เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 5 มาเฟียไม่จับปืน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-27 11:30:53จุดสนใจไม่ใช่ลูกน้องที่มารายงาน เขาเห็นเป็นปลายเท้าเล็กกว่าเท้าของเขาอย่างมาก สวมถุงเท้าลายการ์ตูนยาวเหนือตาตุ่ม ค่อยๆ ไล่ดวงตาขึ้นสูง มองที่หน้าแข็งทว่ามันเนียนกริบและขาวแบบสะดุดตา ก่อนจะเปรยมองขึ้นเรื่อยๆ มาถึงต้นขาอวบ คนตรงหน้าสวมเพียงกางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่าเล็กน้อย ก่อนจะเห็นรูปลักษณ์ลูกหนี้ของตนอย่างชัดเจน พลันนั้นเรียวคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันอย่างงุนงง พลางสบถคำหยาบในใจและกระตุกใบหน้าเหมือนว่าเอามาทำไม ลูกหนี้ดันเป็นผู้หญิง ท่าทางดูแล้วเหมือนยังไม่ถึงสิบแปดบริบูรณ์ ให้ทำงานอย่างอื่นก็กลัวโดนตรวจสอบใช้แรงงานเด็ก แต่ความจริงอายุของมะลิคือยี่สิบปีบริบูรณ์
“ชื่อมะลิครับคุณเหม” เหมราชถอนหายใจ แต่ยังเอียงสายตาพยายามมองหน้าคนที่เอาแต่ก้ม ก็ไม่เห็นสักที เห็นแต่เพียงว่าเด็กสาวคนนี้ตัวอวบ ผิวขาว หน้ากลมๆ ผมยาวและถักเปียมาแบบยุ่งๆ เหมือนเด็กบ้านนอกไม่มีผิด “กูผิดเองที่เสือกไม่ถามว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง” ในความคิดเขามองว่าแรงงานผู้หญิงมันไม่คุ้มค่ากับการนำมาใช้ชดใช้กับหนี้ เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินถือแก้วแอลกอฮอล์ในมือ ไปยืนตรงหน้าลูกหนี้ของตนที่เอาแต่ก้มหน้า “มะลิ” “!!” เจ้าของชื่อสะดุ้งน้อยๆ กอดกระเป๋าแน่น หายใจแรงแสดงอาการตื่นกลัวเหมราชแบบสุดๆ “มะลิ!!” “จ๊ะ...คะคุณเหมเรียกทำไมจ๊ะ” “เงยหน้าขึ้น” “...” “ฉันสั่งให้เงยหน้าขึ้น” ได้ยินเสียงทุ้มออกคำสั่งก็ขบริมฝีปากแน่น สูดหายใจรวบรวมความกล้า ปิดเปลือกตาเข้าหากันแน่นแล้วเชิดหน้าขึ้นให้คนสูงกว่าอย่างมากได้มอง พลันใบหน้านวลแหงนขึ้นมา เหมราชก็เอาแต่จ้องแบบไม่วางตาไปชั่วขณะ “พะพอหรือยังจ๊ะ มะลิเมื่อยคอ” “เด็กอะไรขี้เหร่แบบไม่เคยเห็นมาก่อน” ได้ยินเช่นนั้นมะลิก็ดีดเปลือกตาขึ้นในทันที อยู่เชียงรายมีแต่คนชมว่าน่ารักแต่คนตรงหน้าบอกว่าขี้เหร่ได้ยังไง พลันนั้นสายตาประสานมองกันในจังหวะที่เหมราชก็ไม่นึกว่าอีกคนจะลืมขึ้น ขณะเดียวกันมะลิก็นึกในใจ คุณเหมราชไม่ได้หล่อเลยสักนิด ออกแนวขี้เก๊กอีกต่างหาก หน้าดูดุแล้วดูแก่กว่าเธอเป็นสิบกว่าปี แต่หากเทียบคนวัยเดียวกัน เหมราชดูอ่อนเยาว์กว่าอย่างมาก “ดึกแล้ว ให้อ้อยควั่นจัดห้องให้ซุกหัวนอนไปก่อน กูจะออกไปข้างนอก” “ครับ...” เสียงเคาะประตูในเช้าวันถัดมาดังขึ้น มะลิที่นอนคลุมโปงด้วยผ้าห่มผืนหนาบนเตียงนอนนิ่มสะดุ้งตื่นในทันที กระวีกระวาดลุกขึ้นพับผ้าห่มและหมอนให้เป็นระเบียบในท่วงที จากนั้นรีบมาเปิดประตูไม่ให้คนที่เคาะเรียกรอนาน “หลับสบายไหมมะลิ” “พี่อ้อยควั่น” มะลิเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้าที่สวมชุดสำหรับทำงานบ้าน อ้อยควั่นอายุมากกว่ามะลิหกปี อยู่บ้านอัครพิสุทธิ์สินมาตั้งแต่เด็ก ครั้นแม่ของเธอเป็นคนรับใช้ให้เจ้าสัวหัสดิน กระทั่งเธอก็เจริญรอยตามอาชีพนี้เหมือนผู้ให้กำเนิด แม้โอกาสของอ้อยควั่นจะมีมากกว่า การศึกษาถือว่าดีเพราะจบระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงหรือที่เรียกย่อๆ ว่า ปวส.แต่อ้อยควั่นก็เลือกที่จะทำงานรับใช้รุ่นลูกของเจ้าสัวอย่างเหมราช เพราะคือผู้มีพระคุณดูแลกันยามเดือดร้อนมาตลอด “อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหาพี่ที่ห้องครัวนะ” “จ้ะ” คนอายุน้อยยกยิ้มพร้อมตอบรับเพียงสั้นๆ แล้วปิดประตูล็อกไว้ตามเดิม หยิบผ้าเช็ดตัวและเครื่องใช้ส่วนตัวที่อ้อยควั่นหามาให้เมื่อคืน เพราะของตัวเองที่พกมา มีเพียงผ้าถุงสองผืนและเสื้อผ้าเก่าๆ ไม่กี่ชุดก็เท่านั้น ห้องน้ำไม่ใหญ่มากเพราะเป็นเพียงห้องของแม่บ้านแต่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน เครื่องทำน้ำอุ่นแบบสมัยใหม่จนมะลิก็แอบงงในการใช้เล็กน้อย แต่กระนั้นมะลิก็ลองกดสวิตช์ปุ่มสีเขียวและมันก็ทำงานอัตโนมัติโดยไม่ต้องกดปุ่มใดๆ ต่อ ร่างขาวอวบยืนใต้ฝักบัวที่ปล่อยสายน้ำอุ่นชโลมลงผิวกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทำความสะอาดร่างกายของตัวเองด้วยการฟอกสบู่ก้อนไม่กี่สิบบาท โดยปกติมะลิไม่ใช่ผู้หญิงเจ้าสำอาง ตอนอยู่กับยายมะลิตากแดดตากลมไม่กลัวผิวเสียเลยสักนิด ก็ย่อมหยาบกร้านไปบ้างเพราะไม่ได้รับการดูแลแบบพิถีพิถัน แต่ถึงอย่างนั้นมะลิก็ไม่ได้ดำไปจากเดิมเสียเท่าไหร่ หากเทียบกับอ้อยควั่น ลมเหนือหรือแม้แต่เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ มะลิยังดูขาวกว่ามาก เพียงแต่ผิวพรรณไม่ได้ชุ่มชื่นก็เท่านั้น มะลิที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในสิบห้านาที ก็เดินเข้ามาในบ้านหลังโตแล้วมองหาห้องครัวตามที่บอก ก่อนจะเห็นคนอายุมากยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วเดินไปในทันที “พี่อ้อยควั่น” เสียงหวานเรียกคนที่กำลังปอกผลไม้ แล้วเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องครัวขนาดกว้าง มะลิตื่นตากับบ้านหลังใหญ่อลังการ ขยับมายืนใกล้ๆ อ้อยควั่นและแอบเกร็งไม่รู้จะทำอะไรดี นอกจากการยืนประสานมือไว้ด้านหน้าแล้วทำตัวนิ่งๆ “เรียกพี่อ้อยก็พอ จะได้กระชับมากขึ้น” “จ้ะพี่อ้อย” “คุณเหมสั่งให้มะลิช่วยงานบ้านพี่ไปก่อนนะ” “ได้จ้ะ” คนอายุน้อยพยักหน้าตอบไปด้วย ก่อนจะกวาดดวงตากลมโตมองหาว่าตัวเองต้องทำอะไร ครัวที่จัดวางของอย่างเป็นระเบียบ พื้นกระเบื้องสีสวยก็สะอาดไม่มีฝุ่นเลยสักนิด จานใช้แล้วสักใบก็ไม่มีวางให้เห็น ทุกอย่างสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบมากทีเดียว “ในครัวพี่ทำเสร็จแล้ว มะลิเข้าไปทำความสะอาดห้องเล่นสนุ๊กของคุณเหมนะ” “ห้องเล่นสนุ๊ก!” มะลิแผดเสียงออกมาอย่างตกใจ เท่าที่รู้พื้นที่ตรงนั้นมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าของคฤหาสน์หลังโต ห้องก็มืดๆ ไม่มีแสงสว่างจากธรรมชาติเข้ามา นอกจากแสงไฟเหนือโต๊ะดวงใหญ่ส่องลงมาก็เท่านั้น “กลัวคุณเหมเหรอมะลิ” “พี่อ้อยไม่กลัวเหรอจ๊ะ” “พี่เห็นคุณเหมมาตั้งแต่เด็ก จริงๆ คุณเหมไม่ยุ่งกับใคร ยกเว้นทำอะไรไม่ถูกใจ ขัดหูขัดตาก็เท่านั้น” นั่นแหละคือสิ่งที่มะลิกลัวที่สุด มาอยู่บ้านหลังนี้ยังไม่รู้ว่าอะไรสมควรทำไม่สมควรทำ หากเผลอทำไม่ถูกใจอย่างไม่รู้ตัว คงโดนเหมราชงับหัวแน่ๆ “คุณเหมเป็นมาเฟีย” “มาเฟียไม่ชอบจับปืน วันๆ จับแต่ไม้สนุ๊กและงานมากกว่า ไม่ต้องกลัว” “กลัวอยู่ดี” มะลิทำหน้ายู่ๆ ต่อให้ไม่จับปืนเท่าไหร่ แต่ใบหน้าดุดันเอาแต่ขึงตามองกันเหมือนคนทำอะไรผิดตลอดเวลา ก็ไม่ต่างจากเอาปืนมาจี้คอจนตัวสั่นตัวเกร็ง อ้อยควั่นอมยิ้มมองคนเด็กกว่าที่ยังไม่ชินและปรับตัวไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยบอกตำแหน่งห้องเก็บของ โดยให้มะลิเดินหาเอง ส่วนห้องเล่นสนุ๊ก มะลิก็พอจำได้ว่ามันอยู่ตรงไหนในคฤหาสน์หลังนี้ “เดินออกไปเลี้ยวซ้ายจะเจอห้องเก็บของ อุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ในนั้น” “จ้ะ มะลิจะไปเดี๋ยวนี้”บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 6 มะลิไม่มีประสบการณ์
อุปกรณ์ทำความสะอาดถือมาแบบเต็มไม้เต็มมือ มะลิก็ตรงไปยังห้องนั้นทันที เปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวของเหมราช ด้านในก็มืดสนิทมองอะไรไม่เห็น แต่พอก้าวเท้าข้ามขอบประตูเข้าไป มะลิก็สะดุ้งเมื่อไฟในห้องสว่างอัตโนมัติเพราะเป็นระบบเซนเซอร์“นึกว่าคุณเหมอยู่”พูดคนเดียวแล้วพลางส่ายหัว ก่อนจะหยิบเครื่องดูดฝุ่นขึ้น เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน แอบงงเล็กน้อยแต่ทว่าก็พอเดาได้ว่ามันใชยังไง เมื่อกดปุ่มเปิด เริ่มการเก็บฝุ่นที่เหมือนว่ามันไม่มีเลยสักเม็ดแต่ก็ต้องทำ ห้องทั้งห้องก็ดังไปด้วยเสียงของอุปกรณ์ทำความสะอาด มะลิสังเกตเห็นว่ามีคราบเหนียวๆ ติดตามพื้นสองสามจุด ใช้ไม้ม็อบถูแล้วมันก็ไม่ออก ฉะนั้นคงต้องลงไปนั่งขัด หยิบผ้าผืนเล็กชุบน้ำถูแรงๆ มันก็ค่อยๆ หลุด แต่ก็ใช้เวลานานหลายนาที กระทั่งมะลิเห็นเงารางๆ หยุดอยู่ตรงหน้า เหมือนกับว่าโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ภายในอกข้างซ้ายเริ่มสั่นรัวขึ้น ภาวนาไม่อยากให้เป็นเหมราชเพราะกลัวสายตาของมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถามออกมาก็ยิ่งตกใจ“ทำอะไร”!!ดวงตากลมเบิกโตเพราะความกลัว มือที่จับผ้าเช็ดพื้นกำแน่น นั่งพับเพียบบนพื้นนิ่งราวกับเป็นตุ๊กตาปูนปั้น เหมราชสวมรองเท้าที่
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 7 มะลิขอต่อรอง
เมื่อดื่มด่ำกับรสชาติกาแฟดำในยามเช้า และทำสมาธิให้ตัวเองด้วยเล่นสนุกเกอร์แบบพอหอมปากหอมคอ เหมราชก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องนอนหรูของตัวเอง ก่อนจะเดินลงมาที่โต๊ะอาหารตัวยาวที่มีเก้าอี้นั่งเรียงรายมากกว่าสิบตัว แต่ทว่าเขากลับนั่งเพียงลำพังเป็นประจำเกือบทุกครั้งที่กินข้าวในคฤหาสน์หลังนี้เหมราชอยู่ในชุดสบายๆ เพราะวันนี้ไม่ได้มีธุระออกไปไหน สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวไม่มีลายแต่ราคาก็แพงเฉียดหลักหมื่น ส่วนกางเกงเป็นขายาวผ้านิ่มคล้ายกางเกงนอนแต่มันไม่ใช่ สามารถใส่ออกไปด้านนอกได้โดยไม่ต้องกลัวใครมองว่าสวมชุดนอนออกมาด้านนอกและผมเผ้าที่ไม่ได้เซตจัดแต่งทรง แต่ก็ดูดีไม่น้อย ยังฉีดเพียงน้ำหอมกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่งทานอาหารมื้อเช้าในช่วงเก้านาฬิกาสิบห้านาทีในห้องครัวที่ถัดจากโซนกินข้าวไม่มาก เสียงดังก๊อกแก๊กจากการล้างภาชนะในครัว พี่อ้อยควั่นที่มือขาวเต็มไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานก็หันมาคุยและวานคนอายุน้อยที่กำลังเรียงพวกเครื่องปรุงใช้แล้วให้เข้าที่เดิม“มะลิ เอาของหวานไปเสิร์ฟคุณเหม”“จ้ะ”มะลิทำตามอย่างว่าง่าย ของหวานมื้อเช้าของเหมราชเป็นเพียงลูกชิปในน้ำเชื่อมหวานน้อยเท่านั้น เดินถือถาดออกมาก็เ
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 8 เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
ห้องทำงาน“เมื่อวานยอดตกไปสองล้านครับ”ลมเหนือรายงานยอดเล่นการพนันในกาสิโนให้เจ้านายฟัง ขณะที่เหมราชยืนดูดบุหรี่ข้างหน้าต่าง มองออกไปก็เห็นมะลิกำลังรดน้ำต้นไม้บริเวณสวนหย่อมหน้าบ้าน แล้วยังก้มๆ เงยๆ ถอนต้นหญ้าชนิดอื่นที่เกิดแทรกขึ้นมาบดบังหญ้าราบเตียนราคาแพงที่ใช้ตกแต่งสวน“...”“ปกติคุณเหมพูดคำไหนคำนั้น แต่กับมะลิ”“ทำไม ยัยเด็กขี้เหร่ทำไม”“ดูต่อรองกับคุณเหมได้”ลมเหนืออมยิ้มขึ้นเล็กน้อย มองเจ้านายตัวเองที่พ่นควันขาวแล้วสอดสายตาออกไปด้านนอกเหมือนมีบางอย่างดึงความสนใจไปอย่างมาก“มึงก็ออกความเห็นมาสิ”“ขัดดอกไหมครับ”“...”“ยังไงคุณเหมก็มีเด็กมานอนด้วยอยู่แล้ว เอามะลิมาใช้ขัดดอกก็ไม่เลว”เขาเสนอออกมาเพราะเห็นว่าเหมราชมีคู่นอนทั้งขาจรและขาประจำอยู่บ้าง และช่วงนี้เหมราชก็ห่างหายกับผู้หญิงพวกนั้นเพราะงานที่รัดตัว อายุน้อยของมะลิแม้จะอ่อนกว่าคู่นอนของเจ้านายหลายปี แต่ทว่าใช้แก้ขัดมันก็คงไม่เลว เหมราชได้ยินเช่นนั้นก็หันคอแทบเคล็ดมองลูกน้องตัวเองตาขึง จนลมเหนือก้มหน้าไม่กลางสบตา ก่อนจะกระตุกมุมปากแล้วหัวเราะเสียงเหอะในลำคอเพียงหนึ่งครั้ง ความคิดนี้ไม่มีในหัวของเขาเลย“เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 9 เหมราชกลั่นแกล้ง
เหมราชมีท่าทีเหนื่อยหน่าย แล้วยังร้อนกับอากาศข้างนอก ตอนนี้เขาอยากอาบน้ำชำระคราบสกปรกที่หมักหมมอยู่ตามร่างกาย ถอดเนคไทที่อยู่บนคอ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มแล้วตามด้วยกางเกงสแลกสีดำสนิท สลัดกองลงกับพื้นไปคนละทิศทางตามนิสัยไม่มีระเบียบ พลันดวงตาคมก็มองหาผ้าเช็ดตัวเพื่อจะห่อไว้ที่เอวแล้วออกไปดูบุหรี่สักมวนก่อนจะเข้ามาอาบน้ำ คิ้วเข้มขมวดสงสัย ครั้นโดยปกติผ้าเช็ดตัวของเขาจะแขวนไว้ข้างตู้ เดินตัวเปลือยล่อนจ้อนตามหาผ้าเช็ดตัวที่ถูกเก็บไว้ตำแหน่งใหม่ ประตูตู้เสื้อผ้าปิดดังตึ้ง เป็นผลให้คนที่กำลังใช้แปรงเล็กขัดซอกกระเบื้องชะงักในทันที มะลิขมวดคิ้วเช่นกันนึกสงสัยกับเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะลุกแล้วเดินย่องมาส่องผ่านรอยแง้มของประตูห้องน้ำ!!พระเจ้าช่วยกล้วยยาวมาก!!มะลิแทบอยากกรี๊ดออกมา แต่ต้องเม้มปากเงียบไว้อย่างสุดกำลัง เหมราชเดินไปเดินมาเหมือนหาอะไรบางอย่าง ร่างหนาอัดแน่นไปด้วยซิกแพ็กไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เขาหยุดยืนเท้าสะเอวหันหน้ามาทางห้องน้ำด้วยท่าทางหงุดหงิด อากาศก็ร้อนยังหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอก็หัวเสียไปใหญ่ ทำดวงตาคู่หวานเห็นความเป็นชายที่ห้อยลงมาอย่างชัดเจน ไม่ต่างจากภาพอุจาดตา ส่วนนั้นของเหมรา
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 10 ความสงสัยของเจ้าสัว
เอกสารบนโต๊ะกองพะเนินไม่รู้จักลดลง ครั้นเป็นช่วงของการตรวจสอบการเงินในรอบครึ่งปี แม้จะมีพนักงานดูแลในเรื่องนี้ทว่าเหมราชยังเอาบางส่วนมาตรวจสอบด้วยตัวเองทุกๆ หกเดือน ธุรกิจสีเทามันไม่เข้าใครออกใคร หาคนไว้ใจยากถ้าไม่ใช่คนที่อยู่ด้วยกันมานานเป็นสิบปี ที่ยังจงรักภักดีกันอยู่ทุกวันนี้ก็คงเพราะเงินเดือนที่จ่ายมากจนงานที่อื่นก็หาไม่ได้ อีกทั้งการเลี้ยงดูปูเสื่อแบบอิ่มหนำสำราญชายหนุ่มหยิบแฟ้มขึ้นมา หน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเริ่มตาลาย ตั้งแต่เช้าเขาอยู่กับตัวเลขจำนวนมหาศาลจนสายตาเริ่มล้า ขยับตัวไปยืนพิงขอบหน้าต่างครั้นจะมองต้นไม้เขียวขจีให้ดวงตาที่เหนื่อยล้าสดชื่นขึ้นบ้าง ทว่ามันมีบางอย่างดึงดูดจุดสนใจเขาแทนต้นไม้พวกนั้นซะแล้ว“มะลิ”เหมราชเอ่ยชื่อลูกหนี้สาวขึ้นมา พลันดวงตาที่หนักอึ้งไปด้วยอาการล้าและพร่าเบลอก็ดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันตาเห็น แทนที่เขาจะหันกลับมาสนใจเอกสารในมือแต่กลับวางมันลง แล้วยืนกอดอกพิงหน้าต่างบานเดิม มองมะลิที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ด้านข้างห้องทำงานของเขา หากมองจากด้านนอกจะมองไม่เห็นคนด้านใน แต่สำหรับคนด้านในมองเห็นคนด้านนอกได้อย่างชัดเจนยืนมองตาเป็นประกายโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะ
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 11 เหมราชแอบมอง
ส่วนคนอายุน้อยก็ดันได้กลิ่นควันบุหรี่ติดตามเนื้อตัวของชายหนุ่ม เหมือนเวลาหยุดนิ่งต่างคนก็ต่างทำตัวไม่ถูก หากจะปล่อยเอวที่โอบก็คงล้มหัวฟาดกระถางดอกไม้ มะลิเองก็ประคองตัวด้วยการกำเสื้อยืดแน่นเป็นการทรงตัว ประสานสายตากันอยู่แบบนั้นในชั่วขณะหนึ่ง “อ่า..พวกลื้อสองคนจะมองตากันอีกนานไหม นี่เป็นปลากัดอั๊วว่าท้อง” เสียงของหัสดินคล้ายเป็นน้ำถังใหญ่สาดเหมราชให้ได้สติ รีบประคองมะลิให้ยืนตัวตรงแล้วถอยห่างออกมา ดึงแขนตัวเองกลับมากระตุกเสื้อบนกายที่ยับยู่ยี่เป็นรอยมือและรอยสกปรกจากมือที่หยิบจับสิ่งของ มะลิหน้าเสียกลัวเหมราชจะโกรธที่เผลอทำเสื้อแพงๆ มีรอยและไม่เป็นทรง ยืนตัวหดเท่าสองนิ้วแล้วก้มหน้าอีกตามเคย “จะไปทำอะไรก็ไป ไม่ต้องมายืนเป็นเต่าแคระแถวนี้” “จ้ะ มะลิไปแล้ว” “เดี๋ยว !!” ก้าวขาได้แค่ก้าวเดียวก็สะดุ้งตกใจอีกครั้ง เหมราชพูดเสียงดังจนเหงื่อซึมตามฝ่ามือ “...” “เก็บถาดไปด้วย” โธ่ !ไอ้เราก็นึกว่าจะเปลี่ยนใจดุกัน “จ้ะ” มะลิรีบก้มเก็บถาด แล้ววิ่งไปทางหลังบ้านเพื่อทะลุเข้าประตูครัวโดยไม่หันกลับมามอง มีเพียงหัสดินที่ชะเง้อตามอย่างสงสัยและยังไม่รู้ชื่อเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ “ใคร” “...” เหมราช
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 12 ยัยแคระไม่ใช่สเปก
“กรุงเทพหนาวด้วยแฮะมะลิ นึกว่าไม่ค่อยหนาวเหมือนเมืองเหนือ” มะลิใส่ถุงเท้าทั้งสองข้างเพื่อความอบอุ่นครั้นเป็นขี้หนาว โดยเฉพาะเท้าที่ไม่อาจปล่อยเปลือยในตอนนอนได้ มองนาฬิกาในตอนนี้มันสองทุ่มครึ่ง บรรยากาศที่เย็นยะเยือกทำมะลิคิดถึงยายมากกว่าทุกวัน หยิบมือถือตกรุ่นที่ใช้มานานจนแบตเตอรี่เสื่อม ชาร์ตวันหนึ่งไม่ต่ำกว่าสองรอบ เปิดรูปที่เคยถ่ายไว้ด้วยกล้องความคมชัดแบบกะโหลกกะลา ยามเห็นรอยยิ้มของยายก็อดไม่ได้ที่ยิ้มตาม แต่กระนั้นก็ต้องหุบลงเมื่อความเหงาและคิดถึงแม่อุ้ยของตนมันกัดกินหัวใจ “คิดถึงมากแบบนี้ นอนไม่หลับแน่ๆ เลยมะลิ” ใช่ คืนนี้เหมือนจะนอนไม่หลับ อยากโทรหาอยากได้ยินเสียง แต่ป่านนี้ยายไหมก็คงหลับไปแล้ว ต่างจังหวัดที่เป็นหมู่บ้านห่างไกลความเจริญ ช่วงเวลานี้ก็ถือว่าดึกพอสมควร แต่สำหรับกรุงเทพเมืองกรุงที่ไม่มีวันหลับใหลต่อให้ฟ้าใกล้สว่างก็ยังมีเสียงรถราวิ่งสวนกันไปมาอยู่เลยมะลิวางมือถือลงเตียงนอน สวมรองเท้าฟองน้ำคู่ละไม่กี่ร้อยออกมาด้านนอกครั้นอยากเดินเล่นคั่นเวลาง่วงนอน มองขึ้นไปบนท้องฟ้าก็มีกลุ่มเมฆสีดำลอยเคลื่อนตัวไปมา ไม่เห็นแม้แต่ดาวหรือแสงพระจันทร์ ดวงตาคู่ใสเหมือนจะร้อนผ่าว ความค
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 13 รับใช้เหมราช
เมนูง่ายๆ ที่ว่าก็เป็นเพียงไข่เจียวหมูสับ หากเป็นอย่างอื่นคงใช้เวลาทำนานมากกว่านี้และดูท่าเหมราชจะหงุดหงิดโมโหหิวหากต้องรอนาน มะลิตั้งโต๊ะอาหารเย็นในช่วงสามทุ่มให้มาเฟียหนุ่ม เหมราชเดินลงมา เขาสวมเพียงกางเกงขายาวสีเทาตัวเดียว ผมที่ยังเปียกหมาดๆ เพราะไม่ได้เป่า แค่ซับน้ำด้วยผ้าขนหนูก็เท่านั้น และคราวนี้มะลิก็มีจุดให้สนใจใหม่นั้นก็คือรอยสักของเหมราช ครั้นรอบก่อนเธอมัวแต่มองอวัยวะอันใหญ่โตและตกใจจนไม่ได้สังเกตว่าชายหนุ่มมีรอยสักรูปงูตัวใหญ่อยู่บริเวณหลังซีกขวา ส่วนกลางสันหลังเป็นอักษรต่างประเทศที่เธอเองก็อ่านไม่ออกและไม่รู้ว่ามันเป็นภาษาอะไร สักเรียงตัวยาวมาถึงระดับเอวมะลิแอบมองขณะที่อีกฝ่ายตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเพราะความหิว เหมราชน่ากลัวก็มาก แต่ถ้าตัดความเป็นมาเฟียออกก็มีเสน่ห์ไม่น้อย อีกทั้งก็รู้สึกว่าจริงๆมาเฟียคนนี้ก็หล่อมากทีเดียว “หยิบบุหรี่มาให้ด้วย” “...” มะลิหันมอง ไม่รู้ว่าบุหรี่ที่เขาว่ามันวางอยู่ตรงไหน “ในห้องสนุ๊ก วางบนโต๊ะด้านข้าง” “จ้ะ มะลิไปหยิบมาให้” ว่าแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องนั้น ขณะที่เหมราชกำลังเคี้ยวอาหารอย่างง่ายๆ เต็มกระพุ้งแก้ม มะลิมองหาบุหรี่ทว่ากลับเห็นข
บทล่าสุด
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 56 เจ้าของกันและกัน
เช้าวันต่อมา บรรยากาศในเมื่อคืนกลายเป็นเรื่องที่สนุกสนาน เมื่อเพื่อนบ้านเห็นว่ามีรถคันหรูจอดหน้าบ้านยายใหม่ตั้ง 2 คันก็แวะเวียนเข้ามาทักทายตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น เรื่องราวของมะลิดังไปทั่วหมู่บ้านภายในค่ำคืน แต่ก็เป็นเรื่องราวดีๆ ที่คนพูดถึง ทว่าโดนสบประมาทว่ามะลิอาจเป็นเพียงเมียน้อยของเจ้าหนี้มาเฟีย แต่เมื่อเจ้าตัวออกมายืนยันด้วยตัวเอง พร้อมกับหัสดินว่ามะลิคือเมียหนึ่งและเมียเดียวของตระกูลอัครพิสุทธิ์สิน ทุกคนที่เอาแต่จ้องสงสัยและจ้องนินทาก็หายแคลงใจ ส่วนยายหมายก็โล่งอกในทันที หลังจากที่แอบคิดมากมานาน เป็นเดือนๆ ว่าหลานสาวอาจเป็นเพื่อนของเล่นคนรวยเป็นเพียงคนขัดดอก “ฝีมือยายไหม อร่อยเหมือนมะลิเลยนะ ลื้อว่าไหมอาเหม” หัสดินพูดออกมาอย่างชื่นชม ขณะที่ยังนั่งขัดสมาธิบนแคร่ไม้ นั่งล้อมวงกินมื้อเช้าในบรรยากาศที่แตกต่างจากที่เคยเป็น แต่ทว่าชายมีอายุกลับรู้สึกชื่นชอบกับธรรมชาติที่อยู่รอบตัว หรืออาจจะรู้สึกชื่นชอบเพราะเจอคนที่ถูกใจ สายตาหัสดินที่มองยายไหมทำเหมราชหนักใจ แม้จะเคยอนุญาตให้เตี่ยมีเมียอีกสักคนแต่ก็ไม่นึกว่าเตี่ยจะแสดงอาการหนักเมื่อเจอยายของมะลิ เล่นหูเล่นตาแพรวพราวราวกับตัวเอง
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 55 กลับไปหายาย
สามวันต่อมาเชียงรายสายการบินดับเบิ้ลบี ไฟล์ท TG9397 แลนดิ้งถึงสนามบินในช่วงเวลาบ่ายโมง เป็นครั้งแรกที่มะลินั่งเครื่องบินก็ตื่นเต้นตลอดการเดินทาง เป็นการกลับบ้านในรอบหลายเดือน ตั้งแต่มะลิมาทำงานใช้หนี้เพื่อแลกกับที่ดินของยายการเดินทางมาเพียงสองคน เหมราชยอมเลื่อนงานที่ต้องจัดการภายในสองสามวันนี้ออกไปเป็นอาทิตย์และพาเมียมาหายายที่คิดถึง ลงจากเครื่องก็มีรถเช่ามารอรับ ครั้นลมเหนือติดต่อจองไว้ให้เพราะเหมราชไม่ได้ขับรถส่วนตัวมาเองรถยนต์ยุโรปมีค่าเช่าหลักหมื่นต่อวันเคลื่อนตัวไปถนนทางหลวงและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านแม่กลองทันที มะลินั่งบีบมือที่ชื้นไปด้วยทั้งกลัวและตื่นเต้นจนหัวใจเต้นตึกตัก แต่ทว่าได้มือหนาของเหมราชกุมกระชับจนกระทั่งมาจอดหน้าบ้านพื้นดินที่ยังชื้นจากฝนที่ตกหนักเมื่อคืนส่งผลให้สวนผักของยายเขียวขจี บรรยากาศโดยรอบเงียบเพราะคนแถวนั้นต่างก็ออกไปทำงานในตอนกลางวันและส่วนมากก็ทำไร่ทำสวนกันทั้งนั้น มะลิเปิดประตูลงมา ยืนท่ามกลางแดดจ้ามองบ้านทรุดโทรม พลันนั้นน้ำตาไหลเองอย่างไม่อาจห้าม เป็นครั้งแรกที่ห่างจากยายนานมากขนาดนี้ หากไม่นับตอนเคยอยู่กับพ่อ มองพื้นที่ทำมาหาอันเล็กน้อยที่เคยกลัวว่
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 54 ทายาทเหมราช
มะลิเหนื่อยจากการอ้วกแบบหมดไส้หมดพุงก็ม่อยหลับราวกับว่าสลบไสล ส่วนเหมราชก็หอบหมอนและผ้าห่มมานอนบนโซฟา เมื่อคนอายุน้อยไม่ยอมให้เข้ามานอนกอดเพราะเหม็นตัว แม้จะเข้าไปอาบน้ำใหม่อีกรอบและพรมน้ำหอมชนิดที่ฉุนจนแสบจมูกก็ยังมีกลิ่นที่มะลิไม่ชอบอยู่ดี อาการช่างแปลกๆ ทำเขาแอบตื่นเต้นนอนไม่หลับ นั่งมองเมียรักและเดินไปเดินมาคนเดียวแทบทั้งคืนรุ่งเช้า...ดวงตาปรือปรอยในเช้าวันใหม่ มะลิตื่นในช่วง 8 โมงเช้า สายกว่าเมื่อวานไปตั้งหนึ่งชั่วโมง ขยับกายที่รู้สึกดีขึ้นเมื่อคืนนั่งบนเตียง ให้อาการงัวเงียดีขึ้นแล้วค่อยๆ ปรับโฟกัสดวงตากลมให้มองชัดขึ้น ในห้องเหลือแค่ตัวเองเพียงคนเดียวก็นึกว่าเหมราชคงออกไปทำงานเหมือนเช่นทุกวัน“ตื่นสายไม่ได้ส่งพี่เหมขึ้นรถไปทำงานเลย”ตำหนิตัวเองที่เดี๋ยวนี้เป็นคนเหลวไหล แม้จะเข้านอนเร็วกว่าปกติก็ยังเป็นยัยแคระขี้เซาอยู่ดี แบบนี้เขาเรียกว่าทำหน้าภรรยาบกพร่องไหมนะกำลังก้าวขาลงจากเตียง เสียงเปิดประตูดังขึ้น มะลิตกใจที่จู่ๆ มีคนถือวิสาสะเปิดเข้ามาเพราะหากตัวเองโป๊เปลือยอยู่คงเป็นภาพที่ไม่เหมาะสม ทว่ากลับเห็นเป็นร่างสูงของเหมราชเดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบๆ และยังสวมชุดนอนตัวเมื่อคืนอยู
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 53 มะลิแปลกๆ
ขณะที่คนอยู่ในออฟฟิศก็นั่งยิ้มมองจอมือถือไม่ต่างจากมะลิเสียเลย ลมเหนือที่ยืนรองานก็มองเจ้านายด้วยสายตารอคอย ที่จู่ๆ ก็ลอยแพให้เขายืนอยู่แบบนั้นหลายนาทีได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้โทรตามให้เขาเข้ามารับเอกสารสำคัญ เพื่อที่จะส่งต่อให้กับธนาคาร แต่พอเข้ามาเหมราชก็เอาแต่สนใจหน้าจอมือถือ พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เงยหน้ามามองกันเลย“ฮึมมมม”ลมเหนือกระแอมเสียงเบาๆ ก็เหมือนว่าเจ้านายจะไม่ได้ยิน ก่อนจะเพิ่มระดับเสียงดังขึ้นมาอีกหนึ่งครั้ง พลันนั้นดวงตาคมก็ตวัดมองคนสนิทด้วยแววตาออกดุทันที ราวกับว่าเขาเข้ามาขัดจังหวะ แต่เปล่าเขาเข้ามาตามคำสั่งของเจ้านาย“งานก็วางอยู่ตรงนั้น มึงไม่แหกตามอง”ลมเหนือเสดวงตามอง เป็นซองสีน้ำตาลด้านในคือเช็คจ่ายค่าจ้างในส่วนต่างๆ ที่นอกเหนือการจ่ายจากบัญชีของบริษัท“ขอโทษครับ ผมเข้ามาก็เห็นคุณเหมยิ้มจนตาหยี ตั้งแต่ได้คุณมะลิมาเป็นเมียยิ้มจนร่องหมากขึ้นเลยนะครับ”โดนลูกน้องแซวเข้าให้ เหมราชเป็นคนยิ้มยาก ตั้งแต่ลมเหนือทำงานเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีเขาก็แทบนับครั้งได้ที่เห็นเจ้านายฉีกยิ้มออกมา และมุมปากที่แขวนขึ้นส่วนมากมาจากเรื่องของธุรกิจที่มันประสบความสำเร็จ แต่ทว่าตอนนี้เหมราช
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 52 ยัยลูกหมูของพี่
“คุณเหมกลับมาค่ะคุณมะลิ”“ไม่ใช่ พี่เหมเข้าผับต่อ”สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำอ้อยควั่นยกมือมาแต่ปาก เบิกดวงตากลมโตราวกับว่าไม่เชื่อ ไม่เคยได้ยินใครเรียกเหมราชแบบนี้ แม้แต่ผู้หญิงที่เป็นคู่นอนของเหมราชอายุน้อยกว่าเป็นสิบปี มาเฟียหนุ่มก็ไม่อนุญาตให้เรียกสิทธิ์นั้นได้แค่มะลิคนเดียว...เมื่อสงสัยว่าเป็นใครก็เดินออกไปดูพร้อมกัน รถยนต์คันคุ้นตาไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าสัวหัสดินมาพร้อมกับของที่ติดมือมาอย่างมากมาย“เจ้าสัว...สวัสดีจ้ะ”มะลิยกมือไหว้พร้อมกับพี่อ้อยควั่น หัสดินที่กำลังเดินขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นเพื่อเข้ามาด้านในแต่มีลูกน้องประคองกันล้ม ก็ยกมือปัดครั้นได้ยินคนอายุน้อยเรียกไม่เข้าหู“อามะลิ! ผัวลื้อไม่สั่งสอนหรือไง ว่าต้องเรียกอั๊วว่าเตี่ย”“...” มะลิทำหน้านิ่งแล้วกลอกตามองอ้อยควั่น“พวกลื้อ ขนของมาให้ลูกสะใภ้ ขนมาหมดทุกอย่าง เข้าใจไหม” เขาหันไปตะโกนบอกลูกน้อง“เข้าใจครับ”หัสดินเดินนำไปห้องรับแขก เมื่อเป็นบ้านของลูกชายไม่จำเป็นต้องรอใครเชิญ เขาสามารถเดินเข้าออกประหนึ่งเป็นเจ้าของ ชายมีอายุหย่อนกายนั่งบนโซฟาตัวนิ่ม พร้อมกับครางเสียงกับอาการปวดเนื้อปวดตัวตามประสาคนแก่ส่วนมะลิที่เดินก้มหน้าตาม
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 51 สำคัญที่หนึ่ง
...ร่างอวบอัดขยับกายขึ้นแล้วนั่งบนเตียง ผมเผ้าที่ยาวสลวยแต่มันก็ยุ่งเหยิงมากทีเดียวในตอนตื่น แม้ไม่ใช่คืนแรกที่มะลิเข้ามาใช้ห้องนอนของเหมราช แต่ก็นับว่าเป็นคืนแรกในฐานะคุณนายของบ้านอย่างเต็มตัว ดวงตากลมกะพริบถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสมองหาชายที่นอนอยู่ข้างกัน แต่กลับไม่เห็นเพราะว่าตอนนี้เขาลุกออกจากเตียงไปก่อนเธอเสียแล้วมะลิที่อยู่ในชุดนอนลายน่ารักก้าวเท้าลงจากเตียง เป็นจังหวะที่เหมราชเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี ร่างสูงแต่งกายสุภาพ สวมเสื้อเชิ้ตสีกรม กางเกงสแลกสีดำและกำลังผูกเนคไทเข้าที่คอ“ตื่นแล้ว”“จ้ะ มะลิตื่นแล้ว”“...”เหมราชทำเพียงยิ้มตอบและวุ่นวายกับเนคไทที่พาดบนคอ“วันนี้คุณเหมจะเข้าบริษัทเหรอจ๊ะ”“ใช่ ขอเคลียร์งานอีกนิดหน่อย”เพิ่งกลับมาจากดูโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่นครราชสีมา วันต่อมาเหมราชก็เตรียมตัวเข้าบริษัทอย่างเช่นเคย เดินทางไม่ไกลแต่ก็ทำให้เหนื่อยมากพอตัว เขากลับไม่ยอมหยุดพักผ่อน ไม่แปลกใจเลยทำไมทุกอย่างที่เขาสร้างขึ้นถึงได้เติบโตแบบก้าวกระโดดมากขนาดนี้“ส่วนตอนหัวค่ำจะเลยเข้าผับ”ธุรกิจกลางคืนที่เขาทำมานานหลายปี ถึงรอบที่ต้องเข้าไปตรวจตรา เพราะโดยปกติเหมราชจะเข้าผับก็ต่อเมื
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 50 เป็นผัวเมียกัน
เหมราชที่ยืนนิ่งชั่วครู่ ก็ย่นคิ้วเข้มที่เห็นลูกน้องยืนมาตัวเองเป็นนัยน์ตาเดียวกัน ก็พลันขึงตามใส่กลับ แววตาอันน่ากลัวทำทุกคนกระจายตัวออกกันออกไป ส่วนเหมราชก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมกับเจ้าสัวที่หมุนตัวเดินตามลูกชายต้อยๆ แล้วหย่อนกายกลับเข้าไปนั่งที่เดิม “เตี่ยมานานแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามและแปลกใจไม่น้อยที่เห็นผู้เป็นพ่อ “ตั้งแต่เที่ยง โคราชมันอยู่ไม่ไกล ทำไมลื้อเพิ่งถึงอาเหม” เจ้าของชื่อยังไม่ตอบในทันทีแต่ขยับตัวไปยืนอยู่อีกมุม เขาควักบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อไม่ให้กลิ่นลอยคลุ้งไปในตำแหน่งที่หัสดินนั่ง จุดไฟแล้วคาบมันไว้ที่ปาก จากนั้นก็ดูดสารนิโคตินเข้าปอดอย่างหื่นกระหายครั้นอดทนอยากมาตลอดที่เดินทาง “รถมันติด” เหมราชก็ตอบตามความจริง สาเหตุของการมาช้ากว่าปกติก็เพราะรถในเมืองหลวงมันเนืองแน่น แต่ทว่านั่นไม่ใช่จุดสนใจของเจ้าสัวมากนัก “ลื้อกับอามะลิ...” พูดออกมาเพียงแค่นั้นคนฟังก็ตีความหมายของประโยคนั้นได้ เตี่ยของตนกำลังจะถามว่า เขาและมะลิเป็นอะไรกัน เหมราชยังทำท่าไขสือไปก่อน ตั้งใจดูดบุหรี่แล้วมองออกไปข้างนอก แต่เป็นการชะเง้อคอมองไปที่ห้องนอนของมะลิ หัสดินที่เห็นก็ลอบยิ้
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 49 มะลิเมียเหมราช
คฤหาสน์เหมราช“นี่อาเหมยังไม่กลับอีกเหรอ”“ยังค่ะเจ้าสัว”อ้อยควั่นตอบพร้อมกับการเสิร์ฟน้ำชาร้อนๆ และขนมรองท้องให้หัสดิน ครั้นนั่งรถมาหาถึงที่แต่ก็ยังไม่เห็นว่าเหมราชจะกลับมา และทุกครั้งที่ลูกชายหายไปทำงานต่างประเทศหรือต่างจังหวัด นิสัยงอแงของหัสดินก็เกิดขึ้นไม่ต่างจากเด็ก“ไปเป็นอาทิตย์ไม่ติดต่อมาหาอั้วเลย เครนถล่มทับคอซี้แหง๋แก๋ไปแล้วมั้ง”หัสดินแอบบ่น ทุกครั้งที่เหมราชไปทำงานก็หายหัวไม่ติดต่อพ่อเลยสักครั้ง แม้แต่ข้อความสักประโยคก็ไม่มีส่งมา“คงกำลังมีความสุขน่ะค่ะเจ้าสัว”ชายมีอายุกำลังตั้งท่าจะยกแก้วชาขึ้นมาดื่ม ได้ยินที่อ้อยพูดก็หันมาสนใจอยากรู้ในทันที ไปทำงานมีแต่เรื่องปวดหัว เอาอะไรมามีความสุข“ลื้อหมายถึงอะไรอาอ้อย...อะไรที่ลูกชายอั๊วกำลังมีสุข”หัสดินเอ่ยถามออกมาพร้อมกับคิ้วหงอกๆ ที่ย่นเข้าหากันอย่างงุนงง และในตอนนี้เขาอยากรู้เสียเต็มประดา“มะลิก็ไปด้วยค่ะ”“มะลิ...อ๋อ อีที่ตัวอ้วนๆ คนนั้นใช่ไหม”เจ้าสัวทำท่านึก ก่อนจะจำได้ว่ามะลิคือลูกหนี้ที่เหมราชลากตัวมาทำงานชดใช้กับหนี้สิน“ใช่ค่ะเจ้าสัว ลากมะลิขึ้นรถไปด้วย แง่งอนกันเหมือนคนเป็นแฟน”“หึๆ”ที่แท้ความสุขที่แม่บ้านบอกมาคือกา
ลูกหนี้มาเฟีย ตอนที่ 48 มะลิมีอิทธิพลต่อความรู้สึก
ครบหนึ่งอาทิตย์สำหรับการมาคุมงานที่นครราชสีมา ในส่วนของเหมราชจัดการแล้วเรียบร้อย ที่เหลือคือในส่วนของวิศวกรที่จะจัดการต่อ และหลังจากนั้นก็ใช้เวลาอีกสองวันอยู่พักผ่อน เสพบรรยากาศโดยไม่มีเรื่องงานเข้ามาปะปน กระทั่งถึงเวลาที่ต้องกลับกรุงเทพเพราะมีงานส่วนอื่นรออยู่ ข้าวของพับเก็บใส่กระเป๋าอย่างเรียบร้อยและลมเหนือกำลังขนขึ้นท้ายรถมะลิแอบเดินออกมาด้านนอกเพียงคนเดียวรอเหมราชที่ยังจัดการธุระส่วนตัวยังไม่เสร็จ เพราะอยากเสพบรรยากาศจนนาทีสุดท้ายก่อนจะก้าวขาขึ้นรถแล้วกลับกรุงเทพไป อากาศที่บริสุทธิ์ทำปอดน้อยๆ ได้รับโอโซนอย่างเต็มที่ ยืนกอดอกมองวิวทิวทัศน์ด้านหน้าเป็นเทือกเขาเขียวสวยช่างเป็นธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์อย่างมากเหมราชที่เดินออกจากห้องน้ำก็กวาดสายตามองหาคนอายุน้อยทันที ด้านหน้าเห็นเพียงลมเหนือกำลังจัดแจงกระเป๋าหลายใบให้เข้าที่ สวนมะลิกลับหายไปจากสายตาของเขา ทั้งที่ขอตัวเข้าห้องน้ำไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ“เหนือ มึงเห็นมะลิไหม”“ไม่เห็นครับ”คำตอบของผู้ใต้บังคับบัญชา ทำเหมราชหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจได้ว่าลมเหนือกำลังจัดระเบียบกระเป๋าที่อัดแน่นอยู่ในท้ายรถ เลยไม่ทันได้สังเกตมองผู้หญิงของเจ้า
