เข้าสู่ระบบแชร์
5 สตรีที่สวยเหมือนกับนาง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-27 14:05:58“เจ้าเป็นใครกันแน่เนี่ย ทำไมถึงได้สวยเหมือนข้าขนาดนี้”
ตู้หลิงตกใจ
ใบหน้าของสตรีที่ถูกเรียกว่าพระชายาหน้าตาคล้ายกับนางราวกับหลุดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน แม้กระทั่งรอยแผลหรือตำหนิเล็กน้อยที่มือและแขนก็เหมือนกับตู้หลิงไม่มีผิด
นางจำได้ว่าตัวเองมีแผลเป็นเล็ก ๆ ที่ตีนผมหลังใบหู นางจึงเข้าไปดูใกล้ ๆ เพื่อให้จะมองให้กระจ่างชัดและคลายความข้องใจของนาง
เกินไปมาก เกินไปแล้ว สตรีที่หน้าตาเหมือนกันแต่อยู่กันคนละโลกแบบนี้มันมีด้วยหรือ
“เจ้าเป็นใครกันนะ....หรือว่าเจ้าก็คือข้าและข้าก็คือเจ้า” ตู้หลิงพึมพำ
“ทำไมจู่ ๆ ในนี้ถึงหนาวขึ้นมาได้ล่ะ” ผู้เป็นพระชายารู้สึกหนาวขึ้นมาแปลก ๆ ยิ่งตรงบริเวณเมื่อครู่ที่นางเดินผ่าน คล้ายกับเดินอยู่บนก้อนน้ำแข็ง
“โอ๊ะ ขอโทษด้วย เมื่อครู่เจ้าเพิ่งเดินผ่านร่างของข้าไปน่ะ” ตู้หลิงยิ้มเจื่อน ใครจะไม่หนาวกัน ก็ในนี้มีผีอย่างนางอยู่ด้วย
“พระชายา ท่านไม่สบายหรือเปล่าเพคะ” เสี่ยวเชี่ยนเป็นกังวล เจ้านายของนางอยู่ในครัวมาตั้งแต่เช้ามืด
นางตั้งใจทำนู่นทำนี่เพื่อให้ตัวเองไม่ว่าง และห้องครัวของนางอยู่ห่างไกลจากลานพิธีแต่งงาน ที่ตรงนี้พระนางจะไม่ได้ยินเสียงของมโหรี และจะไม่มีใครเดินเข้าไปค่อนแคะนางได้
“ข้างนอกเงียบหรือยังนะ” พระชายาพูดลอยๆ
“เจ้าไม่อยากได้ยินเสียงพิธีแต่งงานใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวข้าไปดูให้” ตู้หลิงลอยออกไปดูให้
ที่ลานพิธีแต่งงาน เต็มไปบรรยากาศแห่งการแสดงความยินดี ดูเหมือนผู้เป็นเจ้าของจวนก็ไม่ได้อยากจะให้พระชายาผู้น่าสงสารเข้าร่วมงานมงคลนี้ด้วยอยู่แล้ว
ทำไมกันเหตุใดคนพวกนี้ถึงน่ารังเกียจนัก พระชายาเอกออกจะน่าสงสารเช่นนั้น นางดูเจียมเนื้อเจียมตัว สงบเสงี่ยมดูรักษามารยาท รู้ว่าคนพวกนี้รังเกียจนาง นางก็ไม่ยอมออกจากครัว ไม่โผล่หน้าออกไปทำให้พวกเขาลำบากใจ
ไหน!! ขอดูหน้าสตรีที่ไอ้เจ้าของจวนรักนักรักหนาหน่อยสิ ตู้หลิงอยากรู้นักว่านางจะงดงามสักแค่ไหน
แม่ผีสาวพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดูหน้าของสตรีที่เพิ่งเดินลงจากเกี้ยว แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าไปดูหน้านางให้ชัด ๆ ได้ ตู้หลิงลองพยายามเป่าลมเพื่อให้ผ้าคลุมหน้าเปิด แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถยลโฉมของสตรีที่เจ้าของจวนมีใจปฏิพัทธ์ได้เลยแม้แต่ปลายคิ้ว
“โธ่เว้ยน่ารำคาญจริง ๆ” ตู้หลิงหงุดหงิด
ไม่ว่าจะอย่างไรตู้หลิงก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่จะเกลียดพระชายาที่แสนนุ่มนิ่มใจดีผู้นั้นได้เลยสักนิด นางทั้งอ่อนโยน กิริยามารยาทก็งดงามสมกับเป็นสตรีที่มาจากตระกูลผู้ดี
เสียงในหัวยังไม่ทันจะได้พูดจนครบประโยค แม่นางเอกก็สะดุดขาตัวเองเซถลาจนเกือบล้ม พ่อพระเอกรูปหล่อก็เดินเข้าไปประคองได้อย่างทันท่วงที
“จ้า..........” ตู้หลิงลากเสียงยาวเหยียดอย่างน่ารำคาญ
“ซีเอ๋อ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” บุรุษรูปหล่อถามไถ่เจ้าสาวของตนเองด้วยความเป็นห่วง
“ขอบคุณพี่อันเฉิง ซีเอ๋อไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” ไช่หลินซีทำท่าเอียงอาย
คำว่า มารยา!!!! ลอยออกมาทันที
มุกตื้น ๆ แบบนี้มีหรือนักแสดงระดับนางเอกอย่างตู้หลิงจะดูไม่ออก ผีสาวได้แต่เบ้ปาก ทำไมพวกบุรุษถึงได้ซื่อบื้อกันนัก ดูไม่ออกหรืออย่างไรว่านางเสแสร้ง
ผีสาวทนดูเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ไหว ต้องรีบเดินกลับไปในครัว ระหว่างทางก็สวนกันกับสาวน้อยเสี่ยวเชี่ยน
“เสี่ยวเชี่ยนเด็กดี กลับไปหานายหญิงของเจ้าเถอะ พานายหญิงของเจ้ากลับไปพักผ่อนดีกว่า ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว” ตู้หลิงกระซิบข้างหูเสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งมาดลใจ เลยหันหลังกลับไปที่ครัวโดยไม่ได้เดินออกไปที่ลานพิธี
เมื่อส่งให้พระชายาผู้น่าสงสารกลับห้องเสร็จ แม่ผีสาวเหนื่อยล้าอยากกลับไปหาลุงผีสักที จึงลอยทะลุกำแพงตามปกติเหมือนที่เคยทำอยู่เป็นประจำ
โอ๊ย!!! เสียงร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ
ร่างวิญญาณของตู้หลิงไม่เพียงไม่ทะลุออกจากกำแพงนางยังถูกกำแพงบ้านสะท้อนกลับกระเด็นจนเจ็บตัว
“เดี๋ยวนะ ทำไมข้าถึงรู้สึกเจ็บล่ะ” ตู้หลิงเท้าเอวยืนบ่นกับตัวเอง
นางลองอีกรอบ คราวนี้ผีสาววิ่งสุดชีวิต หวังจะให้ตัวเองทะลุออกจากกำแพง สุดท้ายก็โดนกำแพงดีดสะท้อนจนเจ็บไปทั้งตัว
บทที่เกี่ยวข้อง
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 6 ไช่เสแสร้ง
ไม่ว่าตู้หลิงจะใช้วิธีใดนางก็ไม่สามารถก้าวขาออกไปจากจวนอ๋องได้เลยสักก้าว ราวกับว่าที่นี่กลายเป็นคุกที่กักขังนางเอาไว้ปีนหลังคา สิงไปกับสิ่งของ หรือเดินออกตามประตูแบบปกติ นางล้วนทำไม่ได้ทั้งสิ้นกระทั่งลุงผีที่กำลังตามหาหลานผีเช่นนางผ่านมาเจอนางนั่งทำหน้าจ๋องอยู่บนหลังคาจวน“นังหนูไปนั่งอยู่ตรงนั้นทำไมกัน” หยูเต๋อกุยตะโกนเรียก“ท่านลุงช่วยข้าด้วย ข้าออกไปจากจวนหลังนี้ไม่ได้” ตู้หลิงตะโกนบอก“อะไรนะ? ออกจากจวนไม่ได้ เป็นเพราะเหตุใดกัน” เป็นผีมาหลายร้อยปีผู้ชราไม่เคยได้ยินว่ามีที่ที่ผีเช่นพวกตนเข้าได้แต่ออกไม่ได้อยู่ด้วย“ฮื้อ!!” ตู้หลิงร้องไห้ นางอยากออกไปจากที่นี่“งั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะลองไปหาวิธีดูก็แล้วกัน”ที่หยูเต๋อกุยพูดไปเช่นนั้นก็เพื่อให้นางคลายความกังวลใจ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะใช้วิธีใดท่านลุงผีลอยหายไปแล้วทิ้งให้นางนั่งร้องไห้อยู่บนหลังคาจวนคิดแล้วยังนึกเสียใจ นางไม่น่าอยากรู้อยากเห็นในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองเลยจริง ๆ ร่างกายของนางสามารถเดินทะลุได้ทุกพื้นที่ของจวนอ๋อง นางสามารถหลอกล่อ ใช้วิชาพื้นฐานผีที่เรียนมาจากท่านลุงได้หมดทุกกระบวนท่า มีเพียงสิ่งเดียว
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 7 กิริยาไร้มารยาท
ออกไปจากที่นี่ไม่ได้!!!ไม่ใช่ว่านางจะอยู่รอลุงผีอยู่เฉย ๆ ตู้หลิงยังคงพยายามที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ สิ่งหนึ่งที่ตู้หลิงรู้สึกประหลาดใจ ไม่มีใครเอ่ยนามของพระชายาเลยสักคนที่นี่นางรู้ว่าบุรุษผู้เป็นเจ้าของจวนชื่อมู่อันเฉิง และสตรีที่แซ่ไช่มีนามว่า ไช่หลินซี แต่กับพระชายาที่น่าสงสารตู้หลิงดันไม่รู้ว่าชื่อเสียงเรียงนามของนาง ว่าชื่ออะไร ราวกับว่านางไม่มีตัวตนใน บ้านหลังนี้โดยตามธรรมเนียมแล้วเหล่าภรรยารอง เมื่อแต่งเข้าบ้านจะต้องมายกน้ำชาให้แก่ผู้เป็นชายาเอก แต่ผ่านวันแต่งงานไปแล้วหลายวัน แม่ไช่เสแสร้งจึงพึ่งจะโผล่หน้ามาที่เรือนของพระชายาไช่หลินซีสวมชุดหรูหราที่มู่อันเฉิงเป็นผู้จัดหามาให้ ประดับศีรษะด้วยปิ่นหงส์ประดับมุกสีชมพูเข้ากันกับชุดที่นางสวมใส่ ท่าทางเยื้องย่างกรีดกรายราวกับเทพธิดาที่จุติมาจากสรวงสวรรค์เมื่อมาถึงเรือนของชายาเอก ไช่หลินซีจึงถอดหน้ากากนางฟ้าออก ท่าทางวางอำนาจ บ่าวในเรือนของพระชายาล้วนแล้วแต่ไม่มีผู้ใดประทับใจ“ตายจริง หม่อมฉันต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาหาพี่หญิงตั้งแต่วันแรกหลังจากแต่งงาน ต้องโทษที่ท่านอ๋องไม่ยอมให้ข้าลุกไปไหน กกกอดข้าเอาไว้ตลอดทั้งวัน” ไช่หลินซีก้
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 8 ผีสาวการละคร
ทันทีที่นางสัมผัสตัวพระชายาตัวน้อย ร่างวิญญาณของตู้หลิงก็คล้ายกับถูกดูดเข้าไปในสถานที่อะไรสักอย่างมืดมิด แต่แค่เพียงครู่เดียวก็ลืมตาขึ้นมา และพบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของพระชายาเสียแล้วแม่ผีสาวใช้เวลาประมวลผลเพียงครู่เดียวเท่านั้น นางจึงหันไปต่อกรกับแม่ไช่เสแสร้ง ถ้าไช่หลินซีเล่นละครได้ ทำไมตู้หลิงดาราเอกแห่งยุคจะเล่นบ้างไม่ได้ มาดูกันเถอะว่าฝีมือการแสดงใครจะโดดเด่นไปกว่ากัน“โอ๊ย!!” ตู้หลิงล้มลงกับพื้น โชคดีที่ร่างของพระชายาไม่ได้แต่งเติมใบหน้า ทำให้ใบหน้างดงามที่แสนจะซีดเซียวไร้สีเลือด ดูน่าสงสารยิ่งว่าเดิม“พระชายา” เสี่ยวเชี่ยนรีบประคอง “ทำไมหน้าท่านซีดเช่นนี้” เสี่ยวเชี่ยนเป็นกังวล นางทำทุกอย่างไปตามธรรมชาติและสัญชาตญาณของความเป็นห่วงอย่างแท้จริงตู้หลิงที่อยู่ในร่างพระชายาเริ่มเป็นฝ่ายร้องไห้บ้าง“เสี่ยวเชี่ยน ข้าเจ็บจังเลย” พลางเอามือไปบีบขาตัวเองเพื่อให้เลือดไหลเยอะขึ้นเสี่ยวเชี่ยนจึงมองไปตามมือของพระชายา“พระชายาเหตุใดท่านจึงเลือดไหลเช่นนี้” เสี่ยวเชี่ยนรีบถอดถึงเท้ารองเท้าของเจ้านายตนเองปลีน่องขาวผ่องปรากฏต่อสายตาของทุกคน มันเปียกชุ่มไปด้วยเลือดและมีเศษกระเบื้องเล็ก ๆ ป
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 9 ข้อตกลง
นี่เป็นครั้งแรกที่ตู้หลิงรับรู้ความสามารถในแบบผี นางเคยได้ยินเรื่องของการทรงเจ้าเข้าสิงมาบ้าง หนังเรื่องเดอะคอนสแตนตินที่นำแสดงโดยคีอานู รีฟส์ ตู้หลิงก็เคยดูอยู่บ่อย ๆ ไม่คิดว่าเมื่อกลายเป็นผีแล้วจะสามารถเข้าสิงแบบนั้นจริง ๆว่าแต่ตอนนี้นางจะหาวิธีออกจากร่างของลูกรักของนางอย่างไรดี?สิ่งที่น่าแปลกใจและยังไม่คลายความสงสัยให้กับนาง นั่นก็คือ...พระชายาผู้นี้ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้จักชื่อ แม้กระทั่งมู่อันเฉิงก็ยังหลงลืมชื่อของนางความเป็นมาของพระชายาก็เป็นปริศนาราวกับว่านางเป็นบุคคลที่ถูกลืมจากโลกใบนี้ แม้กระทั่งสาวใช้คนอื่น ยังมีชื่อเรียกขานเหตุใดสตรีที่สูงศักดิ์และเพียบพร้อมงดงามจึงไม่มีใครเอ่ยชื่อความรู้สึกนึกคิดของสตรีผู้นี้ดู ๆ ไปก็ดูคล้ายกับตัวนางเองอยู่หลายส่วน เมื่อมาอยู่ในกายเนื้อของพระชายาตู้หลิงคล้ายกับว่าความคิดของทั้งนางและพระชายาตัวน้อยกำลังผนวกรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวนางคิดถึงความคิดเมื่อครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า ‘พระชายาก็คือตู้หลิง ตู้หลิงก็คือพระชายา’ แม้กระทั่งตำหนิบนร่างกายยังมีเฉกเช่นเดียวกันหลังจากส่งพระชายาแล้วมู่อันเฉิงจึงรีบกลับไปเอาใจสตรีอันเป็นที่รักของตน นางอาจจะก
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 10 พระชายาตัวน้อย
ตื่นมาอีกทีวิญญาณตู้หลิงก็หลุดออกมาจากร่างของพระชายาน้อยแล้ว ตู้หลิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ผีสาวแสนสวยกลับมาสวมชุดสีขาวฟูฟ่องอีกครั้ง และขึ้นไปนั่งมองอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนหลังคาตามเดิม เพื่อรอคอยลุงผีเผื่อว่าเขาจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติมตัวนางเองก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างวิญญาณกันแน่ ทำไมในช่วงเวลาหนึ่ง นางถึงสามารถเข้าไปสิงอยู่ในร่างของพระชายาน้อยได้ตอนที่ตื่นมา ตู้หลิงลองพยายามเข้าไปสิงดูอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้“น้องหญิงงงงงงงง” เสียงคุ้นหูของใครสักคนกำลังตะโกนเรียกนาง ซึ่งผู้ที่เรียกนางเช่นนี้มีเพียงผู้เดียวนั่นก็คือหลัวซู่เฟิงเท่านั้น“ข้าบอกแล้วไง ว่าข้าไม่ใช่ภรรยาเจ้า อย่ามาเรียกข้าด้วยสรรพนามเช่นนั้น” ตู้หลิงตะโกนรับ“เมื่อหลายวันก่อนลุงผีของเจ้ามาขอความช่วยเหลือจากข้า ให้ข้าหาวิธีพาเจ้าออกจากจวนอ๋อง น้องหญิงอย่าได้กังวล มีข้าอยู่เจ้าไม่ต้องกลัว” หลัวซู่เฟิงผู้ร่ำรวยบุญกุศลโอ้อวดตู้หลิงไม่รู้ว่าหลัวซู่เฟิงกำลังคิดจะทำอะไร นางเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพานางออกไปจากที่นี่ได้ตามที่เขาโอ้อวดหรือเปล่าจ้าวแห่งผีที่เต็มไปด้วยบุญกุศลและอิทธิฤทธิ์เดินเข้าไปใกล้กับตัวจวน แต
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 11 พี่หลิงน้องหลิง
ผีสาวรู้สึกช็อตฟีล พระชายาตัวน้อยเห็นนาง!!!!ร่างวิญญาณแข็งค้างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลอยต่องแต่งอยู่แบบนั้น และสีหน้านางคงจะตลกมากจริง ๆ ตู้หลิงเห็นลูกรักของนางกลั้นขำรอจนกระทั่งเสี่ยวเชี่ยนและบ่าวรับใช้ออกไปจนหมดแล้ว ตู้หลิงจึงลองทดสอบว่านางเห็นร่างวิญญาณจริง ๆ หรือเปล่า“เจ้าเห็นข้าเหรอ”คนป่วยพยักหน้าเล็กน้อย“เจ้าเห็นข้าตั้งแต่เมื่อไหร่” ตู้หลิงคาดคั้นเจ้าของใบหน้าซีดเซียวทำหน้าครุ่นคิด“น่าจะสักหนึ่งวันก่อนที่ท่านสิงร่างข้า” พระชายาอธิบาย“โอ้ว แล้วเจ้าไม่กลัวข้าหรือ” ตู้หลิงถาม เพราะปกติคนเราต้องกลัวผีหรือสิ่งไม่มีชีวิตที่ลึกลับอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรือ“ตอนแรกที่ข้าเห็นท่าน ข้ากลัวมาก แต่ก็ต้องอดทนไม่ให้กลัว” พระชายาเอ่ยออกไปตามตรง“โอ๊ยยย เด็กน้อยเจ้าจะอดทนอะไรป่านนั้น” ตู้หลิงไม่เข้าใจสตรียุคนี้จำเป็นต้องอดทนกับอะไรที่ไม่ควรอดทนด้วยหรือถ้ากลัวก็ควรจะได้แสดงความรู้สึกกลัว ถ้าเกลียดก็ควรได้แสดงความรู้สึกเกลียดสิ“แต่หลังจากได้เห็นท่านช่วยเหลือข้า และรู้สึกโกรธแค้นแทนข้า ข้าก็รู้สึกว่าท่านไม่น่ากลัว” พระชายาเอ่ย“งั้นหรือ....” ตู้หลิงนึกเอ็นดู นางช่างเป็นเด็กดีเสียจริง ๆ“เด็กดี แล้ว
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 12 คนทรยศ
สายตาของเสี่ยวเชี่ยนเย็นชาจนน่าขนลุก ตู้หลิงไม่คิดว่านางจะแสดงท่าทีเช่นนั้นต่อนายหญิงของตนเองเกิดอะไรขึ้นกันแน่?“เสี่ยวเชี่ยนตามหมอสิ” ตู้หลิงพยายามบอกให้สาวใช้ของน้องหลิงเรียกหมอ“เสี่ยวเชี่ยน......ช่วยข้าด้วย” พระชายาขอร้องให้สาวใช้ของตนช่วยเหลือ“อดทนหน่อยเถอะเพคะพระชายาทนอีกนิดท่านก็จะสบายแล้ว” น้ำเสียงของเสี่ยวเชี่ยนแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม“เจ้า?” พระชายาและตู้หลิงต่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ภายในเวลารวดเร็ว“น่าสงสารจังนะเพคะ ที่ต้องมาตายเพราะบ่าวรับใช้ของตัวเองกระทั่งพรุ่งนี้ หรือผ่านไปอีกหลายวันหลายสัปดาห์ก็จะไม่มีใครสนใจพระองค์”“....” พระชายาน้อยคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เอื้อนเอ่ยได้อย่างยากลำบาก เพราะเวลานี้ในภายในช่องปากของนางเต็มไปด้วยเลือด“หม่อมฉันจะพาพระองค์ไปนอนที่เตียงนะเพคะ หลังจากพระนางกระอักเลือดออกมาอีกสามสี่รอบ พระองค์ก็จะจากไปอย่างสงบ จากนั้นหม่อมฉันจะชดเชยด้วยการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พระองค์ยังคงงดงามดังเช่นเคย” เสี่ยวเชี่ยนพล่ามตู้หลิงพายามกรีดร้องเผื่อให้ใครสักคนเข้ามาช่วยเหลือ แต่เรือนหลังนี้ห่างไกลเหลือเกิน เสียงคนยัง
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 13 ตัวประกอบไร้ค่า
ตู้หลิงยืนตื่นตะลึงทำสิ่งใดไม่ถูก เรื่องในโลกนี้นอกจากนางกลายเป็นผีแล้ว ก็ยังมีอีกหลายเรื่องให้นางตกใจนางเห็นกับตาว่าน้องหลิงหายไปแล้ว แต่เหตุใดร่างกายของนางยังคงมีลมหายใจทำเช่นไรดี? นางควรทำเช่นไรดี“อีกไม่นานท่านก็จะรู้” ประโยคนี้ของน้องหลิงยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของนางถ้าเกิดนี่เป็นโอกาสของนางล่ะ“จากนี้ไปขอฝากท่านด้วย” ทุกประโยคของน้องหลิงยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำของตู้หลิง ถ้าเกิดนี่เป็นโอกาสล่ะ โอกาสที่นางจะได้ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดล่ะผีสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ริมฝีปากเหยียดเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนจะบังคับให้ร่างวิญญาณของตัวเองลอยขึ้นไปเหนือร่างที่ยังมีลมหายใจแต่ไร้วิญญาณของน้องหลิงใบหน้าที่เหมือนกับนางงดงามและซีดเซียว ถ้านี่เป็นสิ่งที่น้องหลิงทิ้งความนัยเอาไว้ อาจเป็นจุดเปลี่ยนเรื่องราวทั้งหมด อาจเป็นจุดที่ทำให้นางได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ได้ตู้หลิงหลับตา ปล่อยให้ร่างวิญญาณของตัวเองทาบทับลงไปผสานกับร่างที่ยังมีลมหายใจของน้องหลิงคล้ายกับถูกพลังงานสายหนึ่งที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดมหาศาล ดูดร่างวิญญาณของตู้หลิง ภาพความทรงจำต่าง ๆ ประเดประดังเข้ามาไม่รู้จบฝัน!!! อย่าบอกว่าสิ่
บทล่าสุด
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 43 อิ่มเอมในหัวใจ
แม่ทัพตู้ต้องข่มกลั้นความโกรธไว้อย่างเต็มที่ ตู้จงเหรินนั่งรออยู่ที่โถงรับแขกอยู่ครู่ใหญ่ในหัวก็กำลังคิดประมวลผลเรื่องราวที่ผ่านมาเขารับรู้ว่าเล่อเหยียนเผิงเข้าออกบ้านสกุลตู้อยู่บ่อย ๆ ตั้งแต่ตู้หลิงป่วย กุนซือผู้นั้นก็หมั่นคอยมาดูแลตู้หลิงเองก็หวั่นใจอยู่ไม่น้อย เพราะนางไม่เคยเห็นบิดาเกรี้ยวกราดเช่นนี้มาก่อน ถึงจะมีเรื่องให้โกรธเคืองแต่เมื่ออยู่ต่อหน้านางผู้เป็นบิดาก็มักจะแสดงความใจเย็นและอ่อนโยนอยู่เสมอแต่ครั้งนี้ท่านพ่อคงจะโกรธมากจริง ๆหลัวซู่เฟิงแม้จะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ก็ยินยอมทำตามที่ตู้หลิงขอร้อง ถ้าเขาอยากแต่งงานกับนางก็ต้องยอมคุกเข่าขอร้อง ศักดิ์ศรีและสถานะก่อนที่เขาจะตายก็ช่างมันเถอะ ยอมลงสักครั้งเพื่อนาง....จ้าวผีได้ยินเสียงของหยูเต๋อกุยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับเสี่ยวโต้ว เดี๋ยวรอเขาเสร็จเรื่องนี้เสียก่อนค่อยไปหาเวลาจัดการ สาปดีไหมไปเรียนวิชานักพรตแล้วสาปทั้งสองคนให้อยู่ในไหผักดองดีหรือไม่หลัวซู่เฟิงเดินเข้าไปพร้อมกับตู้หลิง หญิงสาวส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มคุกเข่าแต่ดูเหมือนบุรุษหน้าด้านผู้นี้จะไม่รู้ธรรมเนียม ก่อนหน้านั้นเขาเป็นใครนางไม่สนใจหรอกนะ แต่เวลานี้เขาคือเล่อเหย
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 42 ซึ่งกันและกัน NC
ได้ยินสิ่งที่นางกล่าวหลัวซู่เฟิงก็นึกเอ็นดู คนตัวสูงก้มลงไปจูบซับน้ำตานางหนึ่งครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ดันมังกรตัวเขื่องของตัวเองเข้าในกายนางอย่างเชื่องช้ามีปราการธรรมชาติบางอย่างในร่างกายของตู้หลิงขาดผึง หลัวซู่เฟิงรู้สึกได้ตู้หลิงเจ็บแต่ก็อดทน นางเชื่อว่าอีกสักพักจะพบกับความสุขชายหนุ่มกดความแข็งแกร่งแช่เอาไว้เพื่อให้ช่องทางรักที่แสนคับแคบของนางได้ทำความคุ้นชินกับแท่งลำใหญ่โต แต่ภายในของนางตอนนี้กลับตอดรัดเขาเสียจนแทบคลั่ง“หลิงเอ๋อเด็กดี ข้างในของเจ้าตอดข้าเหลือเกิน”พูดจบหลัวซู่เฟิงก็เริ่มขยับเอวเข้าออกทีละนิดทันทีที่หลัวซู่เฟิงเริ่มขยับเอวความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ หายไปความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่ เป็นความรู้สึกที่นางยากจะกล่าวออกมาหลัวซู่เฟิงขยับแก่นกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะกระทุ้งไปตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ร่วมรักกับสตรี ล่าสุดก็คงเมื่อหลายสิบปีก่อนตอนที่เขายังมีชีวิต“อา...” ทุกครั้งที่หลัวซู่เฟิงขยับความเป็นชายเข้าออกร่างกายของนาง ตู้หลิงรู้สึกเสียวกระสันจนอยากจะบรรยายออกมาไม่ได้ นางจึงได้แต่ส่งเสียงร้องครางรัญจวนแทนความรู้สึกถึงแม้ว่านางจะ
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 41 เรายังไม่ได้แต่งงานกัน NC
“พี่....ซู่เฟิง....เรา....ยังไม่ได้แต่งงานกัน” ตู้หลิงพูดด้วยน้ำเสียงขาดช่วง ความเสียวกระสันที่เพิ่มขึ้นทำให้นางเอื้อนเอ่ยวาจาได้อย่างยากลำบาก“งั้นเราก็แต่งกันตอนนี้เลยดีหรือไม่” หลัวซู่เฟิงถอดเสื้อของตัวเองออกจนหมดเผยให้เห็นร่างกายแข็งแกร่ง ถึงแม้จะไม่ใช่ร่างของเขาจริง ๆ แต่ร่างกายเล่อเหยียนเผิงก็นับว่าไม่เลว โดยเฉพาะความเป็นชายที่แข็งแกร่งดุดันไม่เกรงใจใครบุรุษตัวสูงเปลี่ยนจากหยอกเย้าทรวงอกค่อย ๆ จุมพิตไต่ไล่ระดับลงมาพาดผ่านหน้าท้องแบนราบตู้หลิงเสียวจนต้องเกร็งหน้าท้อง ความรู้สึกเช่นนี้ยากที่นางจะระบายออกมาเป็นคำพูด คนตัวเล็กได้แต่ส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้นหลัวซู่เฟิงถอดกระโปรงและกางตัวในของนางออกไปพร้อมกันอย่างเชื่องช้า วงขาเรียวเล็กไร้ริ้วรอยปรากฏตรงหน้า เจ้าของเรือนร่างขาวผ่องพยายามใช้สองมือเล็ก ๆ ปกปิดร่างกายตนเอง ดูแล้วช่างน่าเอ็นดู“เจ้าสวยเหลือเกิน” หลัวซู่เฟิงกล่าว พร้อมกับใช้นิ้วสัมผัสช่องทางดอกไม้ที่แสนสวยงามแค่เพียงนิ้วเขาสัมผัสเบา ๆ ตู้หลิงก็ขนลุกไปทั้งร่างจนนางต้องขยับเอวหนี แต่สุดท้ายหลัวซู่เฟิงก็รั้งเอวนางกลับไปอยู่ที่เดิม“จะหนีไปไหนเด็กดี”ตู้หลิงไม่กล้า
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 40 ข้าจะเล่าให้ฟัง NC
ผ่านไปหลายวัน นางยังคงไม่ได้ข่าวของผู้เป็นบิดา ครั้นจะออกจากสำนักไปสืบข่าวก็ถูกหลัวซู่เฟิงห้ามเอาไว้ ซ้ำยังกำชับให้คนในสำนักดูแลป้องกันไม่ให้แอบออกไปข้างนอกนางยังคิดโกรธที่หลัวซู่เฟิงสั่งห้ามนาง และชอบทำตัวเหมือนกับนางเป็นภรรยาของเขาอาการบาดเจ็บของหลัวซู่เฟิงทุเลาขึ้นทุกวัน ตู้หลิงยังคงตอบแทนด้วยการไปใส่ยาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาทุกวัน แน่นอนว่านางต้องหาทางรับมือผีชีกออยู่ตลอดเวลา“ข้ามีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟัง”“เรื่อง?” ปากของนางถามแต่ก็ยังคอยทำความสะอาดแผลอยู่“ท่านพ่อของเจ้า”“ท่านพ่อเป็นอะไร” ตู้หลิงเริ่มกังวลเมื่อหลัวซู่เฟิงเอ่ยถึงบิดาของน้องหลิง“ได้เฉาเกอเอ๋อช่วยเหลือ ไม่ต้องห่วงอีกไม่นานแม่ทัพตู้ก็จะกลับมาหาเจ้าอย่างปลอดภัย”“อ้อ งั้นก็ดีแล้ว ข้าจะได้กลับจวนเสียที” หลัวซู่เฟิงหลุดพูดชื่อสตรีผู้หนึ่งออกมา ตู้หลิงได้ยินชื่อของนางเต็มสองหูเมื่อได้ยินชื่อของสตรีอื่น ใบหน้างดงามของตู้หลิงหม่นแสงลงเล็กน้อย กล้าดีอย่างไรถึงมาเอ่ยชื่อของสตรีอื่นต่อหน้านาง“เด็กดี เจ้าเป็นอะไรไป”“เปล่าเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของนางเจือความขุ่นเคืองหลัวซู่เฟิงพอจะเดาออก“เจ้าหึงข้าหรือ”“...” คนตัวเล็กไม่ตอบ
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 39 ชำระความ
เสนาบดีเฉินเป็นผู้ดำเนินการเรื่องนี้ ไม่นานก็พบว่าเป็นฝีมือของชนเผ่าเร่ร่อนที่อยู่นอกด่าน อีกนิดเดียวก็จะสาวถึงตัวการสำคัญที่อยู่เบื้องหลังถึงแม้เขาจะดำเนินการเรื่องนี้ด้วยความเที่ยงธรรม แต่เรื่องมันดันเกี่ยวพันถึงเชื้อพระวงศ์ระดับสูง จึงจำเป็นต้องทำอย่างรอบคอบกองกำลังของเสี่ยวเชี่ยนถูกกำจัดไปทีละน้อย พี่น้องของนางล้มตายไปทีละเล็กละน้อย แต่กระนั้นถูปาเสี่ยวเชี่ยนก็ยังลงมือกับชาวเฉาไม่หยุดสุดท้ายกองปราบและกองราชองครักษ์ก็ร่วมมือกันจับนางและคนของนางได้ในที่สุดวันไต่สวนมาถึงถูปาเสี่ยวเชี่ยนไม่สะทกสะท้านนางยืนหลังเหยียดตรงก่นด่าสาปแช่งทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่พอยังซัดทอดไปจนถึงขุนนางหลายคน ราชครูหยู สนมมู่ล้วนโดนนางกล่าวซัดทอดทั้งหมด“พวกเจ้ามันก็พวกสารเลว ทำร้ายคนบ้านข้าไม่พอ ยังกำจัดกวาดล้างให้พวกเข้าสูญสิ้น” ถูปาเสี่ยวเชี่ยนกล่าวด้วยความแค้น“ถูปาเสี่ยวเชี่ยนแสดงว่าเจ้ายอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดที่ทำ”“แน่นอนว่าข้ายอมรับข้ามีศักดิ์ศรีมากพอ ประชาชนพวกนั้นไม่มีค่าเท่ากับคนของข้าอยู่ไปก็หนักแผ่นดิน สู้ให้ข้ากำจัดทิ้งสักร้อยสองร้อยคนจะเป็นอะไร” ทุกคำที่นางพูดออกมาไม่มีสลด ไม่มีละอายใจต่อสิ่ง
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 38 เริ่มคลี่คลาย
หลังจากที่ทั้งสองประกาศคบหากัน เรื่องราวความรักของพระเอกนางเอกระดับซูเปอร์สตาร์ก็เหมือนกับมีแสงแฟลชสาดส่องอยู่ตลอดเวลาซึ่งแฟนคลับของทั้งสองก็เข้าใจดี และทุกคนต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักที่เหมาะสมกับราวกับกิ่งทองใบหยก ไม่มีข่าวเสียหาย ภาพลักษณ์ดี เป็นที่รักของทีมงาน สื่อมวลชนและแฟนคลับจนถึงวันที่หลิวเทาคุกเข่าขอตู้หลิงแต่งงาน นับว่าเป็นคู่รักนักแสดงที่ทุกคนให้ความสนใจอันดับหนึ่งกระทั่งใกล้วันแต่งงานตู้หลิงอยู่สตูดิโอสำหรับลองชุดแต่งงาน วันนี้หลิวเทาแฟนหนุ่มของเธอไม่มา ซึ่งสำหรับหญิงสาวเข้าใจได้ดีเพราะด้วยหน้าที่การงานของทั้งคู่ยากที่จะมีเวลาเดียวกัน คนตัวเล็กชื่นชมชุดเจ้าสาวฟูฟ่องที่ตัดเย็บอย่างดีด้วยแววตาแห่งความสุข“หลิงหลิงเธอสวยมาก” ผู้จัดการเดินเข้ามาในห้องลองชุด“พี่ถ่ายรูปให้ฉันหน่อยได้ไหม” ตู้หลิงยื่นโทรศัพท์ให้กับผู้จัดการเมื่อถ่ายเสร็จผู้จัดการก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้กับตู้หลิง หญิงสาวโพสต์สปอยล์ชุดเจ้าสาวขึ้นบนโซเชียลตามปกตินิยายของตัวเองแต่ที่ไม่ปกติคือมีความหนึ่งที่โพสต์ใต้ภาพที่เธออัพขึ้น“หลิงหลิงฉันสงสารเธอเหลือเกิน เมื่อวันก่อนฉันเห็นหลิวเทาเพิ่งออกมา
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 37 ความทรงจำในอดีต
สายตาของผีเจ้าเล่ห์เช่นหลัวซู่เฟิง มองผู้ที่ใส่ยาให้ด้วยสายตาหยาดเยิ้ม“เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะ” ตู้หลิงสวนกลับแบบไม่ต้องคิด“น่าผิดหวังนัก” ด้วยความหมั่นไส้หลัวซู่เฟิงงับแขนขาวผ่องนางเบา ๆ“หลัวซู่เฟิง!!! อย่าทะลึ่ง ท่านอายุเท่าไหร่กันถึงได้มาทำตัวเป็นเด็กเล็ก ๆ เช่นนี้” ตู้หลิงรีบยกแขนตัวเองออกมาหลัวซู่เฟิงทำท่านับนิ้ว“เกือบร้อยแล้วกระมัง” เขาเองก็ไม่ได้นับอายุตนเองมานานหลายปี ปีนี้เป็นปีที่เท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้“โอ๊ะ ท่านลุงหลัววววว” ตู้หลิงหยอกเย้า“ข้าเป็นท่านลุงที่ไหนกัน” หลัวซู่เฟิงโวยวาย “หลิงเอ๋อ เด็กดีเจ้าก็เห็นหน้าจริง ๆ ของข้าแล้วนี่ใกล้เคียงกับท่านลุงแก่ ๆ เมื่อไหร่ อย่างน้อยข้าก็หน้าตาดีกว่า หยูเต๋อกุย” คนตัวสูงใช้ศอกยันตัวเองขึ้นมา“ตายตอนไหนไม่สำคัญ สำคัญที่อายุ” เมื่อใส่ยาเสร็จนางก็ยังต้องพันผ้าให้เขาต่อนางตัวเล็กกว่าเขาหลายเท่าทำให้เวลาพันแผล นางต้องเอื้อมสุดมือยิ่งนางใกล้ชิดเขามากขึ้นเท่าไหร่ อารมณ์บางอย่างของหลัวซู่เฟิงก็เพิ่มขึ้นมากเท่านั้น“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” หลัวซู่เฟิงกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าใบหูของคนตัวเล็กเมื่อถูกเขาขยับเข้ามาพูดในระยะประ
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 36 เจ็บแผล
“นางไปแล้ว” เสี่ยวโต้วตะโกนเสียงดัง “นายท่านตามนายหญิงไปเร็ว”หลัวซู่เฟิงได้ยินว่าตู้หลิงกำลังจะไป คนตัวสูงรีบวิ่งเข้าไปหานาง ชายหนุ่มหอบร่างกายที่ยังไม่หายดีวิ่งตามนางไป“หลิงเอ๋อ ฟังข้าก่อน” หลัวซู่เฟิงวิ่งตาม“....” ตู้หลิงได้ยินและจำได้ว่าเป็นเสียงเขา แต่นางไม่หยุด ใครใช้ให้เขามารังแกนางกัน เขาแกล้งคนเป็นผู้เดียวหรืออย่างไร“เด็กดี ข้าขอโทษ” หลัวซู่เฟิงไปหานางได้อย่างเชื่องช้าในที่สุดก็ตามนางต่อไม่ไหว หลัวซู่เฟิงแกล้งล้มลงทรุดไปกับพื้นหินร้องโอดโอย“โอ๊ย!!!”ตู้หลิงได้ยินเสียงคนร้อง นางจึงหันกลับไปดูพบว่าบุรุษผมยาวผู้นั้นกำลังทรุดอยู่ที่พื้น“ท่าน!!” คนตัวเล็ก รีบเข้าไปประคอง เมื่อเข้าไปใกล้ ๆ และมองให้ชัด เพื่อให้มั่นใจว่าตนจำคนไม่ผิด“หลิงเอ๋อ” หลัวซู่เฟิง ออดอ้อน ชายหนุ่มจับมือเล็กของนางเอาไว้“ท่านเป็นอะไร ทำไมท่านถึงบาดเจ็บแบบนี้” คนตัวเล็กเป็นกังวลหลัวซู่เฟิงหลับตา โน้มใบหน้าซบลงกับร่างนุ่มนิ่ม“ข้าเจ็บ....ข้าเจ็บเหลือเกิน”“ท่านเจ็บตรงไหน” นางเป็นกังวล “ไปเถอะ ข้าจะพาท่านกลับไปพัก”หลัวซู่เฟิงแทบจะหุบยิ้มไม่ได้เมื่อนางหลงกลนางพยายามเรียกให้คนมาช่วยพาหลัวซู่เฟิงกลับไปในห้
พระเอกจ๋าภรรยาท่านเป็นตัวประกอบ 35 คุ้นเคย
ตู้หลิงถูกพาเข้าวัง นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดพระพันปีถึงยื่นมือเข้าช่วยและไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนางส่วนไช่หลินซีไม่ได้ตามเข้ามาด้วย นางขอแยกตัวออกไปต่างหาก บุญคุณความแค้นของไช่หลินซีจบลงแบบงง ๆ ตู้หลิงไม่คิดว่าที่ตัวเองออกหน้าช่วยนางจะทำให้ไช่หลินซีคิดได้เหตุการณ์ต่อจากนี้คงจะเป็นสเต็ปส์นางเอก หนีไปเลี้ยงลูกคลอดลูกคนเดียว พอมีเจ้าก้อนแป้งขาว ๆ ผู้ที่เป็นพระเอกก็คงตามง้อเอาอกเอาใจกันในภายหลังละมั้ง เรื่องนั้นตู้หลิงตาเดาไปเรื่อยสิ่งที่นางกังวลนอกจากเรื่องของท่านพ่อนั่นก็คือหลัวซู่เฟิงกับเล่อเหยียนเผิง อยากรู้เหลือเกินว่าเขาอยู่ที่ไหน ถ้าไม่มีเล่อเหยียนเผิงก็ไม่มีหลัวซู่เฟิง เรื่องราวพวกนี้ล้วนเต็มไปด้วยความสับสน ตู้หลิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของนางสตรีชรารีบออกมาทันทีที่ได้ยินว่าบุตรสาวแม่ทัพตู้เข้าวังมาแล้ว เมื่อมาถึงพบว่านางช่างเป็นสตรีที่งดงามนัก ถึงจะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านพ่อจึงเน้นย้ำให้พานางเข้ามาอยู่ในวัง 3 วันก็ตามหลังจากนั้นค่อยส่งนางคืนกลับไปที่สำนักซือหม่าซึ่งก็ช่างมันเถอะ ก็ถือว่านางได้ทำตามคำขอของผู้เป็นบิดาแล้ว นับว่าภารกิจลุล่วงไปได้ด้วยดี ส่วนเรื่อ
