Semua Bab เจ้าสาวสายละมุน: Bab 11 - Bab 20

หยอดอีกจีบเก่งไปอีกค่ะอาจารย์! ว่าในใจพลางยกมือขึ้นจับผมสะบัดไปข้างหลัง อีกคนก็ช่วยจัดการปอยผมเป็นลอนสวยขึ้นวางพักบนบ่าอย่างนำเสนอตัวเต็มที่ แม้ว่าเธอจะบอกว่าไม่เป็นไร เขากลับยิ้ม...ไม่ค่อยจะได้เห็นอาจารย์ป้องยิ้มแต่เห็นได้บ่อย ๆ เวลาอยู่กับเจ้าของร้านเบเกอรี่หน้ามหา’ลัย“ก็ได้ค่ะ... คุณป้อง เรียกคุณก็คุณทำไมเป็นคนช่างเซ้าซี้จังเลยคะ”“แต่ผมเรียกน้องเนยเพราะว่าผมอายุห่างจากเนยเยอะ ดีไหม?”“ตามใจเลยค่ะ เอาที่สบายใจ”“ถ้าตามใจก็เรียกพี่ป้องนะครับ พี่แก่กว่าน้องเกือบรอบได้มั้ง” ลื่นเป็นปลาไหล! ป้องเกียรติเห็นแก้มแดง ๆ นึกอยากหยิกแต่เขาคงต้องรีบทำคะแนนก่อน“ไม่น่าถึงมั้งคะ”“พี่ย่างเข้าสามสิบหกปีนี้ครับ เนยล่ะ? ไม่น่าถึงสามสิบยังไงก็เด็กกว่าเยอะ จะมาเรียกรุ่นพี่ว่าคุณได้ไง...”เณศราแสนกระดากอายหลังโดนรุกหนัก จากคนที่มีความสามารถต้อนเธอจนมุมทุกครั้ง แต่คงไม่ได้พูดคุยกันต่อพอได้ยินสัญญาณเตือนถึงสถานี มือคว้าสายกระเป๋าหนังของคนข้างหน้าไว้ด้วยกลัวหลงกัน ขณะฝ่าฝูงชนบนทางเดินระหว่างชานชาลารถไฟฟ้าครั้นจะจับแขนชายเสื้อผู้ชายตัวโตก็เกรงว่ามันจะไม่งาม แต่เมื่อเขาหันหลังกลับมาคว้ามือของเธอฉับไวเพ

เจ้าของร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าเลื่อนมือขึ้นจับเข็มขัดหนังเหนือกางเกงสแล็ค จัดแจงตัวเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย เสยผมชี้ฟูให้เรียบลงด้วยเจลใส เปลี่ยนจากแว่นกรอบหนาเป็นคอนแทคเลนส์ ค่อยปิดประตูไม้สลักสลายสวยลงเบา ๆ“คุณป้อง... จะทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ไหมคะ? ป้าจะได้เตรียมสำรับอีกที่หนึ่ง” เสียงแม่บ้านสาวใหญ่เรียกชายหนุ่มที่กำลังรีบร้อนลงบันไดให้หันหลังมองขวับ“ไม่ครับไม่กิน ผมจะไปนั่งกินหน้ามหา’ลัย ป้าติ๋วไม่ต้องเตรียมเผื่อนะวันนี้ไปแล้วไม่กลับ... ยาวครับ...”นั่นหมายความว่าคงไม่มีใครได้เห็นหน้าเขาไปสักพักใหญ่ ๆ ซึ่งนับเป็นเรื่องธรรมดา หลังซื้อคอนโดฯ ใกล้มหา’ลัยแล้วไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตาลูกชายคนโตบ้านเจ้าสัวบูรพากรณ์ ที่กลับมาเหยียบบ้านปีละสองถึงสามครั้งคฤหาสน์หลังงามพื้นที่ถึงหกไร่ ก่อนจะออกไปต้องผ่านห้องรับแขกกว้างขวาง ตกแต่งด้วยโทนขาวเรียบง่ายทว่าอลังการด้วยโคมไฟระย้า โซฟาหลุยส์และเครื่องเงินในตู้กระจก งานอวดฐานะความร่ำรวยของเจ้าของบ้านป้องเกียรติกระชับกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้มสำหรับใส่เอกสารการสอนของเขาแนบกาย เหยียบย่องผ่านพื้นพรมด้วยถุงเท้าสีขาว ด้วยความที่เขาขี้เกียจต่อปากต่อคำ

“กินข้าวมายังครับ?”“ยังค่ะ”“อยากกินอะไร... ง่าย ๆ ไหม?”“ได้เลยค่ะ ฉันทานอะไรก็ได้ เบื่อร้านหรูหรา ถ้านาน ๆ ทีพอไหวไปทานได้ แต่...” เงียบไปครู่ เหมือนคนขาดความมั่นใจไปขณะหนึ่ง ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น“แต่...?”“คือ... พ่อแม่ฉันบอกเสมอว่าไม่ควรอยู่กับผู้ชายสองต่อสองถ้ายังไม่แต่งงาน ฉันทานข้าวเสร็จแล้วขอกลับเลยนะ”แม่คนหัวโบราณ! นี่มันยุคไหนแล้วครับ อาจารย์หนุ่มกลอกตามาไปมา ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มเบา ๆ“งั้นอาหารตามสั่งนะครับ ร้านข้างล่างตึกนี้ทำกับข้าวอร่อยมาก”“อะไรก็ได้ค่ะ”“อะไรก็ได้ไม่มี”“กะเพรา... ก็ได้ค่ะ”“กะเพราไก่ไข่ดาวแล้วกันนะครับ” บอกแล้วเขายกโทรศัพท์แนบหูโทรสั่งอาหาร ป้องเกียรติเห็นบางคนนั่งกำมือไว้บนหน้าตักตัวเกร็ง ไม่รู้ว่ากลัวอะไร เขาเกือบจะหัวเราะออกมา ทว่ายังรักษาน้ำใจกันเลยซ่อนรอยยิ้มไว้ตรงมุมปากอย่างนึกเอ็นดู พูดคุยกับเธอเหมือนปกติทุกวันจนได้ยินเสียงกริ่งดังอาหารกล่องและน้ำส้มมาส่งในถุงพลาสติก เจ้าของห้องถือถุงหิ้วเดินนำเธอไปทางโต๊ะรับประทานอาหารโต๊ะกระจกสีดำตัวยาวติดริมกระจกบานใหญ่มองเห็นแม่น้ำสายยาวไหลผ่านทิวทัศน์เมืองกรุงเทพฯ ภาพสีน้ำมันบนฝาหนังเข้ากันกับผนังสีข

คนได้ยินยิ้มประชด เพราะเหตุผลของเขามันฟังไม่ขึ้น! “ไม่ต้องมาทำนอกเรื่องค่ะอาจารย์”“ไม่นอกเรื่องก็ได้ครับ เมื่อคืนนี้พี่อุ้มเนยมานอนที่เตียง เนยมากอดพี่เอง ซุกเอา ๆ เห็นว่าหลับสบายอยู่เลยไม่อยากปลุก”เณศราหน้าเจื่อนไปหากว่าเธอเป็นฝ่ายผิด ถึงมันจะไม่มีอะไรการันตีว่าเขาไม่ได้โกหก แต่ป้องเกียรติไม่ใช่คนแบบนั้นตาคมสำรวจเชิ้ตนอนลายขวางตีตารางสลับลาย ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหิวกระหาย ก่อนจะพูดโพล่งออกไป“ขอจูบเนยได้ไหม?”คนตัวเล็กเบิกตากว้างตะลึง “คะ...?”“พี่... อยากจูบเนย คือเนยไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม? เรื่องปัด...”“หมายความว่าไงคะ? เนยไม่เข้าใจ” เธอย่นคิ้วเข้าหากัน ในอ้อมแขนของคนที่พยายามบอกอย่างใจเย็นและเข้าใจ“พี่กลัวเนยไม่สบายใจเรื่องผู้ชายคนก่อน แต่พี่ไม่ใช่เขา พี่ไม่เหมือนใคร พี่ดีใจที่เนยยอมรับความรู้สึกของพี่นะ”“ใครบอก... อุ๊ย!” อุทานทันทีที่ถูกฉกหอมฟอดใหญ่ มือเรียวยกขึ้นลูบหน้าแรง“ชักเอาใหญ่แล้วนะคะ เนยไม่ได้บอกว่าจะคบด้วยค่ะ แค่ยอมให้นอนตักให้จับมือเพราะสงสารหรอก พี่มากอดเนยก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วย เนยหลับค่ะ คนอะไรชอบคิดเองเออเอง...”“เปล่าคิดเองเออเอง เนยต่างหากที่ชอบหลอกตัวเอง...

ที่จริงเขาก็ไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นของใครหรือไม่เป็น... เขาแค่ชอบเณศรา...แต่เขายังรังแกเธอ ซึ่งกำลังทรมานด้วยต้องการการปลดปล่อย ก่อนยอมปรนนิบัติอย่างที่ไม่เคยปรนเปรอให้ใคร เมื่อใบหน้างามส่ายไปมา มือหนาเลื่อนขึ้นล็อกต้นคอเรียวไว้ให้หยุดนิ่ง อีกข้างลากผ่านเนินอวบอูมไปถึงจุดกระสัน“อ๊ะ...!” เสียงหวานสั่นคราง เพียงความรู้สึกที่ถวิลหาคืนกลับมา ปลายเล็บสั้นสวยจิกลงบนบ่ากว้าง เธอพริ้มตาปิดลงรับอารมณ์ซ่านสยิววิ่งลงไปรวมในจุดเดียว เหมือนกับว่าถ้าเขาหยุดมือลง เธอคงขาดใจมากกว่าจะไม่ให้เขาหยุด“เดี๋ยวพี่ทำให้นะ... คนสวย... ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ไปครับ... อูยส์... เนย...”หน้าท้องแบนราบที่ชนเข้ากับน้องชายตัวดีทำเอาเรือนกายชายลุ้นตัวโก่งตามคนที่ใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที ความปวดร้าวเพิ่มขึ้นเป็นทวี ขณะที่ชายหนุ่มยังอดทนเพ่งมองสีหน้ารัญจวนเบื้องหน้า เมื่อความต้องการของคนไร้ประสบการณ์เอ่อล้น ปริ่มนองปลายนิ้วของเขาจนมิด เปียกแทบเต็มมือมือหนึ่งมิด... แต่อีกหนึ่งเคล้าคลึงข้างบนอย่างไม่ลืมว่าตรงไหนที่จะทำให้เธอสุขสมเสียจนสามารถลืมผู้ชายคนเก่าไปเสียให้หมดใจ“พี่ป้อง! เนย... ใกล้... แล้วค่ะ อ๊ะ... อ๊าา”ทางสวรรค์คงอยู