All Chapters of บุพเพเล่ห์รักมาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

“ก็...ไม่มากไม่มาย แค่บานประตูที่เป็นกระจกแตก ส่วนข้าวของอย่างอื่นในร้านก็ไม่ได้เสียหายมากมายเท่าไหร่ แค่เก้าอี้หัก คอมถูกดึงออกมารื้อสายเล่น แต่ที่หนักสุดเห็นจะเป็นห้องนอนของแก ถูกรื้อค้นซะกระจุยกระจาย ลิงออกมาวิ่งเพ่นพ่านหลายตัวเท่านั้นเอง” แม้จะเกิดเรื่องร้าย ทว่าแสงกล้าก็อดหัวเราะไม่ได้ เมื่อนึกถึงเห็นสภาพหน้าเพื่อนสาวที่คงทั้งอายและโกรธจนหน้าแดงราวกับตูดลิงกัง“อ๋อ...อีกอย่างนะแก” แสงกล้ายกมือลูบต้นคอแกร่ง ก่อนทรุดตัวลงนั่งยองๆ จ้องไปที่กระเป๋าเดินทางใบหรู ซึ่งถูกกรีดยับจนหาชิ้นดีไม่ได้ “กระเป๋าเดินทาง ถ้าฉันจำไม่ผิด ใบที่แกไปรับจากสนามบินเมื่อวันก่อนน่ะ ถูกฉีกทึ้งแกะเละยิ่งกว่าเล้าไก่อีก”คำตอบของแสงกล้าที่แว่วดังลอดออกมา ทำให้อันเจโล่เลิกคิ้วขึ้นสูง รื้อค้นข้าวของซะกระจุยกระจาย เท่ากับกำลังหาของอยู่ อย่างนั้นที่เขาคิดไว้ไม่ผิดแน่นอน นี่ถ้าเขาไม่เปลี่ยนกระเป๋าเสียก่อน คิดว่าคนพวกนั้นจะต้องได้สิ่งที่ค้นหาไปแล้ว...นัยน์ตาเข้มวามวาบ ของที่คนพวกนั้นต้องการอยู่ใกล้มือเขานี่เอง...“แกยังมีหน้ามาพูดเล่นได้อีกนะไอ้เพื่อนเวร แค่นั้นร้านฉันก็พังยับ เสียค่าซ่อมหลายเงินอยู่แล้ว ฉันไม่ได้มีเ

“ลูกไก่!!” อันเจโล่ร้องครางในลำคอ ยกมือตบกระเป๋ากางเกงและเสื้อ แต่กลับไม่พบสิ่งที่ต้องการ พยายามนึกว่าวางลืมไว้ที่ไหนบ้างหรือเปล่า คำตอบที่ได้มาก็คือไม่เลย ไม่ลืม...เก็บไว้กับตัวก่อนมาแล้วนี่น่า กฤติกาเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเมื่อตอนเขาจากมาเธอยังนอนหลับอยู่เลยไม่...ทำไมเขาต้องเชื่อน้ำคำของผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นหน้าล่ะ ในเมื่อเขาอยู่กับกฤติกามาก็หลายวัน ได้เห็นได้ล่วงรู้ถึงนิสัยตรงไปตรงมา ไร้จริตจะก้านมารยา ยอมทำทุกอย่างด้วยความรักในตัวคนเป็นเพื่อน โดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟ อีกทั้งยังไม่เห็นแก่เงิน ทว่ามีเสียงหนึ่งค้านขึ้นมา...ตอนนี้เธอต้องการเงินมาซ่อมแซมร้านนะ มีหนทางใดได้เงินโดยไม่ต้องพึ่งความช่วยเหลือจากเขา กฤติกาคงยอมรับโดยดุษฎีและยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขารู้ดีหญิงสาวไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากดูไม่ดีไม่งามในสายตาเขา อีกทั้งพฤติกรรมเขาเองที่ทำให้เธอค่อนข้างโกรธเคืองขุ่นใจ จนอาจเป็นไปได้เมื่อคนเราถูกเพลิงโทสะครอบงำ อาจทำอะไรผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจได้ แต่ไม่รู้สิ...เขาเชื่อกฤติกาไม่ทำอย่างที่หญิงคนนี้กำลังใส่ไฟอยู่แน่! แต่ชิปหายไปไหน หรือว่า...ตอนเลือกดูสินค้ามีคนชนเขา อาจเป็น

ถ้าเป็นอย่างครั้งก่อน ๆ ได้ยินคำพูดอย่างนี้ เธอคงโกรธจนตัวสั่นเทิ้มแล้วล่ะ ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ มีหลายครั้งหลายคราที่โอกาสเป็นใจให้อันเจโล่พาตัวหลีกหนีไปได้ แต่ชายหนุ่มกลับเลือกที่จะถูกควบคุมตัว“ถามจริง ใช้ปากพูดหรืออุนจิพูด...ขอสักครั้งนะคุณเจ” เพราะคิดว่านี่อาจเป็นหนทางให้เธอกับอันเจโล่หนีจนสำเร็จก็ได้ อย่างเร็วที่กฤติกาหันกายหาคนตัวใหญ่ มือเรียวนุ่มนิ่มยกขึ้นเป้าหมายคือวงหน้าคร้ามแกร่งที่เหมือนรู้ทันความคิด รีบเสนอหน้ายื่นมาเพื่อให้เธอได้ฝาดจะจะ เต็ม ๆ จนได้ยินเสียงปะทะเผียะ!! “โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะลูกไก่” มองตาหญิงสาวก็รู้ว่าเธอคิดทำอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าคนตัวเล็กจะฝาดฝ่ามือลงมาหนักและแรงขนาดนี้ เล่นเอาเขาถึงกับหน้าชาไปเลย ให้ตายสิ...แม่ลูกไก่ตัวแสบ เดี๋ยวเถอะ“มองหน้าหาเรื่อง อยากโดนอีกทีหรือไงคุณเจ” ลอยหน้าลอยตาถาม ยกมือขึ้นพอดีกับที่รถถึงทางเลี้ยวที่ต้องหยุดจอด เพราะฝั่งซ้ายและขวามีรถวิ่งสวนมาอย่างไว กฤติกาพยักหน้าบอกใบ้ให้คนตัวใหญ่รู้ว่าเธอพร้อมแล้วอันเจโล่สะบัดปลายเท้าขึ้นกระแทกใส่ลำตัวชายคนที่นั่งคุมเขาอยู่ มือกำหมัดสวนไปหาชายอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากกฤติกาสักเท่าไหร่ ก่อ

“ชวนใคร” คิ้วหนาเป็นปื้นขมวดมุ่นเข้าหากัน น้องสาวเขาคงไม่ได้คิดชวน... “คงไม่ใช่...”“ครับ คุณพ่อบ้านบอกว่าคุณหนูโทรชวน...” ไม่อยากเอ่ยชื่อผู้หญิงซึ่งบิดาของผู้เป็นนายคาดหวังมาเป็นสะใภ้ แต่ผู้เป็นนายไม่ชอบ ได้ยินชื่อเมื่อไหร่ต่อมโทสะในกายพุ่งลิ่วราวกับยืนอยู่ปากปล่องภูเขาไฟ ร้อนถึงเขาและมาริโอ้ที่อยู่ไม่สุข กินข้าวไม่ลง พานให้นอนไม่หลับด้วย“อือ...ฉันคุยเอง” บอกกับเดโก้ที่รีบต่อโทรศัพท์กลับไปบ้านให้เขาได้คุยกับน้องสาวตัวแสบเพียงแค่รู้ว่าพี่ชายโทรมาหาจิโอวานน่าก็กระดี๊กระด๊าหน้าระรื่นแล้ว “ว่าไงค่ะคุณพี่ชาย มีอะไรกับน้องสาวคนสวยเอ่ย?”“ได้ข่าวว่าเราจะพาใครมาเที่ยวรึยายตัวแสบ ฮึ!” นี่ถ้าอยู่ตรงหน้าเขาคงยกมือขยี้ผมบนศีรษะน้องสาวจนยุ่งด้วยความรักระคนระอิดระอาใจจิโอวานน่าหัวเราะคิกคัก ดันเสื้อผ้าชุดเก่า ๆ ล้าสมัย ซึ่งเธอไม่ได้ใส่แล้วมารวมไว้บนเตียงให้แม่บ้านนำไปจัดการตามแต่ใจชอบไปไว้ปลายเตียง ก่อนร่างเล็กแบบบางจะเอนตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมา มือหนึ่งยื่นไปคว้าตุ๊กตามากอด “ก็ใครใช้ให้พี่ชายไปเที่ยวคนเดียวไม่ยอมชวนน้องล่ะคะ”“พี่มาทำงานนะคะ ไม่ได้มาเที่ยว กลัวพาเรามาจะเบื่อเอาน่ะสิ” ตอบกลับอย่า

“แต่คุณชายไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกนะคะ ฉันรักษาสัญญาเสมอ ถ้าบอกว่าปล่อย ก็ปล่อยจริง ๆ แต่เมื่อไหร่น่ะ ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วล่ะค่ะ” ลุกขึ้นเดินไปหาอันเจโล่ ตวัดปลายนิ้วใต้คางแกร่ง ลากไปบนผิวหนังหนาแกร่งเรื่อยๆ ยิ้มในสีหน้าและแววตาเริงรื่น“ยอมบอกสิ่งที่ฉันต้องการหรือเปล่าง่ายหรือว่ายาก”“แล้วถ้าฉันจะเอาคนคืนโดยไม่เสียของล่ะ” เอ่ยถามเสียงเข้ม กราดสายตามองไปยังลูกน้องแต่ละคนของอีกฝ่าย มุมปากหนาหยักยกขึ้นเล็นน้อย “คิดว่าลูกน้องแค่หยิบมือเท่านี้จะรับมือฉันได้หรือ”“ก็ไม่รู้สิ...ฉันรู้แค่ว่า คนของคุณอยู่ในมือฉัน ถ้าเพียงแค่ฉันกระดิกนิ้วนิดเดียว ผู้หญิงคนนั้น...” กระดิกปลายนิ้วไปยังกฤติกาอีกรอบ “ได้ถูกปลายมีดแหลมคมสะกิดเอาให้เลือดไหล หน้าตาเนียนนุ่มใส ถ้าเป็นริ้วเป็นรอยไป แล้วใครจะรับผิดชอบล่ะ” เอ่ยถามคล้ายเล่นลิ้นให้คนได้ยินเกิดความรู้สึกรำคาญใจ“ไม่นะคุณเจ...อย่าบอกเขาไปนะคะ” แม้จะกลัวจนขาสั่น แต่กฤติกาพยายามห้ามอันเจโล่ไม่ให้บอกในสิ่งที่คนซึ่งจับตัวเธอมาได้รู้ ได้ยินชัดเจนเต็มสองหู เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว นอกจากจะไม่ปล่อยเธอไป ยังคิดทำร้ายชายหนุ่มให้ถึงตายอีกด้วย เธอยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่