All Chapters of บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ปลายคางสาก “ฉันให้เงิน แกก็บอกมา ว่าใครเป็นคนว่าจ้างให้มาเก็บฉัน”“อย่าถามมาก ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่กับเมีย แกก็จ่ายเงินมาดีกว่า พวกฉันจะได้ไปเสียที เย็นจะตายอยู่แล้ว แม่ง...ไอ้ฝนห่าเหวบ้านี่มันจะตกลงมาทำไหมตอนนี้วะ”เพราะสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำให้พวกมันหายใจไม่สะดวก หมวกไหมพรมที่เปียกน้ำจึงค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นไปพำนักอยู่เหนือจมูก ซึ่งเป็นผลดีแก่อันเจโล่ที่จะจดจำรายละเอียดบนวงหน้าของแต่ละคนเอาไว้ เพื่อจัดการในภายหลัง“แหม...พวกแกนี่เร่งจริง ฉันคิดว่าจะให้สักล้าน ให้พวกแกแบ่งกันคนละสองแสน ถ้ายอมบอกชื่อคนว่าจ้าง แต่ปากหนักอย่างนี้เอาไปคนหมื่นสองหมื่นพอแล้วละ ให้มากเปลือง” คนเราเมื่อได้ยินเงินมาก ๆ ก็ตาโตลุกวาว “หรือเอาอย่างนี้ดีกว่าไหมลูกไก่ ฉันใจป้ำให้ซักห้าแสน แต่มีเงื่อนไขว่าต้องบอกชื่อคนว่าจ้าง” เงินสามารถซื้อทุกอย่างได้จริง ๆ อย่างเช่นกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอนอยู่เบื้องหน้าเขานี่ไงละกฤติกาอ้าปากค้าง ก่อนแหงนหน้าขึ้นมองคนตัวใหญ่อย่างคิดไม่ถึง เขาจะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ไม่เพียงแค่ได้ความจริง แต่ยังตัดทอนกำลังคู่ต่อสู้ได้ด้วย“พวกมันไม่ทันสนใจ เรารีบไปกันดีกว่าลูกไก่”

กฤติกากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ไม่อยากมองอันเจโล่เลย แต่ถ้าเธอละสายตาจากเขาไปเพียงนิดเดียว อีตาคิงคองหื่นต้องคว้าแขนจับเอาตัวไป จากนั้น...ก็ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว เพราะอาจไม่ใช่เขาหรอกที่ทำเรื่องบ้า ๆ นั่น เป็นเธอนี่แหละอยากปล้ำเขาแทน ก็ใจมันอยากตกเป็นของชายหนุ่มจะแย่อยู่แล้วอันเจโล่สะบัดศีรษะอย่างระอิดระอา รู้นะกฤติกากลัวอะไร แต่ในสถานการณ์ล่อแหลมอย่างนี้ เขาไม่มีกะจิตกะใจทำอย่างที่เธอกลัวหรอก มันเสี่ยงเกินไป อีกอย่างจะแอ้มสาวเอาความจิ้นของเขาทั้งที ให้ใช้หาดทรายอย่างนี้น่ะหรือ...แม้มีเสียงสายน้ำสาดซัดพื้นทรายเป็นทำนองเพลง มีท้องฟ้าเป็นหลังคา ดาราดาษดื่นส่องแสงมาราวกับจะอิจฉาริษยา สายลมพัดโชยโบกร่วมโลมไล้ร่างน้อย ใบไม้ก็พร้อมใจกันไหวเอนลู่โอนละม้ายคล้ายระรอกคลื่นไล่ล้อกันคล้ายเสียงกระซิบหยอกเย้า โรแมนติกน่าจดจำอยู่หรอกนะ แต่...จะหม่ำลูกไก่มีฤทธิ์แต่หวานอย่างแรง...อย่างกับมีหมู่มวลพฤกษานานาพันธ์ครั้งแรกต้องเป็นห้องสบาย ๆ หรู ๆ อย่างในโรงแรมที่เขาพักโน่น จุดเทียนไขพอให้มีแสงวับ ๆ แวบ ๆ มีเสียงดนตรีหวาน ๆ คลอเคล้า บิ้วอารมณ์ต่ออีกนิด ด้วยกลิ่นดอกไม้หอม ๆ ทำให้เขามีเรี่ยวแรงหม่ำลูกไก่น

กฤติกาหายใจหอบพร่า มือใหญ่สำรวจตรวจตราไปทั่วร่าง ลูบไล้ไต่ไปบนเรือนร่างอรชรตรงเข้าครอบครองทรวงอกอิ่มเต็มไม้เต็มมือซึ่งปลายยอดชูชันสนองตอบ ปลุกเร้าเพลิงพิศวาสในกายสาวให้ตื่นจากหลับใหล สองแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบบ่ากว้าง ปากอิ่มแยกแย้มกว้างยิ่งขึ้น เธอหาญกล้าถึงขนาดส่งเรียวลิ้นเล็กเข้าไปสำรวจโพรงปากอุ่น กระหวัดเกาะเกี่ยวกับเรียวลิ้นอุ่นชื้น เรียวนิ้วเล็กสอดแทรกไปพัวพันกับเส้นผมหนานุ่ม บดเบียดแลกจุมพิตกับอันเจโล่จนชายหนุ่มถึงกับเปล่งเสียงร้องคำรามลั่น“ลูกไก่จ๋า...หวานที่สุดเลยรู้ไหม” เอื้อนเอ่ยเสียงแตกพร่า คลอเคลียปากอุ่นระอุไซ้ซุกซอกคอขาว นิ้วยาวหยอกเอินคลึงเคล้นยอดบัวตูมเต่งจนคนตัวเล็กถึงกับร้องครางเสียงหลง ส่งยืนกายสาวเชิญชวนให้เขาได้ลิ้มรสทุกซอกมุมอย่างถนัดถนี่ จนชายหนุ่มถึงกับทนไม่ไหว ประพรมปากอุ่นระอุแนบบนกลีบปากนุ่มอย่างรุนแรงราวกับจะลงทัณฑ์ด้วยความหวานเร่าร้อน แขนแกร่งช้อนร่างบอบบางขึ้นไปทอดตัวนอนบนฟูกใบไม้ ให้แสงไฟสาดส่องมาเพื่อเขาจะได้ยลกายสาวงามสะพรั่งอย่างชัดเจน“คุณอันเจโล่...ไหนคุณบอกว่าจะไม่...” กฤติกาเอ่ยถามเสียงสั่น รีบยกมือปิดบังทรวงอกอวบอิ่มไว้จากสายตาคมวามวาวเต็มไปด้วยคว

“พะ...พอก่อนนะคะคุณอันเจโล่...ฉันขอร้อง นะคะ” กฤติกาอ้อนวอนเสียงพร่าแหบ มือบางเลื่อนมาขยุ้มสลับดึงทึ้งผมหนานุ่มระบายความรัญจวน เรือนกายแบบบางบิดเร่า หยัดร่างขึ้นรับฝ่ามือร้อนผ่าวที่คลึงเคล้นอบอวบและปากอุ่นที่หยอกเอินขบเม็ดยอดบัวด้วยความหิวโหย“อืม...แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนล่ะ ถ้าหยุดน่ะ...” คนเจ้าเล่ห์เอ่ยถาม ไล้ลิ้นวนรอบ ๆ ฐานบัวอย่างยั่วเย้าก่อนอ้างับขบเม้มดูดดึงปลายทรวงสีหวานอย่างยั่วเย้า อีกมือก็จัดการจะงอยถันนุ่มอย่างหนักหน่วงอย่างชำนาญการ“อะไร...ก็ได้ แล้วแต่คุณ...” กฤติกาไม่รู้เลยว่าคำพูดที่หลุดออกไปจากปากจะเข้าทางคนเจ้าเล่ห์อย่างจังมุมปากหนายกขึ้นเล็กน้อย ยอมละจากยอดทรวงอิ่มขบเม้มจุมพิตไล่เลื่อนขึ้นไป จวบจนถึงกลีบปากอิ่ม “แล้วฉันจะทวงคำสัญญา เมื่อถึงเวลานะลูกไก่”“คุณลูกไก่” ยังไม่ทันลงจากเรือด้วยซ้ำ น่านฟ้าก็ร้องตะโกนเรียกชื่อสาวน้อยที่ยืนชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟ มองเขาอย่างกับพระมาโปรด ร่างหนาใหญ่วิ่งลุยน้ำลิ่ว ๆ ไปจนถึงร่างเล็กอย่างรวดเร็ว จับสองมือเล็กมาบีบกระชับมือนุ่มนิ่ม “คุณเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนบ้าง รู้ไหมผมเป็นห่วงแทบแย่เลย” เอ่ยถามรัวเร็วจนลิ้นแทบพันกัน ตวัดสายตา

“เอ่อ...ก็...คุณอันเจโล่”“ช่างหัวเขาสิค่ะ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” กฤติกาพยายามตอกย้ำกับใจตัวเองว่าไม่...ไม่ได้เป็นอะไร ไม่รู้สึกอะไรด้วย แต่ยิ่งตอกย้ำมากเท่าไหร่ ทำไมในหัวใจเธอมันถึงได้เจ็บร้าว ปวดไปหมด นัยน์ตาร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อล้นคลอหน่วยขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดี ๆ ก็อยากร้องไห้กฤติกาเหลือบสายตาขึ้นมองเบื้องบน ท้องฟ้าสีฟ้าครามสดใส กิ่งไม้ใบหญ้าปลิวไสวไปตามสายลมที่พัดโชยโบกโบย แสงตะวันสีส้มสาดทอแสงสะท้อนกับพื้นน้ำทะเลสีมรกต เป็นดั่งเกล็ดเพชรพร่างพราวระยิบรับ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างเธอช่างสวยงามสดใสเสียเหลือเกิน แต่ทำไมในหัวใจเธอมันถึงได้รู้สึกหดหู่ ขัดยอกแปลบปราบราวกับมีแก้วแตกบาดเฉือนหัวใจจนกลัดหนอง“แต่เขาป่าวประกาศอย่างชัดเจนนะครับว่าสนใจคุณ”“แล้วคุณน่านฟ้าก็เชื่อ ผู้ชายมือไวคนนั้นหรือคะ”“คือผม...ไม่ได้อยากเชื่อหรอกนะครับ แต่การกระทำของคุณอันเจโล่ที่ได้เห็นมา...ดูเขาห่วงหาอาทรและหวงแหนคุณจริง ๆ ” คิดว่าตัวเขาเองมองไม่ผิดแน่ สายตายามอันเจโล่ทอดมองกฤติกาคล้ายบอกความนัยว่ามีใจให้จริง ๆ ไม่ได้คิดล้อเล่นคิดลากขึ้นเตียงอย่างเดียวกฤติกาไม่เถียง เพราะเธอเองก็