All Chapters of เจ้าสาวสายละมุน: Chapter 31 - Chapter 40

ขึ้นรถแล้วเณศราเผลอหลับไปพักใหญ่ เธอรู้สึกตัวตื่นตอนได้ยินเสียงคลื่น ได้กลิ่นของไอน้ำเค็ม คนขับถึงบอกว่าพรุ่งนี้มีสัมมนาแต่เช้าเลยพาเธอมาด้วย เขาพาเธอเช็คอินเข้าที่พักรีสอร์ตที่พักอากาศดีติดริมทะเล ลากกระเป๋ามาถึงห้องนอนแบ่งเป็นสัดส่วนแยกกับห้องครัว ห้องรับแขก ทั่วทั้งห้องตกแต่งด้วยไม้สีน้ำตาลเข้มคล้ายบ้านสไตล์ไทยประยุกต์แนวโมเดิร์น“จะพาเนยมาเซอร์ไพรส์ทำไมไม่บอกคะ? เนยจะได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย”อาจารย์หนุ่มส่ายหน้าพรืด “ฮื้อออ! ต้องใส่ที่ไหนเล่าเสื้อผ้าน่ะ แล้วเซอร์ไพรส์มันก็ต้องเป็นความลับสิครับ”“พี่ป้อง… มาทำหื่นใส่เนยอีกแล้วนะ” เธอกัดริมฝีปากทำตาเขียวใส่คนที่ฉีกยิ้มกว้างหวาน เข้ามากอดหอมฟอดใหญ่ค่อยปล่อยเธอไปเณศราอยู่ในกางเกงยีนขาดเสื้อยืดสีชมพูหวาน ผ่านแผ่นหลังกว้างในเชิ้ตสีขาวครีม ก้ม ๆ เงย ๆ เก็บกระเป๋าเข้าตู้ไม้สำหรับเก็บของ แขวนเดรสตัวสวยลายดอกไม้ เสื้อผ้าชุดใหม่มีเสื้อคอกลมทรงกระโปรงเหมือนชุดคลุมท้องแต่ดูท่าทางว่าจะสวมสบายทรงเดียวกับชุดนอนลายหมีที่บ้าน“ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เนยอีกแล้วหรือคะ? ซักรึยัง...”“ซักแล้ว ซื้อมาอีกสองสามชุดครับ รองเท้าด้วย น่ารักดี”รองเท้าแตะหูหนีบมี

ความรู้สึกประหลาดยังไม่หยุดแม้สักวินาทีให้เธอได้ปรับตัว หายใจหายคอเสียหน่อย มังกรร้ายขนาดใหญ่ยักษ์ราวจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้น ๆ กระทั่งว่าสะโพกงามพยายามกระถดหนียังไม่เป็นผล เขาเพียงมอบความเจ็บปวดให้เธออย่างไม่รีรอ ไม่อ่อนโยนเหมือนคนก่อน กระทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายดายแม้การโยกดันตัวเข้าออกจากพื้นที่ชุ่มฉ่ำนองน้ำ“อย่าเกร็ง... นิ่ง ๆ ครับเนย”“เจ็บค่ะ...” แววตาตัดพ้อต่อว่า จากนั้นน้ำตาตรงหางตาคู่สวยจึงถูกกลืนกินไปกับการปลอบประโลม เขาโน้มใบหน้าลงจูบเปลือกตาที่ปิดสนิทแน่น ปลายจมูกโด่งงาม เมื่อช่องทางรักโอบรัดแก่นกายร้อนฉ่าจนอึดอัดไปหมดกลางกายสาวแรกรักที่ถูกฉีกขาดออกจากกันพามือเรียวพยายามตะเกียกตะกายจิกแผ่นหลังกว้าง ปลายเล็บแหลมจิกลึกลงไป อีกข้างยังบีบมือหนาแน่น แผ่นหลังบางแอ่นเกร็งตามขนาดของชายร่างหนาใหญ่ที่ไม่ปรานีเธอเลย“ทำไม... ไม่บอกคะ ทำไมเอาเข้า... อ๊าา เนย...เสียวค่ะ อือ โอ๊ยย เบา ๆ ค่ะ”“เจ็บนิดเดียว... ให้พี่รักเนยนะครับ”ฟังดูแล้วเขาคงเห็นแก่ตัวเอามาก ๆ แต่ไม่นาน คนใต้ร่างกลับมาเชื่อใจเขาอีกครั้ง เพียงเพราะแรงส่งตัวอย่างไม่หยุดหย่อนแม้สักวินาที นำพาความรู้สึกแสนหฤหรรษ์เข้ามาแ

ทานข้าวเสร็จแล้วต่างคนออกไปเดินซื้อของ ยืดเส้นยืดสายในเมือง เณศราได้ของฝากกลับบ้านหลายชิ้น ที่เธอชอบที่สุดคงจะเป็นสร้อย...“สลักอักษรย่อไว้นะ N กับ P มันเขียนได้แค่นี้อะครับ ไม่มีพื้นที่แล้ว”“หัวใจเนยก็ไม่มีพื้นที่แล้วค่ะ แค่นี้พอ... แค่คนนี้...” เหม็นความรัก! หน้าตาของแม่ค้าขายของบอกอย่างนั้นแต่ก็ขายของให้เธอและเขาด้วยรอยยิ้มสดชื่นแจ่มใส อวยพรให้รักกันนาน ๆ ยันแก่เฒ่า สองมือจับกัน สอดประสานทุกปลายนิ้ว บ้างสอดแขนเดินควงแขน ในเสื้อยืดกางเกงยีนสบาย ๆ แม้จะมีแว่นกรอบหนาอย่างเคย เธอสังเกตเห็นสาวน้อยใหญ่เหลียวคอมองแทบหลุด เณศราไม่ชอบใจนัก แต่คิดในอีกแง่ว่า“แฟนหล่อ”เลยยกมือป้องปากหัวเราะแทน ป้องเกียรติไม่รู้ว่าคนด้วยกันขำอะไร ขมวดคิ้วทำหน้างง ก้มหน้าลงมองของที่ขายบนโต๊ะตามความสูงชะลูด สลับหลอดไฟหลากสีสันตามรายทาง ผ่านฝูงชนคนเดินที่กำลังจะกลับบ้านกันในอีกไม่นาน“พี่ป้องไม่เคยมีแฟนเลยหรือคะ? สูงยาวเข่าดีสาวมองกันขนาดนี้เนยว่าน่าจะมีนะ แฟนเก่าพี่นิสัยเป็นไง”“พี่เรียนหนังสืออย่างเดียวครับ ไม่งั้นคงไม่จบดอกเตอร์ด้วยอายุเท่านี้ ตอนเรียนก็มีคนมาชอบบ้างนะแต่ไม่ถูกใจ พี่เ

ป้องเกียรติไปทำงานเป็นเวลาเช้า-บ่ายตามชั่วโมงสอน เลิกงานแล้วก็ตรงไปร้านกาแฟตรงเวลาเช่นกัน เว้นเสียแต่ว่าวันไหนหยุดถึงอยู่แต่ในห้องพัก แต่วันไหนไปมหา’ลัยจะแวะไปส่งแฟนสาวก่อนทุกเช้าเป็นกิจวัตรใช้ชีวิตเหมือนคู่รักทั่วไป มีโกรธงอนกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องบ้าง มีนอกใจให้โดนบ่นแค่เรื่องกาแฟ บางครั้งเขาจำเป็นต้องซื้อที่ร้านแบรนด์ใหญ่ร้านดังใต้ตึกคณะด้วยความใกล้กว่า สะดวกกว่าอย่างวันนี้ ทางมหา’ลัยจัดอบรมพิเศษมีวิทยากรและคุณหมอมาให้ความรู้เรื่องเพศแก่นักศึกษา“ห้าแก้วนะครับ อันนี้หกแก้ว” ทวนบอกพลางกวาดสายตามองกาแฟ น้ำผลไม้ปั่น โกโก้เย็นว่าครบถ้วน ข้างกายมีนักศึกษาหนุ่มผู้ชื่นชอบการช่วยเหลืองานอาจารย์ งานเอาหน้าล่ะก็ต้องยกให้นายเปี๊ยกกับแก๊งสาว ๆ“อาจารย์เลี้ยงจริงหรือคะ? ทำไมวันนี้ซื้อร้านนี้... ไม่ซื้อร้านหน้ามอ...”“ครับ เอาไปให้อาจารย์มนนะ แล้วก็ผู้ช่วย คุณหมอ...”“อาจารย์... ผมถาม...”“ไม่ต้องถามเลยนายเปี๊ยก ไปเลย ๆ... ไปเถอะไม่บอกหรอก” เขายิ้มแล้วส่งน้ำในถุงหิ้วให้หนุ่มสาว ในสายตาของหลายคน อาจารย์หนุ่มกับนักศึกษาขี้เล่นคนดังประจำคณะคอมฯ ดูสนิทสนมกันดีกว่าเมื่อก่อน“ว้าา! ว่าจะชวนเพื่อน

ใบหน้าสดสวยบึ้งตึงเหมือนโกรธงอนกันสักเรื่องซึ่งเขารู้ จึงผละจากคนตัวเล็กไปคว้าผ้าเปียกหมาดบนเคาน์เตอร์ครัวมาโยนลงบนโต๊ะรับประทานอาหารอย่างเอาเรื่องเอาราว“เอาหน่อยสิ แต่ว่าต้องทำงานให้เนี้ยบกว่านี้นะ ทำไมเช็ดโต๊ะเช็ดครัวไม่สะอาด ยังมีคราบแม็กกี้เนี่ย...”“ไหนคะ?” ถามหน้ายุ่ง มือหยิบผ้าสีขาวได้ก็ส่ายคอมองตามปลายนิ้ว เพื่อหารอยคราบบนผ้าปูโต๊ะลายดอกไม้น่ารัก เณศราซื้อมาคลุมโต๊ะให้เจ้าของห้องเองเพราะมันสามารถมองหาคราบเปื้อนได้ง่ายแต่ในเมื่อมันไม่มี...“ตรงนั้นไง เมื่อกี้พี่เช็ดไปแล้วเนยดู...”“ไม่เห็นมีเลย เนยว่าเนยเช็ดหมดแล้วนะ”“ก้มต่ำ ๆ ดูให้ดีครับ”ก้มต่ำ! เธอหันขวับมองคนข้างหลังทันที แต่พอจะอ้าปากต่อว่า ผู้ชายตัวโตคว้าหมับจับสันคอเธอกดลงบนโต๊ะไม่ต่างจากว่าเธอเป็นผู้ร้าย ปลายเท้าเรียวทั้งสองจิกลงบนพื้นพยายามเขย่งตัว หน้าอกอวบอัดและแก้มของเธอเบียดบี้ไปกับกระจกเย็นเฉียบ“พี่ป้อง... ทำอะไรคะ?”“ช่วยเมียเช็ดโต๊ะ ตรงนั้นไง...”“...”มือเรียวกำผ้าเปียกหมาดแน่นจนน้ำกระเซ็นเปื้อนบนโต๊ะอีกระลอก และก็คงจะไม่ได้เช็ด ทันทีที่แผ่นหลังบางเย็นวาบตามอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศ เธอได้ยินเสียงปลดซิบไว ๆ