All Chapters of เจ้าสาวสายละมุน: Chapter 21 - Chapter 30

ชีวิตเปรี้ยวอมหวานของเณศราทำให้ลืมเรื่องราวในวันวานทีละเล็กละน้อยเปิดร้าน ปิดร้าน กลับบ้าน ตื่นขึ้นมาทำเรื่องเดิม เคยไปไหนมาไหนกับชายคนหนึ่ง กินข้าวดูหนัง สลับกันขับรถบ้างหากว่าใครเหนื่อยจากการทำงาน และถ้าเขาไม่มานั่งที่ร้านเบเกอรี่เธอจะไปหาเขา ต่างที่ตอนนี้เป็นชายอีกคนแตกต่างอีกเรื่องคือเธอสามารถไปนั่งเล่นใต้ตึกคณะได้อย่างเปิดเผย ไม่เหมือนคราวคบหากับปัถฐกร ไม่เคยสักครั้งที่เธอจะน่าพึงพอใจสายตาคนรอบกายเขา ไปนั่งเล่นในล้อบบี้บริษัทพันล้าน เธอมักถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามจากคนในครอบครัวแม้กระทั่งคุณพ่อคุณแม่ของชายหนุ่มเอง ถึงไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจตอนนี้กลับนึกย้อนไปว่าตัวเองช่างโชคร้าย และโง่เง่าสิ้นดีอยู่กับอาจารย์ป้องยังมีความสุขซะกว่า... ไม่ต้องปิดบังความสัมพันธ์ นอกเวลาวิชาการแล้วเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายมีพิษภัย ติดขี้เล่นตลกร้ายอารมณ์ดี ถึงเวลาทำงานจะหน้าตาคร่ำเครียดไม่พูดไม่จา แต่เป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผลพอสมควรเรื่องอะไรขัดใจเขาจะพาลบ่นไปเสียหมดแม้แต่รถไฟฟ้า ถนนริมทางเท้า ฯลฯ ด้วยความที่เรียนจบมาจากต่างเมืองด้วยทุนรัฐบาลร้ายสุดคือการทำกิจกรรมสุขสันต์! ทำให้หัวสมองของเธอปั่นป่วน เมื่อนึกถ

เสียงหนึ่งดังสะท้อนดังเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ มันเป็นเหตุผลข้อแรก ๆ ที่ทำให้เธอหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าทำไมนักธุรกิจพันล้านอย่างปัถฐกรถึงว่างมาเป่าหูเธอตั้งแต่เมื่อวานก่อนนี้ ก่อนจะมาจ๊ะเอ๋เข้ากับอาจารย์ป้อง“แล้ว... เนยอยากได้กลิ่นอะไร?”“เนยไม่ให้ค่ะ ไม่อยากได้สักกลิ่น...” ในน้ำเสียงเด็ดขาด มือเรียวรวบช้อนส้อมพร้อมความรู้สึกเบื่อผัดกะเพราขึ้นมา เธอยกจาน แก้วน้ำไปล้างให้โดยไม่ยอมคุยกับเขา อีกคนก็เดินตามไปรวบเอวบางไว้ในอ้อมแขน“ปล่อยเนยค่ะ ไปไหนก็ไปเลยไปไกล ๆ” เธอไล่เขาทันที ขณะตาคมหลุบมองตามใบหน้าสดสวยบึ้งตึงหนัก เกยคางไว้บนไหล่มนอย่างออดอ้อน“มาทำเป็นงอน... ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะพูดมาตั้งแต่เมื่อวานเพราะอย่างนี้นี่เอง มีคนมาเป่าหูเนย”“ไม่มีค่ะ เนยไม่ใช่ผู้หญิงหูเบา”เธอตั้งหน้าตั้งตาล้างจาน ใจนึกอยากฟาดฝ่ามือพิฆาตบนหน้าระรื่นนั่นให้หายเจ็บแค้น! ตัดพ้อต่อว่าถามเขาว่าทำไมต้องมีความลับกับเธอ แต่ขนาดปัถฐกรทำร้ายเธออย่างสาหัสสากรรจ์กว่าหลายเท่า สาวน้ำใจงามอย่างเณศรายังไปจัดเค้กงานแต่งให้หน้าตาเฉย“อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่กลัวที่สุดคือเนยเมินพี่... ถ้าพี่ทำอะไรผิด พี่ทำให้เนยไม่พอใจ... ขอโทษนะคร

“ห้ามซนนะคะอาจารย์ป้อง สำรวจได้ทุกซอกมุม แตะได้ทุกอย่างในห้องนี้... ยกเว้นตัวเนย ลูกน้องขึ้นมาเห็นเข้าจะไม่งามค่ะ อดทนหน่อยนะคะ”“แล้วจะขึ้นมายืนเปลี่ยวกันสองคนกับขนมปังทำไมล่ะเนี่ย... เซ็ง”“เนยชักไม่แน่ใจแล้วว่าโดนหลอกหรือเปล่า” ว่าพลางหยิบกล่องพลาสติกจากชั้นวางของเพื่อห่อกลับไปทานที่บ้าน เธอใส่ขนมคุกกี้ลงไปหลายชิ้น แววตาคู่คมปลาบประกายหลงใหลทั้งคนทั้งขนมอยากจับกินให้หมด!มีหรือเณศราจะไม่รู้...“พี่ชอบเนยพี่ก็อยากกอดอยากจับอยากจูบ พี่รู้สึกดี แต่ถ้าเนยบอกให้หยุดพี่หยุดทุกครั้ง... เป็นผู้ชายคนอื่นเนยโดนปล้ำไปละครับ”“อายุเท่านี้อยากมีครอบครัวคงไม่แปลกค่ะ ถ้าไม่อยากมีน่ะสิแปลก เรื่องหื่นนี่ก็ไม่แปลก...”ถึงปากต่อว่าสารพัดเรื่องของคนหื่น! เธอยังนึกถึงปากท้องผู้ชายที่เอาหัวใจดวงน้อย ๆ ไป“วันนี้พี่อยากกินอะไรคะตอนบ่าย เนยทำกับข้าวใส่กล่องไปให้ไหมคะ? หรือจะกินด้วยกันก่อนพี่ไปสอน”ป้องเกียรติยิ้มกว้างแค่นึกถึงอาหารฝีมือว่าที่ภรรยา “ผัดผักหรืออะไรดีนะ... เอ...”แล้วเขาก็ขัดคำสั่งห้ามในห้องทำงานอันทรงเกียรติ เข้าไปโอบคนตัวเล็กทั้งร่าง ซุกปลายจมูกบนไรผมหอม ซึ่งหญิงสาวมองตาขวางในทันที“กินเนย

กลับมาถึงบ้านสักพักแล้วเธอก็ยังนึกถึง...ท่อนเนื้อหน้าตาประหลาดที่ผลุบเข้าออกจากปาก มันแข็งใหญ่หนาเทอะทะ เส้นเลือดปูดโปนเต็มไปหมด รสชาติก็ไม่ค่อยจะดีเวลาทะลวงไปถึงคอหอย ทว่าพอสบสีหน้าเร่าร้อนของคนที่กัดกรามส่งเสียงคำรามลั่น ทำน้ำสีขาวขุ่นเลอะเทอะไปทั้งหน้าทั้งตัวเธอ หัวใจกลับเต้นรัวแรง“ผู้ชายอะไรบ้ากามที่สุด คนอุตส่าห์เป็นห่วง...” แต่เธอก็ยอมทำเรื่องแบบนั้นให้เขาเนี่ยนะ หน้าไม่อาย!ใบหน้าสดสวยแดงก่ำเพราะอารมณ์ประหลาดรุมเร้า พอ ๆ กับความโกรธตัวเองที่ใจอ่อนยอมเขาเหมือนทุกครั้ง มือสับเนื้อไก่ไม่ยั้งจนมันเละละเอียดก่อนโยนลงหม้อระบายอารมณ์ แกงกะทิเดือดผุดสาดกระเซ็นทันที นั่นทำให้เธอก้มหน้าลงมองหยดน้ำบนเสื้อ และพื้นเปรอะเปื้อน...กรี๊ดดดด! ทำไมฉันต้องทำแกงข่าไก่! เณศราได้แต่กรีดร้องในใจ แล้วก็คิดเข้าไปอีก!“ไม่ทำกับข้าวดี ๆ คะ? คุณลูก แม่เห็นนะ... เช็ดให้เรียบร้อยล่ะที่ทำพื้นเปื้อนน่ะ”คุณแม่กำลังรดน้ำต้นไม้ เดินมาบ่นว่าลูกสาวที่ฉีกยิ้มกว้างหวาน“ค่ะแม่ เดี๋ยวเนยจัดการเองค่ะ”จากนั้นเธอค่อยสงบสติอารมณ์ทำกับข้าวมื้อเย็น หุงข้าวสุกสวย ตักอาหารวางใส่จาน คลุมไว้ด้วยฝาครอบบนโต๊ะรับประทานอาหารท

หลังผ่านการยอมรับของคุณพ่อคุณแม่ ป้องเกียรติไม่รีรอทำคะแนนว่าที่ลูกเขย มาทานข้าวเย็นที่บ้านเป็นประจำ ขณะที่ปัถฐกรรีบบึ่งรถขอโทษทุกคนพร้อมบอกเหตุผลที่จำเป็นต้องแต่งงานด้วยท่าทางสำนึกผิดจากใจจริงเป็นปัญหาครอบครัวใครก็ของคนนั้น ไม่เกี่ยวกับบ้านนี้แล้วแม้เคยสนิทสนมกัน คุณแม่เองก็หนักใจเมื่อชายหนุ่มยังขอเป็นเพื่อนของเณศราต่อไป ไหนจะมีเรื่องของอาจารย์ป้องว่าเขาเป็นลูกใคร อย่างไรคงหนีกันไม่พ้น“ผมคงดูใจร้ายที่ยอมไม่กลับบ้าน แต่อะไรที่น้องมีผมไม่เคยได้ เรื่องอะไรที่ผมไม่ผิด ผมก็ต้องผิด... ขนาดน้องเดินมาตบหน้าผม ผมก็ผิด...” เสียงทุ้มบอกผู้ใหญ่ทั้งสองให้เข้าใจเหตุผลของเขาบ้าง ก่อนจะเอี้ยวคอมองคนข้างหลัง“เนยคงไม่ตบพี่ใช่ไหมครับ?”“โธ่... อาจารย์ป้องน่ารักน่าสงสารขนาดนี้ ใครจะตบลงคะ เนยไม่กล้าทำร้ายพี่หรอกค่ะ” พูดพลางวางพักมือไว้บนบ่ากว้าง ส่งยิ้มหวานให้อาจารย์หนุ่มที่เงยหน้าขึ้นหา เธอยืนอยู่ข้างหลังผู้ชายตัวโตหลังนำน้ำขนมมาเสิร์ฟแขกบริเวณม้าหินในสวนหย่อมหลังบ้านบรรยากาศร่มรื่น บ้านหลังใหญ่มีน้ำพุและบ่อปลา สวนหย่อมเล็ก ๆ เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีฝีมือคุณพ่อ ต่างคนนั่งทานขนมคุกกี้ บัตเตอร์เค้กของเ