Semua Bab สนมใบ้ไร้ศักด์: Bab 21 - Bab 30

หมิงเยว่ยิ้มอ่อนโยน ทว่าคอยสังเกตทั้งท่าทีและน้ำเสียงของอินเฉิงตลอดเวลา"ฝ่าบาทควรจะไปอย่างยิ่ง ไปแสดงความห่วงใยที่บุตรีบุญธรรมของท่านอ๋องหายไปเผื่อว่าท่านอ๋องมีสิ่งใดให้ช่วย""นั่นมันเรื่องของท่านอา บุตรีบุญธรรมคนนั้นข้าก็ไม่เคยเห็นด้วยที่จะรับมา หากนางจะหายสาบสูญไปก็ยิ่งดีกับข้า เจ้าพูดเองไม่ใช่หรือว่าข้าควรจะจัดการด้วยไม้แข็ง""บางทีคิดว่าควรใช้ แต่ไม่ควรใช้กับคนบางคน"เหลือบตามอง อู่อินเฉิง"นั่นสินะ ข้าควรจะไปจวนอ๋อง เจ้ากินเสีย ข้าไปที่จวนท่านอาดูสักคราบางทีอาจได้ความกระจ่างในหลายเรื่องที่ข้ากำลังสับสน"หมิงเยว่ยิ้ม อู่อินเฉิงก้าวขามีหัวหน้าองครักษ์ปาถั่วตามไปติดๆชินอ๋องก้าวเข้ามาทันทีเมื่ออินเฉิงจากไป"เห็นไหมสิ่งที่ข้าพูดกับเจ้า ความลับไม่มีในโลก อินเฉิงคิดว่าตัวเองฉลาดลักพาตัวบุตรีบุญธรรมท่านอาไปกกกอด จะว่าไปอินเฉิงที่ทำเป็นว่ารักและสงสารฮองเฮาเพียงคนเดียวกลับแอบมีหญิงอื่นไว้บำเรอในตำหนักดูหนาว เฮ้อข้าละอิจฉาเสียจริง นั่นเพราะเขาเป็นฮ่องเต้อีกทั้งยังมีใบหน้าหล่อเหลา ทำเรื่องเช่นนี้คราวหลังก็จะอ้างว่าฮองเฮาให้ความสุขไม่ได้ ทั้งๆที่ฮองเฮาก็หิวกระหายแทบขาดใจ"รั้งร่างบางมากอดซุ

แต่ทุกอย่างหาได้เป็นดั่งใจคิด ปาถั่วจี้กระบี่เข้าที่คอหอยของอู่อินเฉิง อินฉางยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ“ท่านพี่ มีสิ่งใดจะสั่งเสียหรือไม่”หมิงเยว่ถลาเข้ามากอดอินเฉิงไว้แน่น“ไหนว่าจะไม่ฆ่า เขา”“นั่นมันแค่คำพูดบนแท่นนอน เจ้าคิดจริงจังเพียงนั้นเชียวหรือ หมิงเยว่ยามที่ข้าอยาก ก็มักจะยอมตกลงง่ายดาย”“อินฉางข้าขอร้อง อย่าสังหารเขา”น้ำตาปริ่มขอบตา อินเฉิงสะบัดตัวไม่ยอมให้หมิงเยว่กอดรัด“เจ้าไปเสียอย่าได้มาตีสองหน้า ในเมื่อใจและกายของเจ้าอยู่กับคนชั่วอินฉาง เป็นข้าที่โง่งมมาตลอด เป็นข้าที่คิดว่าเจ้ามีข้าเพียงคนเดียว เป็นข้าที่คิดว่าเจ้ามีเพียงข้าคนเดียวมาตลอด สงสารเห็นใจเจ้า”อินฉางกระชากแขนหมิงเยว่ให้ลุกขึ้นโอบรอบไหล่บาง“บอกฮ่องเต้โง่งมนั่นไปว่าเราสองคนรักกันมาก่อน เป็นเขาที่แย่งเจ้าไปจากข้า แล้วตอนนี้เขายังคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาแอบซ่อนหญิงงามไว้ที่ตำหนักฤดูหนาว เฝ้าพูดให้ตัวเองน่าเห็นใจ รอให้ข้าจัดการกับท่าน ข้าก็จะจับตัวนางมาให้หมิงเยว่ ทรมานให้สาสม”อู่อินเฉิงลุกขึ้นยืน ด้วยความรู้สึกไม่พอใจที่อินฉางพูดถึงเสี่ยวเจิ้ง องครักษ์ใช้ทวนในมือกดตัวอินเฉิงให้คุกเข่า“ฆ่าเขาเสีย”“ม่ายยยยยย” อินฉาง

“ท่านองครักษ์ป้อคุนรีบหนีไปเถิด ตอนนี้ชินอ๋องโค่นบัลลังก์เสียแล้ว”“ฝ่าบาทเล่าเป็นอย่างไรบ้าง”คนแรกที่คิดถึงคืออู่อินเฉิง“ ฝ่าบาทตอนนี้ ถูกท่านอ๋องช่วยไว้ ข้าได้ข่าวว่าชินอ๋องส่งคนคุมตัวท่านกับพระสนมหากขัดขืนฆ่าได้ทันที” ป้อคุนถอนหายใจแต่ทว่า สีหน้ายังเป็นกังวลไม่น้อย“เจ้าเองก็หนีไปเสียอาจหนีไปสมทบกับท่านอ๋อง อารักขาฝ่าบาทส่วนข้า จะอารักขาพระสนมฟังข่าวคราวฝ่าบาทไม่แน่เราอาจพบกันในไม่ช้าตอนนี้แยกกันหนีจึงปลอดภัย”คนที่ภักดีต่ออู่อินเฉิงมีไม่น้อย องครักษ์ผู้นั้นเดิมเคยอยู่ภายใต้การสั่งการของป้อคุนป้อคุนเตรียมม้าและอาวุธ ก่อนจะรีบสาวเท้ายาวๆไปยังห้องครัวของตำหนักฤดูหนาว เสี่ยวเจิ้งเงยหน้าจากหม้อดินที่กำลังหุงข้าว“หนี พระสนมเราสองคนต้องหนีแล้ว”เสี่ยวเจิ้งขมวดคิ้วส่งภาษามือบอกว่าทำไมต้องหนี“ตอนนี้ ฝ่าบาทถูกคนชั่วโค่นล้มบัลลังก์แล้ว แล้วคนชั่วเหล่านั้นยังสั่งให้คนของเขาจับตัวพระสนม”เสี่ยวเจิ้งเลิกคิ้วสูง ยกหม้อข้าวลงมาก่อนจะหยิบเอาหมั่นโถวที่อุ่นไว้ใส่ในห่อผ้าพยักหน้ากับป้อคุนให้นำทางด้านล่างหุบเขาที่เป็นที่ตั้งของตำหนักฤดูหนาว หยวนกังควบม้าเร็วรี่ยังด้านบนเขา ก่อนจะกระตุกบังเหียน

อินฉางกอดรวบร่างบางไว้แนบกาย“ข้าจะทำให้เจ้าลืมเลือนเขาไปจนสิ้น”“ช่วยข้าที ช่วยให้ข้าลืมเลือนเขาไปที อินฉางตอนนี้ข้าทรมานยิ่งนักในเมื่อตื่นลืมตาครั้งใดไม่มีอินเฉิงอยู่ที่นี่ความรักใคร่แยกกันชัดเจนข้ารักเขา แต่ปรารถนารสสวาทจากท่านเช่นกัน แต่บัดนี้กลับรู้แล้วว่าใจข้าแทบสลายเมื่อรู้ว่าไม่มีอินเฉิง อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว”หลับตาไล่หยาดน้ำตาช้าๆเจ็บแปลบในใจป่านนี้อินเฉิงจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง“ตงฟางหัว ถวายพระพรฝ่าบาทและฮองเฮา”“ได้ความว่าอย่างไร”“ชิงกวานอ๋อง อินเฉิงและหยวนกังป้อคุนตอนนี้กบดานที่ ด่านปงเปียงเหล่าทหารในด่านปงเปียงต่างเตรียมกำลังอารักขาเหนียวแน่น”“ดี ส่งคนกวาดล้างพวกเขาให้หมด ขัดขืนฆ่าได้ทันที อย่าให้ใครได้มีโอกาสหนีไปและมีโอกาสรอดเป็นเสี้ยนหนามกับข้าอีก”วังหลวงแคว้นใต้หยงเจิ้งในอาภรณ์สีสวยสด ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อด้วยสีชาด นางกำนัลข้างกายสองคนยืนประกบซ้ายขวา“องค์หญิงหยงเจิ้ง ฮองเฮาทรงประทานเครื่องเสวยรับขวัญ”นางกำนัลลำเลียงเครื่องเสวยเข้ามาข้างในหยงเจิ้งเหลือบตาขึ้นมองดวงตาดำขลับมีแววครุ่นคิด กลิ่นเครื่องเสวยชวนให้คลื่นเหียน ในไม่ช้าก็อาเจียนออกมาในทันทีอู่อินเ

“ข้า เพียงแค่คิดว่าเวลาผ่านไปนานเหลือเกินไม่อาจฉุดรั้งไว้ได้ ท่านอ๋อง หยวนกังป้อคุนและคนผู้หนึ่ง หายไปเป็นตายร้ายดีไม่อาจรู้ได้ ตอนนี้อู่อินฉางนั่งบัลลังก์แคว้นเหว่ย ที่ก่อนหน้านั้นคนร่มเย็น บัดนี้ราษฎรทุกข์เข็ญไปทุกหย่อมหญ้า”“เรื่องราวต่างๆ ผ่านไปแล้วและผ่านไปรวดเร็วเราสองคนแค่เพียงมองเข้าไปไม่อาจร่วมวง เสด็จพ่อขององค์หญิงทำถูกแล้วที่ไม่ก้าวก่ายเรื่องของแคว้นเหว่ย แม้จะอยากช่วยท่านอ๋องและคนพวกนั้น แต่ด้วยความสัมพันธ์สองแคว้นจึงนิ่งเฉยเสีย”หยงเจิ้งก้มหลับตาเพียงแค่หยงเจิ้งเอ่ยปาก อย่างที่ฟงหยางพูดแต่หยงเจิ้งเลือกที่จะเงียบ แค่เพียงเจียเกอส่งข่าวว่าคนทั้งหมดยังปลอดภัย แม้ด่านปงเปียงจะถูกโจมตีจนย่อยยับแต่พวกเขากลับปลอดภัย แม้จะหนีไปอย่างทุลักทุเล หยงเจิ้งเพียงแค่ถอนหายใจ ใจหนึ่งอยากจะเอ่ยปากกับฟงหยางเจิ้งให้ส่งคนไปช่วยพวกเขาแต่อีกใจกลับรู้สึกขัดแย้ง หลายเดือนผ่านไป ไม่เคยพบหน้าแม้จะฝันถึงรอยยิ้มกับใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะลอยเด่นพูดจายั่วยุ และน้ำเสียงที่เอาแต่ใจของอู่อินเฉิงแต่ก็เป็นแค่เพียงฝันไป“พระครรภ์ใหญ่เพียงนี้ ยังทรงกังวลเรื่องของคนอื่นเกรงว่าจะทำให้ พระวรกายทรุดโทรม”ยิ้มเศร้าๆ