All Chapters of วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

พูดจบ ก็ควงดาบอย่างดุดันอีกครั้ง ก่อนจะฟาดฟันใส่สาวใช้คนแรกนั้น“คุณหนู ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”เบื้องหน้าของสาวใช้มืดมิด ตกใจกลัวจนขาอ่อนไปหมดแล้วได้ยินเพียงเสียง “ผัวะ” ที่หนักแน่น ชุยอันหรูใช้ใบดาบตบหน้าสาวใช้คนนั้นอย่างแรงตันชิงและคนอื่น ๆ ไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าพวกนางเลย“คุณหนู พวกเราสำนึกผิดแล้ว...วันนี้คำพูดและการกระทำของบ่าววู่วามไม่ดูตาม้าตาเรือจริง ๆ ทำให้คุณหนูไม่พอใจ หวังว่าคุณหนูจะเห็นแก่ฮูหยินท่านแม่ทัพ ยกโทษให้พวกเราสักครั้ง”เมื่อสาวใช้รู้ตัวว่ายังไม่ตาย ก็รีบอ้อนวอนขอความเมตตา“ความกรุณาของข้า จะมีให้คนชั้นต่ำเยี่ยงเจ้าใช้ได้ตามสบายอย่างนั้นหรือ?”เหลียงจื่ออวี้พาชุยหลางเดินออกมาจากข้างในด้วยย่างก้าวที่มีพลังในเวลานี้สมาชิกตระกูลเหลียงก็มีเรื่องราวขัดแย้งกัน เดิมทีการปรากฏตัวของเหลียงจื่ออวี้จะต้องถูกความกตัญญูบีบบังคับอย่างแน่นอน แต่คำพูดของนางเมื่อครู่ ดูเหมือนจะแตกต่างจากเมื่อก่อน“อดใจไม่ไหวไปชั่วขณะ จัดการกับสมาชิกตระกูลเหลียงไปหลายคน พี่สะใภ้อย่าต่อว่าเลยนะ” ชุยอันหรูกล่าวเหลียงจื่ออวี้เหลือบมองคนสองคนที่เพิ่งถูกจัดการไป น้ำเสีย

ใต้เท้าเหลียงยิ่งฟังยิ่งโมโห“ลูกเนรคุณ หลายปีที่ผ่านมาเลี้ยงดูนางจนโตขนาดนี้ช่างเสียเปล่าจริง ๆ ข้าผิดต่อนางตรงไหน?”“ท่านพี่ไม่รู้หรือ นับตั้งแต่วันที่ข้าก้าวเข้าประตูมา พี่หญิงก็ดูถูกข้า ความดูถูกนี้ย่อมซึมซับเข้าไปในตัวจื่ออวี้ให้เอาเยี่ยงอย่าง...”สีหน้าของใต้เท้าเหลียงดูแย่ลงเรื่อย ๆ“เมื่อวานตกลงกันแล้วว่าจะกลับมาหารือกันว่าจวนกั๋วกงจะจัดการอย่างไรต่อไป ที่นางผิดสัญญาก็ยังไม่มีคำอธิบายใด ๆ วันนี้เจ้าแค่ส่งคนไปเชิญนางถึงเรือน นางก็ร่วมมือกับน้องสาวสามีที่หย่าร้างผู้นั้นก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา เท่ากับทิ้งหน้าพ่อแท้ ๆ อย่างข้าลงไปเหยียบย่ำกับพื้นจริง ๆ”“ช่างเถิด ที่สุดแล้วเป็นแม่เลี้ยงอย่างข้าเองที่ไม่มีความน่าเชื่อถือ ถึงจะได้รับการยอมรับจากทุกคน แต่ในสายตาของนางก็ยังไม่สามารถแทนที่แม่ได้ เดือดร้อนถึงท่านพี่ที่ต้องถูกนางโกรธแค้นไปด้วย”หลายปีที่ผ่านมานี้นางอวี๋ไม่เคยพลาดเรื่องการปลุกปั่นความสัมพันธ์ระหว่างใต้เท้าเหลียงและเหลียงจื่ออวี้“ข้าอยากจะเห็นนักว่า ลูกอกตัญญูคนนี้จะมีความสามารถสักแค่ไหน”ใต้เท้าเหลียงเดินออกไปอย่างเดือดดาล ในขณะที่นางอวี๋แสร้งทำเป็นเดินตามไปพร้อมกั

กลัวแต่ว่างานวิวาห์ที่พวกเขาตั้งใจจัดเตรียม คนที่สามารถมาได้จะมีหร็อมแหร็มบางตาเพียงไม่กี่คนเท่านั้น“ได้ยินมาว่าหญิงผู้นั้นเป็นคนที่อันหรูได้ช่วยไว้ระหว่างทางไปวังในวันนั้น” นางหยางเอ่ยเตือนความจำอยู่ข้าง ๆฮูหยินผู้เฒ่ากลับเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “คนที่พัวพันอยู่กับนาง ต้องไม่พบเรื่องดีแน่ โชคดีที่ตอนนั้นรั่งเอ๋อร์ไม่ได้เข้าหอกับนางก็ไปที่ด่านชายแดนแล้ว ไม่เช่นนั้นคงนอนในโลงกลับมาเหมือนเจิ้นกั๋วกงกับลูกชาย นางเกิดมาเป็นหม้ายและกำพร้า ต้องนำพาโชคร้ายมาสู่ผู้คนรอบตัวเป็นแน่”ชุยอันหรูไม่ได้ทิ้งสินเดิมใด ๆ ไว้ บังคับให้พวกเขาชดใช้ค่าใช้จ่ายในเวลาสองปี ทั้งยังหยุดการจัดหาสมุนไพรชื่อดังล้ำค่าของตนให้ หลากหลายเรื่องราวล้วนสร้างความเจ็บปวดให้นางหากคำสาปแช่งได้ผล ชุยอันหรูคงตายต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าในหลากหลายรูปแบบไปแล้วนางหยางถอนหายใจ “ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเรื่องของโชคชะตา ท่านแม่ จืออินกำลังจะแต่งเข้ามาแล้ว ในท้องมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเซียวของเรา ร่างกายของท่านแม่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อสองปีก่อนมาก ได้เห็นคนสี่รุ่นอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน จะไปคิดถึงเรื่องที่บั่นทอนจิตใจเหล่านั้นทำไม”แต่ฮู

ในใจนางบอกว่าข้าก็ไม่ได้อยากเป็นแม่ของเจ้าหรอก เจ้าน่าจะตายไปพร้อมกับแม่แท้ ๆ ของเจ้าคนนั้นตั้งนานแล้ว“จื่ออวี้ ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็เป็นแม่เลี้ยงของเจ้า เลี้ยงดูเจ้ามาตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่ เหตุใดเจ้าต้องทำให้ผู้ใหญ่ลำบากเพราะคนรับใช้เพียงไม่กี่คนด้วย? พวกเจ้าให้ข้ามาขอโทษ ข้าก็มาแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วที่ไม่ให้ข้าเข้าไป ยังมีเหตุผลอะไรอีก?”กลอุบายของนางอวี๋โบราณมาก หลายปีที่ผ่านมามีเพียงใต้เท้าเหลียงเท่านั้นที่ตกหลุมพรางของนาง“นางอวี๋ เจ้าไม่ใช่ภรรยาเอกที่สองที่แต่งงานกับพ่อหม้าย แต่เป็นอนุภรรยาที่เลื่อนขั้นเป็นภรรยาเอก เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาให้ข้าเรียกเจ้าว่าแม่? ส่วนที่บอกว่าเลี้ยงดูข้า หมายความว่ายึดสินเดิมของแม่ข้าไว้ ตัดทอนค่ากินอยู่ของข้าแต่กลับปล่อยตามใจลูกสาวของตัวเจ้าเองอย่างนั้นหรือ?”เหลียงจื่ออวี้บังคับตัวเองให้เชิดไว้ก่อนหน้านี้มีเจิ้นกั๋วกง มีท่านซื่อจื่ออยู่ด้วย ด้วยชื่อเสียงอันเลื่องลือของบุคคลทั้งสองนี้ ก็สามารถจัดการกับผู้ที่สมคบคิดวางแผนร้ายได้อยู่หมัดบัดนี้มีเพียงหญิงหม้ายอย่างนางผู้เดียว ที่ต้องปกป้องลูกชายและน้องสาวสามีให้ดี การอ่อนแอกับใครก็ตามมีแต่จะทำให้พว

หลินจื้อหย่วนได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไป“ใช่ ๆ ๆ มีพวกท่านอยู่ที่นี่ ข้ากับฮูหยินก็สบายใจ สุขภาพของท่านพ่อน่าจะดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม?”สีหน้าของเวินจี้หลี่ก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน พลางเดินต่อไปข้างหน้า“อาการป่วยเมื่อสองครั้งก่อนหน้านี้ โชคดีที่มีหมอเทวดาออกมือช่วย ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาคงไม่สามารถจินตนาการได้จริง ๆ”“ว่ากันว่าหมอเทวดาท่านนี้ชอบทำตัวลึกลับ แม้แต่ไทเฮาตามหาตัวมานานหลายปี ต้องการให้มาช่วยตรวจอาการป่วยให้อ๋องอี้ ก็ไม่เคยหาตัวพบเลย แต่ดันปรากฏตัวขึ้นเองเพื่อมาช่วยตรวจอาการป่วยให้ท่านพ่อ แสดงให้เห็นว่าท่านพ่อเป็นคนดีผีคุ้ม”ท่าทีของหลินจื้อหย่วนก็ผ่อนคลายลงมากเช่นกัน“ไม่ใช่หมอเทวดามาปรากฏตัวด้วยตัวเอง แค่มีคนมาส่งยาที่เขาจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แต่แบบนี้ก็นับว่ายากพอตัวแล้ว ท่านพ่อป่วยครั้งสุดท้ายเมื่อปีก่อน จนบัดนี้ก็ยังไม่เคยป่วยอีกเลย”เวินจี้หลี่ช่วยแก้ไขให้ถูกต้อง แต่ความรู้สึกเป็นเกียรติและความภาคภูมิใจในสายตานั้น ไม่อาจปกปิดไว้ได้“เพราะถึงอย่างไรท่านพ่อก็เป็นมหาราชครูในราชวงศ์ปัจจุบัน แม้ว่าตอนนี้จะไม่ค่อยได้ประชุมเช้าแล้วก็ตาม แต่ลูกศิษย์