Lahat ng Kabanata ng บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย: Kabanata 61 - Kabanata 70

“ลูกไก่!” คนกำลังเร่งรีบ ร้อนอกร้อนใจ กังวลไปสารพัด ยายลูกไก่ตัวเล็กยังมาทำฤทธิ์มากใส่อีก ผู้หญิงทำไมถึงได้เรื่องมากน่ารำคาญแบบนี้วะ!“ไม่ต้องมาเรียก จะไปตาม buffalo ที่ไหนก็เชิญ” ตวาดแว้ดใส่หน้าตาบึ้งตึง นัยน์ตาเป็นประกายวาวโรจน์ “คุณอยากทำอะไรก็ทำ ไม่เคยสนใจลูกไก่อยู่แล้วนี่” ไม่ได้แกล้งงอนเรียกความสนใจให้ต้องง้อ แต่โกรธ...รู้ไว้นะว่าโกรธจนลมออกหูแล้ว ถ้ารักจะอยู่ด้วยกัน ดูใจกันอย่างที่ปากพูด ก็ควรบอกความจริงกันบ้าง ไม่ใช่อมพะนำ ปล่อยให้เดาไปเองอย่างนี้ เธอไม่อยากกลายเป็นคนโง่ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นก็อยากรู้เรื่องราวก่อนมีอันเป็นไปโธ่เว้ย! บ้าจริงเชียว ร้อนรุ่มในทรวง ในห้องท่าทางจะเกิดปัญหาให้เขาต้องรีบเข้าไปเคลียร์ ทางนี้ผู้หญิงก็พายุ่งอีก เขาปลอบใจใครไม่เป็นซะด้วย สองมือใหญ่ยกขึ้นเท้าสะเอว “งอนตุ๊บป่องหน้าตาอย่างกับเป็ดอย่างนี้ไม่น่ามองนะลูกไก่ อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ไหม” “ใช่สิ ลูกไก่มันตัวยุ่งยากวุ่นวายแล้วก็งี่เง่าด้วย คุณจะมาสนใจอะไรละ อยากไปไหนก็ไปสิ ลูกไก่จะกลับบ้าน” สองแขนเรียวสอดไขว้ระหว่างอก เชิดหน้าขึ้นสูงด้วยไม่อยากให้น้ำตาไหลลงมา แต่ก็กลั้นไม่ไหว น้ำตาร่วงไห

ว่าเธอปากจัด เถียงคำไม่ตกฝาก ตัวเองล่ะ ปากคมยิ่งกว่ากรรไกรโรงพยาบาลอีก อย่างนี้สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะใช้มีดสับให้เละเป็นหมูบะช่อ แต่...อึดอัดโว้ย!! ทำไงเธอถึงจะเอาคืนอีตาคิงคองปากสุนัขนี่ได้นะ แล้วไอ้สมองนี่ทำไมถึงได้ตันขนาดนี้ด้วย หรือเป็นเพราะมึนศีรษะอยู่ก็ไม่รู้เลยคิดอะไรไม่ออกอันเจโล่โน้มหน้าไปแนบใบหูเล็ก “ฉันก็เบื่อ...และโละเธอทิ้งไปแล้วล่ะลูกไก่”ทนไม่ไหวแล้วโว้ย...ขอตบปากไอ้ผู้ชายเส็งเคร็งปากยิ่งกว่าอมไอ้ด่างสี่ขาไว้นี่สักทีเถอะ กรามเล็กขบกัดจนแก้มตอบนูนเด่น นึกหรือว่าเธอจะยอมให้เขาทำอย่างนั้น เธอไม่ยอมกลายเป็นคนถูกทิ้ง แต่จะเป็นคนทิ้งไอ้ผู้ชายปากหมาและหลงตัวเองนี่ด้วย ทำให้รู้เสียบ้างว่า อย่ามาดูถูกผู้หญิง อย่างนี้มันต้องฟาดปาก...ฝ่ามือเล็กยกขึ้น เป้าหมายคือหน้าอันเจโล่ แต่กลับถูกอีกฝ่ายจับเอาไว้ได้ทันก่อนที่ฝ่ามือนุ่มนิ่มจะฝาดลงบนวงหน้าคร้ามแกร่ง“โอ๊ะ...พูดความจริงเข้าหน่อย รับไม่ได้ ถึงจะตบหน้ากันเลยหรือลูกไก่”“เปล่า...” ตอบกลับเสียงสูงลิ่ว นัยน์ตาเจิดจ้าวาวแสง ถ้าหากมีเพลิงไฟลุกอยู่ยามที่ทอดสายตามองอันเจโล่ก็คงจะเผาไหม้ดำเป็นตอตะโกแล้ว“รับได้อยู่แล้ว ก็คุณพูดความจริงนี

“ไอ้มาเฟียเฮงซวย!” ทุบสลับจิกลากเล็บบนแผ่นหลังกว้าง ลมหายใจเริ่มอ่อนไหวสลับแรงเร็ว “คิดจะแกล้งฉันไปถึงไหน” ลำตัวกลมกลึงไปด้านหลัง ส่งยื่นกายสาวให้แนบชิดกับกายแกร่งได้ลิ้มรสความหวานอย่างถนัดถนี่ แต่ก็ยังไม่เพียงพอปลดเปลื้องเพลิงอารมณ์ซึ่งได้ลุกเป็นไฟไปแล้วในยามนี้“แล้วเธออยากได้อะไรล่ะลูกไก่” ปากร้อนผ่าวแนบไต่ลงไปบนผิวเนื้อนวลนุ่มหอมกรุ่นด้วยกลิ่นกายสาวและกลิ่นสบู่หอม ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ผิวเนื้อนวลนุ่ม จับรั้งลำขาเสลาพาดบนบ่ากว้าง มือช้อนบั้นท้ายให้มาแนบชิด เพื่อดมดอมดอกไม้สาวอย่างถนัดถนี่อยากบอกให้เขาปล่อยเธอไป ทว่าเพลิงดำฤษณาที่รุมเร้าอยู่ทำให้พูดไม่ออก ครั้นจะบอกว่าต้องการให้เขาช่วยคลายความร้อนรุ่มปั่นป่วนราวกับเรือนกายตกอยู่ในท้องทะเลเพลิงหรือก็พูดไม่ออกอีกเหมือนกัน‘ยังจะปากแข็งอยู่อีกหรือลูกไก่ ได้สิตัวเล็ก เรามาดูกัน เธอจะทนได้กี่นานเท่าไหร่’ มือใหญ่โลมไล้นวดเฟ้นทรวงอกกลมกลึง ปากอุ่นระอุแนบชิดดอกไม้อ่อนเยาว์ ลิ้นอุ่นชื้นเริ่มตวัดไล้คลึงเคล้นเกสรดอกไม้ สอดไซร้รุกล้ำเข้าไปกวาดไล้โถน้ำผึ้งหวานเนิบนาบหนักหน่วง รุกเร้าโรมรันอย่างกับกฤติกาคือศัตรูที่เขาต้องเข่นฆ่าให้อาสัญกฤติกาขบก

“ไม่! ไม่ต้อง ฉันกินเองได้” กฤติกาตวัดค้อนขวับพร้อมยู่ปากและจมูกใส่คนตัวใหญ่ที่ไม่เคยหยุดคิดหาค้ากำไรให้กับตัวเอง ก่อนเดินไปเปิดหยิบน้ำในตู้เย็นอย่างกระแทกกระทั้น แล้วปากอิ่มก็คลี่ยิ้มขณะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้ากระจก แกล้งบ่นพึมพำตอนแกะถุงขนมปังทาน อย่างกับว่านั่นคือเนื้อหนาของอันเจโล่ที่อยู่ในมือให้เธอจิกทึ้งด้วยฟันคมๆ และนัยน์ตาราวกับคมมีดที่ตวัดไปยังคนตัวใหญ่ซึ่งนอนเอกเขนก“ลูกไก่!!” “อะไร” ตวาดถามเสียงดุ รีบเก็บยาใส่ถุงอย่างรีบเร่ง “จะกินเอง หรือว่าให้ฉันป้อน”“ก็กินแล้วไง ไม่เห็นหรือ” เอ่ยถามเสียงขุ่น กลีบปากอิ่มนุ่มขมุบขมิบอย่างสงสัย ด้วยว่าเธอน่ะไม่ได้ทานหรอกนะยาน่ะ เพียงแค่ทำเหมือนทานเข้าไปเท่านั้น ก็แหม...แต่ละเม็ดใหญ่จะตาย กลัวติดคอตอนกำลังกลืนนะสิ“ต้องให้นับเม็ดยืนยันไหมว่ายังไม่ได้กินน่ะ”รู้ได้ไงหว่า? ปากอิ่มขมุบขมิบเปรยถามกับตัวเอง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เหลียวมองไปยังคนตัวใหญ่ที่ยังนอนอยู่บนเตียงแล้วไฟร้อนผ่าวก็แล่นพล่านไปทั่ววงหน้า เมื่อหันมากฤติกาก็ได้เห็นดวงพักตร์ของตัวเองแดงปลั่งในกระจกเงา ทำให้เธอได้รู้ว่าอันเจโล่จับตามองอย่างไม่กระพริบ เออ...เธอผิดเองแหละที่ดั

กฤติกาหยุดชะงัก เมื่อเดินออกจากห้องน้ำแล้วเจอกับสายตาวามวาวหื่นกระหายจากคนตัวใหญ่ซึ่งทอดตัวนอนเอกเขนกสบายอุราอยู่ ถ้าจำไม่ผิดตอนที่เธอตื่นลืมตาขึ้นมาเพราะปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำนั้น อันเจโล่ไม่ได้นอนอยู่บนเตียง ทว่าเธอก็ไม่คิดสนใจมองหาว่าอีกฝ่ายไปอยู่ที่ไหน ถ้าจะไปตกน้ำตกทะเลตายเสียได้ก็ดี ไอ้คนปากเสีย คนใจร้ายใจดำ ชอบทำให้คนอื่นเขาเสียใจ“มองอะไรไอ้มาเฟียบ้า” รีบยกมือขึ้นปิดเนินทรวงและช่วงขาเรียวยาวจากสายตาช่างซอกแซก ที่แม้มีผ้าขนหนูผืนใหญ่ก็ปกปิดไม่มิดอันเจโล่พลิกกายนอนตะแคง วางศีรษะบนมือแกร่ง ยิ้มกรุ่มกริ่ม สายตาคมเข้มแฝงเร้นไว้ด้วยความปรารถนาขณะทอดมองกายอรชร กำลังจะผุดลุกไปคว้าแม่เนื้อนุ่มหวานมานอนกอดมอบเสน่หาให้แล้ว ทว่ากลับมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน คิ้วหนาเป็นปื้นขมวดมุ่นเข้าหากัน เสียงที่ดังอยู่บ่งบอกว่าไม่ใช่เครื่องของเขาแน่นอน งั้นก็ต้องเป็นของกฤติกา แล้วดึกดื่นป่านนี้ใครกันที่โทรหาหญิงสาวแม้เธอจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วแล้ว แต่ก็ยังช้ากว่าอันเจโล่ที่คว้าไปเสียก่อน กฤติกาเลยได้แต่ยืนกระฟัดกระเฟียด กระทืบเท้าปึงปัง “เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะไอ้มาเฟียเฮงซวย!” เอ่ยขอเพร