ตอนที่ 31

ขึ้นรถแล้วเณศราเผลอหลับไปพักใหญ่ เธอรู้สึกตัวตื่นตอนได้ยินเสียงคลื่น ได้กลิ่นของไอน้ำเค็ม คนขับถึงบอกว่าพรุ่งนี้มีสัมมนาแต่เช้าเลยพาเธอมาด้วย เขาพาเธอเช็คอินเข้าที่พักรีสอร์ตที่พักอากาศดีติดริมทะเล ลากกระเป๋ามาถึงห้องนอนแบ่งเป็นสัดส่วนแยกกับห้องครัว ห้องรับแขก ทั่วทั้งห้องตกแต่งด้วยไม้สีน้ำตาลเข้มคล้ายบ้านสไตล์ไทยประยุกต์แนวโมเดิร์น

“จะพาเนยมาเซอร์ไพรส์ทำไมไม่บอกคะ? เนยจะได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย”

อาจารย์หนุ่มส่ายหน้าพรืด “ฮื้อออ! ต้องใส่ที่ไหนเล่าเสื้อผ้าน่ะ แล้วเซอร์ไพรส์มันก็ต้องเป็นความลับสิครับ”

“พี่ป้อง… มาทำหื่นใส่เนยอีกแล้วนะ” เธอกัดริมฝีปากทำตาเขียวใส่คนที่ฉีกยิ้มกว้างหวาน เข้ามากอดหอมฟอดใหญ่ค่อยปล่อยเธอไป

เณศราอยู่ในกางเกงยีนขาดเสื้อยืดสีชมพูหวาน ผ่านแผ่นหลังกว้างในเชิ้ตสีขาวครีม ก้ม ๆ เงย ๆ เก็บกระเป๋าเข้าตู้ไม้สำหรับเก็บของ แขวนเดรสตัวสวยลายดอกไม้ เสื้อผ้าชุดใหม่มีเสื้อคอกลมทรงกระโปรงเหมือนชุดคลุมท้องแต่ดูท่าทางว่าจะสวมสบายทรงเดียวกับชุดนอนลายหมีที่บ้าน

“ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เนยอีกแล้วหรือคะ? ซักรึยัง...”

“ซักแล้ว ซื้อมาอีกสองสามชุดครับ รองเท้าด้วย น่ารักดี”

รองเท้าแตะหูหนีบมีโบขนาดใหญ่สีโอรสเหมาะสมกับสาววัยใส ตาคมจรดมองมัน นั่งยองลงจัดแจงใส่เข้าชั้นวางไว้ข้างกันกับรองเท้าหนังดำสนิทคู่ใหญ่

“ช่วงนี้ช้อปปิ้งเก่งจังเลยะนะคะพี่ป้อง”

“โฆษณาในมือถือมันเด้งขึ้นมาตลอดอะ พี่เห็นเสื้อผ้าสวย ๆ ก็อยากซื้อให้เนยใส่ เนยลองรองเท้าดูไหม? แต่พี่ว่าพอดีนะเบอร์แปด”

“ไหนคะ? ไม่ใช่ว่าใส่ไม่ได้นะเสียดายเงินแย่” เธอเลื่อนเท้าเข้าไปสวม พลันผุดรอยยิ้มผ่านดวงตาคู่เรียวรี ปากชมว่าสวยไม่ให้เสียน้ำใจงานอดิเรกของอาจารย์ผู้บอกว่าเป็นหนี้เยอะ! แต่ช้อปปิ้งข้าวของเครื่องใช้ผู้หญิงได้ไม่เว้นวัน เสียงกริ่งห้องดังเมื่อไรไม่หนีว่าเป็นพัสดุของเณศรา

หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ลายหมีกลิ่นหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มฟุ้ง มาสวมแทนยีนขาดแนวแฟชั่น หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาหนังสีเนื้อนวลเข้ากับห้องรับแขกกว้างที่มีขนมอร่อย ๆ มินิบาร์ขนาดใหญ่สำหรับบริการแขก โดยไม่ทันสังเกตแววตาคู่คมปลาบประกาย ลึกลงไปราวกับว่ามีเปลวโทสะลูกใหญ่

“ห้องสวยดีนะคะ เนยอยากมาเที่ยวทะเลอยู่พอดีเลย”

“เนยหอมแก้มพี่ประชดแฟนเก่าเหรอ?” เสียงเข้มถามพลางทิ้งตัวนั่งลงตาม เขาไม่พอใจตั้งแต่เหยียบคันเร่งแรงข้ามจังหวัดมาแล้ว ถึงจะพยายามทำตัวเป็นปกติ

“หมั่นไส้”

“หมั่นไส้อะไรพี่ครับ? พี่ว่า... ควรเป็นพี่มากกว่านะ”

“หมั่นไส้คนอะไรยิ้มเก่ง ทำลอยหน้าลอยตาใส่พ่อแม่เนยอีก อืม... วันแดงเดือดนะคะ อดนะ อย่ามาวุ่นวายกับเนยเชียว อุตส่าห์พามาถึงหัวหิน”

“วันนี้วันที่เท่าไรครับ? อีแดงน่ะมาวันที่ยี่สิบห้าโดยประมาณ... พี่จำได้...”

ตาคมยังจับจ้องใบหน้านวล ขณะความปรารถนาในเรือนกายรุ่มร้อนปะทุขึ้นมาเท่ากับโทสะครานึกถึงสายตาของชายอีกคน ไม่มีใครรู้ว่าเขาแทบอกแตกตาย ต้องอดทนข่มใจไม่ให้ชกหน้าน้องเขยหน้าด้านสักที!

“เนยหิวไหม?”

“ไม่ค่ะ เพิ่งกินขนมที่บ้านมาเองนะ พี่ป้องหิวเหรอ?”

“หิว... โมโหหิว...” ไม่ขาดคำดี ร่างสูงขยับเข้าไปรวบข้อพับเนียนกระชับคนตัวเล็กในอ้อมแขน เธอเอาเรื่องเขาทันที

“พี่ป้องปล่อยเนยเลย... จะทำอะไร? เนยดูทีวีอยู่ เราตกลงกันแล้วนะ”

“ไม่... ไม่รับข้อตกลง”

“พี่จะปล้ำเนยเหรอ?”

“พี่เคยปล้ำเนยเหรอ?”

เถียงคอเป็นเอ็น แต่พอหยุดก้าวลงในห้องนอนกว้าง โยนร่างบางถูกลงที่นอนยวบยุบตามน้ำหนัก เขาบดเบียดแผงอกกว้างกับอกอวบอัดอย่างเอาแต่ใจ รวบมือเล็กเกะกะตรึงไว้เหนือศีรษะ ตรงข้ามคำที่บอกว่าจะไม่ปล้ำ! หญิงสาวหน้าตาบึ้งตึงหนักบริภาษเขา

“เนยบอกแล้วไงคะ ถ้าเนยทำอะไรเพลิน ๆ อยู่ห้ามมาวุ่นวาย แล้วเนยจำกัดให้แค่อาทิตย์ละวันพอ เราไม่ควรข้ามไปไกลกว่านี้”

“กับไอ้ปัดทำได้รึไง?”

“พี่ปัดไม่เคยจูบเนยด้วยซ้ำค่ะ” เสียงหวานแข็งขึ้น สบนัยน์ตาประกายกร้าว กระทั่งร่างกำยำที่ทาบทับตัวลงมาเขาตั้งใจทับจนเธอแทบหายใจไม่ออก

“พี่ป้องคะ...เลิกเอาแต่ใจได้ไหม? ถ้าเนยไม่มีใจให้พี่ เนยไม่ไปไหนกับคนแปลกหน้า ให้นั่งรถไฟฟ้าไปส่งเนยที่บ้านเนยไม่ไปด้วยค่ะ เห็นแบบนี้เนยระวังตัวนะ”

“พี่หวงเนย”

“เนยรู้ค่ะ... แต่เนยมาไกลขนาดนี้แล้ว ข้าวปลาเนยก็หาให้พี่ไปกินที่มหา’ลัยทุกวัน พี่ชอบกินเค้กหน้าไหนเนยสั่งลูกน้องอบเผื่อตลอด เนยเป็นคนหวงตัวแต่เนยยอมให้พี่ตั้งกี่ที เนยเอาอกเอาใจขนาดนี้ ไม่พอใจอะไรอีกคะ?”

“ไม่พอ พี่จะเอาอีกพี่โลภมาก พี่อยากได้พี่หื่น... อยากอึ้บเนย”

ก็พูดตรง ๆ! หญิงสาวถลึงตาใส่ “พี่ป้อง! พ่อแม่เนยหัวโบราณพี่ก็รู้นะ...”

“พี่ไปขออยู่แล้วแต่พี่ไม่รวยเหมือนไอ้ปัดไง พี่กำลังตั้งใจทำงานเก็บเงิน พี่ไม่คิดจะไปจากเนย... ไม่เคยคิดเลย” เขากล้ำกลืนฝืนทนพูดคำเหล่านั้น หัวคิดอยู่ทุกวันถ้าหากว่าคนรักเก่าของเธอหย่า แล้วมาทวงสิทธิ์ของตนคืน

ผู้ชายธรรมดา ๆ ไม่ร่ำรวยล้นฟ้าอย่างเขาจะต้องไปอยู่ตรงไหนในชีวิตเธอ

“พี่ปล่อยเนยก่อนนะแล้วเราไปดูหนังกัน ไปคุยกันดี ๆ นะคะ สงบสติอารมณ์ก่อน พี่จะไปหึงอะไรพี่ปัด...”

“ทำไม่ได้หรอกเนย พี่เรียนมาสูงขนาดนี้แต่พี่กลับรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ ถูกด้อยค่าด้วยระบบทุนนิยม พี่ออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุเท่าไร แต่ดันเรียนไปไร้ค่า เพราะพี่ไม่รวยเท่ามันไง พี่คงไม่มีวันรวยได้เท่านั้นด้วย”

เณศราผ่อนลมหายใจหนัก พอถูกตัดพ้อสารพัด ซึ่งการหาเหตุผลมาพูดกับคนเรียนเยอะอย่างเขาก็ไม่ได้คุยกันง่าย ๆ นั่นทำให้เธอไม่มีทางเลือกต้องเลื่อนมือขึ้นดึงต้นคอหนาลงมาจูบ!