All Chapters of จะร้ายให้มากกว่ารัก: Chapter 31 - Chapter 40

“โอนมาให้แม่ตอนนี้เลย โอนมาเลยนะ แค่นี้แหละลูก”ผู้เป็นแม่วางสายไปแล้ว แต่คนเป็นลูกยังถือโทรศัพท์ค้างไว้ท่าเดิม แม่ของเธอไม่คิดจะถามถึงสารทุกข์สุกดิบของเธอเลย และเธอก็ยังไม่ทันได้บอกแม่เลยว่า เธอเรียนจบแล้ว แต่มันคงไม่สำคัญเท่ากับเรื่องเงินที่แม่โทรมาขอหรอกพิมพ์ใจถอนหายใจบางเบา เธอเริ่มจะชาชินกับการที่ไม่มีใครใส่ใจเธอแล้ว บางที เธออาจจะต้องหัดอยู่คนเดียวให้ชิน อยู่ให้ได้โดยไม่มีใครโอบกอดในวันที่รู้สึกเดียวดายพิมพ์ใจจัดการโอนเงินให้มารดาทั้งหมด เพราะเธออยู่แต่คอนโด ไม่ได้ออกไปไหน เธอไม่ต้องใช้เงิน ก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในสถานที่ที่เป็นเหมือนกรงทองแห่งนี้ได้ก่อนที่ความรู้สึกจะดำดิ่งลงไปมากกว่านี้ พิมพ์ใจรีบดึงสติกลับมา แล้วเริ่มลงมือทำคุกกี้ จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า เพื่อจะได้ลืมเลือนทุกเรื่องราวความเจ็บปวด แม้เป็นเพียงชั่วระยะเวลาสั้น ๆ แต่มันก็ช่วยเยียวยาหัวใจดวงน้อยนี้ได้เมื่อจัดเตรียมวัตถุดิบเรียบร้อยแล้ว พิมพ์ใจก็ปั้นคุกกี้วางลงบนถาด ก่อนจะนำเข้าไปอบในเตาอบ ดวงตากลมโตสุกใส รอคอยคุกกี้ผลไม้รวมฝีมือตัวเองด้วยความตื่นเต้นระหว่างรอ พิมพ์ใจจัดเก็บทำความสะอาดในครัวจนเรียบร้อย หญิงสาวเ

12 คนใจร้าย“ไปไหนมา” เสียงเข้มดุดังขึ้นทันทีที่พิมพ์ใจเปิดประตูห้องเข้ามาร่างเล็กสะดุ้งตกใจ เธอไม่ตอบคำถามเขาในทันที หญิงสาวปิดประตู แล้วเดินเข้าไปหยุดยืนห่างจากโซฟาที่เขานั่งพอสมควร“พิมพ์กลับบ้าน ไปหาคุณแม่ค่ะ”“ฉันเคยบอกแล้วว่า หากจะไปไหนให้ขออนุญาตฉันก่อน และถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น”“คุณรัญออกไปทำธุระ พิมพ์ไม่อยากรบกวนค่ะ คุณแม่ไม่สบาย พิมพ์ไปเยี่ยมแค่แป๊บเดียวเองนะคะ”“จะไปหาใครก็ช่าง จะออกไปแค่เสี้ยววินาที หรือจะไปเป็นชั่วโมง เธอก็ต้องขออนุญาตฉันก่อน”“พิมพ์ขอโทษค่ะ ต่อไปพิมพ์จะขออนุญาตคุณรัญก่อนทุกครั้ง”“ฉันเคยบอกแล้วว่า คำขอโทษปากเปล่าไม่มีค่า”“แล้วพิมพ์ต้องทำยังไงคะ คุณรัญถึงจะยกโทษให้พิมพ์”“ใช้ร่างกายของเธอสิ ใช้ร่างกายของเธอแทนคำขอโทษ ทำให้ฉันพอใจ แล้วฉันจะยกโทษให้ ไม่อย่างนั้น อย่าหวังว่าจะได้ออกไปไหนอีกเลย ฉันจะขังเธอไว้ในนี้ตลอดไป”พิมพ์ใจมองคนใจร้ายผ่านม่านน้ำตา คำพูดและสายตาของเขา ทำให้เธอรู้สึกราวกับเป็นผู้หญิงไร้ค่า มีเพียงร่างกายไว้ตอบสนองตัณหาราคะ เขาไม่เห็นค่าความเป็นคน ไม่รับรู้ว่าเธอก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกันผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่รัญแสนดีข

หลังจากกินอาหารเช้า จัดเก็บโต๊ะอาหารและล้างจานชามเรียบร้อยแล้ว พิมพ์ใจเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง หญิงสาวค้นหาโทรศัพท์มือถือของเธอในกระเป๋า แต่หาอย่างไรก็ไม่พบ“ไปลืมไว้ที่ไหนนะ” พิมพ์ใจบ่นกับตัวเอง แล้วเดินตามหาโทรศัพท์ของเธอจนทั่วห้อง แต่หาอย่างไรก็ไม่เจออยู่ดี สุดท้ายพิมพ์ใจเลยลองมาค้นหาในกระเป๋าถืออีกครั้ง มันไม่มีตั้งแต่แรกแล้ว ต่อให้เธอเทของออกมาจากกระเป๋าทั้งหมด ก็ไม่เจออยู่ดี แต่ถึงไม่เจอมือถือ แต่อย่างน้อยก็ได้ถือโอกาสทำความสะอาดกระเป๋า หญิงสาวเก็บเศษกระดาษและสลิปใบเสร็จเล็ก ๆ ที่นอนอยู่ก้นกระเป๋าออกมา แล้วเอาไปทิ้งที่ถังขยะทว่ามือบางก็ต้องชะงัก เธอกำเศษกระดาษในมือไว้แน่น เมื่อชะโงกหน้ามองในถังขยะใบเล็ก แล้วเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ ซึ่งในถังขยะมีขยะอยู่ชิ้นเดียวพิมพ์ใจย่อตัวลงนั่งคุกเข่า เธอเพ่งมองของที่อยู่ในถังขยะ เมื่อเห็นชัดเจนว่าคือโทรศัพท์มือถือของเธอ หญิงสาวก็หยิบมันขึ้นมา มองมันด้วยความรู้สึกโกรธและน้อยใจ เพราะสภาพของมันในตอนนี้ คงไม่สามารถใช้งานอะไรได้แล้ว หน้าจอแตก ตัวเครื่องหักงอ และช่องใส่ซิมก็ถูกดึงออกทำไมเขาถึงต้องทำขนาดนี้ เธอไม่ได้ติดต่อหาเพื่อน ไม่ได้คุยก

“พิมพ์…พี่จะจัดการทุกอย่างให้เอง”พิมพ์ใจสะอื้นไห้หนักขึ้น เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ“ไม่จำเป็นค่ะ แค่คุณรัญปล่อยพิมพ์ไป พิมพ์จะจัดการทุกอย่างเอง เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะคะ”แม้เสียงของเธอจะสั่นเจือสะอื้น แต่หนักแน่นและเด็ดเดี่ยว ดวงตาหม่นเศร้าแต่จริงจังแน่วแน่เธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขา เธอไม่อยากได้ความช่วยเหลือใด ๆ จากเขาทั้งสิ้น ระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป ขอให้ทุกอย่างจบลงเท่านี้ เธอจะไม่ชดใช้อะไรให้เขาอีกแล้ว14 ไม่เหลือใครเหมือนความฝัน และเป็นฝันร้ายที่สุดเท่าที่เคยฝันมา เธออยากตื่นแล้ว ไม่อยากอยู่ในความฝันนี้แล้ว มันเจ็บปวด ทรมาน เธอร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหลแล้วหากแต่นี่ไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง เป็นสิ่งที่เธอต้องยอมรับ คุณพ่อคุณแม่จากเธอไปแล้ว แม้คุณพ่อจะเป็นเพียงพ่อเลี้ยง แต่ท่านส่งเสียเลี้ยงดูเธอ และดูแลเธอกับคุณแม่เป็นอย่างดี แม้คุณแม่จะไม่ค่อยสนใจเธอ บางครั้งอาจจะใช้ถ้อยคำทำร้ายจิตใจ แต่บนโลกกว้างใบนี้ เธอมีพวกเพียงท่านสองคนเท่านั้นเป็นหลักยึด เมื่อไม่มีพวกท่านแล้ว เธอก็ไม่เหลือใครท่ามกลางผู้คนมากมาย ท่ามกลางความวุ่นวายในงาน

พิมพ์ใจมองหน้าผู้สูงวัยอย่างชั่งใจ เธอซาบซึ้งในน้ำใจที่คุณแม่ราณีมอบให้ เธอรู้ว่าท่านพูดจริง และทำได้จริงอย่างที่พูด ก็ดูอย่างคอนโดที่ท่านให้เธอพักอาศัย ท่านบอกว่าจะไม่ให้ใครไปยุ่งไปกวนใจเธอ ก็ไม่มีใครไปกวนใจเธอเลยอย่างที่ท่านรับปากไว้ ทว่าเธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนใจร้ายแล้ว เธอถือว่าเธอได้ชดใช้ทุกอย่างให้เขาหมดสิ้นแล้ว เขากับเธอไม่ควรมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแต่คุณแม่ราณีคือผู้มีพระคุณ เธอไม่อยากทำให้ท่านเสียน้ำใจ หญิงสาวจึงยิ้มอ่อนบาง และบอกกับท่านว่า“ค่ะ ถ้าพิมพ์มีปัญหา หรือต้องการความช่วยเหลือ พิมพ์จะติดต่อคุณแม่เป็นคนแรกค่ะ”คุณราณีพยักหน้ารับยิ้ม ๆ ท่านยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็กเบา ๆพิมพ์ใจมองกลับไปทางที่สายน้ำกำลังพัดพากลีบดอกไม้และเถ้าอังคารของคุณพ่อกับคุณแม่ลอยห่างเธอออกไป น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตาอีกครั้งเธอไม่เหลือใครแล้วจริง ๆอารัญมองหญิงสาวตลอดเวลา แต่เธอไม่มองมาทางเขาเลย เขาคิดว่า เขาปล่อยให้เธอไปอยู่ห่างไกลสายตานานเกินไปแล้ว เขาทำตามที่แม่เขาสั่งไว้ว่า ห้ามไปรบกวนเธอ แต่หลังจากวันนี้ หลังจากที่พิมพ์ใจส่งคุณพ่อคุณแม่ของเธอเดินทางไกลเรียบร้อยแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหน เธ