All Chapters of รักแรกคนเดียวคือเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 : หรือฉันเข้าใจผิด ระหว่างกำลังนั่งรถกลับอยู่นั้น พี่สายชลก็หันมาถามฉัน “น้องหวาน พี่ขอไปเอาของให้เพื่อนที่ห้องก่อนได้ไหมคะ พอดีพี่ลืมหยิบออกมาด้วย ไม่อยากอ้อมรถไปมา” น้ำเสียงพี่สายชลค่อนข้างราบเรียบ กลับเป็นฉันเสียอีกที่ตื่นเต้นกับคำถามนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าฉันยังงอนพี่สายชลอยู่แท้ ๆ พี่สายชลคงเห็นท่าทางตื่นเต้นของฉัน พี่สายชลจึงพูดติดตลกออกมา “พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า” ฉันได้แต่ทำหน้าอึ้งไป ก่อนจะตอบกลับพี่สายชล “ได้ค่ะ” ฉันตอบออกไปทั้งที่อดใจสั่นไม่ได้ นี่ฉันกำลังจะไปห้องพี่สายชลหรือนี่ ฉันแอบคิดอย่างตื่นเต้น รถขับมาจอดตรงคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง พี่สายชลลงมาเปิดประตูรถให้ฉันเช่นที่เคย เขามาพาฉันมายังห้องพักของเขา ห้องพี่สายชลดูสะอาดสะอ้าน ห้องแยกเป็นห้องนอนกับห้องรับแขกออกจากกันอย่างเป็นสัดส่วน “น้องหวานนั่งรอตรงโซฟานี่ก่อน เดี๋ยวพี่มา” พี่สายชลพาฉันมานั่งตรงโซฟารับแขก พร้อมทั้งเดินไปหยิบน้ำมาวางตรงหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา ฉันได้แต่นั่งนิ่ง มือไม้จิกเกร็งไปหมด แต่ก็อดที่จะสำรวจห้องพักของพี่สายชลไม่ไ

บทที่ 13 : ฉันเป็นหมาน้อยของพี่สายชล เหล้าที่กระดกเข้าปากฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเอาฉันแทบทรงตัวไว้ไม่อยู่ สายไหมที่พยายามห้ามปรามอย่างไรก็ไม่อาจหยุดความดื้อรั้นของฉันไว้ได้ เธอทำได้แต่เพียงถอนหายใจและคอยลูบหลังฉันเบา ๆ “สายไหม ฉันกลุ้มใจจัง ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ฉันกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” ฉันร้องไห้ฟูมฟายโวยวายไม่ยอมหยุด สายไหมเอาแต่อึ้งไปกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉัน ใครจะไปคิดว่าคนที่เรียบร้อย พูดน้อยคำเช่นฉัน เวลาเมาจะสามารถเรื้อนได้วายป่วงขนาดนี้ “เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว เลิกดื่มได้แล้วน่า เมาขนาดนี้ฉันจะพากลับไหวยังไงละเนี่ย” สายไหมเอาแต่บ่นอุบพลางคิดในใจไม่น่าให้ยายเพื่อนรักดื่มเหล้าเลยจริง ๆ สักพักก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันที่เมาจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือสะเปะสะปะควานหามือถือเป็นพัลวัน ฉันพยายามเพ่งมองเบอร์ที่โทรเข้ามา “พี่สายชล” ฉันชูโทรศัพท์ให้เพื่อนรักดู “นี่ไงคนที่ทำให้ฉันเสียใจ...ฮือ...ฮือ...” ฉันเมาจนเพี้ยนไปแล้ว สายไหมได้แต่ส่ายหน้า พลางแย่งมือถือในมือไปรับซะเอง “พี่สา

บทที่ 15 : ฉันทำอะไรลงไปกันแน่ ฉันใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานาน แม้จะทำธุระเสร็จแล้ว ฉันก็ยังคงยืนทำใจอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจเปิดประตูเดินออกมา แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเห็นพี่สายชลยืนอยู่หน้าประตู มือหนึ่งค้ำยันไว้ตรงกำแพง อีกมือหนึ่งเท้าสะเอวจ้องมองฉันอย่างไม่วางตา ฉันถึงกับก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่าตัวเองถลาเข้าหาร่างใหญ่นั้นโดยมือข้างหนึ่งของเขานั่นเอง ฉันตะลึงกับท่าทีที่พี่สายชลมีให้จนได้แต่ยืนตัวแข็งค้าง สองมือดันหน้าอกไว้เพื่อไม่ให้ร่างกายบดเบียดเข้าหาร่างใหญ่ พี่สายชลโน้มหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฉันเบา ๆ “หายโกรธหรือยัง...แมวน้อยของพี่” ฉันถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น “แล้วจำเรื่องเมือคืนได้หรือเปล่า...หืม...” เสียงกระซิบของพี่สายชลทำเอาฉันคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น ฉันได้แต่ส่ายหน้าอย่างช้า ๆ ใบหน้าหลุบต่ำลงเหมือนคนที่ทำความผิดและต้องการหลบหนี ฉันแทบอยากจะหายวับออกไปจากตรงนี้ทีเดียว พี่สายชลที่ตอนนี้ใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดฉันเอาไว้แน่น ก่อนที่พี่สายชลจะยกมือข้างหนึ่งเชยคางของฉันขึ้น

บทที่ 17 : พบคนหึงหนึ่งอัตรา หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของพวกเราก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฉันโทรไปเล่าให้สายไหมได้ฟัง เธอถึงกับกรี๊ดออกมาดังลั่นจนหูฉันแทบแตกเลยทีเดียว สายไหมยังเล่าเรื่องราวคืนนั้นว่าฉันเมาแล้วเรื้อนมากแค่ไหน รวมถึงวีรกรรมที่ฉันทำกับพี่สายชลในร้านอาหารนั่นอีก ฉันถึงกับหน้าถอดสี รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นฉันจึงพอจะเดาได้แล้วว่าที่คอนโดเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ อย่าว่าแต่ฉันไม่เชื่อเลย สายไหมเองก็ไม่เชื่อ เธอบอกว่าถ้าไม่เห็นกับตาต้องคิดว่าไม่ใช่ฉันเป็นแน่ สายไหมถึงขั้นยกย่องพี่สายชลเป็นฮีโร่ในใจเธอ เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยหญิงเมาอะไรนั่นไปอีก ฉันละนึกอยากจะเขกกะโหลกตัวเองแรง ๆ ไล่ความอับอายออกไปให้หมดทีเดียวพี่สายชลยังคงทำตัวน่ารักเช่นเดิม ในทุกวันพี่สายชลจะคอยวนเวียนมารับมาส่งฉันไปเรียนเสมอ ที่เพิ่มเติมคือในช่วงวันหยุดพี่สายชลมักพาฉันมานั่งเล่นที่ห้องของพี่เขาอยู่บ่อยครั้ง ในวันหนึ่งขณะที่พวกเรากำลังนั่งดูหนังกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมา ฉันหยิบมันออกจากกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาที่

บทที่ 19 : ไม่สบายก็ไม่ยอมบอก ฉันกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิม แต่อารมณ์ฉันดีขึ้นมากเป็นกอง ฟ้าแอบกระซิบกระซาบใส่ฉัน จนฉันต้องชี้ไปที่พี่สายชล “แฟนหวานต้องขี้หึงมากแน่เลย ถึงกับมานั่งเฝ้าเชียว” ฟ้าแซวฉันออกมาเสียงดัง ทำเอาทั้งโต๊ะต่างหันไปมองที่พี่สายชลเป็นตาเดียว “ชวนมานั่งด้วยกันเลยสิ จะได้ทำความรู้จักน้องเขย” พี่ตะวันยังคงปากดีอีกเช่นเดิม ฉันได้แต่มองค้อนออกไป คงมีเพียงพี่นทีที่ยังคงนั่งนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จาอะไร แต่สีหน้ากลับดูหงอยลงไปกว่าเดิมเสียอีก ฉันนั่งอยู่สักพักก่อนจะขอตัวทั้งสามไปเข้าห้องน้ำ หลังจากที่ฉันทำธุระเสร็จออกมา ฉันก็เจอกับพี่นทีตรงหน้าห้องน้ำเข้า “พี่นทีมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ” ฉันทักออกไปตามมารยาท “น้องหวาน ผู้ชายคนนั้นแฟนน้องหวานเหรอ” พี่นทีถามคำถามที่ฉันออกจะแปลกใจพอสมควร “คนพิเศษของหวานค่ะ” ฉันตอบคำถามไปตามตรง จริง ๆ อยากจะบอกคนทั้งโลกด้วยซ้ำว่าพี่สายชลเป็นแฟนฉัน แต่เพราะพี่สายชลยังไม่ให้สถานะนี้ ฉันจึงเป็นเพียงคนพิเศษเท่านั้น “งั้นเหรอ วันก่อนพี่โทรหาน