแน่เลย” หลังเสร็จสิ้นธุระสำคัญในบริษัท ธาฎากลับมาที่บ้านทันทีเพื่อพบลูกสาว เสียงเล็ก ๆ ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น อัญญากำลังคลานไปมาตามพรม เล่นของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ที่พี่เลี้ยงคอยดูแลร่างสูงเดินเข้าไปหาลูกสาว มือหนาเอื้อมช้อนร่างเล็กขึ้นมาเบา ๆ “อัญญา...”เด็กน้อยช้อนสายตามองพ่อ ก่อนจะยิ้มแฉ่งอย่างไร้เดียงสา พร้อมเอื้อมมือแตะใบหน้าของเขา“ป๊ะๆ...” อัญญาออกเสียงได้ไม่ชัด แต่เพียงคำเดียวก็ทำให้หัวใจของธาฎาพองโต“ป๊าคิดถึงลูกที่สุดเลยรู
ตอนที่ 30/2เรืองฤทธิ์นั่งมองหลักฐาน ที่หมอนพดลนำมาให้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและความสงสัยที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ“นี่คือหลักฐานที่ยืนยันได้ว่าแพรไหมเคยติดต่อผมก่อนการผ่าตัดคุณนันนลินทร์”หมอนพดลพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่มั่นคง“เธอขอให้ผมทำสิ่งที่ขัดต่อจรรยาบรรณของแพทย์ โดยแลกกับเงินจำนวนมหาศาลและตำแหน่งที่สูงขึ้นในโรงพยาบาล ทั้งสองขู่เข็ญเรื่องจะปล่อยคลิปหลุดของลูกสาวผมด้วย”“แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำ?” เรืองฤทธิ์ถาม น้ำเสียงแฝงความกังวล“เพราะผมยังมีจิตสำนึกอยู่ และโชคดีที่ผมมีหลานชายของคน ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกครับ ว่าเขารู้จักกับคุณนันนลินทร์ แต่พอเขาโทรมาถาม เรื่องอาการ ป่วยต่างๆ ของคุณนันนลินทร์ ผมก็เลยตัดสินใจ ปรึกษาหลานชายของผม เพราะเห็นว่ายังไงเราสองคนก็ลงเรือเดียวกันแล้ว”หมอนพดลถอนหายใจยาวก่อนเล่าต่อ“นนทวัฒน์คือคนที่ช่วยผมวางแผนตลบหลังหมอแพร พวกเราจัดฉากว่าการผ่าตัดนั้นล้มเหลว และนันนลินทร์เสียชีวิตระหว่างการรักษา ทั้งที่จริง ๆ แล้วผมกับนนทวัฒน์ช่วยกันพาหล่อนออกจากโรงพยาบาลไปยังที่ปลอดภัย”เรืองฤทธิ์พยายามเก็บสีหน้าตัวเองเมื่อได้ยินความจริงอันน่าตกตะลึง ใจเขาเต็มไปด้วยคำถ