บททั้งหมดของ ลูกหนี้มาเฟีย: บทที่ 41 - บทที่ 50

19:00ไม่ต่างจากคนโดนวางยาสลบ มะลินอนหลับตั้งแต่เที่ยงตื่นอีกทีคือหนึ่งทุ่มตรงพอดิบพอดี เพราะอุณหภูมิต่ำอีกทั้งเป็นคนแพ้อากาศหนาวมากเลยทำมะลิหลับใหลไปหลายชั่วโมง คนอายุน้อยงัวเงียขึ้นบนเตียงนอนนุ่ม ก็ย่นเรียวคิ้วบางเข้าหากันในทันทีครั้นเห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นตา แต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากเพราะจำได้ว่าถูกเหมราชลากขึ้นรถมาธุระต่างจังหวัดด้วยกัน นั่งนิ่งอยู่บนเตียงมองผ่านผนังกระจกบานใหญ่ที่เปิดม่านไว้ หากเป็นกลางวันคงเป็นวิวสวยน่าดู ทว่าตอนนี้พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าก็เห็นเพียงแสงไฟรำไรที่อยู่ด้านล่าง ก็นึกได้ว่าน่าจะอยู่บนพื้นที่สูง นครรราชสีมาจะเป็นที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่เขาใหญ่“ขึ้นมาพักบนนี้เลยเหรอ ตั้งใจมาทำงานหรือมาเที่ยวกันแน่ ถ้าไม่ดึงมะลิมาด้วย คุณเหมคงนัดคู่นอนคนอื่นมาหาใช่ไหม”พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายตัดพ้อและน้อยใจไปในตัว ต้นขาอวบที่ซุกใต้ผ้าห่มงอขึ้น นั่งกอดเข่ามองความมืดด้านนอกแล้วน้ำตาก็ซึมออกมาอีกครั้งทำไมรู้สึกได้มากขนาดนี้ ยิ่งเผลอไผลไปมากเท่าไหร่ หัวใจดวงน้อยก็เจ็บมากขึ้นเท่านั้น หัดเจียมตัวหน่อยมะลิ เป็นแค่ลูกหนี้ มาทำงานชดใช้หนี้สิน ทำแต่งานบ้านค่าจ้างเดือนละสอง

ทั้งวันมะลิอยู่ในบ้านพักตากอากาศเพียงคนเดียว เหมราชที่ออกไปดูไซต์งานแต่เช้าจนป่านนี้ก็ยังไม่กลับ พอไม่มีงานบ้านให้ทำเหมือนคฤหาสน์ ก็ใจจดใจจ่อรอมาเฟียหนุ่มกลับมาอย่างเดียวดูหนังดูละครคั่นเวลาจบไปก็หลายเรื่อง มะลิรู้สึกว่าวันนี้นาฬิกาเดินช้าผิดปกติ ดูเรือนที่แขวนบนผนัง ดูในช่องทีวีที่มีปรากฏและดูบนหน้าจอมือถือตัวเอง มันก็ตรงกันไม่มีผิดเพี้ยน ไม่มีอันไหนเดินช้าเสียเลยผิดที่ใจตัวเองมะลิ จดจ่อและรอเกินเหตุ...เดินวนไปเดินวนมา ชมวิวที่สามารถมองเห็นได้เกือบร้อยแปดสิบองศา เวลาก็เพิ่งจะผ่านไม่กี่ชั่วโมงและยิ่งใกล้พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า มะลิยิ่งลนลานอยู่ไม่นิ่ง อยากให้เหมราชรีบกลับมาประเดี๋ยวนี้“ทำไมยังไม่มา มะลิรอทั้งวันเลย”อยากจะโทรหาก็ไม่กล้า เพราะปกติเธอไม่เคยสื่อสารกันผ่านมือถือ แม้จะมีเบอร์ติดต่อแต่หากโทรและรบกวนเวลาทำงานอีกฝ่ายล่ะ ไม่เอาหรอกมะลิ แบบนั้นถูกมองว่าจู้จี้ตายเลยได้แต่นั่งเท้าคาง รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่เห็นจะมีรถคันไหนขับเข้ามา มะลิพยายามอดกลั้นอย่างที่สุดก็เหมือนว่าจะขาดสะบั้นไปทันที ป่านนี้ทำไมไม่มา ความอยากรู้ว่าเหมราชอยู่ไหน อีกไม่กี่นาทีจะหกโมงเย็น บรรยากาศก็เริ่มพลบค

เหมราชไม่ได้นึกถึงเรื่องหนี้สินนานแล้ว ยอมยกทุกอย่างให้เป็นโมฆะเพราะตกหลุมรักลูกหนี้อย่างไม่รู้ตัว มะลิเองที่เหมือนจะสับสนไปสักพักก็ได้สติกลับมา ยกเรียวปากอิ่มแขวนขึ้นอย่างดีใจ “แปลว่ามะลิกลับเชียงรายได้แล้ว กลับไปอยู่กับยายได้แล้ว” “ไม่ได้” “ไหนบอกว่ายกหนี้ให้” “ยกหนี้ให้ เพื่อยกเธอมาเป็นคุณนายของบ้าน” เหมราชพูดจบก็พรมจูบที่ลำคอขาว มะลิที่ยังตบสติตัวเองให้กลับมาก็เหมือนว่ามันน่าจะกู่ไม่กลับ เหมราชอยากมีคุณนายนั่งประดับอยู่ในคฤหาสน์ และคนนั้นก็น่าจะเป็นผู้หญิงที่ปล่อยร่างกายให้เขาสัมผัสอยู่ตรงนี้ “คุณเหม ฉลองวันเกิดกับมะลิก่อน” “ก็นี่ไง – ทำอยู่นี่ไง” ที่ทำอยู่คือทำกำลังจะทำเรื่องอย่างว่า มะลิผลักอกแกร่งให้ถอยห่างแล้วว่างมือไว้ที่ริมฝีปากหนา “คุณเหมจะทำรักกับมะลิ ฉลองวันเกิดเหรอจ๊ะ” “นี่แหละคือการฉลอง อย่างอื่นฉันไม่สนใจเท่าการมีความสุขกับเธอ คืนนี้ขอจัดเต็มและหลายๆ รอบเลยได้ไหม” วาจาช่างกะลิ้มกะเหลี่ยเหลือทน มะลิอ้าปากและอายแสนอาย แม้ตรงนี้จะมีเพียงแสงไฟจากเทียนหลายเล่มก็เห็นชัดเจนว่าดวงหน้าแดงราวกับว่าตากแดดมาทั้งวัน คนตรงหน้าขอทำรักในวันสำคัญชนิดที่ว่าจัดหนักจัดเต็มกันเล

มะลิทำหน้าตกใจ เหมราชจะทำรักเป็นรอบที่สอง รีบงอแงหมายจะคลานลงจากตักก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มถลกชุดนอนบางๆ ออกจากกาย เหลือเพียงถุงน่องและถุงเท้าข้างเดียว เต้าอวบตกลงต่อหน้าเขา มองความใหญ่โตก่อนจะใช้มือบีบนมกลมๆ จนเนื้อล้นออกตามง่ามความกระสันแล่นวนอยู่ในกายไม่มีทีท่าจะผ่อนลง เหมราชป้อนเม็ดปทุมถันเข้าปาก ดูดดื่มอย่างหิวโหยราวกับอดอยากมานาน มือขาววางที่ลาดไหล่หนา มะลิจิกลงครั้นเสียวที่หัวนมหนัก ครางครวญระบายทุกความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้“อ้า...อืมมม...ฮึ่ม มะลิเสียหัวนมมจ้ะ อื้มมม”ยกมือไปสอดที่กลุ่มผมสั้นมีดำ จิกทึ้งแรงๆ อย่างลืมตัวว่ากำลังหัวคนแก่กว่าตั้งสิบกว่าปี กระนั้นเหมราชไม่ได้ถือสาอะไร มอมเมาตัวเองด้วยกลิ่นกายหอม แลบปลายลิ้นเนื้ออวบบนเต้าอิ่มจนแฉะชื้นไปทั่วบริเวณก้นอวบอัดถูกยกให้ลอยขึ้น เหมราชแล้วป้อนความใหญ่โตเข้าไปช่องทางเดิม แค่ปลายหัวหยักแดงก่ำกำลังเสือกไส มะลิก็ร้องอย่างทรมานออกมา“อ้า...แสบ ฮื่อแสบ”โดนเสียดสีเป็นเวลานาน เนื้อกลีบพลันแดงแจ๋ไม่ต่างสีของลูกตำลึงสุก“แสบแล้วเสียวหรือเปล่า”“อือ...”มะลิตอบแบบครางเครือ แต่ทว่าดวงหน้าก็เหยเกเหมือนคนจะทนไม่ไหว เหมราชเห็นท่าทางไม่สู้ด

ครบหนึ่งอาทิตย์สำหรับการมาคุมงานที่นครราชสีมา ในส่วนของเหมราชจัดการแล้วเรียบร้อย ที่เหลือคือในส่วนของวิศวกรที่จะจัดการต่อ และหลังจากนั้นก็ใช้เวลาอีกสองวันอยู่พักผ่อน เสพบรรยากาศโดยไม่มีเรื่องงานเข้ามาปะปน กระทั่งถึงเวลาที่ต้องกลับกรุงเทพเพราะมีงานส่วนอื่นรออยู่ ข้าวของพับเก็บใส่กระเป๋าอย่างเรียบร้อยและลมเหนือกำลังขนขึ้นท้ายรถมะลิแอบเดินออกมาด้านนอกเพียงคนเดียวรอเหมราชที่ยังจัดการธุระส่วนตัวยังไม่เสร็จ เพราะอยากเสพบรรยากาศจนนาทีสุดท้ายก่อนจะก้าวขาขึ้นรถแล้วกลับกรุงเทพไป อากาศที่บริสุทธิ์ทำปอดน้อยๆ ได้รับโอโซนอย่างเต็มที่ ยืนกอดอกมองวิวทิวทัศน์ด้านหน้าเป็นเทือกเขาเขียวสวยช่างเป็นธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์อย่างมากเหมราชที่เดินออกจากห้องน้ำก็กวาดสายตามองหาคนอายุน้อยทันที ด้านหน้าเห็นเพียงลมเหนือกำลังจัดแจงกระเป๋าหลายใบให้เข้าที่ สวนมะลิกลับหายไปจากสายตาของเขา ทั้งที่ขอตัวเข้าห้องน้ำไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ“เหนือ มึงเห็นมะลิไหม”“ไม่เห็นครับ”คำตอบของผู้ใต้บังคับบัญชา ทำเหมราชหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจได้ว่าลมเหนือกำลังจัดระเบียบกระเป๋าที่อัดแน่นอยู่ในท้ายรถ เลยไม่ทันได้สังเกตมองผู้หญิงของเจ้า