บทที่ 61

"อะไรนะ?" มกราถึงกับถามซ้ำ เพราะไม่คิดว่าพ่อของเพื่อนจะยังมีน้ำยาอยู่

"ก็อย่างที่มึงได้ยินนั่นแหละ"

"แล้วมึงจะเอายังไง"

"จะเอายังไงล่ะ?" เหนือตะวันคิดว่าตัวเองคงทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพ่อเขาจริง คงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกของเขา เพราะดูจากท้องของผู้หญิงคนนั้นแล้วเท่ากับท้องของ... คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าสวยหวานก็ลอยเข้ามา เป็นไปได้อยากจะให้เธอมาด้วย แต่เขาต้องทำสิ่งที่พ่อเธอต้องการให้สำเร็จก่อน

"แล้วมึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหนวะ"

"น้องมึงกำลังสนุกกับงานอยู่เลย" มกราให้มะลิซ้อนไปเป็นนักสืบแทน ในระหว่างที่รอพี่ชายมารับ

"คืนนี้กูคงจะกลับไปนอนบ้าน มึงช่วยหาแม่ให้กูหน่อยนะว่าแม่กูไปอยู่ไหน"

"ให้กูหาตั้งแต่เมียยันแม่เลยเหรอวะ"

"กูก็พึ่งได้แต่มึงนี่แหละ..เพื่อนรัก"

"ทีแบบนี้รักกูขึ้นมาเลยนะมึง"

ในเวลาต่อมา..

ถ้าเป็นบ้านปลายนา ตะวันคงจะลับขอบฟ้าไปแล้ว ที่จริงอยู่ที่นี่ก็ลับขอบฟ้าไปแล้วเช่นกัน แต่มองไม่เหมือนที่นั่น

ทั้งๆ ที่นี่เป็นบ้านเกิด แต่ทำไมเขาคิดถึงที่นั่นมาก หรือเพราะมีเธออยู่

และอีกความรู้สึกก็เป็นห่วงแม่ไม่แพ้กัน ข้อความอะไรก็ไม่มี ..แต่เขาไม่คิดว่าแม่จะเกิดเรื่องร้ายอะ