บทที่ 14 : เกิดอะไรขึ้นกันแน่

บทที่ 14 : เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ฉันสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างหนัก ฉันส่ายหน้าไปมาพยายามดึงสติให้กลับเข้าร่างโดยเร็ว ภาพจำสุดท้ายที่พอจะนึกออกคือตอนที่ยกเหล้าเข้าปากอยู่กับสายไหม ฉันพยุงตัวลุกขึ้นจากที่นอน พอได้สติฉันรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที นี่ไม่ใช่ห้องนอนของฉันนี่นา เมื่อคืนฉันกลับกับใคร แล้วฉันมานอนที่นี่ได้อย่างไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันหรือเปล่า ฉันพลันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัวในใจ

ฉันรีบลุกขึ้นพร้อมสำรวจตัวเอง เสื้อยืดตัวใหญ่โคร่งกับกางเกงบอลขาสั้นทำเอาหัวใจฉันหล่นวูบไปอีกครั้ง ฉันรีบวิ่งออกจากห้องดังกล่าวด้วยท่าทีร้อนรน พอเปิดประตูห้องออกไป สิ่งที่ตกใจยิ่งกว่าคือภาพพี่สายชลกำลังตากผ้าอยู่บริเวณระเบียง ฉันพยายามนึกให้ออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ เหตุใดฉันจึงมาอยู่ห้องของพี่สายชลได้ แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ซ้ำยังปวดหัวเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

พี่สายชลได้ยินเสียงประตูจึงหันมามอง “น้องหวาน ตื่นแล้วหรือคะ” พี่สายชลยิ้มมองหน้าฉันอย่างกรุ้มกริ่ม

ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะตอบออกไป “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น หวา