All Chapters of จะร้ายให้มากกว่ารัก: Chapter 41 - Chapter 50

อารัญแย่งกระเป๋าในมือของหญิงสาวมาถือไว้ วงแขนอีกข้างกอดรัดเอวบางไว้แน่น เขาพาเธอเดินไปยังรถของเขาพิมพ์ใจพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงของเขาได้ กระทั่งเธอถูกลากมาถึงรถตู้คันหรู ซึ่งคนของเขาเปิดประตูรถไว้รอก่อนแล้ว อารัญใช้กำลังที่มีมากกว่า บังคับพาเธอขึ้นไปนั่งบนรถกับเขาจนได้เมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนรถตู้กับเขา พิมพ์ใจกำสองมือแน่น เธอนั่งเงียบไปตลอดทาง และคนที่จับตัวเธอมาก็เงียบ เขาไม่พูดอะไรสักคำพิมพ์ใจรู้ตัวว่า เธอสู้แรงเขาไม่ได้ เพราะฉะนั้น เธอต้องใช้สติ ต้องคิดให้ดี ไตร่ตรองให้รอบคอบเมื่อคนขับรถขับรถตู้พาทั้งสองมาถึงคอนโดของอารัญ ชายหนุ่มพาเธอลงจากรถ และพาเธอขึ้นไปยังห้องของเขาทันที มือแข็งแรงจับกุมมือบางไว้แน่น เขาไม่หันมองหน้าเธอด้วยซ้ำ เขาเดินเร็วมาก จนคนตัวเล็กต้องซอยเท้าเร็วจนเกือบเป็นวิ่ง เพื่อจะเดินตามเขาให้ทัน ไม่อย่างนั้นเธออาจจะหกล้มได้กระทั่งเข้ามาอยู่ในห้องด้วยกัน เขาโยนกระเป๋าของเธอลงบนพื้น กอดอก และยืนขวางประตูไว้ ตาคมดุมองเธอด้วยความไม่พอใจพิมพ์ใจไม่อยากพูดคุยอะไรกับเขา เพราะรู้ดีว่า พูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟัง เขามันคนเอาแต่ใจ ไม่เคยคิดถึงหัวจิตหัวใจของเธอบ้าง

เมื่อไปถึงห้องพยาบาล คุณพยาบาลรีบพาพิมพ์ใจไปล้างหน้า และใช้ผ้าชุบน้ำซับบริเวณที่เปื้อนด้วยน้ำเย็นพิมพ์ใจต้องถอดชุดเดรสที่เปื้อนออก และเปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมของห้องพยาบาลแทนหลังจากจัดการรอยเปื้อนบนหน้าและเนื้อตัวหมดแล้ว คุณพยาบาลพาพิมพ์ใจเข้าไปในห้องตรวจ เพื่อตรวจอาการเบื้องต้น และทำความสะอาดแผลให้อีกครั้ง ก่อนจะทายาให้ด้วย โชคดีที่น้ำร้อนไม่มาก จึงไม่น่าเป็นกังวลเท่าไร แต่ผิวเนียนก็เป็นรอยแดง“ดูจากรอยแดงแล้ว ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนะคะ แต่รอพบคุณหมอหน่อยดีกว่าค่ะ อีกประมาณสิบนาทีคุณหมอก็จะเข้ามาแล้วค่ะ”“ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะพี่พยาบาล”คุณพยาบาลยิ้มให้พิมพ์ใจ ก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวนั่งรอคุณหมออยู่ในห้อง ส่วนเธอก็ออกไปจัดการเอกสารข้างนอกคุณเลขาที่พาพิมพ์ใจมาที่ห้องพยาบาล ขอตัวขึ้นไปทำงานต่อแล้ว ในตอนที่คุณเลขาขึ้นไปถึงหน้าห้องท่านประธานบริษัท คนของอารัญที่ได้รับหน้าที่มาเฝ้าพิมพ์ใจก็รีบเอ่ยถามว่า“คุณพิมพ์อยู่ไหน ทำไมไม่ขึ้นมาด้วยกัน”“คุณพิมพ์รอคุณหมอมาตรวจค่ะ ดิฉันรีบขึ้นมาทำงานที่ทำค้างไว้” คุณเลขาบอกแล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตนเพราะรับคำสั่งจากเจ้านาย ให้จับตามองพิมพ์ใจไว้ตลอ

พอได้อยู่คนเดียวหลังจากผ่านเหตุการณ์มามากมาย ได้คิดไตร่ตรองถึงเรื่องราวต่าง ๆ และได้ทบทวนหัวใจตัวเอง พิมพ์ใจก็พบว่า เธอไม่เคยเลิกรักเขาเลย และไม่รู้ว่าจะเลิกรักได้ไหม หัวใจดวงน้อยยังมีเขาครอบครองอยู่เต็มทุกห้องใจ แต่ความรักที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด ทำให้เธอต้องพาตัวเองออกมาทั้งรัก ทั้งเจ็บปวด มันทรมานเกินไปพิมพ์ใจเคยคิดว่า การอยู่ให้ห่างเขา การไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา สักวัน เธออาจลืมเขาได้ แต่ตอนนี้ เธอไม่รู้ว่า สิ่งที่เธอคิด มันจะเป็นไปได้ไหมเพราะแม้จะไม่ได้อยู่ใกล้เขาแล้ว แม้ไม่ได้เจอะเจอหน้ากัน ทว่าในท้องของเธอตอนนี้ มีตัวแทนของเขากำลังเติบโตขึ้นทุกทุกวันตอนที่ได้ยินคุณหมอบอกว่า “คนไข้ตั้งครรภ์ประมาณหกสัปดาห์แล้วนะครับ” พิมพ์ใจชาวาบไปทั้งตัว หวาดหวั่นและตื่นกลัว เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ในการควบคุมสติ แต่ในความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลที่ตีรวนกันในหัว ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความคิดที่จะทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอและเขา“แม่จะเลี้ยงหนูเองนะคะ เราอยู่กันสองคนแม่ลูกก็ได้เนอะ”ก็ในเมื่อคนเคยรักไม่ได้รักเธอแล้ว การอยู่ด้วยกันก็อาจจะทำให้เจ็บปวดมากกว่ามีความสุข เธอไม่อยากให้ลูกอยู่ในความสั

อารัญไม่รู้ว่าเขาต้องรู้สึกยังไงดี ควรจะตื่นเต้น ยินดี หรือเป็นห่วงที่เธอไปอยู่ลำพัง เขารู้แต่ว่า ไอ้ที่บอกว่าอยากให้น้องกลับมาชดใช้...ความคิดนี้มันหายไปทันทีที่ได้รับรู้เรื่องสำคัญที่แม่เพิ่งบอก ตอนนี้ ไม่มีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเขาสักนิดคุณราณียิ้มอ่อนโยน“ใครบอกว่าแม่จะปล่อยน้องไป ไม่ว่าหนูพิมพ์จะไปอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะทำอะไร แม่รู้ทุกความเคลื่อนไหว ทุกฝีก้าว แม่ทำเพื่อความปลอดภัยของพิมพ์ ไปอยู่คนเดียวแบบนั้น หากเกิดอะไรขึ้น ก็จะได้ช่วยเหลือได้ทัน”“งั้นคุณแม่ก็บอกผมมาสิครับ ว่าพิมพ์อยู่ที่ไหน”“รัญบอกแม่มาก่อนสิว่า รัญจะไปหาน้องเพื่ออะไร”อารัญมองสบตามารดา แววตาจริงจังแน่วแน่“ผมรักพิมพ์ครับ และผมจะไม่มีวันทำร้ายเธออีกเด็ดขาด คนที่ต้องชดใช้ไม่ใช่พิมพ์ แต่เป็นผมต่างหาก ผมต้องรับผิดชอบ ต้องชดใช้ให้เธอตลอดชีวิต”18 พี่มาง้อนะครับ“ออกไป ! ไสหัวไปไกล ๆ เลยนะ ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ฉันไม่รักคุณแล้ว”อารัญตาเบิกกว้าง ยืนนิ่งตะลึงงัน เขาไม่คิดว่า ผู้หญิงตัวเล็กอ่อนหวานอย่างพิมพ์ใจ จะกลายเป็นคนเกรี้ยวกราดได้ขนาดนี้ เขารู้สึกราวกับว่า ผู้หญิงที่เท้าสะเอว

“พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้ไหมครับ พี่อยากชดใช้ในสิ่งที่พี่ทำลงไป”“เราสองคนชดใช้ให้กันเพียงพอแล้วค่ะ คุณรัญไม่ต้องมาชดใช้อะไรให้พิมพ์เลย ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วค่ะ”อารัญจ้องมองดวงตาคู่สวย ในนั้นมีแววมุ่งมั่นและแน่วแน่ ไม่มีความอ่อนแออ่อนไหวในดวงตาของเธอเลย“พิมพ์ให้โอกาสพี่สักครั้งได้มั้ยครับ”พิมพ์ใจถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอมองสบตาเขาอย่างไม่กลัวเกรง“ให้โอกาส เพื่อให้คุณรัญทำร้ายพิมพ์อีกน่ะเหรอคะ”“พี่ไม่มีวันทำแบบนั้นอีกเด็ดขาด พี่ไม่มีวันทำให้พิมพ์เสียใจอีก”พิมพ์ใจยิ้มบาง“กลับไปเถอะค่ะ เราไม่ควรติดต่อกันอีก ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันเลือนหายไปตามกาลเวลา สักวันเราสองคนก็จะลืมกันและกันได้เอง”“ไม่ พี่จะไม่ไปไหน จนกว่าพิมพ์จะยกโทษให้พี่”“ก็แล้วแต่คุณรัญนะคะ แต่พิมพ์ไม่อนุญาตให้เข้ามาในบ้าน ถ้าคุณรัญใช้กำลังบังคับพิมพ์ พิมพ์จะฟ้องคุณแม่ราณี และถ้าพิมพ์ไปจากที่นี่ได้อีกครั้ง พิมพ์จะไปให้ไกล จะไม่รับความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว และคุณรัญจะไม่มีวันตามหาพิมพ์เจอแน่นอน”“พี่ไม่เข้าไปในบ้านก็ได้ แต่พี่ขอนอนนอกบ้านได้มั้ยครับ”พิมพ์ใจไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ หญิงสาวก้าวถอยหลังผ่านประตูเข้าไป