All Chapters of เมียอุปถัมภ์: Chapter 21 - Chapter 30

บดินทร์ลางานไว้กับท่านย่าของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วเขาบอกเพียงว่าเขาจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัดสัก3วัน แต่เขาไม่ได้บอกว่าจะไปที่จังหวัดอะไร เขาเพียงบอกว่าเขาอยากจะพักผ่อนเพราะช่วงนี้เขารู้สึกเครียด.. ท่านย่าก็อนุญาตให้เขาหยุด.. แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจก็คือเรื่องของแก้ว.. หลังจากวันนั้นวันที่น้องแก้วมาหาที่บ้านและช่วยทำอาหารในวันนั้น... คนของท่านย่ามาฟ้องกันเสียยกใหญ่ว่าคุณนางแบบทำท่าทางไม่ค่อยชอบอกชอบใจนักเวลาแม่อิ่มใช้ให้ไปหยิบจับและใช้ให้แก้วจับนั่นคนนี่.. เจ้าตัวก็จะมักชักสีหน้าใส่ และไอ้ที่บอกว่าจะช่วยทำกับข้าว... เด็กเกดคนที่เคยสนิทกับเด็กชะเอมพูดว่าเจ้าตัวมาช่วยทำครัวให้เละเทะมากเสียกว่ามาช่วยและไหนจะมาถ่ายวีดีโอตอนที่คุณอิ่มและคนอื่นๆทำครัวกันอยู่... มันเกะกะพร้อมกับคอยดูถูกเกดและผู้หญิงที่อายุต่ำกว่าคนแก้ว... ว่าไม่รู้จักเรียนให้สูงๆ เพราะว่าไม่เรียนนี่แหละเลยทำให้เกดและคนอื่นๆถึงเป็นได้แค่ขี้ข้า... เพียงเท่านั้นท่านย่าก็บ่นเขาเสียยกใหญ่และสั่งห้ามไม่ให้แก้วมาที่เรือนใหญ่อีก.. ห้ามย่างกรายเข้ามาที่เรือนใหญ่เป็นอันขาด.. เขารู้ว่าท่านย่ารักคนของท่านมากแค่ไหน ท่านดูแลทุกคนเห

ชะเอมวิ่งตามลูกสาวของเธอสุดชีวิต... ถึงแม้ว่าตัวเธอนั้นจะล้มลุกคลุกคลานอยู่บ่อยๆ... แต่เธอก็จะไม่ยอมแพ้เป็นอันขาด..."น้องอ้าย... น้องอ้าย... กลับมาก่อน... เอาลูกฉันกลับมา... น้องอ้าย....."เสียงร้องตะโกนตามหลังของรถตู้คันโต... แต่รถคันนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจอดหรือชะลอความเร็วให้ช้าลงเลยสักนิด...คนที่เห็นการกระทำของผู้หญิงคนนั้นต่างก็นึกสงสารเจ้าหล่อนเป็นอย่างมาก... ร้องเท้าที่มันหลุดหายไปเพราะต้องวิ่งตามรถตู้คันโตแต่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะคิดเก็บมัน.. บางครั้งเจ้าตัวก็สะดุดอะไรต่อมิอะไรล้มลงจนแขนขาถลอกไปหมด.... แต่เจ้าหล่อนก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บหรือคิดจะหยุดดูสภาพตัวเองเลยสักนิด....ฮือ.... ฮึก...."น้องอ้าย... น้องอ้าย.... ลูกแม่... น้องอ้าย...." ชะเอมตะโกนสุดเสียงเพราะเธอนั้นถูกพลากลูกน้อยไปจากอก... ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอได้ขนาดนี้... ในเมื่อเขาไม่คิดที่จะยอมรับลูกของเธอตั้งแต่แรก... ทำไมเขาต้องมาเอาลูกของเธอไปด้วย...เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจทำให้คนระแวกนั้นต่างพากันเดินออกมาดู...." หนูชะเอม... เป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไมกัน..." ภรรยาลุงเจ้าของโรงจำนำถึงกับรีบเดินมายังเด็กสาวทันที.. เธอได้ย

บดินทร์อุ้มร่างของชะเอมเข้ามาในรั้วบ้าน.. เขาก้าวผ่านเรือนหลังใหญ่ของท่านย่าไปแต่ยังไม่ทันพ้นตัวบ้านขอท่านย่าเลยเขาก็โดนท่านย่าเรียกเอาไว้เสียก่อน...." ตาเอิร์ธ... นั่นแกทำอะไรแม่ชะเอม...." ท่านผู้หญิงปรางรีบสาวเท้ามายังหลานชายคนเดียวของหล่อนทันที.. ตอนแรกเธอก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าตัวดีหอบหิ้วอะไรเข้ามาในบ้านเธอเพียงต้องการเรียกเจ้าตัวดีมาคุยกับเธอก็เท่านั้นแต่เพียงแค่เธอมาอยู่ใกล้ๆเท่านั้น.... ตายๆ ไอ้หลานคนนี้มันสร้างเรื่องอะไรอีกแล้วล่ะนั่น...." ชู่ว์.. ท่านย่าเบาๆหน่อยสิครับ... เอาไว้ค่อยมาคุยกันนะครับ ผมพาเด็กชะเอมไปนอนก่อนสงสัยง่วงนอนเลยเผลอนั่งหลับหน้ารั้วบ้าน... ผมวานให้ท่านย่าช่วยให้คนยกอาหารเย็นมาให้ผมที่เรือนด้วยนะครับ..." เขารู้อยู่หรอกว่าท่านย่าต้องการที่จะคุยอะไรกับเขา... แต่ไม่มีทางเขายังไม่อยากโดนสอบสวนตอนนี้.... เขามีเรื่องอื่นที่จะต้องสะสาง... และมันก็สำคัญเสียด้วย....." นี้ตาเอิร์ธ! แกใช้ย่าเหรอ... พ่อตัวดี... มานี่เลยนะ..." เพียงท่านผู้หญิงเดินเข้ามาใกล้ๆ... เธอก็เห็นใบหน้าของชะเอมที่หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของหลานตัวดี... เมื่อเธอมองไปยังร่างกายของคนที่หลับอยู่(หลานช

บดินทร์กอดชะเอมเอาไว้แนบแน่น.. ตอนนี้เขาสามารถรับรู้ได้ว่าคนในอ้อมกอดของเขานั้นหยุดร้องไห้แล้ว และคงจะเป็นเวลาดีที่เขาและเธอจะต้องพูดคุยกันเสียที..." ฉันไม่ได้คิดจะพรากเธอและน้องอ้ายออกจากกัน.. ในสายตาของเธอฉันมันดูใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ... มันควรจะเป็นเธอรึเปล่าชะเอม ฉันสมควรจะพูดคำพวกนั้นใส่เธอ.. เธอรู้ทั้งรู้ว่าน้องอ้ายเป็นลูกของฉันแต่เธอยังทนทำเป็นว่าเธอยินดีให้ฉันมีลูกกับคนที่ฉันรัก เธอกล้าพูดมาได้ยังไงกันว่าเธอจะไม่ให้น้องอ้ายได้รับรู้ว่าฉันเป็นพ่อ.. ฉันเป็นพ่อของน้องอ้ายนะชะเอม.. เธอจะไม่ใจดำไปหน่อยรึยังไง.. ฉันสามารถทำทุกอย่างเพื่อที่ฉันสามารถครอบครองได้ทุกอย่าง... รวมถึงตัวเธอด้วย.. ถ้าฉันจะทำจริงๆ เธอหนีฉันไม่รอดหรอกชะเอม.. อย่าคิดที่จะพาลูกหนีฉันอีก มันจะไม่เกิดเป็นรอบที่สองและรอบที่สาม... เธอต้องอยู่กับฉันที่นี่ น้องอ้ายต้องอยู่ที่นี่ ที่ที่มีพ่อของแกและแม่ของแกอยู่ด้วย.... พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปลาออกจากที่ร้านอาหารนั่น.. และฉันจะหางานใหม่ให้เธอทำเอง... ถ้าเธออยากทำฉันจะจัดการหางานให้เธอทำเอง..." ประโยคหลังของบดินทร์มันช่างเป็นประโยคที่ทำให้เขารู้สึกพอใจและชอบใจในสิ่งที่เขาก

ชะเอมนั่งอยูในห้องทำงานของคุณบดินทร์ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วท้องน้อยๆของเธอมันเริ่มหิวขึ้นมาแล้วสิ...และที่สำคัญมันดังครวญครางเสียงดังจนทำให้คุณบดินนทร์ฉันมามองที่เธอและก็หัวเราะใส่เธออีก...ตึกตึกตึ....ชะเอมถึงกับตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ๆคนบดินทร์เดินมายังทิศทางของเธอและน้องอ้ายไม่เพียงแค่เดินเข้ามาเขามาหยุดและยังใช้มือของเขาลูบมาที่หัวของเธอเบาๆอีก..." หิวแล้วเหรอ? ขอโทษทีนะพอดีมัวแต่ทำงานเพลินไปหน่อย.. น้องอ้ายครับเราไปหม่ำกันดีไหม... ไปกินข้าวกัน... เอาของแค่จำเป็นไปก็พอนะไม่ต้องหอบไปเยอะ.." บดินทร์ย่อตัวลงไปอุ้มต้าวอ้วนของเขาเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา.. ต้าวอ้วนของเขาไม่งอแงเลยสักนิดเขาคิดว่าเขาโชคดีที่ลูกสาวของเขายอมให้เขาอุ้มตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอ.. แต่กับคนอื่นน้องอ้ายไม่ยอมเลยสักนิดขนาดท่านย่าน้องอ้ายยังไม่ยอมให้ท่านย่าได้อุ้มเลยจนป่านนี้ก็ยังไม่ยอม...บดินทร์บอกให้คนขับรถของเขาขับรถไปที่ร้านอาหารร้านประจำที่เขาชอบมานั่ง ที่นี่บรรยากาศดีถึงดีมาก รสชาติอาหารก็ดีใช้ได้และเขาคิดว่าที่นี่น่าจะมีเมนูที่น้องอ้ายสามารถกินได้เช่นกัน..." ฉันลืมถามเธอไป.. น้องอ้ายไม่แพ้อะไรใช่ไหม