เช้าวันต่อมา.."ถ้ามีโอกาส เราจะมาเที่ยวเล่นที่นี่อีกนะ" ประไพเอ่ยพูดขึ้นกับลุงพงษ์และป้าวรรณีที่เดินมาส่งตรงท้ายหมู่บ้านเพื่อจะขึ้นรถไปสนามบิน"เชิญพวกท่านทั้งสองได้เสมอเลยครับ" ลุงพงษ์ตอบกลับไปแบบนอบน้อม"ถ้าเมื่อไรอยากได้ถนน กับไฟฟ้า ให้บอกมาได้ตลอดเลยนะ เดี๋ยวให้คนมาจัดการให้" คำพูดนี้ท่านรัฐมนตรีเป็นคนพูดเอง เพราะถ้าเป็นคำสั่งของท่านคงใช้เวลาไม่นาน"ก็ไอ้หำน่ะสิ..เออ..ขอโทษครับ" ลุงพงษ์เผลอปากเรียกลูกชายท่านว่าหำต่อหน้า"ไม่เป็นไรหรอกครับลุง ลุงถนัดแบบไหนก็พูดแบบนั้นเถอะ" เหนือตะวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้พูดให้ลุงคลายกังวล"ลูกหลานมันอยากจะเก็บบรรยากาศแบบนี้ไว้ ก็ทำตามคนที่เขาอยู่อาศัยต่อเถอะครับท่าน" มันยิ่งทำให้ป้าและลุงรักหลานชายคนนี้เพิ่มขึ้น เพราะเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่ยังมาอาศัยอยู่กับพวกท่าน ถือว่าบุญเก่าเคยทำมาร่วมกัน"คุณพ่อกับคุณแม่กลับไปก่อนนะครับ ถ้าพ้นช่วงฮันนีมูนแล้วเดี๋ยวผมจะพาลูกสะใภ้กลับไปหาเอง" เหนือตะวันพูดพร้อมกับเปิดประตูให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ได้ขึ้น"ฝากดูแลท่านทั้งสองด้วยนะเสก" เขายังหันไปพูดกับเสกสรรที่กำลังจะขึ้นรถอีกคัน"ได้สิ มึงอย่าลืมนะว่านี่ก็พ่อตาแม่ยายกูเ
สามเดือนผ่านไปตอนนี้ท้องของมิลานก็เริ่มโตขึ้นจนโผล่พ้นออกมาให้เห็นมากแล้ว"ทำไมกลับบ้านเร็วล่ะคะ" หลายวันมานี้สามีกลับบ้านก่อนเวลาตลอด"ว่าจะไม่ไปทำงานด้วยซ้ำ""ทำไมล่ะ""ก็เป็นห่วงคุณไง ดูสิจะเดินจะนั่งก็ดูลำบากไปหมด" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับประคองภรรยาค่อยๆ นั่งลงที่โซฟา"ฉันอยู่ที่บ้านกับคุณแม่ไม่เห็นมีอะไรต้องน่าเป็นห่วงเลยค่ะ"ถึงแม้ว่าแม่ของเขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี แต่ผู้เป็นสามีก็อดห่วงไม่ได้ เพราะอยากจะดูแลเธอเอง มือหนาลูบไล้หน้าท้องของภรรยาซึ่งตอนนี้เด็กดื้อที่อยู่ในนั้นกำลังดิ้นแรงมาก"เหลืออีกตั้งสี่เดือนกว่า ลูกถึงจะคลอด ถ้าไม่ไปทำงานใครจะดูงานให้ล่ะคะ""ก็ให้ท่านรองประธานดูไปสิ""คุณเสกสรรนะเหรอ""ไอ้เสกมันทำงานเก่งไม่เป็นแบบที่คุณคิดหรอกนะ" ใครจะคิดว่าเสกสรรจะเก่งในการทำงานขนาดนี้ เพราะเคยเห็นแต่สำมะเลเทเมาไปวันวานพอรู้ว่าโปรเจคงานที่ก่อปัญหาในครั้งนั้นเป็นผลงานของเสกสรร เหนือตะวัน และพ่อของมิลานก็มองเสกสรรใหม่ จนตอนนี้ให้ตำแหน่งเขาเป็นถึงท่านรองประธาน เพื่อที่จะมาดูงานช่วยกันอีกแรงแต่เสกสรรจะยอมรับตำแหน่งนั้น ถ้าให้ภรรยาของเขาเป็นเลขาส่วนตัว เพราะทีแรกจั๊กจั่นขอไปทำงานที่แ
ณ. โรงแรมหรู"ดูแอสเซสเซอรี่ของคุณเธอสิตั้งแต่หัวจรดเท้ากลัวคนไม่รู้หรือไงว่ารวย""ได้ข่าวว่าตระกูลนี้รวยจริงไม่ใช่เหรอ""ถึงรวยพันล้าน แต่มีลูกสาวที่ชอบผลาญเงินแบบนี้ไม่นานก็คงหมด""ใช่ๆ ดีแต่ใช้เงินไปวันๆ เรียนจบมาเป็นปีแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นไปช่วยกิจการของพ่อแม่เลย""อย่าพูดแรงสิหล่อนกำลังเดินมาทางนี้แล้ว""ว่าไงคะคุณหนู เพิ่งไปเที่ยวยุโรปมาเหรอคะ" ที่ทักขึ้นแบบนี้เพราะชุดที่เธอสวมใส่ไม่มีขายทั่วไป"แค่เบื่อๆ ก็เลยไปหาใช้เงินเล่นค่ะ""มิลาน!!" หญิงวัยกลางคนรีบเดินมาคว้าแขนของมิลาน ก่อนที่จะพูดไม่ดีอะไรออกไปมากกว่านั้น"ฉันไม่พูดอะไรหรอกแม่""หนูมานั่งกับแม่ดีกว่า" ว่าแล้วนางก็พาลูกสาวมานั่งที่โต๊ะเดียวกัน"แล้วคุณพ่อล่ะคะ""พ่ออยู่กับท่าน"พอได้ยินแบบนั้นสายตางามก็ตวัดมองไปกลุ่มคนที่คิดว่าท่านคนนั้นจะนั่งอยู่"หนูมาถึงนานหรือยัง""ลงเครื่องก็ตรงมาที่นี่เลยค่ะ""ลงเครื่องแล้วตรงมา?" ผู้เป็นแม่ถามออกไปแบบสงสัย เพราะว่าชุดที่ลูกสาวสวมใส่รวมทั้งเครื่องประดับดูพร้อมมากในงานราตรีนี้"แค่แต่งตัวมันจะไปยากอะไรคะ ก็แต่งมันในรถนั่นแหละ""แม่บอกว่าอย่าทำแบบนั้นแล้วใช่ไหม" เพราะถ้าลูกสาวของนาง
คำว่าเปล่าไม่มีอะไร ..นั่นแหละมันยิ่งกว่ามี เพราะเขารู้จักแม่ของเขาดีกว่าใคร"ผมเหนื่อยขอไปพักก่อนนะครับแม่" แต่เขาเป็นผู้ชายก็เลยไม่รู้ว่าจะปลอบใจแม่ยังไง"แม่ดีใจนะที่ลูกกลับมา""ครับ" คนร่างหนาก้าวเดินขึ้นไปด้านบน ที่จริงเขาไม่ได้เหนื่อยและไม่ได้อยากขึ้นมาพัก แต่สิ่งที่เขาจะทำมันทำอยู่ต่อหน้าแม่ไม่ได้พอเข้ามาถึงในห้องนอน มือหนาก็ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา แล้วกดโทรออกหาใครบางคน>>{"มึงว่างไหม"}{"กูฝันไปหรือเปล่าวะ มึงจำได้ด้วยเหรอว่ามีกูเป็นเพื่อน"}>>{"กูต้องการความช่วยเหลือจากมึงนิดหน่อย"} เขาเริ่มเข้าเรื่อง เพราะถ้าจะพูดสาธยายกับเพื่อนรักคนนี้คงจะอีกยาว{"นิดหน่อยของมึงไม่มีอยู่จริง"}>>{"เออ! ไม่หน่อยก็ได้ มึงช่วยสืบให้กูหน่อยสิวะ"} ว่าแล้วชายหนุ่มก็กรอกเสียงลงไปในสาย{"มึงขอร้องหรือมึงขู่บังคับกูกันแน่วะ"}>>{"ขอโทษที่กูใส่อารมณ์มากเกินไป"}{"ขนาดกับกูมึงยังใส่อารมณ์ขนาดนี้ แล้วกับเมียน้อยพ่อมึงจะไม่เละเลยเหรอไง"}>>{"อย่าพูดมาก ได้เรื่องยังไงก็รีบส่งข่าวมาหากูด้วยแล้วกัน"}{"มึงพูดเหมือนกูจะสืบได้ง่ายๆ พ่อมึงเป็นใคร"}>>{"มึงเก่งอยู่แล้วกูเชื่อฝีมือของมึง"} ที
ก๊อก ก๊อก "อะไรวะ!!" ในขณะที่ท่านสำราญซึ่งมียศตำแหน่งสูงพอสมควร กำลังแตะตัวสาวน้อยที่ชื่อมิลานอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น"ลูกชายท่านกลับมาครับ" คนที่มาเคาะประตูต้องได้รีบบอกกล่าวออกไปให้เร็วถ้าไม่งั้นท่านจะโกรธที่เข้ามาขัดจังหวะ"จริงเหรอ" เอ่ยถามออกไปพร้อมกับรีบเดินมาที่ประตู เพื่อที่จะถามเอาความแน่ชัดอีกที"แล้วตอนนี้อยู่ไหน"มิลานรีบมองหาทางหนีทีไล่ทันทีที่ไอ้แก่ตัณหากลับสนใจเรื่องอื่นมากกว่าตัวเธอ"อยู่ที่บ้านครับท่านคนที่นั่นเพิ่งส่งข่าวมา""หนูมิลานจ้ะเสี่ยจะกลับมาเล่นด้วยใหม่นะ หนูรอเสี่ยอยู่ที่นี่ก่อนนะจ๊ะ" มิลานคือหนึ่งในดวงใจของเสี่ยตัณหากลับคนนี้ เพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเธอเด่นมาก ขาว..เรื่องหุ่นนางแบบบางคนยังสู้ไม่ได้ รวมทั้งใบหน้า ที่ทั้งสวยและหวาน จนทำให้ชายใดที่มองก็หลงใหลได้อย่างง่ายดายและก็ทำให้ชายวัยสูงอายุคนนี้ ยอมทุ่มเงิน ชื่อเสียง เพื่อที่จะช่วยดันครอบครัวของเธอ ถ้าต้องการผู้หญิงคนไหนสำราญก็จะใช้เงินซื้อพอเบื่อก็ปล่อยไป ..แต่กับเธอแล้วเขาอยากจะเลี้ยงเป็นตัวเป็นตน ถ้าเธอยอม แม้แต่ใบทะเบียนสมรสก็ยังจะมอบให้เธอได้แต่ในชีวิตนี้ยังมีอีกหนึ่งคนที่มีอิทธิพลส
"ไปพาลูกกลับบ้านเถอะค่ะ""คุณก็รู้ว่าท่านเป็นใคร ถ้าท่านไม่พอใจเราคงได้ตายยกครัวแน่""แต่นั่นลูกของเรานะ""ถือว่าเราหาอนาคตที่ดีให้ลูกแล้วกัน ท่านเอ็นดูลูกสาวของเราขนาดนั้นคุณควรจะดีใจนะ" ภูธรพลาดเองที่ไปเดินตามเกมของนักการเมืองคนนี้ พอได้ขึ้นหลังเสือแล้วก็หาทางลงไม่ได้วันนี้เป็นวันที่สี่แล้วที่เธอถูกกักขังไว้ในบ้านหลังนี้ ได้ออกไปเดินเล่นรอบนอกบ้าง แต่ก็มีคนของท่านจับตามองไม่ยอมปล่อยในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งดูทีวีเพลินๆ อยู่นั้น ก็ได้มีข่าวแวดวงไฮโซแทรกขึ้นมา"งานเลี้ยงงั้นเหรอ" ในขณะที่หญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่นั้น..."ได้ข่าวว่าเป็นเด็กดีเหรอจ๊ะ"..ไอ้แก่นี่มาตั้งแต่เมื่อไร เธอมัวดูทีวีเพลินก็เลยไม่ได้ยินเสียงรถใบหน้างามพยายามปั้นหน้าให้มีรอยยิ้มเข้าไว้"มิลานอยากจะไปงานเลี้ยงคืนนี้ค่ะ""งานเลี้ยงคืนนี้?"'ใช่ค่ะ" มิลานพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย จนทำให้คนฟังแทบหัวใจละลาย"ถ้าหนูทำได้ถูกใจเสี่ย เดี๋ยวเสี่ยพาออกไป""ไม่เอาค่ะ ถ้าท่านไม่พาไปมิลานก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น" มือเรียวเขี่ยเล่นที่หน้าอกของชายวัยเกือบชราวนเล่นไปมาเพื่อยั่วยวน แต่ในใจรู้สึกขยะแขยงมาก"ก็ได้จ้ะ" สำราญรับป
พอได้ยินรายงานท่านสำราญก็รีบลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำหญิงปั้ง! (เสียงเท้าถีบประตู)"กรี๊ดดด"ก๊อก!!! ก๊อก!!!ผู้หญิงหลายคนที่อยู่ในห้องน้ำ ต่างก็หนีกันออกมา เมื่อชายฉกรรจ์เดินเข้าไปเปิดประตูห้องน้ำดูทีละห้อง ส่วนห้องไหนที่มีคนใช้อยู่ก็ถูกเคาะเสียงดังอย่างแรง จนคนที่ใช้อยู่ด้านในต้องเปิดประตูออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่เสร็จธุระ"พวกมึงตามหาให้ทั่วโรงแรม!!" แน่ใจแล้วว่าตอนนี้เธอคงจะหนีไปแล้ว สำราญรีบออกมาจากงานแล้วตรงไปที่ลานจอดรถ"ไม่เจอเลยครับท่าน""พวกมึงทำงานกันยังไง ถ้าตามหาไม่เจอ ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า!"บอดี้การ์ดต่างก็กระจายกำลังกันออกตามหาแถวนั้น เพราะผู้หญิงตัวแค่นี้คงจะไปไหนได้ไม่ไกลเช้าวันต่อมา.."ก็ท่านไม่ใช่เหรอครับที่พาลูกสาวของผมไป" ภูธรติดตามข่าวงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ ได้เห็นรอยยิ้มของลูกสาวก็รู้สึกสบายใจขึ้น แต่ทำไมเช้ามาท่านถึงได้มาตามหา"แต่ลูกสาวของคุณหนีออกมาจากงานเลี้ยง" สำราญโมโหมากสั่งลูกน้องหาทั้งคืนก็ไม่เจอ พอถึงตอนเช้าก็เลยมาที่บ้านของพ่อและแม่เธอ"ถ้าลูกสาวฉันถูกลักพาตัวไม่ได้หนีล่ะ" ดุจดาวเริ่มใจไม่ดี ถ้าลูกสาวของนางหนีออกมาจริงก็ต้องกลับบ้านสิ"ถูกลักพาตัวงั
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพ่อไม่มีความรักให้แม่เลย แต่พ่อของเขาไม่เคยทำร้ายร่างกายแม่แบบนี้ คงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น ถึงทำให้พ่อมีอารมณ์ฉุนเฉียวที่เขาคิดว่าคงเป็นผู้หญิงคนนั้น ก็เพราะไม่ว่าพ่อจะคว้าใครมา ก็ไม่เคยแสดงกิริยาแบบนี้ออกมาให้เห็นชายหนุ่มขับรถออกมาจากบ้าน รถที่เขาใช้เป็นรถสี่ประตูแบบขับเคลื่อนสี่ล้อ เพราะที่ที่เขาอยู่มันเป็นพื้นที่กันดาร เหมือนอย่างที่มกราพูด ไฟฟ้าไม่มี น้ำประปาไม่ถึง ถนนเข้าหมู่บ้านก็ยังเป็นถนนลูกรังอยู่เลยแต่ก่อนที่จะไปหมู่บ้านนั้น เขาต้องไปที่ที่หนึ่งก่อน ชายหนุ่มใช้เวลาขับรถนานพอสมควรก็มาถึง"เป็นยังไงบ้าง""จะเป็นยังไงล่ะครับ ก็โวยวายอย่างเดียวน่ะสิ ผู้หญิงอะไรด่าเก่งฉิบหาย""แล้ว..?" สายตาคมมองเข้าไปในห้อง ซึ่งเป็นบ้านเก่าๆ ได้ยินลูกน้องบอกว่าด่าเก่งแต่ทำไมถึงเงียบจัง"ผมขอโทษครับ ก็เล่นด่าพ่อด่าแม่ด่าถึงโคตรตระกูลผม""ไอ้มะลิมึงอย่าบอกนะว่า!?""ไม่ตายหรอกครับ" มะลิโมโหมากก็เลยเอายาสลบใส่ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก เพื่อทำให้เธอหมดฤทธิ์..เรามารู้จักมะลิกันบ้าง ใช่แล้วเขาเป็นผู้ชายที่ชื่อมะลิ แถมมีชื่อจริงว่ามะลิซ้อนอีกด้วย มะลิเป็นคนติดตามเขามานานหลายปีแล้ว ทั้งสอง
สามเดือนผ่านไปตอนนี้ท้องของมิลานก็เริ่มโตขึ้นจนโผล่พ้นออกมาให้เห็นมากแล้ว"ทำไมกลับบ้านเร็วล่ะคะ" หลายวันมานี้สามีกลับบ้านก่อนเวลาตลอด"ว่าจะไม่ไปทำงานด้วยซ้ำ""ทำไมล่ะ""ก็เป็นห่วงคุณไง ดูสิจะเดินจะนั่งก็ดูลำบากไปหมด" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับประคองภรรยาค่อยๆ นั่งลงที่โซฟา"ฉันอยู่ที่บ้านกับคุณแม่ไม่เห็นมีอะไรต้องน่าเป็นห่วงเลยค่ะ"ถึงแม้ว่าแม่ของเขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี แต่ผู้เป็นสามีก็อดห่วงไม่ได้ เพราะอยากจะดูแลเธอเอง มือหนาลูบไล้หน้าท้องของภรรยาซึ่งตอนนี้เด็กดื้อที่อยู่ในนั้นกำลังดิ้นแรงมาก"เหลืออีกตั้งสี่เดือนกว่า ลูกถึงจะคลอด ถ้าไม่ไปทำงานใครจะดูงานให้ล่ะคะ""ก็ให้ท่านรองประธานดูไปสิ""คุณเสกสรรนะเหรอ""ไอ้เสกมันทำงานเก่งไม่เป็นแบบที่คุณคิดหรอกนะ" ใครจะคิดว่าเสกสรรจะเก่งในการทำงานขนาดนี้ เพราะเคยเห็นแต่สำมะเลเทเมาไปวันวานพอรู้ว่าโปรเจคงานที่ก่อปัญหาในครั้งนั้นเป็นผลงานของเสกสรร เหนือตะวัน และพ่อของมิลานก็มองเสกสรรใหม่ จนตอนนี้ให้ตำแหน่งเขาเป็นถึงท่านรองประธาน เพื่อที่จะมาดูงานช่วยกันอีกแรงแต่เสกสรรจะยอมรับตำแหน่งนั้น ถ้าให้ภรรยาของเขาเป็นเลขาส่วนตัว เพราะทีแรกจั๊กจั่นขอไปทำงานที่แ
เช้าวันต่อมา.."ถ้ามีโอกาส เราจะมาเที่ยวเล่นที่นี่อีกนะ" ประไพเอ่ยพูดขึ้นกับลุงพงษ์และป้าวรรณีที่เดินมาส่งตรงท้ายหมู่บ้านเพื่อจะขึ้นรถไปสนามบิน"เชิญพวกท่านทั้งสองได้เสมอเลยครับ" ลุงพงษ์ตอบกลับไปแบบนอบน้อม"ถ้าเมื่อไรอยากได้ถนน กับไฟฟ้า ให้บอกมาได้ตลอดเลยนะ เดี๋ยวให้คนมาจัดการให้" คำพูดนี้ท่านรัฐมนตรีเป็นคนพูดเอง เพราะถ้าเป็นคำสั่งของท่านคงใช้เวลาไม่นาน"ก็ไอ้หำน่ะสิ..เออ..ขอโทษครับ" ลุงพงษ์เผลอปากเรียกลูกชายท่านว่าหำต่อหน้า"ไม่เป็นไรหรอกครับลุง ลุงถนัดแบบไหนก็พูดแบบนั้นเถอะ" เหนือตะวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้พูดให้ลุงคลายกังวล"ลูกหลานมันอยากจะเก็บบรรยากาศแบบนี้ไว้ ก็ทำตามคนที่เขาอยู่อาศัยต่อเถอะครับท่าน" มันยิ่งทำให้ป้าและลุงรักหลานชายคนนี้เพิ่มขึ้น เพราะเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่ยังมาอาศัยอยู่กับพวกท่าน ถือว่าบุญเก่าเคยทำมาร่วมกัน"คุณพ่อกับคุณแม่กลับไปก่อนนะครับ ถ้าพ้นช่วงฮันนีมูนแล้วเดี๋ยวผมจะพาลูกสะใภ้กลับไปหาเอง" เหนือตะวันพูดพร้อมกับเปิดประตูให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ได้ขึ้น"ฝากดูแลท่านทั้งสองด้วยนะเสก" เขายังหันไปพูดกับเสกสรรที่กำลังจะขึ้นรถอีกคัน"ได้สิ มึงอย่าลืมนะว่านี่ก็พ่อตาแม่ยายกูเ
"คิดถึง""คะ?" จะตกใจอะไรก่อนดี ระหว่าคำที่ท่านบอกว่าคิดถึง หรือมือที่ท่านยื่นมาโอบกอด สัมผัสแบบนี้ไม่เคยเจอมาเป็นสิบปีแล้ว ถึงแม้เวลามันจะยาวนาน แต่นางก็นับวันนับคืน ว่าเมื่อไรสามีจะหันหน้ากลับมาหา แต่ยิ่งท่านหันหลังให้ก็ยิ่งเดินห่างไกลออกไป วิ่งตามเท่าไรก็ตามไม่ทัน"ท่านไม่สบายหรือเปล่าคะ" ความคิดนี้พุ่งขึ้นมาในหัว ส่วนมากถ้าคนที่เป็นโรคร้าย ชอบจะกลับมาตายรังแบบนี้เสมอ เพราะอีหนูพวกนั้นคงดูแลไม่ได้"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ""ก็ดูท่านเปลี่ยนไป" นอกจากคำว่าคุณแล้ว ประไพชอบเรียกสามีว่าท่าน เพราะยังไงนางก็อายุน้อยกว่าเป็นสิบปี"ถ้าผมไม่สบายจริง คุณจะดูแลไหม"เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงสะอื้นของภรรยาเก่า พร้อมกับมือที่ขยับขึ้นปาดน้ำตาตัวเองออก"คุณเป็นอะไร" สำราญตกใจ รีบลุกขึ้นนั่ง จะจุดไฟตะเกียงก็ทำไม่ได้แล้วเพราะทำไม่เป็น"คุณป่วยระยะที่เท่าไรแล้วคะ""ระยะที่เท่าไรหมายความว่ายังไง""คุณเป็นมะเร็งใช่ไหม คุณไปหาหมอมาหรือยัง แล้วทำไมคุณไม่รีบกลับมาหาฉัน" สิ้นประโยคคำพูดเสียงสะอื้นของนางก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ที่ประไพคิดแบบนี้ ก็เพราะมีไม่กี่โรคหรอกคนรุ่นราวคราวนี้ที่จะเจอ"ใจเย็นก่อนสิคุณ""ทำไมคุณไม่รี
ในเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านปลายนา..หลังจากร่วมรับประทานอาหารเย็นกันเสร็จแล้ว ลุงพงษ์กับป้าวรรณี และคู่ที่มาฮันนีมูนก็ได้กลับบ้าน ซึ่งปล่อยให้ท่านรัฐมนตรีกับอดีตภรรยาได้อยู่ด้วยกันแค่สองคน ในบ้านหลังที่พ่อและแม่ของมิลานเคยอาศัยอยู่เรามารู้จักกับท่านรัฐมนตรีและภรรยาเก่ากันบ้าง สำราญ ชายวัย 57 ปี แต่รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เป็นไปตามอายุเท่าไร เพราะดูแลร่างกายดี ส่วนประไพ ซึ่งอายุน้อยกว่าสามีเก่าถึง 10 ปี ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยในปีนั้นนางก็ได้คว้าดาวมหาวิทยาลัยมาครอง ความสวยของนางก็ยังคงมีอยู่ แต่ด้วยความไม่พอของสามี จึงยังต้องการเด็กสาวเข้ามาเติมเต็ม"คุณนอนได้ไหมล่ะคะ""นอนได้สิ" สำราญพูดพร้อมกับค่อยๆ หย่อนกายมุดเข้าไปในมุ้งแบบลำบากเพราะไม่เคยนอนแบบนี้มาก่อน"หึ..มันก็สรรหาที่มาอยู่นะ""แต่ผัวเมียคู่นั้นก็ดูรักลูกเราดีนะคะ""อืมม..ชีวิตแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ""คุณนอนไปก่อนเลยนะคะ ฉันจะลงไปเล่นข้างล่าง" ว่าแล้วนางก็แยกตัวลงมาก่อน ..อายุปูนนี้แล้วทำไมหัวใจยังเต้นแรงอยู่อีกควรพอได้แล้วมั้งประไพ เข้าใกล้สามีเก่าแล้วรู้สึกหวั่นไหวจนต้องได้ตำหนิตัวเองพอลงมาถึงข้างล่างนางก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ซึ่งตอนน
"คนเจ้าเล่ห์" ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรเพื่อแลกเปลี่ยน"เจ้าเล่ห์ที่ไหนอยากรู้ความลับก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนกันหน่อยสิ" ใบหน้าหล่อคมขยับเข้ามาใกล้ริมฝีปากบางแบบห้ามใจตัวเองไม่อยู่"ครั้งนี้พี่จะเป็นเหมือนครั้งที่แล้วไหม" หญิงสาวไม่ปฏิเสธแถมเธอยังหลับตาให้ แต่อดที่จะถามออกไปไม่ได้ เพราะกลัวว่าเรื่องแบบเดิมๆ มันจะกลับมาอีกครั้ง"ไม่แล้ว..และพี่จะไม่ขอโทษเราอีก แต่พี่จะทำให้เราเห็น" เสกสรรรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร ตอนนั้นเขายังคึกคะนองในตัวเอง และเสียดายความโสดของตัวเอง จึงได้พยายามผลักไสเธอออกไป"พี่จะทำอะไรให้ฉันเห็น" ดวงตากลมเปิดขึ้นอีกครั้งเพื่อมองสบตา"ทำให้เห็นว่าพี่รักเราไง"น้ำตาได้ไหลลงมาจากดวงตางามคู่นั้น เธอสัมผัสได้ว่าที่เขาพูดมันออกมาจากใจจริง ไม่เหมือนครั้งก่อนที่เขาต้องการแค่ร่างกายของเธอ"ไม่ร้องนะคนเก่งของพี่" จากที่จะจูบก็เลยได้เปลี่ยนมาเป็นซับน้ำตาให้"ฉันเก่งที่ไหน""เก่งสิ..ถ้าจั๊กจั่นของพี่ไม่เก่งแล้วใครจะเก่งล่ะ" เสกสรรคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้"ยังเจ็บอยู่ไหม"หญิงสาวตอบด้วยการส่ายหน้าเบาๆ สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปได้ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะมีความ
"จะ..จะ..จริงเหรอวะ" อัมพรแม่ของจั๊กจั่นไม่ค่อยเชื่อ แต่พอมีคนไปตามก็รีบมาดู"ต่อไปนี้แม่จะไม่ให้ใครทำร้ายหนูได้อีกแล้ว เราจะกลับไปพร้อมกันนะ" ประไพพูดพร้อมกับลูบผมของจั๊กจั่นเบาๆ เพื่อปลอบใจหญิงสาวไม่ตอบแต่เธอพยักหน้าเพราะตื้นตันใจ ขนาดท่านไม่ใช่แม่แท้ๆ ยังเป็นห่วงเธอขนาดนี้"คนนี้บอกว่าเป็นแม่ของคุณจั๊กจั่นครับท่าน" ตำรวจที่ควบคุมสถานการณ์อยู่ข้างนอกได้พาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา"จั๊กจั่น" อัมพรตกใจที่เห็นลูกสาวอยู่ในอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้"คนนี้ใช่ไหม" ประไพถามจั๊กจั่น แต่สายตามองไปที่อัมพร ซึ่งข้างกายของอัมพรก็มีผู้หญิงอีกคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับจั๊กจั่นยืนอยู่ด้วยจั๊กจั่นทำได้แค่ส่ายหน้า เพราะเป็นห่วงแม่ ยังไงท่านก็เป็นแม่ที่ให้กำเนิด"บอกแม่มาตามตรง คนนี้ใช่ไหมคือแม่ใจร้ายที่ทำหนู""เกิดอะไรขึ้นน่ะน้า" ตั๊กแตนสะกิดข้างของน้าอัมพร แล้วถามเบาๆ สายตาก็ได้มองไปดูทั่วบริเวณบ้านของเสกสรร ซึ่งตอนนี้ผู้ชายที่แต่งตัวภูมิฐาน ต่างก็ยืนรอบล้อมอยู่แถวนั้น"ท่านนี้คือผู้ใหญ่ที่จะมาสู่ขอจั๊กจั่นให้ผมครับ" เสกสรรซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ก็เดินเข้ามาแนะนำให้แม่ของจั๊กจั่นได้รู้จัก"ท่านคือ ท่านรัฐมนตรีสำร
"กูขอโทษด้วยนะที่ทำให้มึงเดือดร้อนไปด้วย" พอเหตุการณ์ปกติ ทั้งสี่ก็ได้มานั่งคุยกันที่บ้านหลังเดิมของมิลาน"ไม่เป็นไรหรอกน่าา เป็นเพื่อนกัน""แล้วพ่อมึงจะยอมมาไหมวะ" ด้วยความโมโหและความเป็นห่วงคนรัก เขาก็เลยพูดไปโดยไม่ได้คิด เพราะคนระดับท่านรัฐมนตรีจะว่างมาให้ไหม"ต้องลองคุยกับพ่อดูก่อน""อย่าคิดมากนะเดี๋ยวทุกอย่างมันก็ผ่านไป" มิลานได้แต่ปลอบใจจั๊กจั่นที่นั่งทำหน้าเศร้า"ทุกคนก็เลยต้องได้มาเดือดร้อนเพราะฉัน ฉันน่าจะกลับไปพร้อมแม่ให้เรื่องมันจบๆ ไป""ทุกคนเต็มใจช่วย อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ"เหนือตะวันก็เลยเดินเข้ามาเอาโทรศัพท์ที่รถ เพื่อที่จะโทรหาพ่อดูก่อน.. ที่เขาต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ในรถเพราะยังไงบ้านปลายนาก็ไม่ค่อยมีสัญญาณอยู่แล้ว แถมไม่มีไฟฟ้าที่จะชาร์จโทรศัพท์ด้วยเวลาผ่านไป.. ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขาก็ได้กลับมาหาทั้งสามที่นั่งรออยู่ที่เดิม"พ่อกูติดประชุมในพรรค""ท่านปลีกตัวมาไม่ได้เลยเหรอ" มิลานเดินเข้ามาถามสามี"ไม่แน่ใจ""ทำไมไม่ถามดีๆ ก่อนล่ะ""ทุกคนพอแค่นี้เถอะ ฉันจะกลับบ้าน" จั๊กจั่นไม่อยากจะให้ พวกเพื่อนๆ ต้องมาเดือดร้อนกับเธอมากไปกว่านี้อีกแล้ว"ไม่ได้นะ
"มานี่เลยนะนังลูกไม่รักดี!" อัมพรเดินเข้าไปคว้าตัวลูกสาวเข้ามาหวังจะทำโทษ"อย่าทำอะไรจั๊กจั่นนะน้า" เสกสรรที่เดินตามหลังมา ดูท่าไม่ดีก็เลยรีบเข้ามาขวางไว้"เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอเสก ไหนตกลงกับน้าแล้วไงว่าจะไม่เจอหน้ากัน""ผมแค่มาส่งเห็นมันมืดค่ำแล้ว น้าจะปล่อยให้ลูกสาวมีอันตรายหรือไง" ในขณะที่พูดสายตาของเขาตวัดมองไปที่ตั๊กแตน แต่ก่อนไม่เคยรู้เลยว่าตั๊กแตนจะเป็นคนนิสัยแบบนี้ เพราะดูเรียบร้อย ผิดกับอีกคนที่เขากำลังหลงใหลอยู่ในตอนนี้ เธออาจจะเป็นคนที่ดูแรง แต่เธอก็ไม่ได้เสแสร้งเหมือนตั๊กแตน"ใครก็พูดได้ถ้าจะพูดแบบนี้" ตั๊กแตนยังพูดยุแยง เพราะได้ยินเมื่อตอนกลางวันเรื่องที่เสกสรรมาสู่ขอจั๊กจั่นอีกครั้ง ก็เลยเริ่มจะหมั่นไส้"ตกลงแม่จะตีไหม ถ้าไม่ตีฉันจะกลับเข้าห้องแล้ว""จั๊กจั่นอย่าพูดแบบนั้น" เสกสรรห้ามปรามไว้ เพราะมันเหมือนกับไปกระตุ้นอารมณ์ของแม่ เขากลัวว่าน้าอัมพรจะตีเธอซ้ำรอยเดิม"พี่ไม่ต้องมายุ่งหรอกกลับบ้านพี่ไปเถอะ" จั๊กจั่นหันมาตวาดใส่เสกสรร เพราะถ้าเขายังอยู่กลัวว่าเรื่องจะบานปลายมากไปกว่านี้"พี่จะกลับ แต่ต้องแน่ใจก่อนว่าน้าอัมพรจะไม่ตีเรา" แต่เสกสรรไม่ยอมไปเพราะกลัวแม
"ไอ้เสกมึงจะฆ่าแม่หรือไง" พ่อรีบเข้ามาในครัวเมื่อได้ยินเสียง"ผมฆ่าแม่ตอนไหน""ก็เรื่องที่มึงกำลังพูดอยู่เมื่อกี้ไง!""พ่อได้ยินแล้วเหรอ""กูได้ยินตั้งแต่คำแรกที่มึงพูดแล้ว" ที่พ่อของเขาได้ยินเพราะท่านอยู่แถวหน้าต่าง ตรงที่เขาคุยกับแม่พอดี"นะพ่อนะ..ไปขอเมียให้ผมหน่อยนะ"ผู้เป็นพ่อไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปเก็บของที่ภรรยาทำตกหล่น"พ่อกับแม่จะไปคุยให้ผมไหมเนี่ย""มึงจำได้ไหมก่อนที่มึงจะหนีเข้ากรุงเทพฯ มึงก็พูดคำนี้แหละ แต่มึงให้พวกกูไปถอนคำพูด จนเสียค่าสินไหมไปกี่แสน""เรื่องนั้นผมขอโทษ ผมรับรองว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกแล้ว""กูไม่เชื่อมึงหรอกไอ้เสก""เชื่อผมเถอะพ่อ" เสกสรรเดินตามพ่อออกมาหน้าบ้าน เพราะตอนนี้พ่อเอาขยะออกมาทิ้ง"ถูกตีเลยเหรอวะ" จังหวะนั้นป้าร้านค้ากำลังคุยกับตั๊กแตนอยู่พอดี"จะเหลือเหรอป้า""เรื่องปกติของแม่มันอยู่แล้ว เอะอะอะไรก็ตีลูก""สมน้ำหน้าน่ะสิไม่ว่า เดี๋ยวก็ท้องไม่มีพ่อเข้าสักวัน""กำลังพูดถึงเรื่องใครอยู่" เสกสรรเดินตามพ่อออกมาได้ยินคำนี้พอดี"จะพูดถึงใครล่ะ ก็พูดถึงเรื่องผู้หญิงที่พี่ไม่เอาแล้วไง" ตั๊กแตนหันไปพูดกับเสกสรรแบบได้ใจ เหมือนกับว่าหาแนวร่วมเพราะ