บททั้งหมดของ พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ: บทที่ 31 - บทที่ 40

แม่ทัพตู้ถูกพาเข้ามายังเมืองหลวงด้วยรถลากสำหรับคุมขังนักโทษ ประชาชนในเมืองที่รังเกียจการกระทำของแม่ทัพตู้ต่างก็ออกมาเขวี้ยงไข่ขว้างปาสิ่งของ เพื่อเป็นการเหยียดหยามและระบายความแค้น โดยที่บางคนเพียงแค่นึกหมั่นไส้เป็นการส่วนตัวเท่านั้น โดยไม่รับรู้ว่าเรื่องราวนั้นเป็นความจริงหรือไม่แต่ก็มีประชาชนบางส่วนที่สำนึกในบุญคุณของตู้จงเหรินเข้าไปห้ามปราม และขัดขวางการกระทำเหล่านั้น จนเกิดการจลาจลขนาดย่อมมู่อันเฉิงพาตู้หลิงมายังหอชมเมือง ณ ที่แห่งนี้ตัวตู้หลิงและมู่อันเฉิงจะเห็นสิ่งที่แม่ทัพตู้ถูกกระทำได้อย่างชัดเจนตั้งแต่ประตูเมืองจนกระทั่งถึงคุกหลวง จากเดิมที่จะส่งเขาเข้าเมืองในเวลาค่ำ ก็เปลี่ยนใจเป็นช่วงที่ฟ้ายังสว่างอ๋องหนุ่มจับนางมัดเอาไว้กับเก้าอี้ให้นางมองผู้เป็นบิดาถูกผู้คนประณามเหยียดหยาม เขาอยากให้นางเห็นด้วยตาของตัวเอง มู่อันเฉิงเชื่อว่าเมื่อนางเห็นเรื่องน่าอดสูของบิดาแล้ว นางจะต้องทนไม่ไหวยอมรับข้อเสนอของเขาแน่ ๆ“อย่าหลับตาสิหลิงเอ๋อ มองออกไปตรงนั้น ดูสิว่าแม่ทัพตู้ถูกกระทำเช่นไร” มู่อันเฉิงชี้มือออกไปยังขบวนของแม่ทัพตู้“อย่าบังคับข้าเช่นนี้ มู่อันเฉิง” ตู้หลิงพยายามก้มหน้าหลับตา

นานหลายเดือนแล้วที่นางไม่ได้ออกไปทำบุญอุทิศให้กับผู้เป็นบิดา เนื่องจากนางขี้เกียจเหลือเกินร่างกายของนางอ่อนแอลงทุกวัน ไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวกเหมือนดั่งเช่นวันวาน คงเป็นเพราะความชราของที่ทำให้นางไม่อยากลุกหรือออกไปไหนไกล ๆเนื่องจากไม่ได้ออกไปไหนมาหลายเดือนพระพันปีเฉาจึงลุกออกมายืดเส้นยืดสาย ด้วยการเดินชมสวนในวังหลวง สถานที่แห่งนี้จะว่างดงามก็งดงาม แต่กลับเป็นสถานที่เงียบและเหงาเหลือเกิน มันคล้ายกับกรงขังมนุษย์ขนาดใหญ่ใบหน้าที่เคยงดงาม ร่างกายที่เคยแข็งแรงล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา“พระพันปีพักสักหน่อยดีหรือไม่” ขันทีชราที่อยู่เคียงข้างเฉาเกอเอ๋อมาอย่างยาวนานเสนอ“ก็ดีเหมือนกัน เดินนาน ๆ แล้วเหนื่อย” นางเลือกไปนั่งอยู่ในศาลาริมน้ำหลังหนึ่ง อากาศเวลานี้สดชื่นนัก เหมาะกับการนั่งชื่นชม นางคิดถึงคืนวันเมื่อยังเด็ก นางคิดถึงเสด็จพ่อ น่าเสียดายที่หลัวอ๋องอายุสั้นเกินไปหลัวอ๋องจากไปตั้งแต่นางยังเยาว์...ภาพที่ผู้เป็นพ่อโอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน ใช้ร่างกายของท่านบดบังให้นางปลอดภัยจากการลอบทำร้ายยังฝังอยู่หวงความทรงจำ ถ้าไม่ได้หลัวอ๋องนางคงไม่มีชีวิตอยู่รอดและสามารถก้าวมาถึงตำแหน่งนี้พักผ่อนไ

ตู้หลิงถูกพาเข้าวัง นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดพระพันปีถึงยื่นมือเข้าช่วยและไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนางส่วนไช่หลินซีไม่ได้ตามเข้ามาด้วย นางขอแยกตัวออกไปต่างหาก บุญคุณความแค้นของไช่หลินซีจบลงแบบงง ๆ ตู้หลิงไม่คิดว่าที่ตัวเองออกหน้าช่วยนางจะทำให้ไช่หลินซีคิดได้เหตุการณ์ต่อจากนี้คงจะเป็นสเต็ปส์นางเอก หนีไปเลี้ยงลูกคลอดลูกคนเดียว พอมีเจ้าก้อนแป้งขาว ๆ ผู้ที่เป็นพระเอกก็คงตามง้อเอาอกเอาใจกันในภายหลังละมั้ง เรื่องนั้นตู้หลิงตาเดาไปเรื่อยสิ่งที่นางกังวลนอกจากเรื่องของท่านพ่อนั่นก็คือหลัวซู่เฟิงกับเล่อเหยียนเผิง อยากรู้เหลือเกินว่าเขาอยู่ที่ไหน ถ้าไม่มีเล่อเหยียนเผิงก็ไม่มีหลัวซู่เฟิง เรื่องราวพวกนี้ล้วนเต็มไปด้วยความสับสน ตู้หลิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของนางสตรีชรารีบออกมาทันทีที่ได้ยินว่าบุตรสาวแม่ทัพตู้เข้าวังมาแล้ว เมื่อมาถึงพบว่านางช่างเป็นสตรีที่งดงามนัก ถึงจะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านพ่อจึงเน้นย้ำให้พานางเข้ามาอยู่ในวัง 3 วันก็ตามหลังจากนั้นค่อยส่งนางคืนกลับไปที่สำนักซือหม่าซึ่งก็ช่างมันเถอะ ก็ถือว่านางได้ทำตามคำขอของผู้เป็นบิดาแล้ว นับว่าภารกิจลุล่วงไปได้ด้วยดี ส่วนเรื่อ

สายตาของผีเจ้าเล่ห์เช่นหลัวซู่เฟิง มองผู้ที่ใส่ยาให้ด้วยสายตาหยาดเยิ้ม“เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะ” ตู้หลิงสวนกลับแบบไม่ต้องคิด“น่าผิดหวังนัก” ด้วยความหมั่นไส้หลัวซู่เฟิงงับแขนขาวผ่องนางเบา ๆ“หลัวซู่เฟิง!!! อย่าทะลึ่ง ท่านอายุเท่าไหร่กันถึงได้มาทำตัวเป็นเด็กเล็ก ๆ เช่นนี้” ตู้หลิงรีบยกแขนตัวเองออกมาหลัวซู่เฟิงทำท่านับนิ้ว“เกือบร้อยแล้วกระมัง” เขาเองก็ไม่ได้นับอายุตนเองมานานหลายปี ปีนี้เป็นปีที่เท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้“โอ๊ะ ท่านลุงหลัววววว” ตู้หลิงหยอกเย้า“ข้าเป็นท่านลุงที่ไหนกัน” หลัวซู่เฟิงโวยวาย “หลิงเอ๋อ เด็กดีเจ้าก็เห็นหน้าจริง ๆ ของข้าแล้วนี่ใกล้เคียงกับท่านลุงแก่ ๆ เมื่อไหร่ อย่างน้อยข้าก็หน้าตาดีกว่า หยูเต๋อกุย” คนตัวสูงใช้ศอกยันตัวเองขึ้นมา“ตายตอนไหนไม่สำคัญ สำคัญที่อายุ” เมื่อใส่ยาเสร็จนางก็ยังต้องพันผ้าให้เขาต่อนางตัวเล็กกว่าเขาหลายเท่าทำให้เวลาพันแผล นางต้องเอื้อมสุดมือยิ่งนางใกล้ชิดเขามากขึ้นเท่าไหร่ อารมณ์บางอย่างของหลัวซู่เฟิงก็เพิ่มขึ้นมากเท่านั้น“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” หลัวซู่เฟิงกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าใบหูของคนตัวเล็กเมื่อถูกเขาขยับเข้ามาพูดในระยะประ

เสนาบดีเฉินเป็นผู้ดำเนินการเรื่องนี้ ไม่นานก็พบว่าเป็นฝีมือของชนเผ่าเร่ร่อนที่อยู่นอกด่าน อีกนิดเดียวก็จะสาวถึงตัวการสำคัญที่อยู่เบื้องหลังถึงแม้เขาจะดำเนินการเรื่องนี้ด้วยความเที่ยงธรรม แต่เรื่องมันดันเกี่ยวพันถึงเชื้อพระวงศ์ระดับสูง จึงจำเป็นต้องทำอย่างรอบคอบกองกำลังของเสี่ยวเชี่ยนถูกกำจัดไปทีละน้อย พี่น้องของนางล้มตายไปทีละเล็กละน้อย แต่กระนั้นถูปาเสี่ยวเชี่ยนก็ยังลงมือกับชาวเฉาไม่หยุดสุดท้ายกองปราบและกองราชองครักษ์ก็ร่วมมือกันจับนางและคนของนางได้ในที่สุดวันไต่สวนมาถึงถูปาเสี่ยวเชี่ยนไม่สะทกสะท้านนางยืนหลังเหยียดตรงก่นด่าสาปแช่งทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่พอยังซัดทอดไปจนถึงขุนนางหลายคน ราชครูหยู สนมมู่ล้วนโดนนางกล่าวซัดทอดทั้งหมด“พวกเจ้ามันก็พวกสารเลว ทำร้ายคนบ้านข้าไม่พอ ยังกำจัดกวาดล้างให้พวกเข้าสูญสิ้น” ถูปาเสี่ยวเชี่ยนกล่าวด้วยความแค้น“ถูปาเสี่ยวเชี่ยนแสดงว่าเจ้ายอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดที่ทำ”“แน่นอนว่าข้ายอมรับข้ามีศักดิ์ศรีมากพอ ประชาชนพวกนั้นไม่มีค่าเท่ากับคนของข้าอยู่ไปก็หนักแผ่นดิน สู้ให้ข้ากำจัดทิ้งสักร้อยสองร้อยคนจะเป็นอะไร” ทุกคำที่นางพูดออกมาไม่มีสลด ไม่มีละอายใจต่อสิ่ง