บทที่ 7 : รับน้อง

บทที่ 7 : รับน้อง

             

              ในที่สุดผลสอบก็ประกาศออกมา ฉันสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกันพี่สายชลจนได้ ฉันดีใจกรีดร้องลั่นบ้าน พ่อแม่ฉันเองก็ดีใจมากเช่นกันแต่ก็คงอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงดีใจเกินเหตุขนาดนั้น

              “ดีใจด้วยนะแก จะได้ไปอยู่กับหนุ่มในฝันแล้ว” สายไหมรีบโทรมาแต่ก็มิวายแอบแซวฉันเล็ก ๆ   “เสียดายที่แกไม่ติดที่เดียวกัน ต่อไปฉันคงจะเหงาแย่” ฉันแอบโอดครวญไม่ได้ที่เพื่อนรักดันสอบติดอีกที่หนึ่ง

              “โอ๊ย...มีพี่สายชลสุดหล่ออยู่แล้ว แกจะมาสนใจอะไรฉันยะ” สายไหมยังคงไม่หยุดแซว

ก่อนหน้านี้สายไหมเอาแต่ถามเรื่องคืนนั้นไม่หยุด แถมยังวิเคราะห์เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าพี่สายชลต้องมีใจให้ฉันแน่ ๆ ฉันก็ได้แต่แอบปลื้มปริ่มในใจเล็ก ๆ แต่หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับพี่สายชลอีกเลย ทำให้ความหวังเล็ก ๆ ของฉันค่อย ๆ มอดไหม้ลงไปทีละเล็กทีละน้อย

หลังจากประกาศผล ที่จังหวัดก็มีจัดกิจกรรมรับน้องจังหวัดขึ้น อันที่จริงตอนแรกฉันก็ไม่ได้อยากไปสักเท่าไหร่หรอก ฉันไม่ชอบที่ที่คนเยอะแยะแถมยังเป็นคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ แต่พอคิดถึงหน้าพี่สายชล ฉันก็ได้แต่ฮึดสู้ในใจและตัดสินใจไปเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้

ในวันรับน้อง เพื่อนรุ่นเดียวกันที่สอบติดต่างมาลงทะเบียนกันเยอะมาก ฉันได้แต่ยืนสอดส่ายสายตามองหาพี่สายชล แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย ฉันได้แต่เดินคอตก หน้าตาเหงาหงอยเข้าไปด้านในเงียบ ๆ

ภายในงานเป็นไปอย่างสนุกสนาน บรรดารุ่นพี่ต่างสรรหากิจกรรมมากมายมาให้พวกเราเล่นกัน เพื่อน ๆ ต่างพากันตื่นเต้น คงมีเพียงฉันที่ยังคงยืนกร่อยคนเดียว มีหลายคนเดินเข้ามาทำความรู้จัก บางคนเข้ามาทักทาย ฉันเพียงได้แต่ฝืนยิ้มและพูดคุยบ้างเป็นบางคราว ได้แต่แอบสงสัยว่าทำไมพี่สายชลถึงไม่มาร่วมงานนี้ด้วย จวบจนกระทั่งหมดหนึ่งวัน ฉันค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เป็นหนึ่งวันที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยสำหรับฉันเหลือเกิน ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับ จู่ ๆ ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาพูดคุยกับฉัน

“น้องหวาน พี่ขอเบอร์ติดต่อหน่อยได้ไหม เผื่อว่ามีอะไรให้ช่วยพี่ยินดีให้คำปรึกษา” เป็นพี่กริช รุ่นพี่ปีสามซึ่งเป็นประธานเชียร์ของงานรับน้องครั้งนี้ ฉันได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยน พี่กริชคงพอจะมองออกจึงยื่นกระดาษที่มีเบอร์โทรของเขาให้แทน ฉันรับมาแล้วกล่าวขอบคุณ ก่อนจะรีบกล่าวลา พร้อมเร่งฝีเท้าเดินออกมาทันที

ฉันเดินมาตรงบริเวณหน้างานอย่างสุดแสนจะเซ็งอารมณ์ ฉันรู้สึกว่าคราวนี้ฉันคิดผิดจริง ๆ ที่เสียเวลามางานวันนี้ ในขณะที่ฉันแหงนหน้ามองฟ้าอย่างทอดอาลัย จู่ ๆ ก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าฉัน นี่มันรถพี่สายชลนี่นา ฉันได้แต่ภาวนาขอบคุณท้องฟ้าที่ส่งพี่สายชลมาให้ฉันเจอในวันที่สุดแสนจะเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้ พี่สายชลก้าวเท้าออกจากรถเดินตรงมาตรงหน้าฉัน ฉันรู้สึกราวกับโลกทั้งใบได้หยุดหมุนลง เวลาทั้งหมดหยุดเดินไปชั่วขณะ

พี่สายชลเดินมายืนตรงหน้าฉัน พลางโน้มตัวลงจนหน้าพี่เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพอดี พี่สายชลยื่นมือมาลูบศีรษะฉันเบา ๆ “สอบติดที่นี่ด้วยเหรอเรา” คำทักทายทำเอาฉันเขินจนหน้าแดง หัวใจพลันเต้นรัวจนกลัวว่าพี่สายชลจะได้ยินเสียงของมัน ฉันหลุบตามองต่ำก่อนจะพยักหน้ารับ “แล้ววันนี้ไปแอบซนที่ไหนอีกหรือเปล่า” คำถามนี้ทำเอาฉันเงยหน้าขึ้น มองตาพี่สายชลปริบ ๆ พี่สายชลแค่นยิ้มออกมา พลางยื่นมือยึดกระดาษที่อยู่ในมือของฉันไป “มีอะไรก็มาคุยกับพี่ ไม่ต้องไปรบกวนรุ่นพี่ของพี่หรอก” ฉันได้แต่เม้มปากแน่นสะกดกั้นเสียงหัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งเต้นแรงขึ้นไปอีกหลายจังหวะ พี่สายชลเห็นด้วยเหรอเนี่ย นี่เขาแอบหวงฉันรึเปล่านะ ฉันได้แต่แอบคิดในใจ “จะกลับแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่สายชลกล่าวอาสาออกมา

“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ฉันนึกอยากจะเขกหัวตัวเองสักร้อยหน ทำไมฉันไม่พูดอะไรออกไปบ้างเล่า แต่พอฉันเงยหน้าสบตากับพี่สายชลอีกครั้ง สมองฉันก็พลันขาวโพลนจนฉันเองก็นึกคำพูดใดไม่ออกเช่นกัน

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน พี่สายชลยังคงเดินลงมาเปิดประตูให้ฉันเช่นเดิม “แล้วไว้เจอกันนะ น้องหวาน” พี่สายชลพูดโดยเน้นย้ำชื่อฉัน พร้อมกับยีผมฉันอีกหลายที ก่อนจะเดินหันหลังกลับขึ้นรถ แล้วขับออกไป

ฉันได้แต่ยืนมองรถคันนั้นวิ่งจากไป ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา ความเหน็ดเหนื่อยในวันนี้ช่างคุ้มค่าเสียจริง  น้ำหวาน...วันนี้ท้องฟ้าช่างประทานความโชคดีให้เธอจริง ๆ

Part : พี่สายชล

              วันนี้มีกิจกรรมรับน้องของจังหวัด อันที่จริงเพื่อนผมก็ชวนไปร่วมงานเช่นกัน แต่เพราะต้องไปทำธุระกับครอบครัว ผมเลยปฏิเสธไป จนกระทั่งช่วงเย็นผมกลับมาถึงบ้าน ผมนั่งลงที่โซฟาพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ไลน์ในกลุ่มเด้งมารัว ๆ ในตอนแรกผมไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่นัก จนกระทั่งเห็นรูปแมวน้อยของผมโผล่เข้ามาในกลุ่ม พร้อมข้อความที่ทำให้ผมแทบหัวเสีย “น้องคนนี้น่ารักจัง” “อยากมีแฟนก็ตอนนี้แหละ” “พี่กริชดูสนใจเป็นพิเศษนะ” “คนนี้สเปคเลย” “จีบเลยพี่ จีบเลย” ผมรีบหยิบกุญแจรถแล้วรีบขับมาที่งานอย่างรวดเร็ว

              ในตอนที่ผมเลี้ยวรถเข้ามา ผมก็ได้เห็นพี่กริชยืนคุยกับแมวน้อยของผมพร้อมยื่นอะไรบางอย่างให้เธอ ผมแทบอยากพุ่งตัวออกรถไปกระชากเธอออกมาจากตรงนั้นทันที และเมื่อผมจอดรถเสร็จ ผมไม่รอช้ารีบเปิดประตูเดินตรงไปหาเธออย่างรวดเร็ว แต่เมื่อได้สบสายตากับเธอ แววตาใสกระจ่างทำเอาผมใจอ่อนยวบลงทันที ผมลูบศีรษะเธอเบา ๆ สายตาแอบเหลือบมองไปที่มือของเธอ เมื่อได้จังหวะผมก็ฉวยโอกาสหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกจากมือของเธอ ก่อนจะเน้นย้ำให้เธออย่าไปยุ่งกับใครอีก แมวน้อยของผมเอาแต่พยักหน้า ยิ้มอย่างเขินอาย นี่ผมคงหึงจนเสียอาการไปแล้วแน่ ๆ เมื่อผมเริ่มรู้สึกเบาใจมากขึ้น ผมจึงอาสาไปส่งเธอที่บ้าน ผมไม่อยากให้เธอคลาดสายตาผมอีกแล้ว แมวน้อยของผมออกจะน่ารักขนาดนี้ สายชล...ต่อไปแกต้องระวังมากขึ้นแล้วล่ะ