All Chapters of ซูซูข้ามมิติมามีครอบครัว: Chapter 11 - Chapter 20

ท่านย่าที่ออกมาดูหน้าบ้านว่าเสียงใครมาเอะอะกันก็ได้แต่มองรถเข็นพร้อมกับสิ่งของมากมายในรถอย่างตกตะลึง นางได้แต่กระซิบถามสามีว่านี่มันอะไรกัน เหอหยางเปาได้แต่บอกให้ภรรยาช่วยกันขนของเข้าบ้านเสียก่อนค่อยคุยกันก็ยังไม่สาย ซวงหยวนเอ๋อกับซูซูที่ปิดประตูเรียบร้อยแล้วก็เข้ามาช่วยยกของเข้าไปในบ้านด้วยเช่นเดียวกัน หลังจากทุกคนช่วยกันขนสิ่งของเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว เหอหยางเปาก็นำรถเข็นไปเก็บไว้ที่ด้านข้างของบ้าน จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าบ้านเพื่อพูดคุยกับภรรยา ส่วนซูซูก็รีบออดอ้อนท่านย่าอย่างรู้งาน นางรู้ดีว่าท่านย่าจะต้องบ่นว่าซื้อของมาเยอะเกินไปเป็นแน่ แต่นี่เป็นความกตัญญูของนางที่อยากจะทำให้กับท่านปู่ท่านย่านี่นา“ว่าอย่างไรตาเฒ่า เหตุใดเจ้าจึงซื้อของมาเสียมากมายขนาดนี้ เจ้าไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะกัน”“เพ้ย!!! เจ้าไม่ถามหลานสาวสุดที่รักเจ้าดูเล่า ข้าหรือจะมีเงินมากมาย เป็นนางที่ไปขายโสมได้เงินมาแล้วจึงอยากซื้อสิ่งของเหล่านี้เข้าบ้านต่างหากเล่า”“จริงหรือซูซู?”“เจ้าค่ะท่านย่า ข้าไม่อยากให้ท่านปู่ ท่านย่าลำบากมากนัก เมื่อมีเงินเหลือกินเหลือใช้แล้ว ข้าก็อยากนำสิ่งดี ๆ มาให้พวก

ซูซูที่เก็บซากงูเสร็จแล้วก็ลืมเรื่องของเจ้าหน้ากากไปในทันที นางสำรวจดูในตะกร้าก็พบว่าไม่ค่อยมีอะไรนอกจากสมุนไพรเล็กน้อยที่จะนำไปฝากท่านปู่หมอเท่านั้น ซูซูเห็นว่าใกล้จะเย็นแล้วจึงได้ใช้วิชาตัวเบาไปที่ป่าไผ่เพื่อนำหน่อไม้สักสองสามหน่อกลับไปให้ท่านย่าทำอาหารให้นางกับท่านปู่กิน ซูซูไม่ได้เก็บหน่อไม้ให้กับท่านย่านานแล้ว หลังจากนางออกล่าสัตว์ก่อนหน้านี้ ไหน ๆ วันนี้นางก็อยู่ที่เขาลูกนี้แล้ว ซูซูจึงคิดอยากกินขึ้นมาเสียอย่างนั้น หลังจากซูซูเก็บหน่อไม้ได้ตามที่ต้องการแล้ว นางก็เก็บตั๋วแลกเงินเข้าไปในกำไลเก็บของของนางพร้อมรอยยิ้ม อย่างน้อย ๆ นางก็มีเงินสำหรับการออกเดินทางท่องโลกกว้างเพื่อตามหาครอบครัวของร่างเดิมแล้ว ซูซูไม่คิดมากที่นางต้องเสียเห็ดสีรุ้งไป ถึงอย่างไรวิชาสะสมลมปราณของนางก็ช่วยนางได้มากอยู่แล้ว ยิ่งหากนางได้กินดีงูที่มีสรรพคุณป้องกันพิษได้แทบทุกชนิดแล้วล่ะก็ ซูซูยิ่งคิดว่าน่าจะถึงเวลาที่นางจะต้องออกเดินทางเสียที ตอนนี้นางอายุ 14 ย่าง 15 ปีแล้วด้วย หากยังคงรอไปนานกว่านี้ ซูซูกลัวว่านางจะไม่อยากจากท่านปู่ ท่านย่าไปแน่ ๆ ช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา บรรดาลูกชายขอ

“เพ้ย!!! เรื่องดีบ้านเจ้าน่ะสิ ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าพาหลานสาวข้าไปทรมานอีกหรอกนะ แล้วอีกอย่างมีใครไม่รู้บ้างว่าลูกชายคนที่สามของเจ้าสอบขุนนางสามครั้งไม่เคยผ่านแม้แต่ครั้งเดียว แถมข้ายังได้ข่าวมาอีกว่าลูกชายคนที่สามของเจ้าสำมะเลเทเมากับเหล่าบัณฑิตสอบตกอยู่ในเมืองบ่อย ๆ น่ะ รู้อย่างนี้แล้วเจ้ายังกล้าหาแม่สื่อมาสู่ขอหลานสาวคนดีของข้าอีกหรืออย่างไร”“โธ่ ท่านผู้ใหญ่บ้านเจ้าคะ ก็เพราะลูกชายข้าสอบไม่ผ่านเลยกลับมาอยู่ที่บ้านกับข้าอย่างไรเล่าเจ้าคะ ตอนนี้ลูกใหญ่กับลูกรองก็สอบผ่านหมดแล้ว ค่าใช้จ่ายในบ้านก็เป็นพวกเขาส่งมาให้กับข้าทุกเดือน ข้าเองก็สั่งสอนลูกสามไปแล้วว่าหากให้เขาแต่งงานเขาจะต้องตั้งใจทำมาหากินเลี้ยงดูครอบครัวนะเจ้าคะ ท่านผู้ใหญ่บ้านจะไม่ให้โอกาสลูกชายข้าหน่อยหรือเจ้าคะ อีกอย่างซูซูก็ถึงวัยออกเรือนแล้วด้วย หากครอบครัวข้าไม่มาสู่ขอ จะมีใครกล้าขอเด็กกำพร้าอย่างนางเล่าเจ้าคะ”“เพ้ย!!! เจ้าคิดว่าพวกข้าสองคนโง่กันหรืออย่างไร เจ้ารีบไสหัวออกจากบ้านข้าไปซะ อีกอย่างหลานสาวข้าไม่ใช่เด็กกำพร้า นางยังมีครอบครัวที่รออยู่เสมอ พวกเขาอาจมีเหตุจำเป็นจนไม่สามารถกลับมาตามหาซูซูได้ก็ได้ เจ้าไม่ต้องมาท

ขากลับนี้ ซูซูไม่ยอมให้ท่านปู่เข็นรถช่วยนาง นางให้เขาเดินข้าง ๆ นางไปเพียงเท่านั้น เพราะสิ่งของทั้งหลายในรถเข็นมีน้ำหนักไม่น้อย ซูซูกลัวว่าท่านปู่จะเหน็ดเหนื่อยจนกินอาหารได้น้อย นางจึงใช้พลังปราณเข็นรถเข็นกลับบ้านด้วยตัวเองอย่างเบามือ กระทั่งสองปู่หลานมาถึงบ้านกันในเวลาอาหารเที่ยงพอดี พวกเขาจึงได้เข้าไปทานอาหารก่อนที่จะมาช่วยกันยกสิ่งของต่าง ๆ ในรถเข็นเข้าไปเก็บในบ้านช่วยกันทีหลัง ซวงหยวนเอ๋อที่ออกมารับพวกเขาได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งของภายในรถเข็นที่แทบจะล้นออกมา ซูซูต้องรีบเข้าไปกอดแขนออดอ้อนท่านย่าเพื่อไม่ให้นางตกใจเหมือนกับท่านปู่“ท่านย่าเจ้าคะ ซูซูหิวแล้ว เที่ยงนี้ท่านย่าทำอะไรให้ข้ากินบ้างหรือเจ้าคะ”“อ่า เจ้า...เจ้า… เฮ้อ เอาล่ะ ๆ เลิกออดอ้อนย่าเสียที เข้าไปกินข้าวกันเถอะ มื้อนี้มีแต่ของชอบของเจ้าทั้งนั้นแหละ เรื่องอื่นค่อยคุยกันทีหลัง” เหอหยางเปาได้แต่ส่ายหน้าให้กับวิธีการของหลานสาวที่ไม่ทำให้ภรรยาของเขาบ่นเรื่องการซื้อสิ่งของมากมายอย่างกับว่าจะใช้กินกันทั้งปีเลยทีเดียว เขาเองก็ได้แต่ต้องยอมรับสิ่งของพวกนี้มาอย่างจนใจ ในเมื่อหลานสาวพ

ซูซูมาถึงโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ในเวลาไม่นาน นางลงจากหลังม้าแล้วบอกกับเสี่ยวเอ้อที่ยืนอยู่หน้าโรงเตี๊ยมให้นำม้าของนางไปดูแลอย่างดี พร้อมกับส่งเงินให้เสี่ยวเอ้อหนึ่งตำลึงเป็นค่าดูแล ก่อนที่นางจะเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมแล้วสั่งอาหารมากินก่อนที่จะจองห้องพักทีหลัง หลังจากกินอาหารจนอิ่มแล้ว ซูซูก็เรียกเสี่ยวเอ้อมาคิดเงินพร้อมกับสอบถามเรื่องการจองห้องพักสองวัน“ห้องพักที่นี่คืนละเท่าไหร่?”“คืนละห้าร้อยอีแปะขอรับแม่นาง”“เช่นนั้นนี่เงินหนึ่งตำลึง ข้าจะพักสองคืน เดี๋ยวเจ้าคิดเงินค่าอาหารด้วย ข้าจะได้จ่ายครั้งเดียว”“ขอรับแม่นาง ค่าห้องพักกับค่าอาหารมื้อนี้รวมกันหนึ่งตำลึงสี่ร้อยอีแปะขอรับ”“อ่ะ นี่เงินสองตำลึง เจ้าไม่ต้องทอนข้า แค่พาข้าไปห้องพักแล้วนำน้ำเข้ามาให้ข้าอาบก็พอแล้ว”“ขอบคุณขอรับแม่นาง เชิญท่านตามข้ามาทางนี้เลยขอรับ” เสี่ยวเอ้อยิ้มแก้มปริที่ได้เงินทอนเป็นค่าดูแลนาง ในสองวันนี้เขาจะต้องดูแลแม่นางคนนี้ให้ดีที่สุดเผื่อว่าจะได้เงินเพิ่มอีกสักเล็กน้อย ส่วนซูซูที่ไม่รู้ความคิดของเสี่ยวเอ้อก็ไม่ได้คิดมากเรื่องการใช้จ่ายของนาง นางรวยมากนี่นา แค่เงินไม่กี่ตำลึงไม่กี่อี