All Chapters of สยบรัก: Chapter 71 - Chapter 80

"ใจเย็นๆ ก่อนสิวะไอ้เสก""ไม่ใจเย็นแล้วว่ะ มึงดูสิ ถ้ากูเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมีย วันๆ กูจะไปไหนได้วะ กูคงเป็นง่อยตาย""ทำไมพี่ต้องเป็นง่อยด้วย" จั๊กจั่นหันกลับไปถามในขณะที่มะลิซ้อนกำลังพาเธอออกจากห้องไปก่อน แต่ก็ยังไปไม่พ้นประตูเลยด้วยซ้ำ"เป็นง่อยก็เพราะเธอนั่นแหละ วันๆ คงจะไม่ได้ไปไหน มัวแต่ตามต้อยๆ""ได้ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น เราจะกลับไปหาผู้ใหญ่ด้วยกัน""เดี๋ยวก่อนสิจั๊กจั่น" จบคำพูดจั๊กจั่นก็รีบวิ่งออกจากห้องมา เหนือตะวันรีบตามไป"โอเค! เจอกันที่บ้านเลยละกัน ทำให้ได้เหมือนปากพูดนะ!!" เสกสรรยังเดินตามมาแล้วตะโกน ตอนที่เธอกำลังยืนรอลิฟต์อยู่ที่ทุกคนต้องนัดกันมาคุยที่บ้าน เพราะผู้ใหญ่ได้ตกลงว่าจะให้แต่งงานกัน แต่พอทั้งสองจะไม่แต่งตามคำผู้ใหญ่ ก็ต้องได้กลับมาถอนคำพูด..บนรถ.."พี่ไม่ต้องพาฉันกลับหรอก แค่ไปส่งฉันขึ้นรถทัวร์ก็พอแล้ว""แล้วจะกลับได้เหรอ""กลับได้สิมายังมาได้เลย""กลับไปคุยกันที่บ้านก่อน มิลานยังไม่รู้เรื่องนี้เลย""ไม่ต้องบอกให้มิลานรู้หรอก เดี๋ยวพลอยไม่สบายใจไปเปล่าๆ""ไม่ได้! คนที่จะโดนเล่นก็คือพี่"ขับรถเพียงไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน"มันจะมากไปแล้วนะ ทำไมนายไปคบคนแบบนั้

"กูล่ะสงสารจั๊กจั่นมัน มึงก็ไม่น่าไปทำน้องแต่ทีแรกเลย" สาครคือเพื่อนหมู่บ้านเดียวกัน แถมบ้านอยู่ใกล้จั๊กจั่น ถูกแม่ทำโทษทีไรสาครก็ได้ยิน แต่จะไปช่วยก็ไม่ได้ เพราะนั่นมันเป็นเรื่องในครอบครัวของเขา"ถ้ามึงจะมาพูดเรื่องนี้อย่ามาหากูเลยดีกว่าไอ้คร""แล้วนี่มึงจะอยู่บ้านอีกนานไหม กูเห็นไปกรุงเทพฯ บ่อยกว่าไปนาซะอีก""ไปไม่ไปมันก็เรื่องของกู ไปหาเหล้ามาแดกดีกว่าว่ะ""นี่ยังหัววันอยู่เลย มึงอยากจะแดกอะไรนักหนา""กูไม่ให้มึงออกเงินช่วยหรอกน่า เงินกูมีเยอะแยะ" ทำไมเสกสรรจะไม่รู้สึกผิด เพราะเห็นตามเนื้อตัวที่เขียวช้ำของจั๊กจั่นแล้ว รู้ดีว่ามันคือผลงานของตัวเอง เขาถึงไม่ให้แม่ต่อรองราคาลงมากกว่านั้นในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งกินเหล้าอยู่นั้น ตั๊กแตนก็ได้เดินเข้ามา"พี่สาครก็อยู่นี่เหรอ""มีอะไรวะ อย่าบอกว่ามาตามหาจั๊กจั่นอีกแล้ว""ก็ใช่น่ะสิ.. ทำเรื่องให้ฉันปวดหัวได้ทุกวี่ทุกวัน ถ้าไม่ใช่น้องนุ่งนะ ฉันไม่สนใจหรอก" พูดเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น นั่นแหละคือความถนัดของตั๊กแตนเลย"คงจะลงไปเล่นปลายนากับป้าวรรณีมั้ง" คนที่พูดก็คือเสกสรร"ฉันไปที่นั่นมาแล้ว""ถ้าไม่อยู่ที่นั่น ก็คงไปเล่นบ้านเพื่อนนั่นแหล

หญิงสาวทำความสะอาดช่วยแม่บ้านจนถึงช่วงเที่ยง เธอก็ลงมาทานข้าวที่แคนทีนของบริษัท ซึ่งมีไว้สำหรับพนักงานอยู่ทางด้านหลังเพื่อนร่วมงานคนแรกของเธอก็คือแม่บ้าน ซึ่งอายุมากกว่าเธอเกือบ 10 ปี ทั้งสองคุยกันถูกคอเพล้ง! ในขณะที่กำลังถืออาหาร เดินมาก็ได้ชนเข้ากับพนักงานที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน จนของที่อยู่ในมือตกแตก"ทำอะไรของเธอ!" แต่คนที่โวยวายกับไม่ใช่คนที่ถูกชน"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" คนที่ถูกชนห้ามปรามอีกคนไว้"แต่น้องน้ำมนต์คะ ผู้หญิงคนนี้เดินไม่ระวังมาชน..""น้ำมนต์บอกไม่เป็นไรไงคะ" น้ำมนต์ก้มลงเก็บของช่วยจั๊กจั่น เพราะคนที่เดินมาชนก็คือจั๊กจั่นนั่นเอง"ขอบคุณค่ะ" จั๊กจั่นกล่าวขอบคุณ ในขณะที่ช่วยกันเก็บของ"ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นอะไรไหมคะ""ไม่ค่ะ" จั๊กจั่นแอบมองป้ายที่หน้าอก ก็เห็นว่าเธอคนนี้เป็นหัวหน้าแผนกต้อนรับ ..โชคดีนะคนที่เป็นหัวหน้าแผนกต้อนรับ ไม่นิสัยร้ายกาจเหมือนคนที่ตามมาใช่แล้วน้ำมนต์ก็คือคนเดียวกันกับที่ให้ภูธรและภรรยาไปค้างด้วย และตำแหน่งหัวหน้าภูธรก็เป็นคนแต่งตั้งเอง ส่วนคนที่ตามมาน่ะเหรอ ก็คือหัวหน้าแผนกคนเดิม ถูกลดขั้นให้ลงมาเป็นลูกน้อง แต่ยังไม่วายปากไม่ดีอีกทานข้าวเสร็จจั๊

"คนที่เคยรู้จักอย่างนั้นเหรอ!" ถ้าที่นี่เสียงไม่ดังคงได้ยินเสียงกัดฟันของเสกสรร แต่จะทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นงานแต่งของเพื่อนรัก"มันจะเกิดอะไรขึ้นไหมคะ" มิลานแอบสังเกต เพราะเห็นสายตาของเสกสรรที่จ้องมองจั๊กจั่น ซึ่งตอนนี้ควงกับหัวหน้าแผนกคนนั้นออกนอกหน้ามาก"ไม่มีอะไรหรอก ก็ไอ้เสกเองไม่ใช่เหรอที่ปฏิเสธ"ขณะที่เหนือตะวันกำลังยืนคุยอยู่กับเจ้าสาว จอมอนิเตอร์ก็ได้ถูกเปิดขึ้น"......" จากที่มิลานกำลังสนใจเรื่องจั๊กจั่น แต่ตอนนี้ที่จอนั้นได้ดึงความสนใจของเธอกลับมา"นายไปถ่ายตั้งแต่เมื่อไร""ดูไม่รู้เลยเหรอว่าถ่ายตั้งแต่เมื่อไร"ทำไมเธอจะดูไม่รู้ว่าเขาถ่ายวันไหน แต่มิลานไม่รู้ว่าเขาถ่ายเธอด้วยเหรอ เพราะวันนั้นวันที่ทำกล้องของเขาหลุดมือ มิลานดูไปได้แค่สองภาพ และก็คิดว่าภาพที่เหลือคงจะมีแต่รูปของตั๊กแตน แต่กลับไม่ใช่ ทุกภาพที่เธอมองอยู่ในตอนนี้มันโฟกัสมาที่เธอคนเดียวทั้งหมดใช่แล้วในที่ขณะที่เขาขึ้นมาดื่มน้ำ แต่ก็ไม่ได้ดื่ม เพราะมัวแอบถ่ายภาพพวกนั้น และมันเป็นวันเดียวกับที่เคียวบาดมือของเธอ และภาพนั้นก็มีติดมาด้วยภาพที่ทำให้มิลานตะลึงก็คือ ทุ่งนาข้าวที่มีรอยคนล้มลงไป หญิงสาวจำได้ดีวันน

รถได้วิ่งมาจอดที่หน้าคอนโดหรู เพื่อส่งเสกสรรให้ลง"มึงไม่ขึ้นไปเล่นข้างบนก่อนเหรอ""กูบอกมึงแล้วไงว่ากูคิดถึงเมีย รีบลงจากรถได้แล้ว""ทำเป็นไล่ไปได้" เสกสรรเปิดประตูแล้วก้าวลงรถ แต่สายตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหลัง ซึ่งเธอก็ยังมีทีท่าเหมือนเดิม ไม่สนใจเขานั่นเอง"จะมานั่งหน้าไหมเราน่ะ" พอเสกสรรลงไปแล้วเหนือตะวันก็เลยหันกลับมาถามคนด้านหลังจั๊กจั่นตอบโดยการส่ายหน้า เพราะเธอสับสนว่าตอนนี้เสกสรรกำลังทำอะไรอยู่ กว่าที่เธอจะบังคับใจตัวเองไม่ให้อยากเห็นหน้าเขาได้ รู้ไหมว่ามันยากลำบากแค่ไหนใช้เวลาอยู่บนถนนพอสมควรกว่าจะมาถึงบ้าน เพราะเป็นช่วงที่รถกำลังติด"แม่ครับ ให้คนจัดห้องให้ผมสักห้องนะ""ใครจะมาพักด้วยเหรอลูก""เพื่อนที่มาจากหมู่บ้านครับ""ใครเหรอ" คนที่ถามก็คือมิลาน"ก็ไอ้เสกนั่นแหละ วันนี้ว่าจะกลับมาถึงบ้านเร็วหน่อย แต่ต้องได้ไปส่งมันที่คอนโดอีก""เสกสรรเหรอ" มิลานรีบมองตามจั๊กจั่นที่เดินขึ้นบ้านไป เพราะถ้าเสกสรรมาพักที่บ้านหลังนี้ แล้วจั๊กจั่นล่ะ จะทำตัวยังไง"พวกเขาไม่มีอะไรกันแล้วไม่ต้องคิดมากหรอก"เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะลืมกันง่ายๆ สักหน่อย แต่มิ