All Chapters of จะร้ายให้มากกว่ารัก: Chapter 21 - Chapter 30

วาสินีไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา มองแวบเดียวเธอก็รู้ว่า ลูกเลี้ยงของคุณมานะชัยไม่ใช่เด็กฝึกงานธรรมดาแน่นอนแต่เพราะสถานะระหว่างเธอกับอารัญยังไม่ชัดเจน เธอจึงไม่สามารถต่อว่าอะไรเขาได้ และคนอย่างอารัญ ก็ไม่สยบยอมให้ใครง่าย ๆ ยิ่งไล่จับ เขาก็ยิ่งวิ่งหนี วาสินีจึงยอมที่จะให้มีช่องว่างอยู่อย่างนั้น ดีกว่าตัดขาดกันไปเลย อย่างน้อยอยู่แบบนี้เธอก็ยังมีหวังถึงแม้ผู้ใหญ่จะเกริ่นเรื่องหมั้นหมายของเธอกับเขาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมตกปากรับคำกับผู้ใหญ่ ทั้งที่ธุรกิจของเขา กับธุรกิจของครอบครัวของเธอ จะเอื้อประโยชน์กันและกัน แต่ดูเหมือนว่า อารัญจะไม่สนใจเลยสักนิด“แล้วเจอกันนะคะ”“ครับ”เมื่อวาสินีเดินออกจากห้องไป อารัญจึงปิดล็อกประตูห้อง แล้วเดินไปหาคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟา  8 เด็กท่านประธาน พิมพ์ใจสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ในตอนที่ร่างสูงใหญ่นั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเธอ และก็ต้องตกใจมากยิ่งขึ้น เมื่อเขารวบกอดเธอยกขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง แต่ถึงจะตกใจเพียงใด พิมพ์ใจก็ยอมให้เขาทำตามแต่ใจ

อารัญขยับบั้นเอว เสือกไสแก่นกายเข้าสู่โพรงรักคับแน่น เขาโจนจ้วงด้วยจังหวะถี่กระชั้น กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง บางจังหวะเขาเสยงัด บางทีก็กดแนบแน่น แล้วโม่เอวบดขยี้จนกลีบเนื้อนุ่มแทบแหลกเหลว แล้วจึงถอดถอน ก่อนจะโหมห่มเข้าหาถี่ยิบกายสาวสั่นไหว เต้านมกระเพื่อมไปตามแรงที่สาดส่งมาจากข้างหลัง พิมพ์ใจไม่อาจกลั้นเสียงครวญครางได้เลย หญิงสาวหลับตาส่ายหน้า ครวญครางเสียงสั่นพร่า น้ำหวานหลั่งเต็มร่องรัก จนไหลย้อยลงมาตามต้นขาด้านใน“พี่รัญขา…อ๊า !” พิมพ์ใจดำดิ่งอยู่ในห้วงสวาท เสียวซ่านจนหลงลืมตัวตน เธอถูกอารัญมอมเมาด้วยบทรักเร้าใจอารัญหลุบตามองร่องเนื้อนวลที่อ้าอมรับเอาแก่นกายท่อนใหญ่ของเขา กลีบเนื้อสีสดเบ่งบานชุ่มฉ่ำ กำลังถูกเขากระทำการรุกรานอย่างรุนแรง น้ำอุ่นลื่นเปียกแฉะเต็มซอกขา ยามเขาโถมถั่งอัดลำเนื้อเข้าหา ให้ความรู้สึกอุ่นลื่นและกระชับแน่น เธอตอดรัดความเป็นชายของเขาไปทั้งลำ“พิมพ์…ใกล้แล้วใช่มั้ย”อารัญสะบัดมือฟาดบั้นท้ายหนั่นแน่นจนเกิดรอยแดง เขาบีบขยำจนเนื้อปลิ้นขึ้นมาตามง่ามนิ้วมือพิมพ์ใจสูดปากเจ็บ แต่ความเจ็บนั้นกระตุ้นเร้าให้เธอมีอารมณ์ร่วมไปกับเขามากขึ้นหญิงสาวเหลียวหลังมองสบตาอย่างยั

ระหว่างเขากับพิมพ์ใจ ไม่ควรมีอะไรเกี่ยวข้องกันนอกจากเรื่องเซ็กซ์ ไม่ควรมีพันธนาการอื่นใดเกิดขึ้น ทุกอย่างมันจบไปตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้เธอ ถูกฝังกลบไปพร้อมกับลมหายใจของพ่อ สิ่งที่เขาทำอยู่ ก็แค่การแก้แค้น เพื่อทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนอย่างที่เขาเคยรู้สึกอารัญเปิดประตูห้องนอน แสงไฟสลัวที่ติดอยู่กับผนังห้องบนหัวเตียง ทำให้เขามองเห็นร่างเล็กที่อยู่ใต้ผ้าห่ม อารัญเดินไปหยุดยืนข้างเตียงใบหน้าพริ้มเพราของคนหลับ กับปากอิ่มที่เผยอน้อย ๆ ทำให้ตาคมไหววูบ และเผลอยิ้มอย่างลืมตัว แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เขาก็สลัดความรู้สึกอ่อนหวานนั้นทิ้ง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เขาเดินกลับมาเอนกายนอนบนเตียง คนที่นอนอยู่ก่อนแล้ว รับรู้ได้ว่าเขากลับมาแล้วพิมพ์ใจลืมตามองคนที่เพิ่งเอนกายลงนอนบนเตียงเดียวกับเธอ หญิงสาวแทบกลั้นหายใจ ในตอนที่เขาขยับกายเข้ามาใกล้ เธอคิดว่าเขาจะตักตวงเอาความสุขจากร่างกายของเธออีก พิมพ์ใจจึงหลับตาลง สมยอมให้เขาทำตามแต่ใจ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวจึงลืมตาขึ้นมาใหม่แล้วเธอก็พบว่า ร่างกำยำที่นอนลงบ

รอยยิ้มเอ็นดูฉาบฉายบนใบหน้าหล่อเหลา เมื่อก้าวเข้ามาในห้องแล้วพบว่า คนตัวเล็กนอนหลับอยู่บนโซฟาอารัญวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ และพาดเสื้อสูทบนพนักโซฟา ตาคมจับจ้องคนนอนหลับอยู่ตลอดเวลา ในตอนที่เขาแกะกระดุมเสื้อสองเม็ด แกะกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้าง แล้วพับแขนเสื้อขึ้นร่างสูงนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับหญิงสาว เขานั่งมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปแตะแก้มนุ่ม คนถูกก่อกวนหันหน้าหนี แล้วพลิกกายนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาพนักโซฟา หันหลังให้กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับเธอ บั้นท้ายอวบอัดเบียดต้นขาแกร่งโดยไม่ได้ตั้งใจ และถ้ารู้ว่าการพลิกกายนอนตะแคง แล้วบั้นท้ายไปเสียดสีกับต้นขาของเขา จะทำให้คนที่เพิ่งกลับมาถึงห้องเกิดอารมณ์อย่างง่ายดาย พิมพ์ใจจะไม่ปล่อยให้ตัวเองหลับลึกขนาดนี้หรอกแต่ก็สายไปเสียแล้ว ในตอนที่พิมพ์ใจรู้สึกตัวตื่นและลืมตาขึ้นมา เธอถูกจับนอนหงาย และถูกคร่อมทับไว้ด้วยเรือนกายกำยำในท่าทางที่แสนหวาดเสียว หัวเข่าของเขาแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างขาเรียว“คุณรัญ…”“ทำไมไม่ไปรอรับฉันที่ประตู”“เอ่อ…พิมพ์เผลอหลับค่ะ”“บกพร่องต่อหน้าที่แบบนี้ ไม่ไหวเลยนะ”“พิมพ์ขอโทษค่ะ”“เธอต้องโดนลงโทษ”“คุณรัญไม่กินข้า

แล้วเพื่อน ๆ ทั้งโต๊ะก็มีอาการเดียวกัน ทุกคนจ้องเขาเป็นตาเดียว รวมถึงพิมพ์ใจก็จ้องมองเขาด้วยความตกตะลึงเช่นกัน“สวัสดีครับ ผมขอรับพิมพ์ใจกลับบ้านนะครับ”คำพูดของเขาทำให้เพื่อนทุกคนหันขวับไปมองพิมพ์ใจพร้อมกันมีคำถามมากมายอยู่ในแววตาของเพื่อน ๆ แต่อารัญก็ไม่ให้โอกาสพวกเขาได้ซักถามพิมพ์ใจเลย ชายหนุ่มจับข้อมือบางรั้งเธอให้ลุกขึ้นยืน แต่ก่อนที่เขาจะพาเธอเดินไปจากโต๊ะ ชายหนุ่มยิ้มให้กับทุกคน แล้วบอกว่า“มื้อนี้ผมเลี้ยงเองนะครับ ขอแสดงความยินดีกับทุกคนด้วยนะครับ” พอพูดจบแล้วอารัญก็กระชับมือที่จับข้อมือบางไว้แน่น แล้วพาพิมพ์ใจเดินออกจากร้านไปเพื่อนของพิมพ์ใจกะพริบตาปริบ ๆ ทั้งงุนงงปนสงสัย ถึงจะแอบดีใจที่มีเจ้ามือเลี้ยงอาหาร แต่ก็อยากรู้ว่า ผู้ชายคนนี้กับเพื่อนของพวกเขาเกี่ยวข้องกันในสถานะใด เพราะเท่าที่คบกันมานาน พวกเขาก็ไม่เคยเห็นพิมพ์ใจพูดถึงผู้ชายคนนี้เลยพอขึ้นมานั่งบนรถ พิมพ์ใจก็นั่งก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร ไม่กล้าหันไปมองหน้าคนขับรถด้วยซ้ำ อารัญเองก็นิ่งเงียบ เขาตั้งใจขับรถจนกระทั่งถึงคอนโดเมื่อลงจากรถ พิมพ์ใจเดินตามเขาไปขึ้นลิฟต์เงียบ ๆ กระทั่งทั้งสองเข้ามาอยู่ในห้อง อารัญปิดล็อกประตู