Novels by รอรีวัน

หลี่จื้อฉิงฟื้นบนรถม้าที่บุนวมเป็นอย่างดี หัวเล็ก ๆ ของนางหนุนอยู่บนตักของไช่เสิ่งเจี๋ยถ้านางเดาไม่ผิด แม้ว่านางจะร้องขอให้เขาปล่อยนางทิ้งเอาไว้ที่ตำบลนั้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย พาตัวนางกลับเฉียนซีแทบจะทันทีที่ทุกอย่างพร้อมแล้วนางขอไปนั่งแยกรถม้าคนละคันกับเขา แต่บุรุษผู้นี้เอาแต่ใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอมให้นางกระทำตามอำเภอใจ ส่วนเหลียนซูเยว่ตั้งแต่ปะทะคารมกันในวันนั้น นางก็ไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรกันอีก หลี่จื้อฉิงขอร้องให้เสี่ยวซีอย่าได้ไปบอกเรื่องนี้กับไช่เสิ่งเจี๋ย คราแรกนางเองก็ไม่ยอม แต่เป็นเพราะหลี่จื้อฉิงคุกเข่า เสี่ยวซีจึงจำใจยอมสิ่งที่นางอยากรู้ที่สุดในเวลานี้ คือหนึ่งในอดีตนางร้ายกาจเพียงไหน สองนางทำร้ายอะไรเขาไปบ้าง สามเขาสังหารมารดาของนางและขับไล่บิดาของนางให้ไปร่อนเร่ตกระกำลำบากจริงไหม แล้วที่เขาช่วงชิงนำตัวนางมาจากซีหยางเว่ยเจียงเป็นเพราะเหตุผลใดมือเล็กกระตุกชายเสื้อของไช่เสิ่งเจี๋ยเบา ๆ“หิวหรือ”“ไม่ใช่ ท่านเห็นข้าเป็นหมูหรือไง” นางแหวใส่&ldq

ตื่นเช้ามา นางแทบจะนอนทับอยู่บนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ย หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ กระดึ๊บตัวเองออกมาจากอ้อมอกของเขา โดยพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย นางรู้สึกว่าเขาตื่นแล้วแต่ยังคงแกล้งหลับอยู่เช่นนั้น“ถ้าตื่นแล้วก็ปล่อยข้าเถอะ” นางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา“อีกสักพักเถอะ” อยากหยุดเวลานี้เอาไว้เสียจริง ๆ“มันเช้าแล้ว ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องไปทำ” นั่นสิ หน้าที่? ว่าแต่นางต้องทำอะไร ปกติเมื่อตื่นเช้านางจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ที่สำนักศึกษาประจำหมู่บ้าน พอซีหยางเว่ยเจียงพานางออกมา วันทั้งวันนางก็ได้แต่นั่งอยู่บนรถม้าถ้าไม่อ่านหนังสือก็เดินหมาก กิจวัตรประจำวันของนางเปลี่ยนไปมากเมื่อกลับไปยังวังหลวงแห่งเฉียนซีเขาก็มีวิธีการเอาคืนนาง แน่นอนว่าตอนที่เขาอยู่ฉางหมิงถูกปฏิบัติเช่นไร นางก็จะได้รับบทเรียนเช่นเดียวกันกับเขามื้อเช้าก่อนออกเดินทาง มีเหลียนซูเยว่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดเป็นหลี่จื้อฉิงจริ

ไช่เสิ่งเจี๋ยตั้งใจพาตัวนางกลับ แต่กลับถูกซีหยางเว่ยเจียงรั้งเอาไว้ และพูดคุยกันครู่หนึ่ง หากไม่ใช่ว่าเพราะที่หนีรอดปลอดภัยออกมาจากฉางหมิงได้เป็นเพราะฮ่องเต้หยุนเหมินละก็ เขาคงจะสังหารมันเสียตั้งแต่ตอนนี้“นางลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ไช่เสิ่งเจี๋ย หากอยากให้นางมีความสุข เจ้าอย่าได้รื้อฟื้นความทรงจำของนางให้กลับคืนมาอีก ไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้น ความทุกข์ในอดีตที่นางเคยได้รับก็ลืมไปหมดแล้วเช่นกัน” ซีหยางเว่ยเจียงทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะปล่อยให้เขาพาตัวของหลี่จื้อฉิงกลับมาพร้อมกัน ใบหน้าของนางซีดเซียว ไช่เสิ่งเจี๋ยถลกกระโปรงนางขาข้างขวาของนางที่เคยเรียวสวยไร้ริ้วรอย บัดนี้มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ มองผิวเผินภายนอกดูปกติดี แต่เห็นนางเดินกะโผลกกะเผลก นางกลายเป็นสตรีพิการไปแล้วหรือลืมความทุกข์ความเจ็บปวดไปหมดแล้วงั้นหรือ และเป็นเขาที่จำได้อยู่เพียงผู้เดียวฮ่าฮ่า!!เขาได้แต่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่นประตูห้องพักภายในโรงเต

ไม้เท้าของนางที่พิงอยู่กับกำแพงถูกใครสักคนเตะจนหล่นลงไปอยู่ที่พื้น หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ ย่อกายลงเอื้อมมือไปเก็บไม้เท้าของตนเอง แต่มันกลับถูกผู้คนที่มาร่วมงานเทศกาล เหยียบย่ำ และเตะให้ออกห่างจากนางไปเรื่อย ๆ หลี่จื้อฉิงถอดใจ ไม่ตามไปเก็บทั้งที่ไม้เท้าอันนั้นเป็นของที่ท่านตาทำให้กับนาง เพราะกลัวว่าตนจะพลัดหลงกับซีหยางเว่ยเจียงตอนที่นางถอดใจไป และกลับไปยืนพิงกับกำแพงเฝ้ารอให้ซีหยางเว่ยเจียงกลับมา ไม้เท้าอันนั้นกลับถูกใครบางคนนำมาส่งคืนให้กับนาง“ในที่สุดก็หาท่านเจอเสียที” รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งจะปรากฏตัวหลี่จื้อฉิงกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“จือจือ ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอเสียที”คนตัวเล็กเม้มปากของตนเอง สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย นางไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับบุรุษที่มีท่าทีคุกคามนาง แต่กลับหมุนตัวตั้งท่าจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด“จะไปไหน” ไช่เสิ่งเจี๋ยคว้ามือข้างที่นางใช้จับไม้เท้า

หิมะตกหนักจึงทำให้การเดินทางยากลำบาก องครักษ์ของซีหยางเว่ยเจียงรายงานว่า ที่หมู่บ้านข้างหน้ามีงานเทศกาล ระหว่างรอให้หิมะละลาย ทั้งสองพระองค์สามารถเที่ยวเล่นที่นั่นได้ก่อนเมื่อพร้อมค่อยออกเดินทางอีกครั้งซีหยางเว่ยเจียงจึงจำใจพานางไปเที่ยวเล่นในเมือง ความสัมพันธ์ของเขาและนางในเวลานี้แน่นแฟ้นขึ้นเป็นเท่าตัว อยากหยุดเวลาเช่นนี้เอาไว้เหลือเกินเนื่องด้วยขาของนางเป็นอุปสรรคต่อการเดิน ทั้งสองคนจึงไม่ได้เร่งรีบนัก“คืนนี้เราพักที่โรงเตี๊ยมดีกว่า จะได้ไม่ต้องกลับไปที่ค่ายพักแรม” ซีหยางเว่ยเจียงเสนอซึ่งนางเองก็เห็นด้วยกับเขา ถ้ามืดค่ำกว่านี้เดินทางออกไปขึ้นรถม้าเพื่อกลับค่ายพักแรมที่คนของพวกเขาตั้งเอาไว้คงไม่สะดวกเท่าไร ประกอบกับขาของนางเดินนาน ๆ ไม่ได้ จะให้เขาแบกไปจนถึงค่ายก็กลัวหลังเขาจะหักเสียก่อน“ก็ดีเหมือนกัน เราสองคนจะได้อยู่ฉลองงานเทศกาลในเมือง” นางกระชับมือของซีหยางเว่ยเจียง ยิ้มให้เขารอยยิ้มนั้น เขาอยากให้นางยิ้มให้เขาเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ และตลอดไป แต่ลางสังหรณ์กำ

ไม่รู้สึกถึงความคุ้นเคยเลยสักอย่าง แม้แต่กระทั่งตัวของซีหยางเว่ยเจียงเอง นางก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นเคย หลี่จื้อฉิงมองทัศนียภาพของแคว้นหยุนเหมินมาตลอดการเดินทาง บ้านเรือนประชาชน เป็นภาพที่นางไม่คุ้นตา และแทบไม่มีความรู้สึกผูกพันกับที่นี่เลยสักนิด หญิงสาวพยายามนึกอยู่หลายครั้งว่าที่นี่คือที่ไหน ตรงนั้นคืออะไร แม้กระทั่งเรื่องพื้นฐานอย่างขนบธรรมเนียมบางอย่างของหยุนเหมินนางก็จำไม่ได้มันเป็นเรื่องน่าแปลก เพราะในขณะที่นางจำเนื้อหาในตำราซานสือจิ้งได้ แต่กลับจำเรื่องกฎระเบียบของที่นี่ไม่ได้เลย“ฝ่าบาท” นางสะกิดเรื่องบุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันกับนาง“ว่าอย่างไร” สิ่งเดียวที่เขากลัวนั่นก็คือ กลัวว่าสักวันนางจะจำเรื่องราวในอดีตได้ ทุกครั้งที่นางเรียกเขา และทำสีหน้าเช่นนั้น ซีหยางเว่ยเจียงจึงรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้ม ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการครอบครองนางเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว เขาก็คงไม่ตัดสินใจทำเช่นนี้“ก่อนหน้าที่ฝ่าบาทจะครองราชย์ หม่อมฉันเคยเรียกพระองค์ว่าอย่างไรเหรอเพคะ” มีช

แม่ทัพตู้ต้องข่มกลั้นความโกรธไว้อย่างเต็มที่ ตู้จงเหรินนั่งรออยู่ที่โถงรับแขกอยู่ครู่ใหญ่ในหัวก็กำลังคิดประมวลผลเรื่องราวที่ผ่านมาเขารับรู้ว่าเล่อเหยียนเผิงเข้าออกบ้านสกุลตู้อยู่บ่อย ๆ ตั้งแต่ตู้หลิงป่วย กุนซือผู้นั้นก็หมั่นคอยมาดูแลตู้หลิงเองก็หวั่นใจอยู่ไม่น้อย เพราะนางไม่เคยเห็นบิดาเกรี้ยวกราดเช่นนี้มาก่อน ถึงจะมีเรื่องให้โกรธเคืองแต่เมื่ออยู่ต่อหน้านางผู้เป็นบิดาก็มักจะแสดงความใจเย็นและอ่อนโยนอยู่เสมอแต่ครั้งนี้ท่านพ่อคงจะโกรธมากจริง ๆหลัวซู่เฟิงแม้จะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ก็ยินยอมทำตามที่ตู้หลิงขอร้อง ถ้าเขาอยากแต่งงานกับนางก็ต้องยอมคุกเข่าขอร้อง ศักดิ์ศรีและสถานะก่อนที่เขาจะตายก็ช่างมันเถอะ ยอมลงสักครั้งเพื่อนาง....จ้าวผีได้ยินเสียงของหยูเต๋อกุยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับเสี่ยวโต้ว เดี๋ยวรอเขาเสร็จเรื่องนี้เสียก่อนค่อยไปหาเวลาจัดการ สาปดีไหมไปเรียนวิชานักพรตแล้วสาปทั้งสองคนให้อยู่ในไหผักดองดีหรือไม่หลัวซู่เฟิงเดินเข้าไปพร้อมกับตู้หลิง หญิงสาวส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มคุกเข่าแต่ดูเหมือนบุรุษหน้าด้านผู้นี้จะไม่รู้ธรรมเนียม ก่อนหน้านั้นเขาเป็นใครนางไม่สนใจหรอกนะ แต่เวลานี้เขาคือเล่อเหย

ได้ยินสิ่งที่นางกล่าวหลัวซู่เฟิงก็นึกเอ็นดู คนตัวสูงก้มลงไปจูบซับน้ำตานางหนึ่งครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ดันมังกรตัวเขื่องของตัวเองเข้าในกายนางอย่างเชื่องช้ามีปราการธรรมชาติบางอย่างในร่างกายของตู้หลิงขาดผึง หลัวซู่เฟิงรู้สึกได้ตู้หลิงเจ็บแต่ก็อดทน นางเชื่อว่าอีกสักพักจะพบกับความสุขชายหนุ่มกดความแข็งแกร่งแช่เอาไว้เพื่อให้ช่องทางรักที่แสนคับแคบของนางได้ทำความคุ้นชินกับแท่งลำใหญ่โต แต่ภายในของนางตอนนี้กลับตอดรัดเขาเสียจนแทบคลั่ง“หลิงเอ๋อเด็กดี ข้างในของเจ้าตอดข้าเหลือเกิน”พูดจบหลัวซู่เฟิงก็เริ่มขยับเอวเข้าออกทีละนิดทันทีที่หลัวซู่เฟิงเริ่มขยับเอวความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ หายไปความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่ เป็นความรู้สึกที่นางยากจะกล่าวออกมาหลัวซู่เฟิงขยับแก่นกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะกระทุ้งไปตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ร่วมรักกับสตรี ล่าสุดก็คงเมื่อหลายสิบปีก่อนตอนที่เขายังมีชีวิต“อา...” ทุกครั้งที่หลัวซู่เฟิงขยับความเป็นชายเข้าออกร่างกายของนาง ตู้หลิงรู้สึกเสียวกระสันจนอยากจะบรรยายออกมาไม่ได้ นางจึงได้แต่ส่งเสียงร้องครางรัญจวนแทนความรู้สึกถึงแม้ว่านางจะ

“พี่....ซู่เฟิง....เรา....ยังไม่ได้แต่งงานกัน” ตู้หลิงพูดด้วยน้ำเสียงขาดช่วง ความเสียวกระสันที่เพิ่มขึ้นทำให้นางเอื้อนเอ่ยวาจาได้อย่างยากลำบาก“งั้นเราก็แต่งกันตอนนี้เลยดีหรือไม่” หลัวซู่เฟิงถอดเสื้อของตัวเองออกจนหมดเผยให้เห็นร่างกายแข็งแกร่ง ถึงแม้จะไม่ใช่ร่างของเขาจริง ๆ แต่ร่างกายเล่อเหยียนเผิงก็นับว่าไม่เลว โดยเฉพาะความเป็นชายที่แข็งแกร่งดุดันไม่เกรงใจใครบุรุษตัวสูงเปลี่ยนจากหยอกเย้าทรวงอกค่อย ๆ จุมพิตไต่ไล่ระดับลงมาพาดผ่านหน้าท้องแบนราบตู้หลิงเสียวจนต้องเกร็งหน้าท้อง ความรู้สึกเช่นนี้ยากที่นางจะระบายออกมาเป็นคำพูด คนตัวเล็กได้แต่ส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้นหลัวซู่เฟิงถอดกระโปรงและกางตัวในของนางออกไปพร้อมกันอย่างเชื่องช้า วงขาเรียวเล็กไร้ริ้วรอยปรากฏตรงหน้า เจ้าของเรือนร่างขาวผ่องพยายามใช้สองมือเล็ก ๆ ปกปิดร่างกายตนเอง ดูแล้วช่างน่าเอ็นดู“เจ้าสวยเหลือเกิน” หลัวซู่เฟิงกล่าว พร้อมกับใช้นิ้วสัมผัสช่องทางดอกไม้ที่แสนสวยงามแค่เพียงนิ้วเขาสัมผัสเบา ๆ ตู้หลิงก็ขนลุกไปทั้งร่างจนนางต้องขยับเอวหนี แต่สุดท้ายหลัวซู่เฟิงก็รั้งเอวนางกลับไปอยู่ที่เดิม“จะหนีไปไหนเด็กดี”ตู้หลิงไม่กล้า

ผ่านไปหลายวัน นางยังคงไม่ได้ข่าวของผู้เป็นบิดา ครั้นจะออกจากสำนักไปสืบข่าวก็ถูกหลัวซู่เฟิงห้ามเอาไว้ ซ้ำยังกำชับให้คนในสำนักดูแลป้องกันไม่ให้แอบออกไปข้างนอกนางยังคิดโกรธที่หลัวซู่เฟิงสั่งห้ามนาง และชอบทำตัวเหมือนกับนางเป็นภรรยาของเขาอาการบาดเจ็บของหลัวซู่เฟิงทุเลาขึ้นทุกวัน ตู้หลิงยังคงตอบแทนด้วยการไปใส่ยาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาทุกวัน แน่นอนว่านางต้องหาทางรับมือผีชีกออยู่ตลอดเวลา“ข้ามีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟัง”“เรื่อง?” ปากของนางถามแต่ก็ยังคอยทำความสะอาดแผลอยู่“ท่านพ่อของเจ้า”“ท่านพ่อเป็นอะไร” ตู้หลิงเริ่มกังวลเมื่อหลัวซู่เฟิงเอ่ยถึงบิดาของน้องหลิง“ได้เฉาเกอเอ๋อช่วยเหลือ ไม่ต้องห่วงอีกไม่นานแม่ทัพตู้ก็จะกลับมาหาเจ้าอย่างปลอดภัย”“อ้อ งั้นก็ดีแล้ว ข้าจะได้กลับจวนเสียที” หลัวซู่เฟิงหลุดพูดชื่อสตรีผู้หนึ่งออกมา ตู้หลิงได้ยินชื่อของนางเต็มสองหูเมื่อได้ยินชื่อของสตรีอื่น ใบหน้างดงามของตู้หลิงหม่นแสงลงเล็กน้อย กล้าดีอย่างไรถึงมาเอ่ยชื่อของสตรีอื่นต่อหน้านาง“เด็กดี เจ้าเป็นอะไรไป”“เปล่าเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของนางเจือความขุ่นเคืองหลัวซู่เฟิงพอจะเดาออก“เจ้าหึงข้าหรือ”“...” คนตัวเล็กไม่ตอบ

เสนาบดีเฉินเป็นผู้ดำเนินการเรื่องนี้ ไม่นานก็พบว่าเป็นฝีมือของชนเผ่าเร่ร่อนที่อยู่นอกด่าน อีกนิดเดียวก็จะสาวถึงตัวการสำคัญที่อยู่เบื้องหลังถึงแม้เขาจะดำเนินการเรื่องนี้ด้วยความเที่ยงธรรม แต่เรื่องมันดันเกี่ยวพันถึงเชื้อพระวงศ์ระดับสูง จึงจำเป็นต้องทำอย่างรอบคอบกองกำลังของเสี่ยวเชี่ยนถูกกำจัดไปทีละน้อย พี่น้องของนางล้มตายไปทีละเล็กละน้อย แต่กระนั้นถูปาเสี่ยวเชี่ยนก็ยังลงมือกับชาวเฉาไม่หยุดสุดท้ายกองปราบและกองราชองครักษ์ก็ร่วมมือกันจับนางและคนของนางได้ในที่สุดวันไต่สวนมาถึงถูปาเสี่ยวเชี่ยนไม่สะทกสะท้านนางยืนหลังเหยียดตรงก่นด่าสาปแช่งทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่พอยังซัดทอดไปจนถึงขุนนางหลายคน ราชครูหยู สนมมู่ล้วนโดนนางกล่าวซัดทอดทั้งหมด“พวกเจ้ามันก็พวกสารเลว ทำร้ายคนบ้านข้าไม่พอ ยังกำจัดกวาดล้างให้พวกเข้าสูญสิ้น” ถูปาเสี่ยวเชี่ยนกล่าวด้วยความแค้น“ถูปาเสี่ยวเชี่ยนแสดงว่าเจ้ายอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดที่ทำ”“แน่นอนว่าข้ายอมรับข้ามีศักดิ์ศรีมากพอ ประชาชนพวกนั้นไม่มีค่าเท่ากับคนของข้าอยู่ไปก็หนักแผ่นดิน สู้ให้ข้ากำจัดทิ้งสักร้อยสองร้อยคนจะเป็นอะไร” ทุกคำที่นางพูดออกมาไม่มีสลด ไม่มีละอายใจต่อสิ่ง

หลังจากที่ทั้งสองประกาศคบหากัน เรื่องราวความรักของพระเอกนางเอกระดับซูเปอร์สตาร์ก็เหมือนกับมีแสงแฟลชสาดส่องอยู่ตลอดเวลาซึ่งแฟนคลับของทั้งสองก็เข้าใจดี และทุกคนต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักที่เหมาะสมกับราวกับกิ่งทองใบหยก ไม่มีข่าวเสียหาย ภาพลักษณ์ดี เป็นที่รักของทีมงาน สื่อมวลชนและแฟนคลับจนถึงวันที่หลิวเทาคุกเข่าขอตู้หลิงแต่งงาน นับว่าเป็นคู่รักนักแสดงที่ทุกคนให้ความสนใจอันดับหนึ่งกระทั่งใกล้วันแต่งงานตู้หลิงอยู่สตูดิโอสำหรับลองชุดแต่งงาน วันนี้หลิวเทาแฟนหนุ่มของเธอไม่มา ซึ่งสำหรับหญิงสาวเข้าใจได้ดีเพราะด้วยหน้าที่การงานของทั้งคู่ยากที่จะมีเวลาเดียวกัน คนตัวเล็กชื่นชมชุดเจ้าสาวฟูฟ่องที่ตัดเย็บอย่างดีด้วยแววตาแห่งความสุข“หลิงหลิงเธอสวยมาก” ผู้จัดการเดินเข้ามาในห้องลองชุด“พี่ถ่ายรูปให้ฉันหน่อยได้ไหม” ตู้หลิงยื่นโทรศัพท์ให้กับผู้จัดการเมื่อถ่ายเสร็จผู้จัดการก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้กับตู้หลิง หญิงสาวโพสต์สปอยล์ชุดเจ้าสาวขึ้นบนโซเชียลตามปกตินิยายของตัวเองแต่ที่ไม่ปกติคือมีความหนึ่งที่โพสต์ใต้ภาพที่เธออัพขึ้น“หลิงหลิงฉันสงสารเธอเหลือเกิน เมื่อวันก่อนฉันเห็นหลิวเทาเพิ่งออกมา