All Chapters of PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด: Chapter 21 - Chapter 30

Chris Part . พิธีการทุกอย่างดำเนินมาถึงช่วงเย็น เราตกลงกันแล้วว่าจะจดทะเบียนสมรสและยกน้ำชาทีหลังเพราะกลัวว่าพรีมจะเหนื่อยเกินไป เพราะฉะนั้นหลังจากรดน้ำสังข์เสร็จพรีมก็ไปเปลี่ยนชุดที่สบายกว่าชุดไทย ก่อนจะลงมารวมตัวกับผมเพื่อพบปะ พูดคุย และถ่ายรูปกับแขกที่มาร่วมงาน ตกเย็นก็มีอาหารเลี้ยงแขกทุกคน และตอนนี้เองที่ทั้งผมและพรีมได้มีเวลาพักบ้างหลังจากเดินมาหลายชั่วโมง แต่ก็ยังไปนอนพักไม่ได้อยู่ดีเพราะต้องรอฤกษ์ส่งตัวตอนสองทุ่ม ทำได้แค่นั่งพักคุยกับเพื่อน ๆ ไปเรื่อย ๆ “เนตั้นหายไปไหนวะ” ผมถามเพื่อนเพราะไม่เห็นเนตั้นตั้งแต่ช่วงหกโมงเย็น ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน ไม่ได้มาลาซักคำ “มันขอกลับก่อน ไม่ค่อยสบาย” “เหรอ แล้วทำไมไม่บอกกูเลยอะ” “มันเห็นมึงวุ่นอยู่กับแขก เลยไม่อยากกวน” เหตุผลที่เควิลพูดมาทำให้ผมพอเข้าใจได้ เพราะหลังจากเสร็จสิ้นพิธีการผมก็เดินคุยกับแขกไม่หยุด ไม่แปลกที่เนตั้นจะไม่กล้ามาลา “มาเฟีย มองเมียกูทำไม” ผมถามเมื่อสังเกตหลายครั้งแล้วว่ามาเฟียมองพรีม ไม่ใช่มองเพราะนับดาวอยู่ตรงนั้น ต่อให้นับดาวไม่อยู่มาเฟียก็มองไม่หยุดจนผมต้องถามออกมา “ก็แค่มอง” “แล้วทำไมต้องมองล่ะ” ผมหรี่ตา “อย่า

Chris Part . ผมเดินเป๋ ๆ ตามหลังของพรีม ไม่เคยคิดเลยว่าพรีมจะเป็นคนมือเท้าหนักขนาดนี้ ตอนแรกมันไม่ได้เจ็บมาก แต่พอผ่านไปสักพักกลับเจ็บขึ้นมาหน้าตาเฉย แต่ต่อหน้าพรีมผมไม่กล้าแสดงออกว่าเจ็บปวดเพราะกลัวว่าเขาจะรู้สึกผิด ได้แต่แสดงออกลับหลังแบบนี้ “ลงมากันแล้วเหรอ” “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ คุณแม่” พรีมเอ่ยทักทายคุณพ่อและคุณพิมพ์นภาที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ผมดึงออกให้ คุณพ่อมองการกระทำของผมด้วยรอยยิ้ม เหมือนว่าผมจะได้คะแนนเพิ่มอีกแล้ว อันที่จริงแล้วผมไม่ได้ดูแลพรีมเพื่อเอาคะแนนจากใครหรอกนะครับ ผมทำเพราะอยากทำ ไม่ได้ทำเพราะหน้าที่หรือเอาใจคนอื่น แต่ถ้าเอาใจพรีมล่ะก็ใช่ ผมไม่เคยท้องและไม่มีทางท้องได้ แต่จากที่อ่านและฟังมาทำให้ผมรู้ดีว่าคนที่อุ้มท้องต้องเสียสละแค่ไหน ต้องยอมอ้วน ยอมให้เนื้อตัวขยายขนาด บางทีก็มีแตกลายอีก คุณแม่บางคนสิวขึ้น หน้าพัง ผิวพัง เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ไหนจะความเจ็บปวดตอนคลอดอีก ยิ่งผมได้รู้อะไรพวกนี้มาก ๆ ผมยิ่งนับถือผู้หญฺิงที่ต้องตั้งท้องทุกคน และอยากทำอะไรก็ตามที่ทำให้แม่ของลูกมีความสุข เพื่อแบ่งเบาความเสียสละของเธอบ้าง “อรุณสว

Chris Part . หลังจากมื้อเย็นพวกเราทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะว่ากว่าจะมาถึงภูเก็ตก็เย็นมากแล้ว โปรแกรมเที่ยวทุกอย่างจึงเริ่มต้นพรุ่งนี้ ผมนั่งเช็กมือถือระหว่างรออาบน้ำต่อจากพรีม รูปที่ลงในอินสตราแกรมล่าสุดมีคนกดไลค์และคอมเมนต์เป็นจำนวนมาก นับว่าเป็นรูปที่สองของผมที่ได้ยอดไลค์เยอะขนาดนี้ ส่วนรูปแรกก็เป็นรูปทะเบียนสมรสที่ผมอัพไปเมื่อวันก่อน “เสร็จแล้วเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ พรีมอยู่ในชุดคลุมสีขาวเดินออกมา เธอไม่ยอมตอบ ใบหน้าสวยดูนิ่งเฉยจนผมขมวดคิ้ว เมื่อเย็นยังดี ๆ อยู่เลยนี่น่า ทำไมตอนนี้มาเย็นชาใส่กันแบบนี้ล่ะ พรีมเดินผ่านหน้าผมไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบครีมบำรุงที่ใช้ได้แค่ไม่กี่ตัวขึ้นมาทาหน้าเงียบ ๆ เสร็จแล้วก็นั่งเป่าผมไปเรื่อย ๆ เธอทำเหมือนว่าผมเป็นอากาศธาตุ ไม่คิดจะเหลือบตามองหรือตอบคำถามด้วยซ้ำ นี่มันไม่ปกติแล้วนะแบบนี้ ผมตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำก่อน กะเวลาไว้แล้วว่ากว่าพรีมจะเป่าผมเสร็จผมคงอาบน้ำเสร็จพอดี ไม่ชอบอะไรที่มันค้างคา ผมต้องถามให้ได้ว่าพรีมเป็นอะไร ผมทำอะไรให้ไม่ถูกใจตรงไหน จะได้ไม่ทำอีก ใช้เวลาเพียงไม่นานผมก็อาบน้ำเ

Chris Part . ‘อยู่ไหนกันแล้ว’ นับดาวเอ่ยถามมาตามสาย ผมมองคนที่นอนหลับอยู่บนตัก ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงกระซิบ “กำลังกลับ อีกซักสองชั่วโมงน่าจะถึง” ‘โอเค กำลังดีเลย น่าจะเตรียมอะไรเสร็จพอดี’ “เสียดายที่ฉันไม่ได้ช่วย” ‘นายต้องถ่วงเวลาพรีมนี่ ไม่ต้องเสียดายหรอก นี่ก็นับว่าเป็นการช่วยอย่างหนึ่งแล้ว แค่นี้นะ ไปเตรียมของก่อน’ “อืม” ผมวางสายนับดาว ก่อนจะก้มลงมองคนที่หลับอยู่อีกครั้ง ผมค่อย ๆ เกี่ยวเส้นผมที่เกะกะหน้าพรีมออก เพื่อมองหน้าคนที่กำลังหลับใหลไม่รู้ตัวชัด ๆ พร้อมกับนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปด้วย . “เรียกกูออกมาทำไมวะ” ผมถามบรรดาเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่พร้อมหน้า ไม่เข้าใจว่าให้นับดาวเรียกผมออกมาทำไม ก็บอกแล้วว่าวันนี้ดื่มไม่ได้ “ดูทำหน้าเข้า พวกกูไม่ได้ให้นับดาวตามมึงออกมาแดกเหล้า” ไอ้เควิลตอบก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม ไม่ได้ชวนมากินเหล้าแต่มากินยั่วแบบนี้หมายความว่ายังไง “อ้าว แล้วให้ตามมาทำไม” ผมยกแขนขึ้นกอดอก ไม่คิดจะนั่งด้วยซ้ำเพราะใจอยากจะกลับเข้าไปในห้องนอนจะแย่ ผมปล่อยพรีมไว้แบบนั้นคนเดียวด้วย ไม่รู้จะโกรธหรือเปล่า “ฟังอยู่ไหมเนี้ย” ถั่วเม็ดเล็กที่เป็นกับแกล้มถูกปามาโดน

Pream Part . สัปดาห์ที่ 18 . “สวัสดีค่ะคุณแม่ ไม่เจอกันนานเลย วันนี้พาคุณพ่อมาด้วยเหรอคะ” ฉันหันกลับไปมองคริสเมื่อหมอเอ่ยทักแบบนั้น หมอคนนี้ชื่อว่าหมอมิเชล เป็นหมอที่ฉันฝากท้องด้วยตอนอยู่ที่นี่ ทุกครั้งที่ฉันมาหาหมอฉันไม่เคยพาคริสมาด้วยเลย นี่เป็นครั้งแรก... “ครับ” คริสตอบแทนเมื่อเห็นว่าฉันไม่รู้จะตอบอะไรดี “ผมเพิ่งมาจากที่ไทย ยังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ ยังไงก็รบกวนคุณหมอแนะนำด้วยนะครับ” “ด้วยความยินดีค่ะ” หมอมิเชลส่งยิ้มกว้างให้คริส ก่อนจะหันกลับมาคุยกับฉัน “คุณแม่ยังแพ้ท้องอยู่หรือเปล่าคะ” “ไม่ค่อยแล้วค่ะ” “ดีแล้วค่ะ แพ้ท้องมันทรมาน” คุณหมอขยิบตาให้ฉัน มิเชลเป็นคุณหมอที่ใจดี ขี้เล่น แถมยังอายุแค่เพียงสามสิบกลาง ๆ เท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นเธอเลยค่อนข้างเข้าใจคุณแม่ที่ยังสาวแบบฉันดี และที่มิเชลเรียกฉันว่าคุณแม่เป็นเพราะว่าชื่อฉันออกเสียงยาก พยายามเรียกอยู่หลายครั้งแต่ก็เรียกไม่ได้เลยตัดปัญหาเรียกว่าคุณแม่ไปเลย “น้ำหนักกลับไปคงที่แล้วนะคะ ถือว่าคุมอาหารได้ดีมาก” “สามีฉันเขาดูแลค่ะเรื่องนี้” ฉันยกความดีความชอบให้คริสไป เพราะถ้าไม่ได้คริสมาคอยช่วยดูแลและควบคุมอาหารการกินให้ ฉันก็คง