บททั้งหมดของ ลูกหนี้มาเฟีย: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ฉันบอกให้ลุกขึ้น”ว่าแล้วก็ดึงแขนมะลิให้เหยียดตัว ทว่าความสูงก็เสมอเพียงหน้าอกของเขา มองลูกหนี้ที่มีเพียงผ้าถุงห่อบนกายขาวอันอวบอัด เหมราชหลุบดวงตาต่ำก็เห็นร่องหน้าอกบึ้มบั้มของมะลิอย่างชัดเจน ไม่ต่างจากโดนมวนบุหรี่จี้กระตุ้นก็พลันขบริมฝีปากเหมือนจะอดกลั้นอะไรไว้บางอย่างไม่ให้แสดงออกมา“บ้านฉันหลังนี้เกือบร้อยล้าน เธอมานุ่งผ้าถุงอาบน้ำในตุ่มได้ยังไง ที่นี่ไม่ใช่ห้องเช่า”“ก็...ห้องน้ำมันใช้ไม่ได้ หรือจะให้มะลิขึ้นไปใช้บนห้องคุณเหม”ประโยคที่ออกจากปากมะลิเป็นเพียงการพูดลอยๆ ครั้นไม่รู้จะอาบตรงไหน ห้องน้ำส่วนของคนใช้ ใช้ไม่ได้ทั้งหมดเพราะท่อที่ส่งน้ำไปเก็บไว้ในแท่นตัน จะใช้ได้ก็เพียงคฤหาสน์หรือห้องพักพวกบอดี้การ์ดของเหมราชเท่านั้นมะลิพูดจบก็ยังยืนกอดอกตัวสั่น เมื่อลมหนาวเริ่มปะทะกายขึ้นเรื่อยๆ กำลังจะหมุนตัวหยิบตะกร้าอุปกรณ์อาบน้ำเดินไปอีกฝั่งก็ถูกเหมราชกระชากแขนตัวแทบปลิว“อ่ะ !! คุณเหม”“...”“คุณเหม...พามะลิไปไหน”ทว่าชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเลย นอกจากการก้าวขายาวๆ หนึ่งข้างเท่ากับมะลิก้าวสองข้าง เท้าน้อยๆ ถกขึ้นบันไดไม่ต่างจากการเดินเร็ว ทั้งกลัวล้มทั้งมึนงงที่จู่ๆ เหมราชก็ลากกันขึ้นมาใ

มะลิครางทั้งกระเส่าเมื่อปลายนิ้วอันร้ายกาจสอดเข้าไปด้านในรูคับแคบ ขาอวบก็หนีบเข้าหากันยามรู้สึกว่าไม่คุ้นชินเพราะมีของแข็งๆ เข้ามาคว้านเล่นด้านใน“อ้าขามะลิ อ้าออก”“อื้อ...ไม่ชิน มะลิอ่า!!”ข้อมือหนาสะบัดเข้าออกเมื่อช่องทางลื่นไปด้วยน้ำเมือกใส มะลิบิดข้อมือที่ถูกล็อกแน่นให้หลุด แทนที่จะผลักเหมราชกลับเอี้ยวมาโอบต้นคอเอาไว้ เสียงข้อนิ้วกระแทกช่องทางดังแจ๊ะๆ ไม่นึกเลยว่าน้ำเสียวของคนบนตักจะออกมามากขนาดนี้เหมราชแทบไม่เหลืออดเกี่ยวสายชุดนอนลง ร่นไปกองไว้ที่เอว บีบเต้าอวบไปพร้อมกับการเกี่ยวกระแทกด้านล่างอย่างร้ายกาจ ช่องทางรักแฉะไปด้วยน้ำเมือกใสดังแจ๊ะๆ เคล้าหูทั้งเสียงครางลั่นของยัยลูกหนี้“แค่นิ้วยังแน่นขนาดนี้”ว่าแล้วก็จับคนบนตักนอนหงาย ในตอนนี้มะลิล่องลอยไม่มีสติ สมองขาวโพลนมองอะไรก็พร่าเบลอไปหมด ขาอวบแยกออกจากกันตามสัญชาตญาณให้เหมราชได้รัวท่อนนิ้วเข้าออกได้แต่จะพอใจดวงตาคมมองช่องทางฉ่ำแฉะ เนื้ออวบอิ่มชมพูระเรื่อมีขนเซ็กบางๆ ประดับก็เท่านั้น มองตาเป็นมันก็พลันกลืนน้ำลายราวกับคนหิวโหย ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปเพิ่ม ขยับเข้าออกทำอีกฝ่ายร้องลั่นพร้อมกับการใช้ปลายลิ้นโลมเลียน้ำหวานๆ ที่ยังหลั

หลายวันต่อมาเจ้าของคฤหาสน์ออกไปทำธุระสำคัญพร้อมลมเหนือตั้งแต่เช้า มีเพียงมะลิ อ้อยควั่นและบอดี้การ์ดชายที่ยังเหลือไว้ดูแลความเรียบร้อยอีกสองคน“วันนี้เราไม่ต้องทำมื้อเย็นใช่ไหมจ๊ะพี่อ้อย”“ทำสิ”“แต่คุณเหมไม่อยู่ทั้งวัน”“ทำเผื่อไว้เถอะ ถ้าคุณเหมไม่กลับมากินเราค่อยเก็บไว้อุ่นกินพรุ่งนี้”อ้อยควั่นเองก็ไม่รู้ว่าเหมราชจะกลับมาตอนไหน ทว่าโดยส่วนมากที่เจ้านายมาเฟียออกไปทำธุระหรือทำงานนอกบ้านก็จะอิ่มกลับมาเลย แต่กระนั้นก็ไม่อาจเดาได้เพราะบางทีก็กลับมากินที่บ้าน อาหารเย็นจึงจำเป็นต้องทำรอเผื่อไว้ก่อนมะลิที่กำลังกวาดใบไม้แห้งก็ตั้งใจทำต่อ อีกไม่นานคงต้องย้ายตัวเองเข้าครัว ส่วนพี่อ้อยก็นั่งถอนวัชพืชและเปลี่ยนกระถางดอกไม้ใบใหม่ ครั้นใบเก่าเริ่มแตกเพราะรากมันเริ่มใหญ่ขึ้น ทว่าต่างคนก็ต่างชะงักแล้วหันมองรั้วบ้านในทิศทางเดียวกัน ครั้นมีเสียงแตรรถยนต์ดังขึ้น“มีคนมาจ้ะพี่อ้อย”“หรือคุณเหมจะกลับมาแล้ว” “พี่อ้อยมือเปื้อน มะลิไปดูให้เอง”คนอายุน้อยขันอาสา วางไม้กวาดลงได้ก็วิ่งไปยังประตูอันแสนอลังการ มะลิเห็นว่าเป็นรถสปอร์ตสีแดงเพลิงจอดอยู่ด้านหน้า เรียวคิ้วได้รูปก็พลันขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย รถคัน

รถยุโรปสีดำเงาก็เคลื่อนตัวมายังคฤหาสน์ภายในสิบนาที เป็นเวลาค่อนข้างดึกมากทีเดียว ลมเหนือและลูกน้องคนอื่นที่รอเปิดประตูให้ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ส่วนเหมราชก็ถอดสูทพาดแขนจะเดินขึ้นบันได ทว่าดวงตาคมกลับเห็นไฟในห้องครัวเปิดสว่างจ้าหลายดวง“เล่นเปิดไฟทั้งบ้าน”แอบหงุดหงิดเล็กน้อยที่แม่บ้านไม่รู้จักทำหน้าที่ให้เรียบร้อย เมื่อทุกคนเข้านอนหมด ก็คงเป็นเขาที่ต้องเดินปิดไฟ ก้าวเท้าเข้าห้องครัว กำลังวางมือแตะสวิตช์เพื่อปิดไฟก็เห็นว่าแม่บ้านของตนนอนฟุบหลับคาโต๊ะกันทั้งสองคิ้วหนาย่นหากัน ทำไมมะลิกับอ้อยควั่นมานอนกองอยู่ตรงนี้ เอื้อมมือหมายจะเขย่าตัวเพื่อปลุกให้ตื่นแล้วแยกย้ายกันเข้าห้องก็ชักมือกลับเพราะเปลี่ยนใจ เหมราชกระตุกมุมปากยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เสื้อสูทตัวแพงที่ถือมาด้วยถูกวางบนโต๊ะสำหรับประกอบอาหาร แกะกระดุมแขนเสื้อและพับขึ้นอย่างลวกๆ จากนั้นช้อนคนหลับให้เบาที่สุดเข้าอ้อมแขน มาเฟียหนุ่มอุ้มมะลิในท่าเจ้าสาวขึ้นมา มองใบหน้ากลมมนที่บู้บี้มีรอยนอนทับแขนตัวเองแดงบนแก้มข้างซ้าย แล้วพาคนหลับสนิทขึ้นห้องไป ส่วนอ้อยควั่นก็ปล่อยให้นอนอยู่แบบนั้นบนเตียงนอนมียัยลูกหนี้ร่างอวบนอนสลบเหมือดราวกับคนโด

ห้างสรรพสินค้าตั้งแต่มะลิเข้ามาทำงานใช้หนี้ที่คฤหาสน์ของมาเฟียหนุ่ม สถานที่ที่เคยไปก็คงไม่พ้นตลาดสดและร้านสะดวกซื้อที่อยู่หน้าปากซอย นอกนั้นมะลิก็ไม่เคยได้ออกไปเปิดหูเปิดตา ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ทำมะลิตื่นตาตื่นใจ แม้จะเคยอยู่กรุงเทพมาก่อนหน้านี้ แต่มันก็เป็นช่วงในวัยเด็ก มันผ่านมาแล้วตั้งสิบสามปี ทุกอย่างมันก็ย่อมเปลี่ยนแปลง“ใหญ่จัง”“ไม่เคยมาเหรอมะลิ”ลมเหนือที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับถามขึ้น เมื่อท่าทางตื่นเต้นของคนอายุน้อยทำเขาแอบตลก“เคยจ้ะ แต่ห้างไม่ใหญ่เท่านี้”มะลิเอาใบหน้ากลมมนแนบกับกระจกรถ มองด้านนอกที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนและรถราจำนวนมาก ขณะที่เหมราชนั่งข้างๆ ก็เหล่หางตามองท่าทางนั้นราวกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน“หึ”เขาแค่นเสียงออกมาหนึ่งที ทำมะลิที่กำลังสนอกสนใจห้างขนาดใหญ่ หันหน้ากลับมามองชายหนุ่มในทันที ใบหน้าที่แสดงออกมาเหมือนมีคำถามว่าเหมราชเป็นอะไร แต่ก็ไม่กล้าถาม นั่งนิ่งติดขอบประตูรถเว้นระยะจากมาเฟียหนุ่มไปได้สักพัก รถคันหรูก็เคลื่อนเข้าจอดสำหรับลูกค้าวีไอพีลมเหนือลงจากรถก่อนคนแรก เปิดประตูให้เจ้านาย พร้อมกับมะลิที่เปิดเองโดยไม่ต้องรอ ชายหนุ่มสวมชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเข้มไม