All Chapters of ลูกหนี้มาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงฝีเท้าหนาสองคู่เดินอยู่ใต้ตึกผู้ป่วยของโรงพยาบาลเอกชน ดังกรุบเป็นจังหวะที่รีบร้อนมากทีเดียว เหมราชเพิ่งลงจากเครื่องสดๆ ร้อนๆ ครั้นกลับจากการเดินทางไปต่างประเทศ เพื่อไปดูแลและตรวจตราความเรียบร้อยบ่อนกาสิโนที่ตั้งอยู่สิงคโปร์นานเกือบหนึ่งเดือน ธุรกิจสีเทาผิดกฎหมายในไทย แต่ดันถูกกฎหมายในต่างประเทศ ทว่าต้องรีบกลับมาก่อนกำหนดเมื่อเตี่ยป่วยหนักถึงขั้นนอนโรงพยาบาล“เตี่ยเป็นยังไงบ้าง”“รู้สึกตัวแล้วครับ เมื่อวานหมดสติหลับทั้งวัน”เหมราชที่เอ่ยถามอย่างร้อนใจ เมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องก็ตกใจจนมือไม้สั่น รีบจองตั๋วเครื่องบินกลับในเวลากระชิดชั้นทันที แม้ ‘เจ้าสัวหัสดิน’ ผู้เป็นพ่อจะอายุครบเจ็ดสิบปีบริบูรณ์ ทว่าร่างกายก็ดูแข็งแรง ตื่นเช้ามารำไทยเก๊กออกกำลังกายทุกวัน กินอาหารมีประโยชน์ ยาจีนบำรุงไม่เคยขาด ตรวจสุขภาพทุกปีก็ไม่ก็พบโรคอะไรที่พอทำให้ป่วยหนักจนล้มหมอนนอนเสื่อ แต่จู่ๆ เจ้าสัวหัสดินกลับล้มหมดสติลงได้มันน่าแปลก หรือเชื้อมันหลบใน ซ่อนตัวไม่ให้เครื่องมือแพทย์ตรวจเจอ...พอได้ยินลมเหนือ คนสนิทเล่าถึงอาการของเตี่ยที่รู้สึกตัวก็สบายใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยๆ ตอนนี้เตี่ยก็ไม่เป็นอะไรมาก รีบ

กลางแดดเปรี้ยงยังมียายแก่ก้มๆ เงยๆ ยายไหมกำลังหย่อนเมล็ดผักลงหลุมที่เตรียมไว้ ครั้นตั้งใจจะปลูกอีกครั้งหลังจากเสียหายเพราะพายุลูกใหญ่ที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวานนี้ ก็เห็นว่ามีเงาคนเดินเข้าใกล้ ในความคิดก็คงเป็นมะลิที่กลับมาจากหาของป่า แต่ทว่าต้องชะงักพร่อมกับคิ้วเหี่ยวที่ย่นเข้าหากันก่อนวางกระเป๋าเมล็ดผักลงกองดิน เมื่อเงาที่ว่าเหมือนเป็นผู้ชายหลายคนก็ตกใจ คนแก่ชราทำอะไรก็เชื่องช้า ค่อยๆ หมุนตัวไปดูก็พลันตกใจอย่างหนัก เมื่อมีชายฉกรรจ์แปลกหน้า แต่งตัวใส่ชุดสูทสีดำแล้วยังสวมแว่นตาดำอีกด้วย หน้าตาดูโหดยืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางเคร่งขรึมเหมือนพวกมาเฟียไม่มีผิด“พวกคุณเป็นใครกัน”ยายไหมถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแต่ติดสั่น มองชายฉกรรจ์ด้วยความกลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ“พวกฉันเป็นคนของเจ้าสัวหัสดิน”“เจ้าสัวหัสดิน!!”พอนึกชื่อได้ยายไหมเข่าอ่อนขาทรุดลงในทันที ยกมือไหว้พลางเนื้อตัวสั่นเทิ้ม เพราะเจ้าสัวหัสดินคือเจ้าหนี้ที่ลูกชายตัวเองแอบเอาที่ดินผืนปัจจุบันไปจำนองนอกระบบ ยายไหมน้ำตาไหลออกมา ครั้นเจ้าสัวส่งคนมายึดที่ดินที่ใช้อยู่อาศัยมาตั้งแต่เกิด ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ได้แต่ก้มกราบเท้าคนอายุน้อย

จุดสนใจไม่ใช่ลูกน้องที่มารายงาน เขาเห็นเป็นปลายเท้าเล็กกว่าเท้าของเขาอย่างมาก สวมถุงเท้าลายการ์ตูนยาวเหนือตาตุ่ม ค่อยๆ ไล่ดวงตาขึ้นสูง มองที่หน้าแข็งทว่ามันเนียนกริบและขาวแบบสะดุดตา ก่อนจะเปรยมองขึ้นเรื่อยๆ มาถึงต้นขาอวบ คนตรงหน้าสวมเพียงกางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่าเล็กน้อย ก่อนจะเห็นรูปลักษณ์ลูกหนี้ของตนอย่างชัดเจน พลันนั้นเรียวคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันอย่างงุนงง พลางสบถคำหยาบในใจและกระตุกใบหน้าเหมือนว่าเอามาทำไม ลูกหนี้ดันเป็นผู้หญิง ท่าทางดูแล้วเหมือนยังไม่ถึงสิบแปดบริบูรณ์ ให้ทำงานอย่างอื่นก็กลัวโดนตรวจสอบใช้แรงงานเด็ก แต่ความจริงอายุของมะลิคือยี่สิบปีบริบูรณ์“ชื่อมะลิครับคุณเหม”เหมราชถอนหายใจ แต่ยังเอียงสายตาพยายามมองหน้าคนที่เอาแต่ก้ม ก็ไม่เห็นสักที เห็นแต่เพียงว่าเด็กสาวคนนี้ตัวอวบ ผิวขาว หน้ากลมๆ ผมยาวและถักเปียมาแบบยุ่งๆ เหมือนเด็กบ้านนอกไม่มีผิด“กูผิดเองที่เสือกไม่ถามว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”ในความคิดเขามองว่าแรงงานผู้หญิงมันไม่คุ้มค่ากับการนำมาใช้ชดใช้กับหนี้ เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินถือแก้วแอลกอฮอล์ในมือ ไปยืนตรงหน้าลูกหนี้ของตนที่เอาแต่ก้มหน้า“มะลิ”“!!”เจ้าของชื่อสะดุ้งน

เมื่อดื่มด่ำกับรสชาติกาแฟดำในยามเช้า และทำสมาธิให้ตัวเองด้วยเล่นสนุกเกอร์แบบพอหอมปากหอมคอ เหมราชก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องนอนหรูของตัวเอง ก่อนจะเดินลงมาที่โต๊ะอาหารตัวยาวที่มีเก้าอี้นั่งเรียงรายมากกว่าสิบตัว แต่ทว่าเขากลับนั่งเพียงลำพังเป็นประจำเกือบทุกครั้งที่กินข้าวในคฤหาสน์หลังนี้เหมราชอยู่ในชุดสบายๆ เพราะวันนี้ไม่ได้มีธุระออกไปไหน สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวไม่มีลายแต่ราคาก็แพงเฉียดหลักหมื่น ส่วนกางเกงเป็นขายาวผ้านิ่มคล้ายกางเกงนอนแต่มันไม่ใช่ สามารถใส่ออกไปด้านนอกได้โดยไม่ต้องกลัวใครมองว่าสวมชุดนอนออกมาด้านนอกและผมเผ้าที่ไม่ได้เซตจัดแต่งทรง แต่ก็ดูดีไม่น้อย ยังฉีดเพียงน้ำหอมกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่งทานอาหารมื้อเช้าในช่วงเก้านาฬิกาสิบห้านาทีในห้องครัวที่ถัดจากโซนกินข้าวไม่มาก เสียงดังก๊อกแก๊กจากการล้างภาชนะในครัว พี่อ้อยควั่นที่มือขาวเต็มไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานก็หันมาคุยและวานคนอายุน้อยที่กำลังเรียงพวกเครื่องปรุงใช้แล้วให้เข้าที่เดิม“มะลิ เอาของหวานไปเสิร์ฟคุณเหม”“จ้ะ”มะลิทำตามอย่างว่าง่าย ของหวานมื้อเช้าของเหมราชเป็นเพียงลูกชิปในน้ำเชื่อมหวานน้อยเท่านั้น เดินถือถาดออกมาก็เ

เหมราชมีท่าทีเหนื่อยหน่าย แล้วยังร้อนกับอากาศข้างนอก ตอนนี้เขาอยากอาบน้ำชำระคราบสกปรกที่หมักหมมอยู่ตามร่างกาย ถอดเนคไทที่อยู่บนคอ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มแล้วตามด้วยกางเกงสแลกสีดำสนิท สลัดกองลงกับพื้นไปคนละทิศทางตามนิสัยไม่มีระเบียบ พลันดวงตาคมก็มองหาผ้าเช็ดตัวเพื่อจะห่อไว้ที่เอวแล้วออกไปดูบุหรี่สักมวนก่อนจะเข้ามาอาบน้ำ คิ้วเข้มขมวดสงสัย ครั้นโดยปกติผ้าเช็ดตัวของเขาจะแขวนไว้ข้างตู้ เดินตัวเปลือยล่อนจ้อนตามหาผ้าเช็ดตัวที่ถูกเก็บไว้ตำแหน่งใหม่ ประตูตู้เสื้อผ้าปิดดังตึ้ง เป็นผลให้คนที่กำลังใช้แปรงเล็กขัดซอกกระเบื้องชะงักในทันที มะลิขมวดคิ้วเช่นกันนึกสงสัยกับเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะลุกแล้วเดินย่องมาส่องผ่านรอยแง้มของประตูห้องน้ำ!!พระเจ้าช่วยกล้วยยาวมาก!!มะลิแทบอยากกรี๊ดออกมา แต่ต้องเม้มปากเงียบไว้อย่างสุดกำลัง เหมราชเดินไปเดินมาเหมือนหาอะไรบางอย่าง ร่างหนาอัดแน่นไปด้วยซิกแพ็กไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เขาหยุดยืนเท้าสะเอวหันหน้ามาทางห้องน้ำด้วยท่าทางหงุดหงิด อากาศก็ร้อนยังหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอก็หัวเสียไปใหญ่ ทำดวงตาคู่หวานเห็นความเป็นชายที่ห้อยลงมาอย่างชัดเจน ไม่ต่างจากภาพอุจาดตา ส่วนนั้นของเหมรา