บททั้งหมดของ พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ: บทที่ 11 - บทที่ 20

สายตาของเสี่ยวเชี่ยนเย็นชาจนน่าขนลุก ตู้หลิงไม่คิดว่านางจะแสดงท่าทีเช่นนั้นต่อนายหญิงของตนเองเกิดอะไรขึ้นกันแน่?“เสี่ยวเชี่ยนตามหมอสิ” ตู้หลิงพยายามบอกให้สาวใช้ของน้องหลิงเรียกหมอ“เสี่ยวเชี่ยน......ช่วยข้าด้วย” พระชายาขอร้องให้สาวใช้ของตนช่วยเหลือ“อดทนหน่อยเถอะเพคะพระชายาทนอีกนิดท่านก็จะสบายแล้ว” น้ำเสียงของเสี่ยวเชี่ยนแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม“เจ้า?” พระชายาและตู้หลิงต่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ภายในเวลารวดเร็ว“น่าสงสารจังนะเพคะ ที่ต้องมาตายเพราะบ่าวรับใช้ของตัวเองกระทั่งพรุ่งนี้ หรือผ่านไปอีกหลายวันหลายสัปดาห์ก็จะไม่มีใครสนใจพระองค์”“....” พระชายาน้อยคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เอื้อนเอ่ยได้อย่างยากลำบาก เพราะเวลานี้ในภายในช่องปากของนางเต็มไปด้วยเลือด“หม่อมฉันจะพาพระองค์ไปนอนที่เตียงนะเพคะ หลังจากพระนางกระอักเลือดออกมาอีกสามสี่รอบ พระองค์ก็จะจากไปอย่างสงบ จากนั้นหม่อมฉันจะชดเชยด้วยการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พระองค์ยังคงงดงามดังเช่นเคย” เสี่ยวเชี่ยนพล่ามตู้หลิงพายามกรีดร้องเผื่อให้ใครสักคนเข้ามาช่วยเหลือ แต่เรือนหลังนี้ห่างไกลเหลือเกิน เสียงคนยัง

ร่างกายของตู้หลิงปวดร้าวระบมไปหมด การขยับร่างกายของนางทำได้ยากลำบากนัก หญิงสาวรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ตนเองมี ผลักให้ตัวเองลงจากเตียง พื้นหินในห้องแสนจะหนาวเหน็บนานมากแล้วที่ตู้หลิงไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ ยามเมื่อเป็นผีก็ไม่ชินกับการใช้ชีวิตแบบผี ตอนนางได้กลับมามีชีวิตแบบมนุษย์อีกครั้งนางเองก็รู้สึกไม่ชินนักทุกการเคลื่อนไหวของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั้งจากภายในร่างกายและภายนอก คิดว่าผ่านเวลาไปหลายวัน พิษที่ร่างกายของน้องหลิงคงบรรเทาไปบ้างแล้ว นี่ขนาดบรรเทาไปบ้างยังเจ็บปวดถึงขั้นนี้เช่นนั้นคงไม่ต้องพูดถึงตอนก่อนที่น้องหลิงจะสิ้นลมหายใจน้องหลิงของนางช่างน่าสงสารนักบัญชีความแค้นของตู้หลิงในเวลานี้ เพิ่มเสี่ยวเชี่ยนเป็นเป้าหมายอันดับหนึ่ง ส่วนใครเข้ามาขวางทางนางพวกเขาจะถูกนับรวมกันในนั้นสาวใช้ผู้หนึ่งไม่เห็นเสี่ยวเชี่ยนในจวนหลายวันก็เป็นกังวล อีกทั้งในยามค่ำคืน ณ เรือนของพระชายาเอกก็ไม่มีการจุดตะเกียงเพิ่มความสว่างด้วยความเป็นกังวลเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่นี่ นางจึงแวะมาดู“พี่เสี่ยวเชี่ยน!! พระชายา” สาวใช้ร้องเรียกตู้หลิงได้ยินเสียงคนอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใส่ใ

ตู้จงเหรินแค้นใจนัก ตู้หลิงเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขา ในอนาคตไม่นางก็สามีของนางจะได้เป็นผู้สืบทอดเจตนารมณ์ของเขาในฐานะที่เขาเป็นบิดา ก็ย่อมอยากให้บุตรสาวของตนได้คู่ชีวิตที่ดีเกื้อกูลช่วยเหลือกันไปจนถึงยามแก่เฒ่า เขาน่าจะปฏิเสธการแต่งงานครั้งนั้นให้หนักแน่นกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสนมมู่มากราบขอบบุตรสาวด้วยตัวเอง เขาคงไม่ใจอ่อนยกนางให้กับอ๋องมู่ โดยไม่ได้สืบเสาะนิสัยใจคอปูมหลังของคนผู้นั้นมาก่อนสภาพนางเป็นเช่นนี้ เขาจะปล่อยให้นางกลับไปจวนอ๋องได้อย่างไรหลัวซู่เฟิงเฝ้ารอน้องหญิงของตนอยู่หลายวัน เขาไม่เห็นนางออกมานั่งที่หลังคาดังเช่นปกติ จะเข้าไปหานางในนั้นก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนางในใจก็ร้อนรนเป็นอย่างยิ่ง กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับนางระหว่างนั้นเห็นแม่ทัพแห่งแคว้นอุ้มสตรีที่หน้าคล้ายกับน้องหญิงของตนออกมาจากเรือนขึ้นรถม้ามุ่งไปทางจวนแม่ทัพ คราแรกเขามิได้ใส่ใจ แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าวิญญาณที่อยู่ในร่างของสตรีผู้นั้นจะเป็นน้องหญิงอันเป็นที่รัก จึงลอยตามรถม้าคันนั้นไปหลัวซู่เฟิงรู้จักแม่ทัพแห่งแคว้นเป็นอย่างดี เจ้าเด็กนี่เก่งกาจตั้งแต่ยังเยาว์ ฉลาดเฉลียว ก้าวขึ้นสู

กุนซือหนุ่มตั้งใจจะไปตรวจดูอาการของคุณหนูตู้ที่เรือนของนาง แต่เมื่อมาถึงกลับเหตุการณ์ต่อปากต่อคำอันแสนร้ายกาจของคนทั้งสองชายหนุ่มกำลังจะถอยหนีปล่อยให้ทั้งสองคนเจรจากันตามอัธยาศัย เล่อเหยียนเผิงนั้นเห็นทุกอย่างเห็นทุกการกระทำ ว่าแต่ท่านอ๋องเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร หากท่านแม่ทัพพบเข้า เขาจะไม่ได้ออกไปจากเรือนแห่งนี้แบบครบ 32 แน่ ๆตู้หลิงเห็นแผ่นหลังของเล่อเหยียนเผิงทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หลังภูเขาจำลอง หญิงสาวจึงเอ่ยเรียก“ท่านเล่อ ในเมื่อท่านมาแล้วก็ออกมาเถอะเจ้าค่ะ” ตู้หลิงเอ่ยเรียก เล่อเหยียนเผิงด้วยน้ำเสียงหวานใส แตกต่างจากเวลาที่พูดคุยกับมู่อันเฉิงเล่อเหยียนเผิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาก็ว่าเขาแอบดีแล้วเหตุใดนางจึงเห็นเขา“คุณหนู ท่านสายตาดีจริง ๆ” เล่อเหยียนเผิงหยอกเย้า“ถ้าเป็นท่านเล่อ เห็นแค่ปลายเส้นผมข้าน้อยก็รู้แล้วเจ้าค่ะ” ใบหน้างดงามยิ้มหวานหยดย้อยส่วนมู่อันเฉิงได้แต่ทำหน้าบูด กับเขานางพูดจาถากถางทุกทาง แต่กลับบุรุษท่าทางเยาะแยะเช่นนั้นกลับยิ้มหวาน“ข้าซ่อนไม่เนียนใช่หรือไม่” เล่อเหยียนเผิงถามตู้หลิงพยักหน้าอย่างน่ารัก ก่อนจะยื่นมือให้เขาประคองนางไปนั่ง“วันนี้ท่านก็

ทันทีที่ผีหลัวซู่เฟิงกระเด็นออกจากร่างของเล่อเหยียนเผิง ร่างของกุนซือ หนุ่มที่ไร้การควบคุมก็ล้มฟุบสลบลงกับพุ่มไม้โชคที่ที่มันพุ่มไม้นุ่ม ๆ และไม่มีกองหินหรืออะไรที่จะทำให้เขาบาดเจ็บนอกจากมีรอยขีดข่วนเต็มตัว“ท่านเล่อ!!!” ตู้หลิงใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดพยายามลากบุรุษตัวโต ๆ ออกจากซากพุ่มไม้กระทั่งมีบ่าวในจวนผ่านมานางจึงต้องขอให้พวกเขามาช่วยเล่อเหยียนเผิงออกจากกองพุ่มไม้ตู้หลิงถอนหายใจเบา ๆ หลัวซู่เฟิงทำเกินไปแล้ว ปกติการเข้าสิงร่างใครสักคนไม่ได้ทำกันง่าย ๆ เจ้าผีบ้านั่น คงจะอาศัยตอนที่ท่านเล่อสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแฝงร่างสินะบ่าวรับใช้ลากกุนซือหนุ่มออกมาอย่างทุลักทุเล สภาพของเล่อเหยียนเผิงดูไม่ได้ ตู้หลิงนึกเอ็นดู บุรุษผู้นี้ใสซื่อ เกินกว่าจะมาอยู่ในสนามรบ ท่าทางคล้ายกับเด็กหนุ่มไรเดียงสา ดูไม่เข้ากับตำแหน่งเขาเลยสักนิด“พวกเจ้าพาท่านเล่อไปพักที่ศาลา เตรียมน้ำอุ่นด้วยแล้วก็...เรียกพ่อบ้านมาด้วย” ตู้หลิงออกคำสั่งเมื่อพ่อบ้านมาถึงนางก็ให้เขาดูแลเล่อเหยียนเผิงส่วนตนนั่งดูอยู่ห่าง ๆในที่สุดกุนซือหนุ่มก็ฟื้นขึ้นมาเสียที“เอ๊ะ!!!” กุนซือหนุ่มมึนงงเล็กน้อย เขาจำได้ว่าเดินออกไปหน้า