All Chapters of ซูซูข้ามมิติมามีครอบครัว: Chapter 31 - Chapter 40

          ซูซูสะพายห่อผ้าห่อใหญ่อย่างไม่หนักแรงและคิดจะเดินไปร้านขายเครื่องประดับที่อยู่ระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยมของนาง ซูซูเดินดูร้านรวงต่าง ๆ อย่างไม่ช้าไม่เร็วไปตามทาง เมื่อเห็นว่าไม่น่าจะมีร้านใดที่นางจำเป็นจะต้องซื้อของนอกจากร้านเครื่องประดับ ซูซูจึงเดินเร็วขึ้นอีกหน่อยเพื่อรีบไปที่ร้านนั้นก่อนที่แดดจะแรงไปมากกว่านี้          แต่ก่อนที่ซูซูจะเลี้ยวไปยังถนนที่โรงเตี๊ยมของนางอยู่นั้น กลับมีชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนบัณฑิตคร่ำครึมาขวางนางไว้เสียก่อน“ขออภัยแม่นางที่ข้าต้องเสียมารยาท ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไร และกำลังจะไปที่ไหนหรือ?”“เจ้าเป็นใคร! เหตุใดจึงมาขวางทางข้าเช่นนี้ แล้วข้าชื่ออะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ถอยไป!!!”“แม่นางใจเย็น ๆ สิ ข้าแค่เข้ามาสอบถามเพราะอยากรู้จักแม่นางเท่านั้น ข้าเป็นถึงบัณฑิตของเมืองนี้เชียวนะ ปีหน้าข้าก็จะเข้าไปสอบที่เมืองหลวงแล้ว แม่นางไม่คิดอ

          คืนนั้นกว่าที่ซูซูจะข้ามผ่านระดับปราณฟ้าได้ก็ปาเข้าไปเกินครึ่งคืนแล้ว นางรีบใช้วิชาตัวเบาวิ่งลงไปในลำธารเพื่อทำความสะอาดคราบสกปรกจากการข้ามระดับในทันที ดีที่ก่อนหน้านี้นางไม่ได้เปลี่ยนชุดนี้มาสามวันแล้ว ถือว่านางนำผ้ามาซักก็แล้วกัน หลังจากล้างเนื้อตัวจนสะอาดหมดจดแล้ว ซูซูก็ขึ้นจากน้ำแล้วนำเสื้อผ้าออกมาจากกำไลเก็บของเพื่อเปลี่ยนทันที ส่วนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของนาง ซูซูก็ใช้พลังลมปราณทำให้แห้งในเวลาไม่นาน ตอนนี้เป็นยามค่ำคืน หากนางตากเสื้อผ้าเอาไว้ก็คงโดนน้ำค้างเปียกเป็นแน่ ซูซูจึงใช้วิธีนี้เพื่อจะได้เก็บเสื้อผ้าเอาไว้ในกำไลเก็บของของนางต่อไป ซูซูเห็นว่าอีกไม่ถึงสองชั่วยามก็จะสว่างแล้ว นางจึงนั่งลงเดินลมปราณเพื่อปรับสมดุลต่อจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นนางจึงลืมตาขึ้นมา          ม้าของซูซูได้แต่มองเจ้านายอยู่ห่าง ๆ ก่อนหน้านี้มันรู้สึกถึงพลังกดดันอันมหาศาลออกมาจากเจ้านาย มันจึงตื่นและถอยออกห่างจากจุดที่เจ้านายอยู่ จนถึงตอนที่ซูซูวิ่งเหมือนเหินบินไปยังลำธาร เจ้าม้าจึงได้เดินกลับมาจุดเ

          หลังจากซูซูแยกออกมาอีกทาง นางก็ยังคงมองหาสมุนไพรอย่างไม่เร่งรีบเช่นเคย กระทั่งเดินทางมาได้อีกหนึ่งสัปดาห์แล้วและนางไม่พบกลุ่มของเจ้าหน้ากากอีก นางจึงคิดว่าพวกเขาคงออกจากหุบเขาไปแล้วเป็นแน่ ซูซูเหงาไม่น้อยที่นางไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเขาจึงได้แต่เดินทางต่อไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือกับม้าของนางต่อ แต่ขณะที่นางกำลังจะหาที่พักในคืนนี้ จู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนถือดาบเข้ามาทางนางเสียก่อน“โอ้ แม่นางน้อยช่างสวยจริง ๆ ถ้าเราจับนางไปให้เจ้านายล่ะก็ รางวัลใหญ่ต้องเป็นของเราแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”“นั่นสิ ๆ ไม่คิดเลยว่าหลังจากออกปล้นแล้วกำลังจะกลับ พวกเรายังจะได้ของดีไปฝากเจ้านายอีก ฮ่า ฮ่า”          ซูซูได้แต่มองกลุ่มคนกักขฬะนับสิบที่ถือดาบอยู่อย่างเหยียดหยาม นางไม่คิดจริง ๆ ว่าในภูเขาลึกแห่งนี้จะมีรังโจรซ่อนอยู่ แต่ในเมื่อตอนนี้นางรู้แล้วว่าพวกมันเป็นโจร แน่นอนว่าหญิงสาวที่ทั้งสวยทั้งมีคุณธรรมอย่างนางจะต้องจัดการคนเหล่านี้ใ

          หลังจากพักผ่อนจนมีเรี่ยวแรงกลับมาเต็มที่อีกครั้งแล้ว ซูซูก็เดินนำหน้าม้าของนางต่อไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเช่นเดิม เดินกันอยู่ไม่นานก็พบกับไก่ป่าอีกครั้ง ซูซูใช้กระบี่บินจัดการไก่ป่าอย่างรวดเร็ว นางทำเพียงโยนไก่เข้าไปในกำไลเก็บของเท่านั้น เพื่อที่จะล่าสัตว์ต่อไปได้อย่างสะดวก          เดินต่อไปอีกเกือบสามชั่วยาม ซูซูก็มองเห็นหมูป่าตัวใหญ่กำลังกินพืชอะไรสักอย่างอยู่ไม่ไกลนัก นางยิ้มน้อย ๆ แล้วบังคับกระบี่บินไปเสียบเข้าที่คอของหมูป่าทันที มันดิ้นรนอยู่สักพักก็สิ้นลมไป ซูซูใช้วิชาตัวเบาวิ่งไปถึงที่ที่หมูนอนตายอยู่อย่างรวดเร็ว เมื่อตรวจสอบดูอีกครั้งจนแน่ใจว่าหมูป่าตายแล้ว ซูซูที่คิดจะโยนหมูป่าเข้ากำไลเก็บของก็ได้แต่ต้องเปลี่ยนใจเมื่อนางมองในกำไลของตนเองแล้วเห็นเสื้อผ้าที่เพิ่งซักไว้ นางกลัวว่าเลือดหมูจะทำให้เสื้อผ้านางมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ ซูซูจึงใช้พลังลมปราณแบกหมูป่าไปยังทิศทางเดิมของนาง ซูซูมองแผนที่ก่อนหน้านี้แล้วว่านางจะออกจากภูเขานี้ได้ในอีกไม่นานและไปถึงถนนใหญ่ แน่นอนว่าอีกไม่

          หลังจากเสี่ยวเอ้อวางอาหารเรียบร้อยแล้ว ซูซูก็บอกเขาว่าหากนางกินเสร็จจะนำถ้วยชามวางไว้ที่หน้าห้อง เขาค่อยมาเก็บทีหลังก็แล้วกัน และห้ามไม่ให้ใครมารบกวนนางพักผ่อนด้วย          เสี่ยวเอ้อพยักหน้ารับคำแขกที่ดูจะร่ำรวยไม่น้อยจนถึงขนาดได้เข้าพักในห้องใหญ่ที่สุดของโรงเตี๊ยม แถมอาหารของนางยังมีแต่อาหารขึ้นชื่อของที่นี่อีกด้วย เมื่อซูซูสั่งเสี่ยวเอ้อเสร็จนางก็บอกให้เขาออกไปได้ นางจะกินข้าวแล้วจะได้รีบพักผ่อน          เสี่ยวเอ้อรีบขอตัวออกไปจากห้องของนางในทันใด เขามัวแต่ตกตะลึงกับความงามของนางจนลืมไปว่านางสั่งงานเขาเสร็จแล้ว โชคดีที่แม่นางน้อยไม่คิดว่าเขาทำกิริยาไม่เหมาะสม ไม่เช่นนั้นเขาคงถูกเถ้าแก่ไล่ออกเป็นแน่          ซูซูที่เข้าใจดีว่าตนเองสวยสดงดงามมากเพียงใดก็ไม่ได้ถือสาเสี่ยวเอ้อที่มัวแต่ตะลึงในความงามของนาง ซูซูนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย นับว่าที่นี่สมแล้วกับที่มีคนแนะนำน