บทที่ 6 : ไม่เจอกันนาน

บทที่ 6 : ไม่เจอกันนาน

              หลังจากนั้นพี่สายชลพาฉันขึ้นรถเพื่อพาไปส่งที่บ้าน ระหว่างทางฉันนั่งนิ่งเงียบ แอบปรายตามองพี่สายชลเป็นบางครั้งบางคราว ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาคิดอะไรอยู่ ยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่านะ ฉันได้แต่เม้มปากแน่น

              “น้ำหวาน สบายดีนะ ไอ้เพชรเป็นอย่างไรบ้าง” จู่ ๆ พี่สายชลเอ่ยปากก็ทำลายความเงียบลง

              “ สบายดีค่ะ หวานไม่ค่อยได้คุยกับพี่เพชรแต่คงจะสบายดีแหละ” ฉันตอบออกไป พลางครุ่นคิดในใจว่าฉันควรจะพูดคุยอะไรต่อดี

              “แล้วไม่คิดจะถามพี่บ้างเหรอ” พี่สายชลพูดโดยไม่หันมามองหน้าฉัน สายตายังคงมองออกไปตรงทางด้านหน้าถนนเช่นเดิม

              “เอ่อ...แล้วพี่ชลสบายดีไหมคะ” ฉันรีบถามกลับ กลัวว่าพี่สายชลจะคิดว่าฉันช่างไร้มารยาทสิ้นดี

              “หึ...ไม่ค่อยสบายหรอก แมวของพี่ซนเหลือเกิน” พี่สายชลตอบออกมา

              “พี่ชลเลี้ยงแมวด้วยเหรอ” คำตอบนั้นทำให้ฉันเกิดสงสัยขึ้นมาทันที

               “แมวหลงทางน่ะ ชอบทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อย” พี่สายชลตอบพร้อมหันมามองหน้าฉันอย่างเพ่งพินิจ ทำเอาฉันหน้าร้อนผ่าว แล้วแมวพี่ชลเกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องขนลุกซู่แบบนี้ด้วย

              หลังจากนั้นฉันกับพี่สายชลก็นั่งเงียบกันอีกสักพัก

              “น้ำหวานไม่เจอตั้งนาน คิดถึงไหม” พี่สายชลถามฉันอีกครั้ง แต่คำถามนี้ทำเอาฉันสะดุ้ง “คะ” ฉันเลิกคิ้วรีบทวนคำถามอีกครั้ง “พี่หมายถึงไอ้เพชรน่ะ คิดถึงมันไหม” ฉันถึงได้บางอ้อขึ้นมา “อ้อ..ก็คิดถึงค่ะ” ฉันได้ยินเสียงหึดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะแอบเห็นพี่สายชลยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันเผลอจ้องหน้าพี่สายชลอยู่อย่างนั้น ก่อนที่พี่เขาจะหันมาสบตาด้วยอีกครั้ง “พี่หล่อเหรอ ถึงเอาแต่มองแบบนั้น” ฉันถึงกับหน้าเหวอไปเลยทีเดียว ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีออกไปทางนอกหน้าต่างโดยไม่กล้าพูดอะไรอีก

              เมื่อถึงหน้าบ้าน พี่สายชลเดินลงมาเปิดประตูรถให้ฉัน แต่ก่อนที่ฉันจะก้าวเข้าไปในบ้าน พี่สายชลรั้งแขนฉันเอาไว้อย่างเบามือ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา

              “วันหลัง ห้ามไปเมาแบบนี้อีกนะ” พี่สายชลกำชับฉันด้วยพร้อมมองด้วยสายตาห่วงใย ฉันทำเพียงพยักหน้ารับ จากนั้นฉันก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน พลันได้ยินเสียงพี่สายชลเอ่ยตามหลังออกมา “คืนนี้ฝันดีนะคะ” เมื่อฉันได้ยิน ร่างทั้งร่างหยุดชะงัก มือฉันจิกชายกระโปรงไปมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไปในทันที

              เมื่อถึงห้องนอน ฉันแทบจะกรี๊ดออกมาลั่นบ้าน ฉันนอนบิดไปบิดมาบนเตียง มือฉันยกขึ้นลูบหัวตัวเองไปมา อยากสัมผัสร่องรอยมือใหญ่ที่ยังจาง ๆ อยู่ ก่อนจะคิดถึงประโยคสุดท้ายที่พี่สายชลบอกฉัน “ฝันดีนะคะ” อร๊าย....น้ำหวานแล้วคืนนี้เธอจะนอนหลับลงได้ยังไงละเนี่ย

Part : พี่สายชล

              ผมไม่ได้เจอกับเธอเกือบจะหนึ่งปีเห็นจะได้ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ผมทำได้เพียงคิดถึงใบหน้าและแววตานั้นตามลำพัง ในตอนที่นั่งอยู่บนรถ ผมสังเกตเห็นเธอมีท่าทางที่อึดอัด มือน้อยจิกเกร็งบนกระโปรงบานจนแทบจะฉีกขาด ผมจึงตั้งใจเอ่ยทำลายความเงียบหวังให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงบ้างแต่เธอกลับเพียงตอบคำถามผมแล้วก็เงียบลงอีกครั้ง ผมได้แต่รู้สึกน้อยใจนิด ๆ ก่อนจะถามออกไปอีกครั้ง ตอนผมพูดถึงแมวน้อย เธอดูสนใจขึ้นมาบ้าง ผมจึงอดที่จะประชดเธอไม่ได้ ยิ่งนึกถึงตอนที่ไอ้หนุ่มหน้ามนนั่นจับมือถือแขนแมวน้อยของผมยิ่งทำให้ผมรู้สึกขุ่นเคืองเข้าไปอีก แต่เมื่อได้เห็นแมวน้อยของผม ทำตาใสมองผมอย่างเขินอาย ก็ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวลดหายลงไปเลยทีเดียว ผมเห็นเธอเงียบไปอีกครั้ง ผมอยากถามเธอว่าเธอคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเธอหรือไม่ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ดูตื่นตระหนก ทำให้ผมแก้เก้อด้วยการเปลี่ยนเรื่องไป เมื่อเธอบอกว่าคิดถึง แม้เธอจะหมายถึงไอ้เพชร แต่ผมก็แอบคิดไปเองว่าคำตอบนั้นคงหมายถึงผมแน่นอน ผมยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี และเมื่อผมเหลือบไปเห็นเธอเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมจึงอดที่จะเอ่ยแซวแมวน้อยของผมอย่างลืมตัว

              เมื่อถึงหน้าบ้านเธอ ผมแทบอยากหยุดเวลาลงตรงนี้ ผมไม่ได้เจอเธอมานานและไม่รู้ว่าจะหาโอกาสไหนมาเจอเธออีก  ก่อนเธอจะเข้าบ้านผมถึงกับกำชับเธอไว้ เผื่อวันหลังลับสายตาผม เธอจะได้ไม่กล้าออกไปซุกซนเช่นวันนี้อีก ก่อนที่เธอจะลับสายตาผมตัดสินใจเอ่ยคำว่า คืนนี้ฝันดีนะคะ ออกไปอย่างที่หัวใจอยากจะพูดออกมาเสมอ ผมเห็นเธอชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาไป ผมได้แต่หัวเราะออกมา ไม่รู้ว่าผมกำลังหัวเราะตัวเอง หรือว่าหัวเราะแมวน้อยของผมกันแน่ สายชลเอ๋ย...จะทำยังไงกับแมวน้อยตัวนี้ดีเนี่ย