บทที่ 77

"คนที่เคยรู้จักอย่างนั้นเหรอ!" ถ้าที่นี่เสียงไม่ดังคงได้ยินเสียงกัดฟันของเสกสรร แต่จะทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นงานแต่งของเพื่อนรัก

"มันจะเกิดอะไรขึ้นไหมคะ" มิลานแอบสังเกต เพราะเห็นสายตาของเสกสรรที่จ้องมองจั๊กจั่น ซึ่งตอนนี้ควงกับหัวหน้าแผนกคนนั้นออกนอกหน้ามาก

"ไม่มีอะไรหรอก ก็ไอ้เสกเองไม่ใช่เหรอที่ปฏิเสธ"

ขณะที่เหนือตะวันกำลังยืนคุยอยู่กับเจ้าสาว จอมอนิเตอร์ก็ได้ถูกเปิดขึ้น

"......" จากที่มิลานกำลังสนใจเรื่องจั๊กจั่น แต่ตอนนี้ที่จอนั้นได้ดึงความสนใจของเธอกลับมา

"นายไปถ่ายตั้งแต่เมื่อไร"

"ดูไม่รู้เลยเหรอว่าถ่ายตั้งแต่เมื่อไร"

ทำไมเธอจะดูไม่รู้ว่าเขาถ่ายวันไหน แต่มิลานไม่รู้ว่าเขาถ่ายเธอด้วยเหรอ เพราะวันนั้นวันที่ทำกล้องของเขาหลุดมือ มิลานดูไปได้แค่สองภาพ และก็คิดว่าภาพที่เหลือคงจะมีแต่รูปของตั๊กแตน แต่กลับไม่ใช่ ทุกภาพที่เธอมองอยู่ในตอนนี้มันโฟกัสมาที่เธอคนเดียวทั้งหมด

ใช่แล้วในที่ขณะที่เขาขึ้นมาดื่มน้ำ แต่ก็ไม่ได้ดื่ม เพราะมัวแอบถ่ายภาพพวกนั้น และมันเป็นวันเดียวกับที่เคียวบาดมือของเธอ และภาพนั้นก็มีติดมาด้วย

ภาพที่ทำให้มิลานตะลึงก็คือ ทุ่งนาข้าวที่มีรอยคนล้มลงไป หญิงสาวจำได้ดีวันน