All Chapters of สนมใบ้ไร้ศักด์: Chapter 11 - Chapter 20

เสี่ยวเจิ้งถลาเข้ายื้ออินเฉิงไว้พยายามส่งภาษามืออธิบายว่าเสี่ยวเจิ้งไม่ได้ต้องการจะมาเป็นชายาท่านอ๋อง อินเฉิงแกะมือเล็กออกผลักให้ล้มลงไปกองกับพื้น“เจ้าคงเห็นว่า ข้าสูงส่งกว่าท่านอา แต่รู้ไว้ข้าเป็นฮ่องเต้ไม่กินของเหลือเดนจากคนอื่นไม่ต้องมายั่วยวนถูกเนื้อต้องตัวข้า อีกอย่างนู่นครัวไปเตรียมเครื่องเสวยก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้าเพราะความหิว”ตวาดเสียงดังลั่น ไร้เหตุผล เสี่ยวเจิ้งทรุดลงไปกองกับพื้นก้มหน้านิ่งหยิบอาภรณ์มาสวมก้าวเดินเข้าห้องครัวไปอย่างยอมจำนน แต่ในใจเล่ากำลังคิดหาทางที่จะหนีไปจากที่นี่เสียก่อไฟหุงข้าวในหม้อดินด้วยไฟอ่อนๆ ก้าวเดินไปยังห้องเก็บเสบียงที่อยู่ติดกันกับครัวกว้างภายใน ห้องเก็บเสบียง ที่หนาวเหน็บเสี่ยวเจิ้งยกมือกอดอก ที่มองเห็นในตอนนี้คือ นกเป็ดน้ำที่ถูกเก็บไว้ โดยการนำมาหมักเครื่องพะโล้กันเน่าเหม็นให้เครื่องพะโล้แทรกซึมเข้าไปในเนื้อ เสี่ยวเจิ้งหั่นช่วงอกออกมาจากราวแขวนเดินถือเนื้อนกเป็ดออกมา ก้มลงขุดเหง้าขิงจากใต้ต้นดอกเหมยที่ขึ้นเป็นกอ ได้ขิงอ่อนแก่อย่างละครึ่งมองสำรวจไปทั่วบริเวณ“หิวแล้ว ข้าหิวแล้วเจ้าทำอะไรอยู่หญิงใบไร้ศักดิ์ ชักช้าเสียจริง”เสี่ยวเจิ้งสะดุ้งโหยงเ

เดินเข้าไปในครัวเปิดกาดินเผามีขิงทุบอยู่ข้างในเสี่ยวเจิ้ง รินน้ำใส่เข้าไปในกาดินเผาอีกครั้ง นั่งกอดอกผิงไฟด้วยความหนาวยามค่ำคืน รินน้ำขิงยกมือขึ้นกุมที่ถ้วยด้วยความหนาว อยู่ๆหยาดน้ำตาก็ไหลรินป่านนี้จงหลินกับป้าจงจะเป็นอย่างไรบ้าง คงเป็นห่วงเสี่ยวเจิ้งไม่น้อย แล้วท่านอ๋องเล่าจะเป็นอย่างไรจะตามหาเสี่ยวเจิ้งหรือเปล่า คิดถึงแววตาเศร้าสร้อยกับท่าทีอ่อนโยนของท่านอ๋อง เสี่ยวเจิ้งเผลอยิ้มก่อนจะเอนกายพิงพนังดินหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ท่านอ๋องจะต้องมาช่วยท่านอ๋องจะต้องหาส่งคนค้นหาเสี่ยวเจิ้งจวนอ๋องหยวนกัง ยกถ้วยข้าวตรงหน้าชิงกวานอ๋องที่นั่งบนรถเข็นมีผ้าห่มคลุมท่อนขาไว้กันหนาวอีกชั้น“ท่านอ๋องเสวยเสียหน่อย” ชิงกวานอ๋องสายตาเหม่อลอยมือใหญ่ ยกขึ้นทุบไปที่หน้าขาแรงๆ หยวนกังรีบยื้อไว้“ท่านอ๋องได้โปรด อย่าทำแบบนี้” หยวนกังมีสีหน้าห่วงใย“ชินอ๋องปากแข็งไม่ยอมพูดเรื่องที่ลักพาตัวเสี่ยวเจิ้ง ข้าอยากจะฆ่าเขาเสียจริง หากไม่ติดว่าข้า แม้แต่ลุกขึ้นยืนยังทำไม่ได้”แววตาตัดพ้อต่อโชคชะตา“ท่านอ๋องอย่าได้โทษตัวเอง”“ข้าโดดเดี่ยวมานานแสนนานพอพบกับเสี่ยวเจิ้ง เหมือนกำลังจะมีสิ่งดีดีเกิดขึ้น แต่ ทำไมกันสวรรค

วางบางเล็กบนแท่นนอน เสี่ยวเจิ้งยังตัวร้อนระอุ ขยับตัวเบาๆ“หนาว ท่านแม่ลูกหนาวเหลือเกิน ท่านแม่อย่าทิ้งลูกไป”ไขว่คว้ากอดรัดไม่รู้ว่าคนที่กำลังกอดรัดอยู่นั่นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาคมจับจ้องที่ริมฝีปากที่ขยับขึ้นลง กลิ่นกายยามชิดใกล้ยิ่งทำให้ ใจของอินเฉิงบัดนี้เต้นรัวเร็วเหมือนหนุ่มน้อยที่เริ่มรักภาพความทรงจำ ที่อยู่ท่ามกลางหิมะขาวโพลน ถูกปล่อยทิ้งไว้กลางป่าห่างไกลไร้ผู้คนเสียงหมาจิ้งจอกเห่าหอน และเสียงหมีส่งเสียงคำราม เสียงสรรพสัตว์ที่ออกหากินยามค่ำคืน ซุกมือไว้ในอ้อมกอดของตัวเองร่างเล็กระจ้อยซุกกายอยู่ในโพรงไม้ใหญ่ ทั้งกลัวทั้งหิวและเหน็บหนาวเด็กหญิงวัยสามขวบ ร้องไห้จนตาบวมแต่ไม่อาจช่วยอะไรได้ ร้องเรียกให้คนช่วยทั้งวิ่งวนหาทางออกฝูงหมาจิ้งจอกวิ่งตามไล่ล่าเหมือนต้องการจะขย้ำเสียให้ตายลงไป พร้อมกับเสียงเห่าหอนเรียกพวกของหมาจิ้งจอกที่ดังขึ้นรอบๆ ตัว สติกำลังจะหลุดลอยร่างกาย ไม่อาจขยับเขยื่อน ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือมารดาที่เดินเข้ามาโอบกอดไว้ ฟงหยงเจิ้งกอดรอบเอวของมารดา หวังความอบอุ่น น้ำตาไหลรินซุกใบหน้าลงบนอกอุ่นของมารดา“ท่านแม่ ท่านมาช่วยหยงเจิ้งแล้ว”อินเฉิงพยายามปลดมือบางที่กอดรั

“ฝะฝ่าบาท จะทำเช่นไร”“ข้าก็คงต้องกลับวังหลวง” ป้อคุน พยักหน้าไปทางร่างเล็กที่ซุกตัวบนแท่นนอนหันหลังไม่สนใจคำพูดของคนทั้งสอง“ทิ้งนางไว้ที่นี่ คอยดูไม่ให้นางหนีไปไม่นานข้าจะกลับมา….”น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ รู้สึกใจหายเหมือนดวงใจหลุดลอยหายไป“ป้อคุนน้อมบัญชาฝ่าบาท”“อย่าให้นางหนีไปแค่นั้นพอ”เสี่ยวเจิ้งยกมือขึ้นอุดหูด้วยคำพูดที่เหมือนเสี่ยวเจิ้งเป็นนักโทษรอการประหาร ยิ่งทำให้รู้สึกว่า อินเฉิงเห็นเสี่ยวเจิ้งเป็นแค่สิ่งของหามีชีวิตจิตไม่“ฝ่าบาทจะออกเดินทางเลยหรือไม่”“คงต้องออกเดินทางในทันทีฮองเฮายามป่วยไข้ต้องมีข้าข้างกายเสมอ ตอนนี้นางคงกำลังรู้สึกน้อยใจที่ข้าทิ้งนางมาแบบนี้ หรืออาจเป็นเพราะข้ามาประพาสป่า ทิ้งนางจึงทำให้นางล้มป่วย”ป้อคุนพยักหน้าขึ้นลง“ป้อคุนจะเตรียมม้า” อินเฉิงพยักหน้าเมื่อป้อคุนประสานมือจากไป อินเฉิงสาวเท้ามายืนที่แท่นนอน ทรุดกายลงเอื้อมมือจับที่ท่อนแขนของเสี่ยวเจิ้งให้หันกลับมาแต่อีกคนกลับแสร้งทำเป็นนอนหลับ“ข้าจะกลับวังหลวง อีกไม่กี่วันจะกลับมา เจ้าอยู่ที่นี่จนกว่าข้าจะกลับ”เสี่ยวเจิ้งผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงส่งภาษามือปล่อยข้าไปเสียรับรองว่าข้าไม่ถือโทษเรื่องที่เก

บางอย่างกำลังแล่นเข้ามาในหัว สับสนวุ่นวายไม่รู้ว่าคือความรู้สึกใดกันแน่“ฝ่าบาท เสด็จเพียงลำพังหรือไร หมิงเยว่ไม่เห็นท่านองครักษ์ป้อคุน”“ข้าเร่งเดินทางจึงให้ ป้อคุนดูแลกระโจมประพาสป่าให้ทหารช่วยเก็บกวาดแล้วจึงค่อยตามมาทีหลัง”“หมิงเยว่ห่วงความปลอดภัย ฝ่าบาทยิ่งนัก เดินทางเพียงลำพัง”“เป็นเพราะฝ่าบาทห่วงฮองเฮาที่ทรงป่วยไข้เป็นประจำจึงเร่งเดินทาง หรือไม่แน่บางทีอาจ มีสิ่งใดที่ให้ป้อคุนดูแลอยู่”อินฉางก้าวขาเข้ามาแบบถือวิสาสะ“อินฉาง เองก็เข้าออกตำหนักชิงหนิงกงดั่งตำหนักตัวเอง”อินฉางหน้าเจื่อนก่อนจะยิ้มมุมปาก“ฝ่าบาทไม่อยู่ ฮองเฮาทรงประชวรเป็นอินฉางที่แวะเวียนเยี่ยมเยือน ฝ่าบาทจะคิดเล็กคิดน้อยทำไมเราสองคนก็เป็นพี่น้องร่วมสายโลหิต ภรรยาของท่านก็เหมือน… ก็เป็นพี่สะใภ้ข้า”หมิงเยว่ขยับกายด้วยความรู้สึกอึดอัดอินเฉิงยิ้ม“ที่ผ่านมา เรื่องราวในราชสำนักมีสิ่งใดติดขัดหรือไม่”เปลี่ยนเรื่องพูดเสีย“ ฝ่าบาทไม่อยู่ทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่ท่านอาชิงกวานอ๋องเดินทางเข้ามาในวังหลวงทั้งๆ ที่ต้องใช้รถเข็นให้คนเข็นมาดังคนพิการ น่าขายหน้ายิ่งนัก บาดเจ็บดังคนพิการเพียงนั้นควรจะอยู่ที่จวนอ๋อง ยังกล้าเข้ามาให้