พาไปซื้อของ...

หลายวันที่ผ่านมาชะเอมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนแมวขโมยยังไงก็ไม่รู้เพราะพอเช้าปุ๊บเธอก็จะรีบย่องออกไปจากห้องทันที.. และก็พาตัวเองไปหมกมุ่นอยู่ที่ห้องครัวใหญ่ แต่ก็จะมีบ้างที่เธอได้ทำอย่างอื่น อย่างเช่นอ่านหนังสือให้คุณท่านฟัง บางครั้งก็ช่วยแม่อิ่มแกะสลักผักผลไม้บ้าง เธอชอบนะงานประดิษฐ์ประดอยแบบนี้มันทำให้เธอมีสมาธิมากขึ้น วันนี้ก็เช่นกันเธอขลุกตัวอยู่ในกลัวใหญ่เพราะว่าวันนี้แม่อิ่มจะทำขนมบุหลันดั้นเมฆ เธอยังไม่เคยลองทำเลยวันนี้เธอเลยขออยู่เป็นลูกมือของแม่อิ่ม

ช่วงหลังๆมานี้ทุกคนในบ้านต่างก็พูดจากกับเธอดีขึ้นกว่าเก่าเยอะยกเว้นแต่พี่ไหม เพราะพี่ไหมไม่ค่อยชอบเธอเท่าไรนัก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำยังไงให้พี่ไหมคุยกับเธอดีๆ คนอื่นๆบอกว่าไม่ต้องไปสนใจพี่ไหมหรอก เพราะพี่ไหมน่ะเป็นคนขี้อิจฉา พี่ไหมรักคุณบดินทร์ดังนั้นพี่ไหมเลยไม่พอใจที่เธอเข้ามา.. มันก็น่ะถ้าไม่มีเรื่องบุญคุณต้องตอบแทนล่ะก็... เธอก็ไม่ได้อยากจะก้าวเข้ามาที่นี่และทำหน้าที่นี่เลย....

ตึกตึกตึก....

บดินทร์เดินมายังเรือนใหญ่ของท่านย่าเพราะเขาก็พอจะรู้ว่าเขาสามารถเจอเด็กของท่านย่าได้ที่ไหน และก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้... เพราะยัยเด็กนั่นยืนยิ้มแต้ให้กับนมอิ่ม และยังเสียงหัวเราะที่เปล่งออกมานั่นมันทำให้เขาเผลอยืนมองอยู่นานสองนานจนเด็กคนนั้นหันมายังทิศทางที่เขายืนอยู่เขาจึงได้สติขึ้นมา..

แฮ่ม....

" วันนี้เธอจะต้องไปข้างนอกกับฉัน..." บดินทร์พูดโพล่งออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะว่าเขารู้สึกว่าตอนนี้เขาเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบมาขโมยขนมในครัวกิน...

ชะเอมเอียงคอมองคุณเขาอย่างงงๆ นี่เขาคุณกับเธอเหรอ? แต่ไม่น่าจะใช่หรอกน่าจะเป็นใครคนใดคนหนึ่งในครัวนี่ล่ะมั้ง.... เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอจึงหันกลับไปใส่ใจกับสิ่งที่เธอกำลังจะทำต่อ....

ตึกตึกตึก.... หมับ....

" ฉันบอกว่าเธอจะต้องออกไปข้างนอกกับฉัน..." บดินทร์เดินตรงมายังเด็กของคุณย่า.. ก็เขาอุส่าห์พูดออกไปแล้วว่าจะให้ยัยเด็กนี่ไปข้างนอกกับเขา... แล้วทำไม? ทำไมยังมาตีมึนใส่เขาอีก...

" อ้าว.. คุณพูดกับฉันเหรอคะ.. ฉันก็นึกว่าคุณพูดกับคนอื่น.. ก็คุณไม่ได้ระบุชื่อฉันนี่ค่ะ " เธอจะไปรู้ได้ยังไงคนอยู่ในครัวเยอะแยะออกจะตายไป เธอจะไปรู้เหรอว่าคุณเขาระบุว่าเป็นเธอที่จะต้องไปข้างนอกกับเขา...

" ไปได้แล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ..." บดินทร์กำชับเด็กของท่านย่าอีกครั้ง.. วันนี้เขาจะออกไปซื้อของให้คุณแม่สักหน่อย แต่เขาก็อยากจะให้เด็กของท่านย่าเป็นคนช่วยเลือกเพราะเมื่อก่อนเขามักจะใช้พวกสาวๆที่เขาควงมาเป็นคนช่วยเลือก แต่ในเมื่อเขามียัยเด็กคนนี้อยู่ด้วยแล้ว.. ดังนั้นเขาก็จะให้ยัยนี่เป็นคนช่วยเลือกก็แล้วกัน...

ชะเอมรีบเข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายของเธออีกครั้งเพราะตอนนี้เธอดูเหมือนหมูคลุกฝุ่นยังไงก็ไม่รู้ เธอเลือกที่จะอาบน้ำให้เร็วที่สุดเพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอชักช้ามีหวังเธอคงจะโดนคุณเขาบ่นแน่ๆ...

ชะเอมใช้เวลาอาบน้ำเพียงแค่10นาที ร่างเล็กก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูหนานุ่มที่พันอยู่รอบอกโดยที่เธอเองนั้นไม่ได้ระวังสักนิดว่าจะมีบุคคลอื่นอยู่ในห้องของเธอรึเปล่า เพราะเธอมั่นใจแล้วว่าเธอได้ทำการล็อกห้องของเธอเอาไว้เป็นดิบดี...

ว๊ายยยย

" จะร้องเสียงดังทำไมกัน รีบแต่งตัวได้แล้วฉันเลือกให้แล้ว รีบๆล่ะ ชักช้า..." บดินทร์ต้องรีบพาตัวเองออกจากห้องของยัยเด็กคนนี้โดยเร็วเพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายของเขามันร้อยระอุจนแทบจะระเบิดออกมา.. เพียงเห็นเนินอกขาวๆอวบๆที่มันโผล่พ้นออกมาจากผ้าขนหนูหนานุ่มนั้น... มันก็ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวของคืนนั้น.. คืนที่เขาโยกขย่มร่างเล็กแต่ทรวดทรงไม่เล็กตามความสูง... ก้อนเนื้อนั่นมันกระเด้งกระดอนตามแรงโยกของเขา.. แล้วไหนจะจุดบนสุดของมันที่แข็งเป็นไตจนทำให้เขาเผลอไผลลงไปดูดกลืนมันเข้าปาก....อ่าห์....

บดินทร์พาตัวเองกับไปยังห้องของตนเองทันทีพร้อมกับรีบรูดซิปกางเกงผ้าเนื้อดีราคาแพงลงอย่างรวดเร็ว...

บดินทร์จัดการชักรูดส่วนนั้นของเขาอย่างเร่งรีบ.. เขาต้องทำเวลา.. จะมาชักช้าไม่ได้เดี๋ยวคนของท่านย่าจะรอนานและจะรู้ว่าเขาแอบไปทำอะไรมา....

และในที่สุดทั้งสองคนก็มาอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง บดินทร์เดินนำหน้าเด็กของท่านย่าอยู่หลายก้าว จะว่าเขาเดินเร็วก็ไม่ใช่แต่เป็นเพราะเด็กของท่านย่าต่างหากที่เดินชักช้า เดินอ้อยอิ่งอยู่ได้....

" นี่เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ ชักช้าน่ารำคาญ..." บดินทร์หยุดเดินพร้อมกับหันไปสั่งให้เด็กของท่านย่ารีบเดินตามเขามา อันที่จริงเขาไม่ได้อยากจะออกมาสักเท่าไรหรอก แต่เห็นว่ายัยเด็กนั้นไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่หรอกนะ ดูสภาพสิ.. ซอมซ่ออย่ากับอะไร คนแบบนี้น่ะเหรอที่ท่านย่าหามาให้เขาพามาให้เป็นแม่พันธุ์สำหรับผลิตทายาทของท่าน... ไม่เหมาะสมเลยสักนิด....

ชะเอมเธอแค่ไม่อยากเดินใกล้คุณเขาดูสิเธอกับเขามันคนละระดับขนาดนี้... เสื้อผ้าของเธอมันดูถูกแสนถูกขนาดนี้ ส่วนเสื้อหน้าผมของคุณเขาไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ดูดีไปหมด ดูหรูหราซะขนาดนั้น... เธอจะกล้าเดินใกล้ๆได้ยังไงกัน...

หมับ!!!

"ชักช้า..." บดินทร์จับไปที่ข้อมือบางของยัยเด็กนี่ทันที... แขนก็เล็กนิดเดียว นิ้วมือของเขาแทบจะวนกลับมาอีกรอบนึงได้แล้วมั้งเนี่ย... วันๆได้กินอะไรบ้างรึเปล่า?

บดินทร์พาเด็กของท่านย่าตรงไปยังร้ายเสื้อผ้าที่พอมีระดับขึ้นมานิดนึง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่แบรนด์หรูเหมือนที่เขาใส่แต่ก็แพงพอที่จะทำให้ยัยนี่ดูดีได้...

" รบกวนหาเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนนี้ที ชุดอยู่บ้าน ชุดออกงาน เอาที่เหมาะกับผู้หญิงคนนี้ไม่เอาทรงป้านะ เดี๋ยวผมมา..." บดินทร์สั่งพนักงานในร้านไว้ว่าให้จัดหาเสื้อผ้าให้เด็กของท่านย่า และห้ามเอาทรงป้า... เขาไม่ชอบ...

" เดี๋ยวฉันมา ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเบี้ยวทิ้งเธอเอาไว้ที่ร้านคนเดียวอะนี่... บัตรเครดิตของฉัน เป็นชื่อฉัน ถ้าฉันเบี้ยวไม่มารับก็ใช้เจ้านี่รูดจ่ายได้เลย... อ๋อแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ด้วยล่ะ ชุดนี้ฉันขอนะ... จะเอาไปทิ้ง..." บดินทร์ยกยิ้มให้กับเด็กของท่านย่าทันที.. เขาจะเอาชุดนี้ไปทิ้งจริงๆเขาไม่ได้พูดเล่น เขาไม่อยากเห็นเสื้อผ้าถูกๆอยู่บนร่างกายของผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว...

" เอ่อ.. คุณจะกลับมใช่ไหมคะ?" เธอรู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้สิ เธอกลัวว่าเธอจะถูกทิ้ง... เพราะคุณเขาก็ยังดูน่ากลัวสำหรับเธออยู่ดี... เธอไม่อยากไว้ใจเขาเลยอ่ะ...

" มาสิ เพราะฉันจะต้องพาเธอไปอีกหลายที่ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปอีกร้านนึงก่อนไปรับของแทนท่านย่า จะได้ไม่เสียเวลา..."

ชะเอมพยักหน้ารับคำเธอหวังว่าเขาจะไม่โกหกเธอนะ เธอกลับบ้านถูกก็จริง แต่ถ้าเขาพาเธอมาแล้วมาทิ้งเธอเอาไว้คนเดียวแบบนี้... เธอก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา...