บททั้งหมดของ ลูกหนี้มาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

“กรุงเทพหนาวด้วยแฮะมะลิ นึกว่าไม่ค่อยหนาวเหมือนเมืองเหนือ” มะลิใส่ถุงเท้าทั้งสองข้างเพื่อความอบอุ่นครั้นเป็นขี้หนาว โดยเฉพาะเท้าที่ไม่อาจปล่อยเปลือยในตอนนอนได้ มองนาฬิกาในตอนนี้มันสองทุ่มครึ่ง บรรยากาศที่เย็นยะเยือกทำมะลิคิดถึงยายมากกว่าทุกวัน หยิบมือถือตกรุ่นที่ใช้มานานจนแบตเตอรี่เสื่อม ชาร์ตวันหนึ่งไม่ต่ำกว่าสองรอบ เปิดรูปที่เคยถ่ายไว้ด้วยกล้องความคมชัดแบบกะโหลกกะลา ยามเห็นรอยยิ้มของยายก็อดไม่ได้ที่ยิ้มตาม แต่กระนั้นก็ต้องหุบลงเมื่อความเหงาและคิดถึงแม่อุ้ยของตนมันกัดกินหัวใจ “คิดถึงมากแบบนี้ นอนไม่หลับแน่ๆ เลยมะลิ” ใช่ คืนนี้เหมือนจะนอนไม่หลับ อยากโทรหาอยากได้ยินเสียง แต่ป่านนี้ยายไหมก็คงหลับไปแล้ว ต่างจังหวัดที่เป็นหมู่บ้านห่างไกลความเจริญ ช่วงเวลานี้ก็ถือว่าดึกพอสมควร แต่สำหรับกรุงเทพเมืองกรุงที่ไม่มีวันหลับใหลต่อให้ฟ้าใกล้สว่างก็ยังมีเสียงรถราวิ่งสวนกันไปมาอยู่เลยมะลิวางมือถือลงเตียงนอน สวมรองเท้าฟองน้ำคู่ละไม่กี่ร้อยออกมาด้านนอกครั้นอยากเดินเล่นคั่นเวลาง่วงนอน มองขึ้นไปบนท้องฟ้าก็มีกลุ่มเมฆสีดำลอยเคลื่อนตัวไปมา ไม่เห็นแม้แต่ดาวหรือแสงพระจันทร์ ดวงตาคู่ใสเหมือนจะร้อนผ่าว ความค

“ได้แล้วจ้ะ” มะลิวางลง รีบขยับตัวถอยออกเพราะอยู่ใกล้ไม่ได้ มือยังอังที่จมูก กระทั่งมาเฟียหนุ่มทิ้งที่เหลือลงโถแก้วสำหรับทิ้งก้นบุหรี่และถุยน้ำลายเหนียวหนืดเพื่อดับไฟที่ยังแดงบนก้านบุหรี่ “เหม็นเหรอ” “ก็เหม็นจ้ะ มะลิไม่ดูดเลยไม่รู้สึกหอมเหมือนคุณเหม” “ฉันก็ไม่เคยว่ามันหอม” “ไม่หอมดูดทำไมล่ะจ๊ะ” มะลิเงยหน้ามองแล้วเอ่ยคำถามนั้นออกไป จากที่เอาแต่ก้มหน้าก็สนใจกับประโยคนั้นของเหมราชทันที “ฉันติด” ที่เขายังดูดอยู่ทุกวันนี้ไม่ได้ชื่นชอบว่ามันหอมแต่อย่างใด แต่เพราะดูดมานานหลายปีจากความคึกคะนองอยากรู้อยากลองเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น เขาเคยเลิกมันไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่แตะนานเกือบสองปี แต่ก็กลับมาดูดอีกครั้งในวันที่เขาถูกคนไว้ใจหักหลังทางธุรกิจเอาความลับไปขายให้กับศัตรูเพียงเพราะเงินไม่กี่สิบล้าน เป็นเพื่อนสนิทที่ไม่คิดว่าจะทำกันได้ ความเครียดสะสมและความเสียใจทับถม ทางออกที่พอช่วยได้คือการดูดบุหรี่ มันก็ช่วยให้ผ่อนคลายได้แต่ก็แค่ตอนหยิบมันเข้าปากเท่านั้น แต่ผลที่ตามมาคือทำให้เขาติดบุหรี่หนักมากไปใหญ่ “คงจะเลิกยากนะจ๊ะ” “ฉันแค่ไม่ได้คิดจะเลิกต่างหาก” เหมราชตอบคนอายุน้อย หากตั้งใจจริงๆ มีหรือจะเ

ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!มาเฟียหนุ่มที่กำลังตั้งท่าเตรียมยิงลูกสนุ๊กบนโต๊ะลูกสุดท้าย ตวัดดวงตาคมมองประตูสีเข้มอย่างหงุดหงิดแล้วจิ๊ปากหนึ่งที กำลังจะแทงอยู่แล้วเชียวแต่ดันมีเสียงรบกวนเข้ามาขัด ก่อนจะนึกว่าคงเป็นไอ้ลมเหนือเดินกลับมาเอาอะไรสักอย่าง“เข้ามา”เขาตะโกนเป็นการอนุญาต เหยียดตัวแล้วขยับหามุมใหม่ในการยิง ครั้นจังหวะที่ตั้งท่าไว้ถูกขัดจากคนด้านนอกก็เลือกขยับมาฝั่งตรงข้าม หันหลังให้กับบานประตูที่มีคนด้านนอกเปิดเข้ามาพอดี มะลิก็เห็นว่าเหมราชกำลังก้มตัวราบไปกับโต๊ะ ใช้สมาธิอยู่กับกิจกรรมที่ชอบ ทั้งที่จริงเวลาว่างเขาควรถือปืนยิงเป้าที่สนามยิงปืน รัวกระสุนแบบดุเดือดเพื่อฝึกความแม่นยำ แต่เปล่าเลยเหมราชเป็นมาเฟียที่ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร ไม่ชอบจับปืนแต่ชอบจับไม้สนุ๊ก นิ่งขรึมน่าเกรงขามและไม่สุงสิงกับใคร แต่อย่ายุ่งกับเขาเป็นพอ เพราะถ้าล้ำเส้นเข้ามาเขาก็เอาตายเหมือนกันปั๊ก!!กระแทกไม้เข้ากับลูกกลมๆ จนมันตกลงหลุมไปในที่สุด เมื่อเก็บแต้มบนโต๊ะสำเร็จเขาก็ยืดตัวเต็มความสูง พลันนั้นดวงตาของมะลิก็เชิดมองตามร่างสูงใหญ่ที่ยาวไม่ต่างจากเสาไฟฟ้า“มึงลืมอะไร”“...”มะลิทำหน้าแบบงงๆ ไม่เข้าใจที่เหมราช

คฤหาสน์มะลิกลับจากโรงพยาบาลตอนเที่ยง รถราขาไปขากลับก็เนืองแน่นจนเคลื่อนตัวยาก เหมราชที่ยังอุ้มลูกหนี้มาส่งถึงห้องไม่อายสายตาลูกน้องที่มองอย่างสงสัย ทว่ามะลิกลับเป็นคนรู้สึกเอง“วางตรงนี้จ้ะ”ชี้ไปที่เตียงนอนของตัวเอง ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะค่อยๆ วางอย่างเบามือ“ฉันออกไปธุระก่อน เธอไม่ต้องทำงานจนกว่าจะหายดี”“แล้วแบบนี้หนี้คุณเหมจะหมดตอนไหน”“หายดีก่อน ฉันทบย้อนหลังเอง”ไม่รู้ว่าเป็นคำขู่หรือแค่ประโยคบอกเล่าแต่ทำมะลิคอหดได้เหมือนกัน ยังไม่วายแอบมองใบหน้าคมของคนที่นั่งย่อตัวข้างเตียงแล้วอมยิ้ม ครั้นเห็นเหมราชกำลังอ่านฉลากยาก็ต้องรีบหุบเมื่อสายตาคมเข้มตวัดขึ้นมามองหน้ากัน“ยาของเธอกินหลังอาหารทั้งหมด ฆ่าเชื้อแก้อักเสบกินให้ครบทุกมื้อและกินให้หมดนะ”“...”“เข้าใจไหม”“ข่ะ...เข้าใจจ้ะ”สิ้นประโยคตอบรับความเงียบก็เข้ามาปกคลุม สายตาที่มองกันประหนึ่งเป็นแม่เหล็ก มะลิเห็นโพรงแก้มคุณเหมดุนออกมาครั้นอีกฝ่ายใช้ลิ้นดุนดันอยู่ภายใน พลันนั้นความตื่นเต้นก็เกิดขึ้นเพราะเหมราชลูบหัวเข่าที่งอนั่งบนเตียงนอน ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมาแล้วลุกพรวดขึ้น“ฉันมีธุระ”“จ้ะ”ชายหนุ่มเดินออกไป ดวงตาสวยก็มองตามจนกระทั่

“เดินเต็มเท้าได้แล้วนะมะลิ”“ได้แล้วจ้ะพี่อ้อย”อาการบาดเจ็บที่เท้าของมะลิหายดี เหลือเพียงรอยแผลเป็นที่ยังต้องรักษาด้วยการทาครีม ทว่ามะลิก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันไม่ได้เป็นอยู่ที่ใบหน้า ก็คิดว่าแผลที่เท้าใครจะหลุบดวงตาต่ำมามองมะลิเดินมาพร้อมชามใบใหญ่ในมือ ก็พลันเอ่ยตอบคนแก่กว่าที่เดินมาจากอีกฝั่งของคฤหาสน์เห็นเป็นเพียงเงารางๆ ทว่าเสียงที่คุ้นเคยทำให้รู้ว่าคือพี่อ้อยและมักตะโกนถามกันแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง คนอายุน้อยนั่งลงโต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิม ที่ชอบมานั่งเล่นนั่งกินขนมประจำหรือนั่งมองพระจันทร์ในวันที่นอนไม่หลับ ก็ต้องหันหน้าขวับมองอ้อยควั่นที่นุ่งผ้าถุงแล้วยังมีผ้าโพกบนหัวเดินถือขันตักน้ำพร้อมอุปกรณ์อาบน้ำมาจากฝั่งทางซ้ายมือ ทั้งยังกลิ่นสบู่หอมๆ ที่คลุ้งกระจายรู้เลยว่าพี่อ้อยอาบน้ำมา“กินอะไร”“ยำมะม่วงจ้ะ อยู่ในตู้เย็นมาหลายวันเลยเอามายำกินให้หมด”“น่ากิน แต่พี่แปรงฟันล่ะ ขี้เกียจแปรงฟันอีก”“พี่อ้อยอาบน้ำมาเหรอจ๊ะ”“ใช่ -- วันนี้อากาศหนาวด้วย น้ำนี่เย็นอย่างกับน้ำแข็ง”มะลิที่เอ่ยถามคนแก่กว่าด้วยความสงสัย เมื่อได้คำตอบก็ยิ่งขมวดคิ้วเป็นโบขึ้นกลางหน้าผาก ห้องพักแม่บ้านมีห้องน้ำส่วนตัวแยก