ทำตามหน้าที่.....

สวัสดี... เราชื่อชะเอม เราเป็นเด็กกำพร้าคนนึงที่คุญท่านรับอุปถัมภ์เอาไว้ ที่จริงเรามีเพื่อนๆและน้องๆอีกเยอะที่คุณท่านได้ส่งเสียงเลี้ยงดูให้พวกเรามีการศึกษา บางคนก็เรียนจบได้งานดีๆและกลับมาตอบแทนคุณท่าน ส่วนเรา เราเลือกเรียนถึงแค่ ม.6 เพราะจะต่อมหาวิยาลัยค่าใช้จ่ายมันค่อนข้างสูง เราจึงไม่อยากรบกวนคุณท่านมากนัก คุณท่านปราง ท่านเป็นคนใจดีมาก และเราเองก็ได้มาช่วยงานคุณท่านบ่อยๆด้วย คุณท่านหางานให้เราทำคือการเป็นแม่ครัว คุณท่านมีร้านอาหารชาววังและเราก็ชอบกินซะด้วยสิ ดังนั้นเราจึงเสนอตัวเราเองและคุณท่านก็เห็นดีเห็นงามด้วยท่านเลยจัดหางานให้เราไปทำงานในครัว ตั้งแต่เราอายุได้18ปี จนตอนนี้เราอายุได้21ปี คุณท่านก็เรียกเราเข้าไปคุยและคุณท่านก็เสนอให้เรามาอยู่กับคุณท่านที่บ้านหลังใหญ่แต่มีข้อแม้ว่า.... เราต้องแต่งงานกับหลานชายของคุณท่าน

" แต่คุณท่านค่ะ แบบนี้มันจะดูไม่ดีนะคะ เพราะเอมคิดว่าหลานชายของคุณท่านไม่น่าจะยอม... แล้วเอ่อ... คือว่า เอมคิดว่า... หลานชายของคุณท่าน... น่าจะมีคนที่เขาชอบอยู่แล้วด้วย..." ชะเอมต้องรีบบอกความในใจออกไป เธอไม่รู้จักหลานชายของคุณท่านเลย ไม่เคยเห็นด้วย อันที่จริงเธอไม่ได้ตามข่าวสารอะไรมากมายนักเธอไม่รู้หรอกว่าครอบครัวของท่านผู้หญิงปรางปรีญา มีใครอยู่บ้าง เพราะวันๆเธอก็หมกอยู่แต่ในครัว ดังนั้นเรื่องเรื่องแบบนี้เธอจึงไม่รู้อะไรเลย...

" ฉันอยากให้เธอมาแต่งงานกับหลานชายของฉันนะชะเอม ฉันเห็นว่าเธอเหมาะสมที่สุดแล้ว ทั้งหน้าตา มารยาท และกิริยาท่าทาง ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหน ส่วนไอ้เจ้าหลานชายฉันมันไม่ได้จริงจังกับใครเลยสักคน ฉันต้องการทายาทสืบสกุล.... และฉันก็เฟ้นหามานานแล้วนะแม่ชะเอม และฉันก็เจอแล้ว... เธอนั่นแหละเหมาะที่สุด...." ท่านผู้หญิงปรางปรีญา เจริญภิภักดิ์ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง...

ชะเอมถึงกับต้องถอนหายใจออกมายาวๆ เธอเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับแม่ครู แม่ครูท่านก็บอกเธอว่า มันเป็นหน้าที่ที่พวกเราทั้งหลายต้องตอบแทนบุญคุณท่าน เพราะท่านช่วยพวกเราทุกๆคนมามากแล้ว ถ้าไม่ท่านผู้หญิง... สถานที่แห่งนี้... บ้านมีรักแห่งนี้ก็คงจะไม่อยู่ถึงทุกวันนี้

ชะเอมคิดเรื่องนี้วนไปวนมาอยู่หลายวัน เธอก็ไม่ได้อยากจะเป็นคนอกตัญญูสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่คุณหญิงท่านได้พูดออกมาว่า ท่านต้องการทายาทสืบสกุล..... ดังนั้นเธอก็มีหน้าที่แค่เพียงทำหน้าที่เป็นคนอุ้มท้องให้กับทายาทของท่านงั้นเหรอ? แล้วถ้าเกิดเธอรู้สึกผูกผันกับเด็กในท้องแล้วล่ะ... เธอสามารถมาหาหรือติดต่อพูดคุยได้ไหม...

ชะเอมนอนไม่หลับติดต่อมาหลายคืน และในที่สุดเธอก็ต้องมาหาคุณหญิงท่านอีกครั้ง เพราะท่านติดต่อมาหาเธอและขอคุยกับเธอเพื่อเอาคำตอบ...

"นั่งสิแม่ชะเอม.. ตกลงหล่อนว่ายังไง อย่าทำให้ฉันผิดหวังในคำตอบนะ... ฉันจะฟาดหล่อนให้แรงๆเลยคอยดูสิ" ท่านผู้หญิงปรางปรีญาเอ่ยเย้าแม่สาวรุ่นหลานคนนี้ เธอถูกโฉลกและถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะด้วยเด็กมันน่ารัก น่าตาน่าเอ็นดู กิริยามารยาทก็ดี พูดจาไพเราะ เธอเลยรู้สึกรักเป็นพิเศษ และยิ่งเมื่อเธอได้จับตาและเฝ้าดูมาตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปี ยิ่งทำให้เธอแน่ใจได้ว่าเด็กคนนี้คือคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะมาอุ้มท้องเหลนของเธอ เพราะนิสัยไม่เกเรใจแตกเหมือนเด็กสาวคนอื่นๆในบ้านมีรัก มันเลยทำให้ท่านค่อนข้างหวงแหนชะเอมเป็นพิเศษ จนท่านสั่งให้แม่ครูของเด็กต้องคอยเป็นหูเป็นตาให้อีกแรง....และคำตอบที่เธอได้รับก็คือ.....