บททั้งหมดของ รักแรกคนเดียวคือเธอ: บทที่ 1 - บทที่ 10

ฉันชื่อน้ำหวาน ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมห้า ชีวิตในวัยมัธยมปลายของฉันค่อนข้างจืดชืด ด้วยความที่ฉันเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงออกแนวรังเกียจสังคมเสียด้วยซ้ำ ฉันพูดคุยกับคนแปลกหน้าไม่ค่อยเก่งเรียกว่าพูดไม่เป็นเลยจะง่ายกว่า ทำให้ฉันไม่ค่อยรู้จักใครมากเท่าไหร่ ที่พอมีสนิทอยู่บ้างก็เป็นเพื่อนในกลุ่มที่โรงเรียนประมาณห้าหกคนเห็นจะได้ โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ดังนั้นพวกบรรดาความรักแบบ ป๊อปปี้เลิฟอะไรพรรค์นั้นฉันแทบไม่เคยได้สัมผัสเสียด้วยซ้ำ ชีวิตจึงวนเวียนอยู่เพียงแค่บ้านกับโรงเรียน และโรงเรียนกับบ้าน พอชีวิตในช่วงมัธยมปลายหลายคนต่างเร่งติวหนังสือเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันก็เป็นอีกคนหนึ่งถึงแม้ว่าฉันจะเรียนอยู่ในระดับค่อนข้างดี แต่พ่อแม่ก็อยากให้ฉันไปเรียนเสริมอีกสักหน่อย จริง ๆ แล้วฉันไม่ค่อยมีความฝันอะไรสักเท่าไหร่ อยากเรียนอะไร อยากเรียนที่ไหน โตไปอยากเป็นอะไร เรื่องพวกนี้ฉันแทบไม่เคยคิดในหัวสมองเลย พอพ่อแม่อยาก ฉันเองก็ไม่เห็นว่าเป็นปัญหาอะไร ฉันจึงเริ่มสมัครเรียนพิเศษเพิ่มหลังเลิกเรียน ลืมบอกอีกอย่างฉันมีพี่ชายอยู่หนึ่งคน ชื่อ น้ำเพชร พี่เพชรเรียนโรงเร

บทที่ 3 : นี่ฉันตกหลุมรักจริง ๆ เหรอ นับตั้งแต่วันนั้นมา ฉันก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าและสายตาของพี่สายชลไม่หยุด ทุกวันฉันได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พาลให้คิดอยากเร่งเวลาให้ได้ไปเรียนกวดวิชาไว ๆ“น้ำหวาน ช่วงนี้แกเป็นอะไรไปเนี่ย เอาแต่เหม่อลอย เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว” สายไหมเพื่อนของฉันคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นมาในระหว่างที่พักเที่ยง“เปล่าซะหน่อย ก็เป็นปกตินี่” ฉันยังเฉไฉปฏิเสธออกไป เพื่อนตัวดีของฉันยังคงมองหน้าอย่างจับผิดไม่หยุด ฉันได้แต่หลุบตาต่ำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้“ก็ได้ เล่าก็ได้ ว่าแต่สายไหม แกเคยแบบรู้สึกแปลก ๆ เวลาเจอใครสักคนอะไรแบบนี้ไหม” ฉันเอ่ยถามด้วยความอยากรู้“แปลก ๆ ยังไง นี่อย่าบอกนะ ไปแอบตกหลุมรักใครเข้าให้น่ะ ดักแด้ในถ้ำอย่างแก พอโผล่เห็นแสงตะวันนิดหน่อยถึงกับใจแตกเลยเหรอ” สายไหมเอ่ยแซวพร้อมกระดกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าฉัน“นี่แกว่าใครเป็นดักแด้ในถ้ำยะ ถ้าขืนยังพูดมากแบบนี้ ฉันไม่คุยด้วยแล้วนะ” ฉันบ่นอย่างอารมณ์เสีย พร้อมกุมนิ้วชี้ตรงหน้าไว้แน่น เพื่อนในกลุ่มต่างชอบล้อว่าฉันเป็นดักแด้ในถ้ำ เหตุผลก็ไม่ใช่อะไรหรอก ในเมื่อฉันไม่เคยออกไปเที่ยว พบ

บทที่ 5 : เจอกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้ฉันขึ้นมัธยมหกแล้ว พี่เพชรสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ส่วนพี่สายชล ฉันพอจะรู้มาบ้างว่าพี่สายชลสอบติดมหาวิทยาลัยในจังหวัดใกล้ ๆ นี้เอง นั่นคงเป็นครั้งแรกที่ฉันเริ่มมีเป้าหมายในชีวิต ฉันตั้งใจจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับพี่สายชลให้ได้ ช่วงนี้ฉันจึงตั้งใจเรียนอย่างหนัก จนพ่อแม่เองยังรู้สึกแปลกใจ ชีวิตของฉันผ่านไปอย่างเชื่องช้า นอกจากบ้าน โรงเรียน โรงเรียนกวดวิชา ฉันแทบไม่ได้ไปไหนเลย เพื่อน ๆ ในกลุ่มพยายามชวนฉันออกไปเที่ยวอยู่เป็นประจำด้วยความที่เป็นปีสุดท้าย เผื่อต้องแยกย้ายกันไป แต่ฉันกลับไม่มีอารมณ์จะไปไหน จนเข้าช่วงใกล้จบการศึกษา สายไหมเดินมากอดคอฉัน “น้ำหวาน วันนี้พวกเราจะไปแฮงค์เอาท์ แกไปด้วยกันนะ นี่ก็ใกล้จะประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ไม่รู้ว่าเราจะติดที่เดียวกันหรือเปล่า” สายไหมพูดกับฉันอย่างอ้อนวอนจนฉันใจอ่อนยอมพยักหน้าตกลง พวกเพื่อน ๆ คนอื่นต่างส่งเสียงเฮดังลั่นประหนึ่งได้รับโล่รางวัลเกียรติยศอย่างนั้นแหละ คืนวันเสาร์พวกเราไปกินเลี้ยงกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง บรรดาเพื่อน ๆ ต่างชวนฉันกินเหล้า รสชาติของมันออกจะขมเ

บทที่ 7 : รับน้อง ในที่สุดผลสอบก็ประกาศออกมา ฉันสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกันพี่สายชลจนได้ ฉันดีใจกรีดร้องลั่นบ้าน พ่อแม่ฉันเองก็ดีใจมากเช่นกันแต่ก็คงอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงดีใจเกินเหตุขนาดนั้น “ดีใจด้วยนะแก จะได้ไปอยู่กับหนุ่มในฝันแล้ว” สายไหมรีบโทรมาแต่ก็มิวายแอบแซวฉันเล็ก ๆ “เสียดายที่แกไม่ติดที่เดียวกัน ต่อไปฉันคงจะเหงาแย่” ฉันแอบโอดครวญไม่ได้ที่เพื่อนรักดันสอบติดอีกที่หนึ่ง “โอ๊ย...มีพี่สายชลสุดหล่ออยู่แล้ว แกจะมาสนใจอะไรฉันยะ” สายไหมยังคงไม่หยุดแซวก่อนหน้านี้สายไหมเอาแต่ถามเรื่องคืนนั้นไม่หยุด แถมยังวิเคราะห์เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าพี่สายชลต้องมีใจให้ฉันแน่ ๆ ฉันก็ได้แต่แอบปลื้มปริ่มในใจเล็ก ๆ แต่หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับพี่สายชลอีกเลย ทำให้ความหวังเล็ก ๆ ของฉันค่อย ๆ มอดไหม้ลงไปทีละเล็กทีละน้อยหลังจากประกาศผล ที่จังหวัดก็มีจัดกิจกรรมรับน้องจังหวัดขึ้น อันที่จริงตอนแรกฉันก็ไม่ได้อยากไปสักเท่าไหร่หรอก ฉันไม่ชอบที่ที่คนเยอะแยะแถมยังเป็นคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ แต่พอคิดถึงหน้าพี่สายชล ฉันก็ได้แต่ฮึดสู้ในใจและตัดสินใจไปเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้

บทที่ 9 : นี่หมายความว่าไง พี่สายชลขับรถมาจอดตรงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง แต่พี่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถ ฉันเหลือบมองพี่สายชลที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ คิ้วหนาขมวดยู่จนแทบจะมัดรวมเป็นปมเข้าด้วยกัน “น้องหวานเอามือถือมา” พี่สายชลพูดพร้อมหันมามองหน้าฉัน ฉันยื่นมือถือให้พี่สายชลแต่โดยดี พี่สายชลหยิบไปแล้วสำรวจอะไรสักอย่างจากนั้นก็กดโทรศัพท์ของฉัน เพียงเสี้ยววินาทีเสียงโทรศัพท์ของพี่สายชลก็ดังขึ้น “นี่เบอร์โทรพี่ ต่อไปมีเรื่องอะไรให้โทรมาเบอร์นี้นะ ส่วนเบอร์คนอื่นไม่จำเป็นก็ลบทิ้งซะ” พี่สายชลพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์คืนให้ฉัน ฉันได้แต่อมยิ้มด้วยความปลื้มปริ่มในใจ นี่หมายความว่าไงนะ พี่สายชลแอบหวงฉันหรือไม่ แต่ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล คำพูดพี่สายชลก็พาลดับฝันฉันลงทันที “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าเพิ่งรีบมีแฟน ตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอเข้าใจไหม” พี่สายชลบอกพร้อมทั้งส่งสายตาคาดคั้นมาที่ฉัน ฉันได้แต่ทำหน้าหงอย พร้อมพยักหน้ารับคำ ที่แท้ก็เห็นฉันเป็นเด็กน้อยนั่นเอง พี่สายชลคงเป็นห่วงฉันเพราะฉันเป็นน้องสาว