บททั้งหมดของ สยบรัก: บทที่ 61 - บทที่ 70

"อะไรนะ?" มกราถึงกับถามซ้ำ เพราะไม่คิดว่าพ่อของเพื่อนจะยังมีน้ำยาอยู่"ก็อย่างที่มึงได้ยินนั่นแหละ""แล้วมึงจะเอายังไง""จะเอายังไงล่ะ?" เหนือตะวันคิดว่าตัวเองคงทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพ่อเขาจริง คงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกของเขา เพราะดูจากท้องของผู้หญิงคนนั้นแล้วเท่ากับท้องของ... คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าสวยหวานก็ลอยเข้ามา เป็นไปได้อยากจะให้เธอมาด้วย แต่เขาต้องทำสิ่งที่พ่อเธอต้องการให้สำเร็จก่อน"แล้วมึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหนวะ""น้องมึงกำลังสนุกกับงานอยู่เลย" มกราให้มะลิซ้อนไปเป็นนักสืบแทน ในระหว่างที่รอพี่ชายมารับ"คืนนี้กูคงจะกลับไปนอนบ้าน มึงช่วยหาแม่ให้กูหน่อยนะว่าแม่กูไปอยู่ไหน""ให้กูหาตั้งแต่เมียยันแม่เลยเหรอวะ""กูก็พึ่งได้แต่มึงนี่แหละ..เพื่อนรัก""ทีแบบนี้รักกูขึ้นมาเลยนะมึง"ในเวลาต่อมา.. ถ้าเป็นบ้านปลายนา ตะวันคงจะลับขอบฟ้าไปแล้ว ที่จริงอยู่ที่นี่ก็ลับขอบฟ้าไปแล้วเช่นกัน แต่มองไม่เหมือนที่นั่นทั้งๆ ที่นี่เป็นบ้านเกิด แต่ทำไมเขาคิดถึงที่นั่นมาก หรือเพราะมีเธออยู่และอีกความรู้สึกก็เป็นห่วงแม่ไม่แพ้กัน ข้อความอะไรก็ไม่มี ..แต่เขาไม่คิดว่าแม่จะเกิดเรื่องร้ายอะ

"ปล่อย!!" หญิงสาวสะบัดเขาออกอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผล เหนือตะวันยังคงพยายามกอดจูบเธออยู่แบบนั้นเมื่อคืนนี้ยังนอนคิดถึงเธออยู่เลย ต้องได้พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้กลับไปที่หมู่บ้าน จนกว่าทุกอย่างที่เขาทำจะสำเร็จลุล่วงไปก่อน เพราะเขาต้องจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองแต่มาคืนนี้กลับมีเธอมาให้กอด ให้จูบ และเขาคิดว่าคงไม่ทำแค่นั้น แถมตอนนี้แอลกอฮอล์ในร่างกายกำลังปลุกเร้าความเป็นชายในตัวออกมา จนมันแข็งไม่รู้จะแข็งยังไงแล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นตอนที่เพื่อนๆ กำลังล้วงเข้าไปในที่สงวนของสาวๆ พวกที่มานั่งดริ้งค์ แต่เขาก็ไม่สนใจผู้หญิงพวกนั้น เพราะในใจคิดถึงแต่เธอ ไม่ว่าผู้หญิงพวกนั้นจะหน้าตาดีแค่ไหนก็สู้เธอไม่ได้"ฉันบอกให้คุณปล่อยไง เหม็นเหล้าจะตายอยู่แล้ว" มิลานพยายามจะดมหากลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ไม่มีติดตัวเขามาเลย ถึงแม้จะไม่มีกลิ่นน้ำหอม ..ได้ยินแค่พวกเพื่อนๆ ของเขาคุยกัน เธอก็รู้สึกหึงหวงมากแล้ว ที่รู้ว่าเขาไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้หญิงพวกนั้นด้วย"นายเหนือนรก! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ..อื้อออ!" เขาไม่ปล่อยแถมยังยกชายเสื้อของเธอขึ้นมาพร้อมกับเสื้อชั้นใน แล้วก้มลงไปดูด..ชายหนุ่มดูดยอดปทุมพร้อมกับบีบเคล้

ในขณะที่กำลังมีเสียงฝีเท้าคนเดินลงมาอยู่นั้น คนที่ยืนอยู่ข้างล่างต่างก็มองขึ้นไปพร้อมกันเห็นแค่ขาเรียวที่ก้าวลงมาก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงใบหน้าของผู้เป็นแม่ถึงกับหันขวับไปมองหน้าลูกชายแบบตกใจ และไม่เชื่อสายตาตัวเอง..ว่าลูกชายจะเอาผู้หญิงเข้ามานอนในบ้านพร้อมกันถึงสองคน ..มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกของนาง?ลงมาถึงครึ่งทาง..คนที่เป็นเจ้าของเรือนร่างระหงถึงกับหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าข้างล่างไม่ได้มีแค่เขากับจั๊กจั่น แต่ยังมี.."นี่เธอ??!!" จากที่ไม่เชื่อตา ตอนนี้แทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นว่าผู้หญิงอีกคนเป็นใคร สายตาของนางดีมากและความจำแม่นด้วย เห็นแค่นี้ก็จำได้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้.."เธอมาอยู่ในบ้านของฉันได้ยังไง! ลูกทำอะไรลงไป?" ประไพหันมาที่ลูกชาย"แม่ครับใจเย็นๆ ก่อนนะครับ""จะให้แม่ใจเย็นได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้มันเป็นเมียน้อยของพ่อลูกนะ!!""เมียน้อย?" จั๊กจั่นได้ยินเต็มสองหู"เรื่องนั้นแม่เข้าใจผิด ที่จริงเธอไม่ได้เป็นอะไรกับพ่อ" ชายหนุ่มพยายามจะอธิบายให้ผู้เป็นแม่เข้าใจ"จะไม่เป็นได้ยังไง รู้ไหมว่าพ่อของลูกหมดไปกับมันเท่าไร" แต่แม่ของเขาเหมือนจะไม่พยายามเข้าใจสิ่งที่ลูกชายพูดเลย และตอนนี้นางก็เริ่

"ขอพบท่านประธานเหรอคะ" พนักงานมองคนที่มาขอพบ ..เสื้อผ้าการแต่งตัว เหมือนกับไม่ได้มาคุยงาน"ผมมีธุระจะคุยกับท่านประธาน" สายตาแบบนี้ทำไมภูธรจะดูไม่ออกว่าพวกเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเขาเคยอยู่จุดสูงสุดมาแล้ว ถ้ามีคนแต่งตัวแบบนี้มาขอพบประธานใหญ่..คงให้เข้าพบหรอก"รอก่อนเดี๋ยวขอแจ้งเลขาของท่านก่อนค่ะ" ใบหน้าของพนักงานดูจะไม่จริงจัง ยังชั่งใจอยู่ว่าจะแจ้งดีไหม"ทำไมคุณถึงคิดว่าท่านจะรู้ล่ะ ว่าลูกเราอยู่ที่ไหน" ผู้เป็นภรรยายังคงถามสามีในขณะที่ยืนรอ"มันเหลือแค่หนทางเดียว เราไม่รู้นี่ว่าลูกไปอยู่ที่ไหน"ทั้งสองนั่งรอที่โต๊ะรับแขกชั้นล่างอยู่นานสองนาน พนักงานก็ดูเหมือนจะเฉยมาก..น้ำสักแก้วก็ไม่มีมาบริการ"ติดต่อขึ้นไปให้หรือยังครับ" ภูธรเดินมาถามอีกครั้ง"คุณคะ คนที่คุณมาขอพบคือประธานของบริษัทนี้ คุณช่วยใจเย็นกว่านี้ได้ไหมคะ" ว่าแล้วพนักงานคนนั้นก็หันไปตะไบเล็บต่อ"ฉันว่าคุณมานั่งรอก่อนดีกว่าค่ะ" ภรรยาเดินมาจูงมือสามี"คุณก็เห็น ว่าพนักงานไม่สนใจเราเลย""จะว่าให้พวกเขาก็ไม่ได้หรอกค่ะ มันคงเป็นระบบระเบียบของบริษัท""มันจะระเบียบอะไรนักหนา รอมาชั่วโมงกว่าแล้วนะ" ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทาน และตอนนี้ก็

"ฉันว่าเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า จะมายืนคุยอะไรอยู่ตรงนี้ อายชาวบ้านชาวช่องเขา" ประไพยังได้เอ่ยพูดต่อ ที่จริงไม่มีใครมองเข้ามาเห็นหรอก เนื้อที่กว้างขวางขนาดนี้และภูธรก็ยอมเดินตามเข้ามาแต่โดยดีในห้องรับแขก.."ฉันจะเป็นคนพูดก่อนเลยแล้วกันนะ" ในฐานะที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เพราะตอนนี้สามีได้โอนทุกอย่างที่นางควรจะได้ให้กับนางหมดแล้ว ..และทุกคนต่างก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี"ในเมื่อเด็กเขารักกัน เราเป็นผู้ใหญ่แก่ใกล้จะลงโลงกันอยู่แล้ว ทำไมไม่ปล่อยให้เด็กเขาได้มีชีวิตอยู่ร่วมกันไป"ถึงแม้คำพูดของแม่จะไม่มีความอ่อนโยนเลย แต่ทุกประโยคที่พูดออกมามันทำให้ลูกชายแทบจะน้ำตาไหล เพราะเหมือนแม่กำลังปกป้องความรักของลูกอยู่"เรื่องผิดพลาดที่ผู้ใหญ่ได้ทำไว้ในอดีต ฉันจะไม่นำมันมาพูดให้มีผลกระทบต่อปัจจุบันและอนาคตของเด็ก คุณเห็นด้วยไหมคุณภูธร" ประโยคนี้ประไพหันไปมองพ่อของเธอโดยตรงและบุคคลที่ถูกเอ่ยชื่อขึ้นมาถึงกับพูดไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในเมื่อต้นต่อเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะอะไรภูธรรู้ดียิ่งกว่าใคร"ในเมื่อตอนนี้เรากำลังจะเป็นปู่ย่าตายายกันแล้ว""..?.." ประโยคหลังมันทำให้แขกทั้งสองถึงกับสะดุ้