All Chapters of วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

ลู่จิ่งเชินเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย หลายวันนี้เพราะยาของชุยอันหรู เขาหลับสบายทุกวันตอนที่คนของตระกูลหลินรู้ว่าเซียวรั่งถูกพวกคนเห็นแก่ได้เหล่านั้นขวางจนมาไม่ได้ พวกเขาจึงจะตระหนักว่างานสมรสของวันนี้อาจจะไม่ราบรื่นนัก“ชุยอันหรูคนนี้ ร้ายจนเข้าขั้นแล้วจริงๆ วันแต่งงานของบุตรสาวข้า นางทำเรื่องเช่นนี้ ก็ไม่กลัวกรรมจะตามสนองได้วันข้างหน้าได้แต่งงานกับคนขี้โรคหรือ” นางเวินปวดใจสงสารบุตรสาว เปิดปากก็ด่าออกมาหนึ่งประโยคเดิมทีวันเช่นนี้ควรจะจิตสงบและเป็นมิตร แต่นางอดไม่ได้จริงๆฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่อยิ่งทำหน้าเหยียดหยาม “รับไม่ได้กับภรรยาเท่าเทียม แสร้งทำตัวบริสุทธิ์สูงส่ง วิ่งเข้าวังไปขอหย่า แต่พอเห็นอันหนานโหวแต่งงานกับจืออินจริงๆ ก็เริ่มไม่ยอมก่อกวน ผู้หญิงเช่นนี้ทำให้สายเลือดของเจิ้นกั๋วกงแปดเปื้อนจริงๆ”หลังจากเวินจี้หลี่ได้ยิน ไม่ได้ร่วมตำหนิด้วยอีกคนตั้งแต่แรกเริ่ม เขาก็รู้สึกว่าการกระทำของหลานสาวของตัวเองไม่เหมาะสม เซียวรั่งคนนั้นยิ่งฝากชีวิตไม่ได้ทั้งครอบครัวเจิ้นกั๋วกงช่วยตระกูลเซียวอย่างสุดใจเช่นนั้น เขาก็สามารถใจร้ายกับชุยอันหรูลงโดยไม่ลังเล ยังจะหวังวันข้างหน้าเขาจะปฏิบัติต่อหลิ

“แหวะ…”เซียวรั่งไม่เคยรู้สึกสะอิดสะเอียนเช่นนี้มาก่อนในชีวิตหลินชวนก็ถูกมูลนกถล่มจนเกือบคลั่งเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะน้องสาวที่ถูกแบกอยู่บนหลังแตะพื้นไม่ได้ เขาคงจะวิ่งเข้าไปตีนกให้ตกลงมาแล้วเพียงไม่นานนกที่ตกใจก็บินแยกย้ายกันไปแล้ว แทบจะหายไปจากทุกสารทิศในพริบตาผู้คนที่อยู่บนพื้นล้วนตกเป็นผู้เคราะห์ร้าย ขบวนรับเจ้าสาวและสินเดิมของหลินจืออินล้วนเปื้อนมูลนกแล้วนกเหล่านี้อั้นมากี่วัน?“นกพวกนี้…”ภัตตาคารหลั่นเพ่ย ท้ายที่สุดลู่จิ่งเชินก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง“ให้อาหารพวกมันเยอะๆ หลังจากนั้นก็ป้อนน้ำสลอด…”สีหน้าของลู่จิ่งเชินดูสนใจมาก เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่วิธีที่คนทั่วไปจะสามารถคิดออก“ยังมีแผนสำรองหรือไม่?” เขากล่าวถามโดยตรง“อืม” ชุยอันหรูพยักหน้าอย่างไม่ลังเล“มีคนตายหรือไม่?” ลู่จิ่งเชินมักจะรู้สึกว่าชุยอันหรูเป็นคนประเภทเล่นใหญ่ชุยอันหรูมองฝูงชนข้างล่างที่มีมูลนกติดตามร่างกายเต็มไปหมดก็อารมณ์ดีมาก“ก็หวังว่าจะไม่…แม้อายุมากแล้ว แต่สมควรมีชีวิตอยู่แบบทุกข์ทรมานจึงจะดี”ลู่จิ่งเชินรู้ทันทีว่านางหมายถึงใคร เริ่มตั้งตารอชมแล้วตรงหน้าประตูใหญ่ตร

“ทหารที่อยู่ภายใต้บัญชาเจิ้นกั๋วกงเหล่านี้ ปกป้องศักดิ์ศรีของเขาด้วยวิธีของพวกเขา”ลู่จิ่งเชินอดสะท้อนใจพูดออกไปไม่ได้พวกตันชิงก็หวั่นไหวเช่นกัน ต่อหน้าเซียวรั่ง ผู้หญิงสูงศักดิ์อย่างชุยอันหรูยังเกือบไม่สามารถปกป้องตัวเอง ญาติของทหารที่เสียชีวิตเหล่านี้ยังกล้าเผชิญหน้ากับอันหนานโหวที่เพิ่งขึ้นตำแหน่งซึ่งหน้ามิตรภาพส่วนนี้ ทำให้ผู้คนซาบซึ้งจริงๆสายตาของชุยอันหรูยิ่งแน่วแน่แล้ว มองดูขาวแดงที่ชนกันข้างล่าง“ท่านโหว ถ้าหากยังคิดจะใช้ฐานะข่มพวกเรา สั่งให้พวกเราหลบทาง พวกเราย่อมสามารถหลบให้ท่าน อย่างไรตอนนี้ท่านก็เป็นท่านโหว อยู่คนละขั้วกับญาติที่ตายไปแล้วของพวกเรา ต่อให้พวกเขามีชีวิตอยู่ เจอท่านโหวก็ต้องคุกเข่า นับประสาอะไรกับตายแล้ว…”คำพูดประโยคนี้ทำเอาเซียวรั่งพูดอะไรไม่ออก อารมณ์ทั้งหมดพุ่งมาถึงลำคอแล้ว กลับถูกคนตอกหน้ากลับอย่างแรง สุดท้ายตัวเองต้องมาอัดอั้นเสียงของเขาเกือบจะแทบแหบ“ไม่ต้อง ในเมื่อผู้ตายสูงศักดิ์ พวกเราหลบหน่อยก็ไม่เป็นอะไร”ผ่านไปครึ่งค่อนวัน หลินจืออินที่นั่งอยู่บนเกี้ยวเจ้าสาวจึงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ข้างหน้าหลังจากรู้สถานะของคนเหล่านั้น ก็กำหมัดแน่นก

คราวนี้แม่สื่อถึงกับคิดไว้แล้วว่า หลังออกจากเมืองหลวงจะไปใช้ชีวิตบ้านปลายที่ไหนอัปมงคลนางเคยไปกับงานแต่งมากมาย ไม่เคยมีครอบครัวไหนที่สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ผีสางเทวดาโหยไห้เช่นนี้เซียวเสวี่ยหลิงเอาแต่กรีดร้อง ไม่มีประโยชน์อันใด ผู้คนที่มาชมพิธีก็คิดไม่ถึงเช่นกัน พวกเขามาร่วมงานแต่งของคนทั้งสองที่ชื่อเสียงป่นปี้นี้เพราะเห็นแก่หน้าตระกูลเวิน คนของตระกูลเซียวเหล่านี้ ตั้งแต่คู่บ่าวสาวตลอดจนผู้อาวุโสสองท่านได้ทิ้งความทรงจำตราตรึงใจไว้ให้พวกเขา...“เหตุใดงานแต่งเป็นเช่นนี้…”“เมืองหลวงไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเลย ในอนาคตก็จะไม่มีเช่นกัน”“รีบประคองฮูหยินใหญ่ไปข้างหลังเถอะ โชคดีที่เมื่อครู่เชิญหมอมาแล้ว”ทุกคนเจ็ดปากแปดลิ้นแย่งกันพูด เลือดขึ้นหน้าเซียวรั่งอย่างต่อเนื่อง สติสัมปชัญญะค่อยๆ ถูกไฟแห่งโทสะกลืนกิน“ชุยอันหรู…”แม้ไม่มีหลักฐาน แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของชุยอันหรูหลินจืออินรู้สึกว่างานแต่งของตัวเองถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว ตั้งแต่เริ่ม ระหว่างนั้น ตอนท้าย  วันข้างหน้าเมื่อนึกย้อนกลับมา ไม่ว่าตอนไหนก็น่าอับอาย“ท่านพี่ เสร็จพิธีแล้ว เปิดผ้าคลุมศีรษะ

เซียวเสวี่ยหลิงงงงวยแล้ว ท่านแม่พูดมาโดยตลอดว่า บัวหิมะเป็นของหายาก มอบให้ท่านย่าทั้งหมด พวกนางห้ามแตะต้องแม้แต่เสี้ยวเดียวไม่ใช่หรือ?ในสองปีนี้ มีแต่นางที่โง่อยู่คนเดียว ไม่ได้กินบัวหิมะที่ชุยอันหรูจัดสรรให้?นางหยางกระแอมอย่างกระอักกระอ่วนทีหนึ่ง และกล่าวอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษ “ท่านแม่อย่าเข้าใจผิดนะ อย่างไรบัวหิมะก็เป็นของที่ใช้ในจวนน้อยมาก อีกทั้งตอนที่อันหรูอยู่ ก็ล้วนซื้อมาในราคาสูง ข้ากลัวว่าร้านยาจะปนของปลอมมาด้วย จึงลองชิมก่อนในปริมาณที่เล็กน้อยทุกครั้ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีปัญหาจึงจะ…”“พอแล้ว ข้ารู้แล้ว เจ้าเองก็ทำด้วยความหวังดี”ฮูหยินผู้เฒ่ามองหลินจืออินแวบหนึ่ง อย่างน้อยอยู่ต่อหน้าลูกสะใภ้ใหม่ ก็ต้องไว้หน้านางหยางบ้างส่วนคำพูดเมื่อครู่ของนางหยาง นางย่อมไม่เชื่ออยู่แล้วหมอแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ เขาไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ของจวนโหว“ในเมื่อท่านทั้งสองฟื้นแล้ว แค่ดูแลตัวเองให้ดี ไม่จำเป็นต้องกินยา”เขากล่าวในเวลาที่เหมาะสม และหลินจืออินที่นึกขึ้นได้ก็รีบปลดถุงหอมตรงเอวลงมาจากนั้นนางถือโอกาสหาข้ออ้าง “ท่านโหว พวกเราไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้ากันเถอะ พวกเราจะต้องให้ชุยอันหรูชดใช้เ