All Chapters of สนมใบ้ไร้ศักด์: Chapter 31 - Chapter 40

วังหลวงแคว้นใต้“ท่านหมอ ท่านหมอองค์หญิงทรงใกล้จะคลอดแล้ว ท่านแม่คอยดูอยู่ให้ข้ามาตามท่านหมอ”จงหลินวิ่งมาที่เรือนรักษา“รีบนำข้าไป”หมอหลวงวิ่งไปยังตำหนักที่พักของหยงเจิ้งหยางเจิ้งฮ่องเต้สาวเท้ายังตำหนักตรงกลางของหยงเจิ้งเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดนางกำนัลวิ่งวุ่นวาย บ้างก็ต้มน้ำบ้างก็เคี่ยวยา จงหลินเข้าไปอยู่ในห้องพยุงหยงเจิ้งไว้ ใบหน้าที่เจ็บปวดเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก่อนที่เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจะดังขึ้น ร่างกระจ้อยร่อยน่าชัง ร้องไห้จ้า เมื่อออกมาพบโลกกว้างหยางเจิ้งยิ้มกว้าง เมื่อป้าจงออกมาด้านนอกย่อกายลงช้าๆ“องค์หญิงทรงประสูติพระโอรสเพคะตอนนี้แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูก” หยางเจิ้งยิ้มพยักหน้าขึ้นลงลี่อี้เก่อสาวเท้าเข้ามา อย่างรวดเร็ว“อี้เก่อถวายพระพรฝ่าบาท”“ปลอดภัยแล้ว ทั้งสองคนองค์ชายอุตส่าห์แวะมา”“อี้เก่อ เดิมตั้งใจแวะมาเยี่ยมตามธรรมดา มาเพื่อคุยแก้เหงา แต่เมื่อมาพบข่าวดีแบบนี้จึงยิ่งเป็นโชคได้พบหน้าองค์ชายน้อยก่อนใคร”หยางเจิ้งยิ้ม รู้สึกชอบอัธยาศัยของลี่อี้เล่อไม่น้อย "เช่นนั้นก็คงจะต้องเตรียมงานมงคลได้แล้วใช่ไหม" ลี่อี้เก่อยิ้มอ่อนโยนอินเฉิงเป่า คนทั้งหมดหนีตายอาศั

“ตอนนี้หยงเจิ้งให้อภัยฝ่าบาทไม่ได้ เพราะสิ่งที่ฝ่าบาททำมันยังติดอยู่ในใจเสมอ มา”“ขอแค่เจ้าไม่เกลียดข้าให้ข้าได้ใกล้เขา ข้ารู้ว่าข้าไม่อาจมีสิ่งใดมอบให้เขาได้แม้กระทั่งตำแหน่งองค์ชายหรือรัชทายาท แต่สิ่งที่ข้ามอบให้เขาได้คือความรักของคนเป็นพ่อ หยงเจิ้งข้าพิการตาซ้าย ข้ารู้ดีว่ามีคนที่ดีพร้อมสำหรับจ้ามากมายด้วยเจ้าในตอนนี้เป็นถึงองค์หญิงฉะนั้นข้าไม่คาดหวังอะไร”ชามน้ำในมือจงหลินที่หลุดร่วงลงพื้นเสียงดังสนั่น“องค์หญิงกับองค์ชายน้อยหายไป”“ส่งคนค้นหา รัศมี50ลี้ คาดว่าคนที่ลักพาตัวองค์หญิงไปจะต้องยังไปได้ไม่ไกล”“ลี่อี้เล่ออาสา ออกตามหาองค์หญิงด้วยตัวเองฝ่าบาทโปรดประทานอนุญาต”“ฝ่าบาทจงหลิน อยากจะออกติดตามองค์ชายเผื่อว่าจะพบองค์หญิงและองค์ชายน้อยตอนนี้องค์หญิงเองยังร่างกายไม่สู้แข็งแรงนัก”ลี่อี้เล่อเหลือบตามองจงหลิน“อืม ข้าอนุญาต”ลี่อี้เล่อและจงหลินรีบไปในทันที“คนที่ลักพาตัวองค์หญิงกับองค์ชายน้อยไปก็คงเป็น สามีเก่าขององค์หญิงที่พอรู้ว่าองค์หญิง เป็นถึงองค์หญิงจึงคิดร้ายและตั้งใจได้รับเงินทองเพราะหยงเจิ้งตอนนี้ เป็นที่รู้จักไปทั่วแคว้น"โยว่ฉิงยิ้มหยัน"หุบปากของเจ้าเสียโยว่ฉิง บางทีข้

ซือหรูทรุดกายลงกับพื้น ทั้งดีใจและเสียใจ เสียใจที่อินเฉิงเป่าถูกเผาวอดวายผ้าที่เก็บไว้บนชั้นเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีแม้จะอยากดับไฟก็คงไม่ทัน ดีใจที่รักษาชีวิตของตนและทุกคนไว้ได้ลี่อี้เล่อ ชิงกวานอ๋องต่างเผลอยิ้มที่อย่างน้อยจงหลินก็ยังมาทันเวลาหยวนกังกันซือหรูไว้ให้หลบไปเสียอีกทาง องครักษ์จากแคว้นใต้กรูกันเข้ามา ต่อกรกับคนจากแคว้นเหว่ย ที่ต่างสู้ไปถอยไปจนในที่สุดก็ ต่างหนีเอาชีวิตรอด ลี่อี้เล่อประสานมือตรงหน้าชิงกวานอ๋อง“ลี่อี้เล่อองค์ชายสาม คารวะท่านอ๋องชิงกวาน”“องค์ชายเกรงใจไปแล้ว ข้าชิงกวานแค่เพียงนายท่านของอินเฉิงเป่า หาได้มีตำแหน่งอ๋องเพราะตอนนี้ถูกตามล่าตัวจากแคว้นเหว่ยเมืองเกิด”“ลี่อี้เล่อเพิ่งจะได้เห็นฝีมือของท่านอ๋องในวันนี้ทั้งกล้าแกร่ง และเกรียงไกรลี่อี้เล่อนับถือยิ่งนัก”“องค์ชายสามลี่อี้เล่อเองก็ ห้าวหาญยิ่งนัก”“ท่านอ๋องลี่อี้เล่อนับถือยิ่งนักจึงอยากจะชวนท่านอ๋อง เข้าไปเป็นแขกของแคว้นฉี”“ชิงกวานขอบใจองค์ชาย แต่หากไม่เป็นการรบกวนชิงกวานขอแค่เพียงองค์ชายให้ชิงกวานเข้าไปในวังหลวงแคว้นใต้เพื่อถวายพระพร ฝ่าบาทหยางเจิ้งสักครั้ง”ลี่อี้เล่อขมวดคิ้วแน่น“คงไม่ เป็นการเข้าไปในวั

ป้อคุนยิ้มรู้ดีว่าสิ่งใดที่อินเฉิงกล่าวไว้เขามักใช้สิ่งนี้ในผลักดันความหาญกล้าในจิตใจให้โหมกระพือความกล้ารับหยกเนื้อดีไปวางตรงหน้านายด่าน ที่รีบตระคลุบเอาหยกไว้ในมือ“หืมมม อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย ปล่อยสองคนนั่นไปเสีย”หยิบหยกขึ้นมาพิจารณาด้วยสายตาปนไปด้วยความโลภ ไม่สนใจจะมองอินเฉิงกับป้อคุนว่ากำลังไปแล้ว“พ่อค้า ธรรมดาทำไมถึงมีหยกเนื้อดีอีกทั้งลวดลายงดงามดั่งของชิ้นพิเศษเพียงนี้เจ้าโง่ทั้งสองนั่น หารู้ไม่ว่าของสิ่งนี้มีค่ามากมายเพียงใดฮ่าาาาา”อินเฉิงกับป้อคุนรีบสาวเท้า อย่างเร่งรีบแต่หาได้เดินตามทางเดินไม่กลับเร้นกายไปยังป่ารกเรื้อ เพื่ออยากแก่การติดตามตัว เบื้องหน้านั้นเองกลางหุบเขาที่แวดล้อมด้วยอันตรายค่ายกองกำลังที่มีอินเฉิงเป่าคอยส่งเสบียงข้าวปลาอาหารและของใช้จำเป็นเร้นกายอยู่ภายใต้หุบเขาที่ไม่มีใครกล้าผ่านเข้ามา“ฝ่าบาท พวกเราฝ่าบาท ทรงเสด็จมาแล้วพวกเรา”“เฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” เสียงโห่ร้องด้วยความฮึกเหิมป้อคุนยิ้มปลดเสื้อคลุมสีทึมออกจากร่างสูงของอู่อินเฉิง สวมทับเข้าไปใหม่ด้วยเสื้อคลุมมังกรของอินเฉิงเป่าที่ตัดเย็บอย่างปรานีตด้วยฝีมือของซือหรู“ข้าน้อย ป้อตี้และพวกเราทั้งหมดรอเ

วางองค์ชายน้อยที่หลับปุ๋ยในในเปลให้นางกำนัลแกว่งไกว“หมายถึงใคร”หยงเจิ้งถามยิ้มๆ“ไม่มีใครองค์หญิงอย่าใส่ใจ ว่าแต่เรื่องที่เราพูดกันเมื่อวานเรื่องที่ท่านอ่อง มาสู่ขอองค์หญิงให้กับฝ่าบาทอู่อินเฉิงนั่นเล่า”“เปลี่ยนเรื่องง่ายดายเพียงนี้แสดงว่าเรื่องที่ ไม่อยากให้ข้ารู้”“ไม่เอาน่า องค์หญิงท่านจะต้องตอบข้ามาก่อนว่า ท่านกับฝ่าบาทอู่อินเฉิงแท้จริงแล้วรู้สึกเช่นไรต่อกัน”หยงเจิ้งยิ้มบางๆ“ข้า กำลังคิดว่า ข้าจะอภัยให้เขาได้หรือ ในเมื่อสิ่งที่เขาทำกับข้าในตอนนั้นทำให้ข้ารู้สึกว่า เขาทำไปเพื่อรังแกข้า มาถึงตอนนี้ขอให้ข้าอภัยเพื่อสิ่งใดกันข้าเองยังไม่กระจ่าง ข้าอภัยแล้วเช่นไร คนอื่นที่มองดูอาจคิดว่าข้าจะโกรธเขาทำไมกัน แต่ข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าว่าอภัยหรือไม่อภัยให้เขามันต่างกันเช่นไรเหมือนกัน ในเมื่อเขากับข้าล้วนต่างมีวิถีของตัวเองแม้จะมีองค์ชายน้อยแต่เราก็ยังเป็นคนอื่นอยู่ดีเพราะเขาไม่ได้รักข้าและข้าก็ไม่ได้..รู้สึกอะไรกับเขานอกจากคำว่าสงสาร”“องค์หญิงดีแค่ไหนแล้วได้สงสาร ดีแค่ไหนแล้วยังเหลือความสงสาร ฝ่าบาทอินเฉิงไม่ได้เลวร้ายอะไร เพียงแต่เข้ามาผิดเวลา หากเป็นยามปกติบางทีองค์หญิงกับฝ่าบาทอินเฉิง