บทที่ 4

"ไปพาลูกกลับบ้านเถอะค่ะ"

"คุณก็รู้ว่าท่านเป็นใคร ถ้าท่านไม่พอใจเราคงได้ตายยกครัวแน่"

"แต่นั่นลูกของเรานะ"

"ถือว่าเราหาอนาคตที่ดีให้ลูกแล้วกัน ท่านเอ็นดูลูกสาวของเราขนาดนั้นคุณควรจะดีใจนะ" ภูธรพลาดเองที่ไปเดินตามเกมของนักการเมืองคนนี้ พอได้ขึ้นหลังเสือแล้วก็หาทางลงไม่ได้

วันนี้เป็นวันที่สี่แล้วที่เธอถูกกักขังไว้ในบ้านหลังนี้ ได้ออกไปเดินเล่นรอบนอกบ้าง แต่ก็มีคนของท่านจับตามองไม่ยอมปล่อย

ในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งดูทีวีเพลินๆ อยู่นั้น ก็ได้มีข่าวแวดวงไฮโซแทรกขึ้นมา

"งานเลี้ยงงั้นเหรอ" ในขณะที่หญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่นั้น...

"ได้ข่าวว่าเป็นเด็กดีเหรอจ๊ะ"

..ไอ้แก่นี่มาตั้งแต่เมื่อไร เธอมัวดูทีวีเพลินก็เลยไม่ได้ยินเสียงรถ

ใบหน้างามพยายามปั้นหน้าให้มีรอยยิ้มเข้าไว้

"มิลานอยากจะไปงานเลี้ยงคืนนี้ค่ะ"

"งานเลี้ยงคืนนี้?"

'ใช่ค่ะ" มิลานพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย จนทำให้คนฟังแทบหัวใจละลาย

"ถ้าหนูทำได้ถูกใจเสี่ย เดี๋ยวเสี่ยพาออกไป"

"ไม่เอาค่ะ ถ้าท่านไม่พาไปมิลานก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น" มือเรียวเขี่ยเล่นที่หน้าอกของชายวัยเกือบชราวนเล่นไปมาเพื่อยั่วยวน แต่ในใจรู้สึกขยะแขยงมาก

"ก็ได้จ้ะ" สำราญรับปากออกไปแบบอัตโนมัติ เพราะกำลังเคลิ้มกับการยั่วยวนของเด็กสาว

"ขอบคุณมากนะคะ" ใบหน้างามแนบลงต้นแขนแบบออดอ้อน เธอพยายามทำให้เฒ่าหัวงูตายใจให้มากที่สุด

"ถ้าหนูทำตัวน่ารักแบบนี้แต่ทีแรก อยากได้อะไรหนูก็ได้หมดแล้ว"

"จริงนะคะ"

"ให้ใครก็ได้เตรียมชุดเครื่องเพชร รองเท้ากระเป๋าให้พร้อม" สำราญตะโกนไปบอกลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าประตู

"ท่านน่ารักจังเลยค่ะ" หญิงสาวกลั้นใจแนบริมฝีปากลงที่แก้มเหี่ยวย่นของชายสูงวัยที่นั่งอยู่ด้านข้าง เป็นไปได้เธออยากจะอาเจียนออกมาตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ

และสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันทำให้ใครบางคนที่ชำนาญการใช้กล้องทุกชนิดส่องผ่านเข้ามาเห็นทุกอย่างทุกการกระทำ

โรงแรมหรู

ไม่ใช่ครั้งแรกที่สำราญควงสาวสวยมางานเลี้ยงแบบนี้ ถึงแม้เขาจะควงใครเข้ามาก็ไม่มีใครกล้าตีแผ่ข่าวที่ไม่ดีออกไปอยู่แล้ว ถ้าไม่งั้นสำนักพิมพ์นั้นได้ล่มจมแน่

หญิงสาวหน้าหวานที่แต่งแต้มสีสันเพื่อที่จะทำให้ความสวยของเธอดูเด่นชัดมากขึ้น ได้ส่งยิ้มออกมาตลอดระยะเวลาที่ก้าวเดินตาม เหมือนกับเธอเต็มใจมากที่ถูกควงมางานนี้

"เข้าไปนั่งโต๊ะนั้นดีกว่าจ๊ะ" ชายสูงวัยโน้มใบหน้าลงมาพูดกับสาวสวยที่ควงเข้ามาด้วย

หญิงสาวรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะ สายตาของเธอมองไปทั่วงาน เผื่อว่าจะเจอพ่อและแม่

"มองหาใครอยู่เหรอหนู"

"ไม่ได้มองหาใครหรอกค่ะ ท่านดื่มหน่อยไหมคะ" ว่าแล้วเธอก็ชูมือขึ้นเพื่อที่จะขอเครื่องดื่ม

เวลาผ่านไป..

มิลานพยายามจะมองหาพ่อแม่แต่ก็ไม่เจอ ..หญิงสาวก็เลยต้องหาวิธีหนีออกจากงานนี้ด้วยตัวเอง

"มิลานขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะเสี่ย"

"เดี๋ยวเสี่ยพาไป"

"ไม่ได้ค่ะ มิลานจะกล้ารบกวนให้ท่านพาไปได้ยังไงคะ" ว่าแล้วคนร่างระหงที่อยู่ในชุดสีชมพูสวยหวานเข้ากับรองเท้าสีเดียวกันก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางที่ยั่วยวน

พอลุกออกจากโต๊ะนั้นได้มิลานก็รีบตรงไปทางห้องน้ำแบบไม่รออะไรอีกแล้ว

สายตาเหี่ยวย่นคู่นั้นมองไปที่ลูกน้อง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเจ้านายต้องการอะไร บอดี้การ์ดสองคนเดินตามเธอไป

เพียงไม่นานบอดี้การ์ดหนึ่งในสองก็รีบกลับมาที่โต๊ะของผู้เป็นนายแบบหน้าตาตื่น

"ท่านครับคุณหนูหายไปแล้ว"