Lahat ng Kabanata ng เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน: Kabanata 41 - Kabanata 50

 “อยากฟังนิทานหรือไม่ ข้ามีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง” อยู่ ๆ จิวหลิงก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกคนต่างฝ่ายก็ต่างเงียบมาครู่ใหญ่ เขาไม่รอให้นางตอบก็รินสุราให้นางและเริ่มเล่านิทานที่ตนเตรียมเอาไว้“เด็กผู้ชายผู้หนึ่ง เติบโตมาในบ้านหลังใหญ่ ผู้เป็นพ่อคือว่าที่ประมุขคนต่อไป แต่ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะได้สืบทอดตำแหน่งก็ถูกผู้ละโมบไล่เข่นฆ่าเพื่อช่วงชิงตำแหน่ง เด็กชายได้แต่หอบความแค้นนั้นพาน้องชายหนีตาย เพื่อหวังว่าวันหน้าจะกลับมาแก้แค้นและทวงคืน”“ไม่รู้ปลายทาง ไม่รู้ว่าชีวิตจะไปถึงวันนั้นหรือไม่ แต่ก็สู้อย่างเต็มที่ เขาเดินทางไกลเพื่อมาขอเป็นศิษย์ของสำนักศึกษาที่โด่งดัง ได้เป็นศิษย์ที่เก่งกาจผู้หนึ่งของสำนัก แต่สุดท้ายก็ไม่อาจล่วงรู้ว่าวันหน้าจะแก้แค้นและทวงคืนได้หรือไม่ แม้ว่ามีอาจารย์ที่ล่วงรู้ฟ้าดิน แต่ชะตาของเขาอาจารย์กลับไม่อาจบอกได้”“เสี่ยวหนิง การที่เจ้ามีฝันบอกเหตุมันดียิ่ง หากเปลี่ยนกันได้ ข้าก็อยากจะแลกเปลี่ยนกับเจ้า อยากจะรู้ล่วงหน้าเพื่อช่วยเหลือบิดามารดาเอาไว้”

อารามซินหนี่จากที่พักของทางการมายังอารามซินหนี่ไม่นับว่าไกล ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง นัยน์ตาคู่หวานกวาดสายตามองไปเบื้องหน้าในทันทีที่ก้าวลงจากรถม้า ท่าทีของนางนับว่าสงบนิ่งทว่าภายในใจกลับมีความตื่นตระหนก ครุ่นคิดถึงความฝันที่นางเคยคิดว่าไม่เกี่ยวข้องกับฝันบอกเหตุขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะฝันเห็นน้องชายถูกชายสวมหน้ากากปริศนาทำร้ายนางฝันถึงสถานที่แห่งหนึ่ง เพราะที่แห่งนั้นคล้ายกับอารามซุยหลิงนางจึงทึกทักว่าตนฝันเห็นอารามซุยหลิงจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ทว่าในเวลาได้เห็นอารามซินหนี่แห่งนี้...นางไม่อาจไม่สนใจที่นี่คล้ายกับอารามซุยหลิงไม่มีผิด แทบจะเรียกได้ว่าฝาแฝดเลยด้วยซ้ำ เป็นไปได้อย่างไรกัน“ช่างคล้ายเสียจริง” เสียงพึมพำจากด้านหลังฉุดดึงให้เฉินอันหนิงตื่นจากภวังค์ความตกใจ นางหันกลับไปมองก่อนจะต้องขมวดคิ้ว เป็นเสียงจากบุรุษสวมหน้ากากที่ทอดสายตามองเบื้องหน้าด้วยดวงตามีประกายสั่นไหว หากดูไม่ผิดคล้ายว่าจะมีความเจ็บปวดในตาคู่นั้น“คล้ายอันใดหรือ” จิวหลิงที่ยืนอยู่ข้างกันส่งเสียงถาม คล้ายฉุดดึงสติของจิวหูให้กลับมา บุรุษหน้ากากส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบปัด“ไม่มีอันใดพี่ใหญ่ ข้าเพียงพูดไปเช่นน

  การพูดคุยไม่อาจเนิ่นนานเมื่อเฉินอันหนิงก้าวเดินมาพร้อมกับเค่อซาน ใบหน้าขององค์หญิงผู้สูงศักดิ์ไร้อารมณ์จนน่าประหลาด เค่อซุนหันกลับมาสนใจนายของตนในทันที“เกิดอันใดขึ้นอาซาน?”“หานอ๋องกับท่านจิวหลิงน่ะสิพี่ซุน ผู้หนึ่งกวนโทสะอีกผู้หนึ่งก็หลงกลจนเกิดโทสะ ลับฝีปากกันอยู่ด้านโน่นแหน่ะ” เค่อซานบอกเล่าเท่านั้นก็เป็นอันเข้าใจ เท่าที่สัมผัสได้ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าจิวหลิงเป็นคนชอบกวนโทสะผู้อื่น แม้แต่องค์หญิงเองก็ถูกก่อกวนตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอและหากจะมีผู้ใดเข้าใจถ่องแท้ที่สุดย่อมต้องเป็นจิวหูที่รู้จักพี่ใหญ่ของตนดีที่สุดบุรุษหน้ากากพรั่งพรูลมหายใจเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดิน ไม่ได้มีคำชักชวนหรือแม้แต่คำกล่าวใด ๆ ทว่าเฉินอันหนิงกลับก้าวเดินตามพร้อมกับส่งสัญญาณให้องครักษ์ทั้งสามเว้นระยะห่างออกไปสตรีสูงศักดิ์จับจ้องมองตามแผ่นหลังแข็งแกร่งที่คล้ายคุ้นเคยขณะที่ก้าวเดินตาม นัยน์ตาคู่หงส์เต็มไปด้วยความสงสัยที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และต้องการจะหาคำตอบนั้นให้ได้ยิ่งมอง นางก็ยิ่งคิ

 แม้ภายในใจเฉินอันหนิงจะรู้สึกอึดอัดกับหลี่อ๋องแต่ก็ยังรักษาท่าที พูดคุยราวกับไม่มีสิ่งใดในใจก่อนจะแยกย้ายกันในที่สุด นางอ้างว่าต้องลงเขาไปเดินตลาดกับน้องชายเพื่อซื้อของเตรียมสำหรับเดินทางในเช้าวันพรุ่ง หลี่อ๋องจึงอวยพรให้นางเดินทางปลอดภัยแล้วขอตัวไปไหว้พระ“พี่ใหญ่ เหตุใดท่านบอกเสด็จอาว่าจะไปพรุ่งนี้?” เฉินซีหานสอบถามพี่สาวทันทีที่คณะของตนแยกลงเขามาแล้ว ตามกำหนดการเดิมพี่สาวจะรอให้เขาปราบโจรเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงจะเดินทางไปด้วยกันมิใช่หรือ“พี่เปลี่ยนใจแล้ว พี่จะออกเดินทางพรุ่งนี้” นางตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะชักชวนให้น้องชายเดินเล่นในตลาดด้วยกันราวกับไม่มีเรื่องอันใดให้กังวลใจเฉินซีหานไม่ซักไซ้หรือสงสัยใด ๆ ผู้เป็นพี่ เสด็จพี่ใหญ่ของตนจะอยากไปเมื่อใดก็ย่อมไม่มีผู้ใดขัดใจนางได้อยู่แล้ว และเขาก็ไม่ได้คิดจะขัดใจ นางเดินทางต่อไม่ได้ติดตามเขาไปรังโจรย่อมเป็นสิ่งที่ดี“ว่าแต่พวกเขาจะไปกับท่านหรือไม่?” พวกเขาที่หมายถึงจิวหลิงและจิวหูที่เดินตามพวกเขามาอย่างเงียบเชียบ ไม่ไ

 เมื่อจัดการคนร้ายได้สำเร็จ บรรดาองครักษ์แซ่เค่อก็ควบคุมตัวกลุ่มของเฉินจงฉีรุดหน้ากลับไปขังที่คุกในเมืองก่อน ส่วนสองพ่อลูกก็ก้าวเดินไปหาผู้ที่นั่งพักรออยู่ จิวหูไม่อาจจะเชื่อได้ว่าการที่ได้พบบิดานั้นคือความจริง เขาจึงก้าวไปหาศิษย์พี่ใหญ่ของตนซะก่อนทว่าเมื่อเดินเข้าไปผู้ที่โผมาหาเข้ากลับเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ นางเดินมาหยุดตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าปริ่มจะร้องไห้ก่อนจะเอื้อมมือสั่นเทามาจับหน้ากากของเขาและถอดออกอย่างเบามือ“ข้าคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นท่าน พี่เหยียน” เพียงเห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่นางก็รับรู้ได้ในทันทีว่าใช่ ความสงสัยที่มีมาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้เป็นไปตามที่นางคิดไม่มีผิด และ...ฝันของนางก็ไม่ผิดเช่นกัน“ไม่เสียแรงที่ข้าดั้นด้นมาทั้งที่ความฝันไม่ได้เห็นใบหน้าของท่านด้วยซ้ำ ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องเจอท่านที่นี่”ครั้งหนึ่งนางเคยคิดว่าได้พบหน้าสหายวัยเยาว์อีกครั้งนางก็คงไม่รู้สึกอันใดมาก คงจะคล้ายกับตอนที่ได้เจอตัวปลอมในชาติก่อน ทว่าในเวลานี้กลับไม่ใช่ กระบอกตาทั้งสองร้อนผ่าว