บททั้งหมดของ พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ: บทที่ 1 - บทที่ 10

สตรีชราสูงศักดิ์คุกเข่าสวดมนต์ภาวนาอยู่ด้านบนของลานอุทิศบุญ นอกจากเหล่าผีแล้ว ยังมีชาวบ้านอีกหลายร้อยมารับสิ่งของบริจาคดูท่านางคงเป็นผู้ที่ร่ำรวยมากจริง ๆ ตู้หลิงอดทึ่งกับความร่ำรวยของสตรีชราผู้นั้นไม่ได้“ท่านลุง นางเป็นใครเหรอ” ตู้หลิงกระซิบถาม“นางคือพระพันปีแห่งแคว้นเฉา เป็นผู้ใจบุญใจกุศลทุก ๆ สามเดือนนางจะออกจากวังเช่นนี้หนึ่งครั้ง เพื่อมาอุทิศบุญให้กับบรรพชนผู้ล่วงลับ แล้วก็คอยแจกจ่ายสิ่งของให้กับประชาชนของแคว้น เป็นที่รักของทั้งผีทั้งคน” สายตาของลุงผีมองนางด้วยความชื่นชม“อ้าว!! นางมาทุกสามเดือนเหตุใดข้าถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลย” ตู้หลิงไม่เข้าใจ ทำไมนางถึงไม่รู้“ก็เจ้ามันฉลาดน้อย มัวแต่เที่ยวเล่นไปทั่วใช้บุญใช้กุศลที่ติดตัวมาแบบล้างผลาญ ไม่เคยสนใจของแจกพวกนี้ด้วยซ้ำ” ลุงผีดุ“โธ่ ก็ข้าไม่รู้นี่ ใครบอกข้าเที่ยวเล่นกันเล่า...” ก็จริงอย่างที่ลุงผีกล่าวมาทั้งหมด วัน ๆ นางเอาแต่ล้างผลาญบุญกุศลที่มีอยู่น้อยนิดโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง มัวแต่เที่ยวหาสิ่งที่ตัวนางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไรอย่างเปล่าประโยชน์โดนลุงผีบ่นอยู่ครู่ใหญ่ สตรีชราสูงศักดิ์ก็เริ่มแจกจ่ายอาหารการกินให้กับประชาชน

เมื่อหลัวซู่เฟิงสัญญากับนางว่าจะไม่ยุ่งกับนางอีก ตู้หลิงจึงคายลิ้นผีที่ยืดยาวทิ้งพร้อมกับเหยียบซ้ำอีกสองสามทีเหล่าผีที่ยืนหลบซ่อนแอบดูต่างอดที่จะหัวเราะไม่ได้ ก็เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นจ้าวผีอันธพาลเช่นหลัวซู่เฟิงถูกหักหน้าโดนดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ก็ตั้งแต่หลัวซู่เฟิงกลายมาเป็นวิญญาณก็เที่ยวกร่างสร้างความขุ่นเคืองให้กับเหล่าผีอยู่ตลอด และคิดว่าเป็นตัวเอง เป็นผีมีบุญกุศลล้นเหลือเที่ยวล้างผลาญก่อความวุ่นวายใจให้กับทุกตน“ต่อให้อีก 300 ปีนับจากนี้บุญข้ายังไงก็ไม่มีวันหมด” นั่นคือประโยคที่หลัวซู่เฟิงประกาศกร้าว สร้างความรำคาญใจไปทั่วทุกแห่งหนรอดพ้นจากเงื้อมมือของหลัวซู่เฟิงมาได้ ตู้หลิงจึงกลับมาอยู่ที่เดิมกับลุงผี จู่ ๆ นางก็มีเรื่องให้นึกสงสัย“ท่านลุง เหตุใดท่านจึงกลายเป็นผีไร้บุญกุศลเช่นนี้” ท่าทางของลุงผีดูเหมือนจะไม่ใช่คนไม่มีญาติ“ฮ่าฮ่า ข้าน่ะตายมาแล้วหลายร้อยปี ญาติทั้งหลายล้วนแล้วแต่ล่วงลับไปหมดแล้ว ลูกหลานที่ยังเหลืออยู่ก็หลงลืมที่จะสร้างกุศลและอุทิศให้” ลุงผียังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะใจดีดังเช่นทุกครั้ง อันเป็นสิ่งบ่งบอกว่าตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ต้องเป็นผู้มีความรู้ผ

ไม่ว่าตู้หลิงจะใช้วิธีใดนางก็ไม่สามารถก้าวขาออกไปจากจวนอ๋องได้เลยสักก้าว ราวกับว่าที่นี่กลายเป็นคุกที่กักขังนางเอาไว้ปีนหลังคา สิงไปกับสิ่งของ หรือเดินออกตามประตูแบบปกติ นางล้วนทำไม่ได้ทั้งสิ้นกระทั่งลุงผีที่กำลังตามหาหลานผีเช่นนางผ่านมาเจอนางนั่งทำหน้าจ๋องอยู่บนหลังคาจวน“นังหนูไปนั่งอยู่ตรงนั้นทำไมกัน” หยูเต๋อกุยตะโกนเรียก“ท่านลุงช่วยข้าด้วย ข้าออกไปจากจวนหลังนี้ไม่ได้” ตู้หลิงตะโกนบอก“อะไรนะ? ออกจากจวนไม่ได้ เป็นเพราะเหตุใดกัน” เป็นผีมาหลายร้อยปีผู้ชราไม่เคยได้ยินว่ามีที่ที่ผีเช่นพวกตนเข้าได้แต่ออกไม่ได้อยู่ด้วย“ฮื้อ!!” ตู้หลิงร้องไห้ นางอยากออกไปจากที่นี่“งั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะลองไปหาวิธีดูก็แล้วกัน”ที่หยูเต๋อกุยพูดไปเช่นนั้นก็เพื่อให้นางคลายความกังวลใจ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะใช้วิธีใดท่านลุงผีลอยหายไปแล้วทิ้งให้นางนั่งร้องไห้อยู่บนหลังคาจวนคิดแล้วยังนึกเสียใจ นางไม่น่าอยากรู้อยากเห็นในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองเลยจริง ๆ ร่างกายของนางสามารถเดินทะลุได้ทุกพื้นที่ของจวนอ๋อง นางสามารถหลอกล่อ ใช้วิชาพื้นฐานผีที่เรียนมาจากท่านลุงได้หมดทุกกระบวนท่า มีเพียงสิ่งเดียว

ทันทีที่นางสัมผัสตัวพระชายาตัวน้อย ร่างวิญญาณของตู้หลิงก็คล้ายกับถูกดูดเข้าไปในสถานที่อะไรสักอย่างมืดมิด แต่แค่เพียงครู่เดียวก็ลืมตาขึ้นมา และพบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของพระชายาเสียแล้วแม่ผีสาวใช้เวลาประมวลผลเพียงครู่เดียวเท่านั้น นางจึงหันไปต่อกรกับแม่ไช่เสแสร้ง ถ้าไช่หลินซีเล่นละครได้ ทำไมตู้หลิงดาราเอกแห่งยุคจะเล่นบ้างไม่ได้ มาดูกันเถอะว่าฝีมือการแสดงใครจะโดดเด่นไปกว่ากัน“โอ๊ย!!” ตู้หลิงล้มลงกับพื้น โชคดีที่ร่างของพระชายาไม่ได้แต่งเติมใบหน้า ทำให้ใบหน้างดงามที่แสนจะซีดเซียวไร้สีเลือด ดูน่าสงสารยิ่งว่าเดิม“พระชายา” เสี่ยวเชี่ยนรีบประคอง “ทำไมหน้าท่านซีดเช่นนี้” เสี่ยวเชี่ยนเป็นกังวล นางทำทุกอย่างไปตามธรรมชาติและสัญชาตญาณของความเป็นห่วงอย่างแท้จริงตู้หลิงที่อยู่ในร่างพระชายาเริ่มเป็นฝ่ายร้องไห้บ้าง“เสี่ยวเชี่ยน ข้าเจ็บจังเลย” พลางเอามือไปบีบขาตัวเองเพื่อให้เลือดไหลเยอะขึ้นเสี่ยวเชี่ยนจึงมองไปตามมือของพระชายา“พระชายาเหตุใดท่านจึงเลือดไหลเช่นนี้” เสี่ยวเชี่ยนรีบถอดถึงเท้ารองเท้าของเจ้านายตนเองปลีน่องขาวผ่องปรากฏต่อสายตาของทุกคน มันเปียกชุ่มไปด้วยเลือดและมีเศษกระเบื้องเล็ก ๆ ป

ตื่นมาอีกทีวิญญาณตู้หลิงก็หลุดออกมาจากร่างของพระชายาน้อยแล้ว ตู้หลิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ผีสาวแสนสวยกลับมาสวมชุดสีขาวฟูฟ่องอีกครั้ง และขึ้นไปนั่งมองอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนหลังคาตามเดิม เพื่อรอคอยลุงผีเผื่อว่าเขาจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติมตัวนางเองก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างวิญญาณกันแน่ ทำไมในช่วงเวลาหนึ่ง นางถึงสามารถเข้าไปสิงอยู่ในร่างของพระชายาน้อยได้ตอนที่ตื่นมา ตู้หลิงลองพยายามเข้าไปสิงดูอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้“น้องหญิงงงงงงงง” เสียงคุ้นหูของใครสักคนกำลังตะโกนเรียกนาง ซึ่งผู้ที่เรียกนางเช่นนี้มีเพียงผู้เดียวนั่นก็คือหลัวซู่เฟิงเท่านั้น“ข้าบอกแล้วไง ว่าข้าไม่ใช่ภรรยาเจ้า อย่ามาเรียกข้าด้วยสรรพนามเช่นนั้น” ตู้หลิงตะโกนรับ“เมื่อหลายวันก่อนลุงผีของเจ้ามาขอความช่วยเหลือจากข้า ให้ข้าหาวิธีพาเจ้าออกจากจวนอ๋อง น้องหญิงอย่าได้กังวล มีข้าอยู่เจ้าไม่ต้องกลัว” หลัวซู่เฟิงผู้ร่ำรวยบุญกุศลโอ้อวดตู้หลิงไม่รู้ว่าหลัวซู่เฟิงกำลังคิดจะทำอะไร นางเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพานางออกไปจากที่นี่ได้ตามที่เขาโอ้อวดหรือเปล่าจ้าวแห่งผีที่เต็มไปด้วยบุญกุศลและอิทธิฤทธิ์เดินเข้าไปใกล้กับตัวจวน แต