บททั้งหมดของ PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด: บทที่ 1 - บทที่ 5

“อา...” “ดีไหมครับ” “อื้อ” ใบหน้าหวานที่พยักหน้ารับหงึกหงักทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ก่อนจะก้มลงไปมอบความสุขให้อีกฝ่ายอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกสีสวยซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างชอบใจ เพราะเม็ดสีชมพูดเล็ก ๆ นั่นมันแข็งชันสู้ลิ้นเขาดีเหลือเกิน ส่วนร่างบอบบางก็บิดเร้าไปมา มือเรียวกดศีรษะอีกฝ่ายไว้ไม่ยอมปล่อย ทำให้รู้ว่าเธอเองก็ชอบสัมผัสที่ได้รับมากเหมือนกัน “คนสวย ขอผมสำรวจความพร้อมคุณหน่อยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยชิดใบหูขาวสะอาด ก่อนที่มือหนาจะค่อย ๆ แยกขาเรียวออกจากกัน เหมือนว่าหญิงสาวใต้ร่างจะขัดขืนนิดหน่อย แต่จะปฏิเสธตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เพลย์บอยหนุ่มใช้ชั้นเชิงที่ฝึกปรือมานานเล้าโลมจนหญิงสาวยอมอ้าขาออกแต่โดยดี เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนที่จะใช้มือล้วงเข้าไปในชั้นในของอีกฝ่าย “อ๊า ไม่เอา” “คนสวย เธอพร้อมขนาดนี้เลยเหรอ” เพลย์บอยหนุ่มยิ้มกริ่ม เมื่อสัมผัสได้ถึงความเปียกลื่นของอีกฝ่าย พร้อมขนาดนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาทนไม่ไหวแล้ว อยากเข้าไปในตัวของอีกฝ่ายจะแย่ คิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็ผละออกไปถอดเสื้อผ้าของตัวเอง และกลับขึ้นเตียงนุ่มอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องป้องกันออกมาจากกร

Pream Part.“แค่ก! แค่ก!”ซ่า“ทำไมมันเวียนหัวขนาดนี้” ฉันทิ้งร่างลงบนพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรงหลังจากล้างหน้าล้างตาจนรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง สองสามวันมานี้ฉันลุกขึ้นมาอาเจียนตอนตีสี่ตีห้าทุกวัน ได้กลิ่นอาหารอะไรก็เหม็นไปหมด ตอนแรกคิดว่าเพราะพักผ่อนน้อย แต่พอลองนอนเยอะ ๆ เกินแปดชั่วโมงต่อวันแล้วก็ยังเป็นเหมือนเดิม หรือว่าฉันกำลังป่วยเป็นอะไรร้ายแรงเพราะความคิดในแง่ลบนั้นทำให้ฉันพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงมาถึงโรงพยาบาลจนได้ และเพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชนจึงไม่ต้องรอคิวนานก็ได้เข้าตรวจ“สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”“หน้าคนไข้ดูไม่ค่อยดีเลยนะครับ” แม้แต่หมอยังเอ่ยทัก ตอนนี้ฉันคงดูไม่จืดจริง ๆ “จากที่คนไข้แจ้งพยาบาลไว้คือเวียนหัว เบื่ออาหาร อาเจียน แค่นี้เหรอครับ”“ใช่ค่ะ”“ไม่ได้มีอาการท้องเสียร่วมด้วยใช่ไหมครับ”“ไม่มีค่ะ”“ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ครับ”“ประจำเดือนหรือคะ” ฉันรู้สึกกระดากขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อถูกถามแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ยอมตอบออกไปแต่โดยดี “น่าจะสองเดือนที่แล้วค่ะ”“งั้นรบกวนคนไข้เก็บปัสสาวะมาให้หมอ จะได้ตรวจหาสาเหตุของอาการพวกนี้ได้มากขึ้น”“คะ...ค่ะ” ฉันรับคำอย่างงง ๆ แต่ไม่ได้ติดใ

Chris Part.“รับทราบครับหม่าม้า คร้าบ” ผมรับคำหม่าม้าก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า และมุดรถเข้าไปหยิบของที่เตรียมมาด้วยความทุลักทุเลผมชื่อคริส อายุยี่สิบสองปี เป็นลูกครึ่งไทยจีนที่ได้ยีนส์เด่นจากทั้งสองเชื่อชาติมาอย่างลงตัว จนผมอยากจะกราบขอบคุณป๊าและหม่าม้างาม ๆ ที่ปั้นลูกชายออกมาได้ดีขนาดนี้ พูดไปก็จะหาว่าอวยตัวเองส่วนวันนี้ผมมาเยี่ยมญาติห่าง ๆ ที่เข้าโรงพยาบาลแทนป๊าและม้า จะบอกว่ามาเยี่ยมแทนก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะผมมาของผมเองไม่มีใครสั่ง อันที่จริงแล้วสองบ้านนี้ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ทั้งป๊า ม้า และน้องสาวของผมไม่อยากเข้าใกล้ครอบครัวนี้ มีแค่ผมคนเดียวที่ไม่สนใจความบาดหมางและตัดสินใจมาเยี่ยมเขาด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงโดนคนครหาว่าตระกูลผมมันแล้งน้ำใจ คนคุ้นเคยกันเจ็บป่วยเข้าโรงพยาบาลแท้ ๆ แต่ไม่คิดจะมาดูดำดูดีเลย และพอหม่าม้ารู้เข้าก็โทรมาสวดจนหูชา แถมย้ำนักย้ำหนาว่าให้รีบเยี่ยมรีบกลับ“ประเทศไทยแม่งโคตรร้อน” ผมบ่นกับตัวเองทันทีที่ได้เข้ามาสัมผัสแอร์เย็น ๆ ในโรงพยาบาล เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างนอกเหมือนอยู่ในเตาอบ แค่ไม่กี่นาทีเล่นเอาเหงื่อไหลออกมาเหมือนน้ำ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เป็นช่วงกลางเดือน