บททั้งหมดของ เมียอุปถัมภ์: บทที่ 1 - บทที่ 10

สวัสดี... เราชื่อชะเอม เราเป็นเด็กกำพร้าคนนึงที่คุญท่านรับอุปถัมภ์เอาไว้ ที่จริงเรามีเพื่อนๆและน้องๆอีกเยอะที่คุณท่านได้ส่งเสียงเลี้ยงดูให้พวกเรามีการศึกษา บางคนก็เรียนจบได้งานดีๆและกลับมาตอบแทนคุณท่าน ส่วนเรา เราเลือกเรียนถึงแค่ ม.6 เพราะจะต่อมหาวิยาลัยค่าใช้จ่ายมันค่อนข้างสูง เราจึงไม่อยากรบกวนคุณท่านมากนัก คุณท่านปราง ท่านเป็นคนใจดีมาก และเราเองก็ได้มาช่วยงานคุณท่านบ่อยๆด้วย คุณท่านหางานให้เราทำคือการเป็นแม่ครัว คุณท่านมีร้านอาหารชาววังและเราก็ชอบกินซะด้วยสิ ดังนั้นเราจึงเสนอตัวเราเองและคุณท่านก็เห็นดีเห็นงามด้วยท่านเลยจัดหางานให้เราไปทำงานในครัว ตั้งแต่เราอายุได้18ปี จนตอนนี้เราอายุได้21ปี คุณท่านก็เรียกเราเข้าไปคุยและคุณท่านก็เสนอให้เรามาอยู่กับคุณท่านที่บ้านหลังใหญ่แต่มีข้อแม้ว่า.... เราต้องแต่งงานกับหลานชายของคุณท่าน" แต่คุณท่านค่ะ แบบนี้มันจะดูไม่ดีนะคะ เพราะเอมคิดว่าหลานชายของคุณท่านไม่น่าจะยอม... แล้วเอ่อ... คือว่า เอมคิดว่า... หลานชายของคุณท่าน... น่าจะมีคนที่เขาชอบอยู่แล้วด้วย..." ชะเอมต้องรีบบอกความในใจออกไป เธอไม่รู้จักหลานชายของคุณท่านเลย ไม่เคยเห็นด้วย อันที่จริงเธอไม

หลังจากมื้อค่ำของคนในเรือนหลังใหญ่จบลง ชะเอมก็ออกไปกินทานข้าวกับป้าๆพี่ๆที่ด้านหลังครัว ตรงนั้นจะมีพี่ๆแม่บ้านคนสวน คนขับรถมาสลับสับเปลี่ยนกันทานข้าวเพราะทุกคนต่างมีหน้าที่ของตนดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถมากินข้าวพร้อมกันได้...." ว่าแต่หนูชะเอมทำอะไรเป็นบ้าง..."เสียงน้าแม่บ้านคนนึงถามเธออกมา และคนอื่นๆก็ตั้งใจฟังคำตอบของเธอด้วย" ทำได้หลายอย่างเหมือนกันค่ะ ชะเอมไปช่วยร้านอาหารของคุณท่านอยู่ในครัวมา3ปีแล้ว ทำได้เกือบหมดค่ะ" ชะเอมตอบออกมาด้วยความภาคภูมิใจเธอรักในการทำอาหารเป็นอย่างมาก เธอคิดเสมอว่าถึงแม้ว่าเธอไม่จบสูงๆ ไม่มีใบปริญญา แต่อย่างน้อยเธอก็ทำอาหารเป็น เพราะใครๆก็ต้องกินข้าวดังนั้นเธอคิดว่าถ้าเธอต้องหาเลี้ยงชีพตัวเอง เธอก็อยากจะขายอาหาร" หึ ราคาคุยรึเปล่าก็ไม่รู้..."เสียงของคนงานผู้หญิงที่อายุน่าจะไม่ห่างจากเธอมากนัก เธอเดาอายุไม่ถูกหรอก ถึงหน้าจะแก่ไปนิดแต่เธอคิดว่าไม่น่าจะไม่ห่างจากเธอมากสักเท่าไหร่...." ไม่น่านะคะ เพราะอาหารที่คุณกินชะเอมก็เป็นคนทำไม่ชื่อถามแม่อิ่มดูก็ได้นะคะ "ชะเอมเถียงตาใสแป๋ว... เธอต้องรีบอธิบายให้ทุกคนได้ฟังเพราะเธอกลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจเธอผิดว่าเธอเป

หลังจากที่ท่านย่าของเขาเข้ามาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องดารหลับนอนตอนนี้ในห้องของเขาก็มีผู้หญิงแปลกหน้ามานอนด้วยอีกหนึ่งคน...ชะเอมหาที่ที่เหมาะที่สุดสำหรับนอนในคืนนี้ เธอเลือกพื้นที่ติดหน้าต่างเพราะเธอคิดว่าน่าจะพ้นเท้าคุณเขา นอนข้างเตียงเลยเธอคงนอนไม่ได้เพราะกลัวว่าถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วจะเหยียบเธอ ไม่ว่าจะเป็นข้างซ้าย ขวา หรือปลายเท้าดังนั่นเธอจึงเลือกนอนติดหกำแพงที่เป็นหน้าต่างและทีผ้าม่านยาวลากพื้นนั่นสาวน้อยหันหน้าเขาหากำแพงและผ้าม่านทันที วันนี้ถึงแม้ว่าไม่ได้ทำงานเยอะแยะมากมายแต่มันก็กินพลังงานเธอไปเยอะเหมือนกัน ดังนั้นขอนอนเอาแรงก่อนก็แล้วกัน..บดินทร์รู้สึกแปลกๆเพราะว่าคืนนี้เขามีคนอื่นมานอนอยู่ในห้องของเขาด้วยมันเลยทำให้เขาต้องหันพลิกไปพลิกมา แล้วดูเด็กคนนั้นสิ... นอนเข้าไปได้ยังไงพื้นก็แข็ง แถมยังมีคนอื่นนอนอยู่ด้วย....และว่าที่บดินทร์จะข่มตาหลับได้มันก็เกือบจะตี1เข้าไป เขาหันตะแคงข้างไปยังทิศทางของผู้หญิงคนนั้น คนที่ท่านย่าหามาให้เขา ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยสักนิด หลับลึกได้ขนาดนั้น... จะต้องเป็นคนประเภทไหนกันถึงทำได้....~~~เช้าที่สดใสแต่ไม่ใช่กับบดินทร์ เพราะเขานอน

เรื่องในคืนนั้นเธอต้องหอบร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองลงมายังห้องนอนเล็กๆของเธอ เธอเสียใจนะ ตอนที่เขาอยู่บนตัวเธอสายตาที่เขามอบให้เธอมันทำเหมือนกับว่าเขาลุ่มหลงในตัวเธอ... แต่เพียงแค่เขาทำหน้าที่ของเขาเสร็จเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทันที... เธอโง่เอง... เธอคิดว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมามันคือสิ่งที่ผู้หญิงคิดว่าเขารักเธอ เธอคิดบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้เธอลืมไปได้ยังไงว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร ดังนั้นเธอจะต้องเตือนตัวเองบ่อยๆว่าเขาทำตามหน้าที่ของเขา และเธอก็ต้องทำตามหน้าที่ของเธอที่เธอได้รับมอบหมายมาก....บดินทร์ที่พยายามมองหาเด็กสาวคนนั้นอยู่บ่อยครั้งจนนี่ก็เข้าวันที่5แล้วเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเด็กคนนั้นเลย มื้ออาหารส่วนใหญ่มักจะเป็นไหมที่ยกมาให้พร้อมกับจัดการเก็บกวาดล้างจานชามแทนคนที่เขาต้องการคุยด้วย..." คิดจะหนีก็หนีให้พ้นนะ... ถ้าฉันจับได้เมื่อไหร่... เธอไม่รอดแน่อารียา..." บดินทร์เค้นคำพูดของเขาออกมาจากลำคอ เสียงของเขาบ่งบอกได้ว่าเขารู้สึกโมโหเจ้าของต้นเหตุของความโมโหของเขาในครั้งนี้....ชะเอมเลือกที่จะช่วยอยู่ในครัวถึงแม้ว่าแม่อิ่มจะบอกไม่สิไล่ให้เธอกลับไปบ้านหลังนั้นแต่เธอก็พยายามที่จะยืดเวลา

ชะเอมถูกลากเข้าไปยังห้องแต่งตัวทันที ตอนนี้เธอแทบจะโป๊เปือยเพราะพี่ๆพนักงาน3คนต่างกรูกันเข้ามาหาเธอพร้อมกับกระชากลากถูเธอไปทำอะไรต่อมิอะไร ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าที่พี่เขาเลือกให้เธอ แต่ยังมีชุดชั้นในอีก พี่เขาสั่งให้พนักงานหนึ่งใน3คนไปเรียกพนักงานที่อยู่แผนกชุดชั้นในชื่อดังมาที่ร้านพร้อมกับวัดขนาดหน้าอกของเธอ..เพียงไม่นานชุดชั้นในแสนสวยราคาแพงก็เริ่มถยอยยกมาให้เธอเลือก... แต่เธอไม่ต้องการชุดชั้นในใหม่เลยสักนิด... แต่แล้วยังไงพี่ๆเขาไม่สนใจคำคัดค้านของเธอเลยสักนิด..." ถ้าคุณน้องไม่เปลี่ยนเอง... พี่ช่วยนะคะ..จะเอายังไง จะทำเองหรือว่าให้พี่ๆเป็นคนช่วย..." พนักงานแผนกชุดชั้นในพูดออกมาพร้อมกับส่งสายตากดดันมาทางเธอ... ไม่เพียงแค่คนเดียวแต่เป็นทุกคนเลย... เธอกลัวอ่ะ..." ได้ค่ะได้... งั้นออกไปรอด้านนอกได้ไหมคะ.. ถ้าพี่ๆอยู่กันตรงนี้.. หนูอายค่ะ " พี่ๆเขาต้องการแกล้งเธอรึเปล่าเนี่ย ทำไมทุกคนถึงดูสนุกกับการจับเธอหันซ้ายหันขวากันจัง.." ได้ๆถ้าเสร็จก็เรียกพวกพี่นะ..."ชะเอมค่อยๆถอดชุดชั้นในตัวเก่าของเธอออกพร้อมกับค่อยๆบรรจงใส่ตัวใหม่ที่ยังไม่ได้ซักเข้าไปเธอก็งงนะ ชุดชั้นในชุดนี้มันดูโป๊ม๊าก... ด