บทที่ 60

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไปในความมืด ทั้งสามได้แต่มองตาม เพราะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่รู้ใครจะไปทำได้ เพราะนั่นมันแสดงถึงการปฏิเสธสิ่งที่เขาขอพ่อของเธอมา

"ขึ้นบ้านได้แล้ว" ภูธรหันไปสั่งภรรยากับลูกสาว ..มิลานได้แต่เดินตามหลังผู้เป็นพ่อขึ้นบ้าน แต่สายตาของเธอยังมองไปในความมืดตรงที่เขาเดินหายไป

วันต่อมา..

หญิงสาวลงมาทำงานบ้านเหมือนทุกครั้ง แต่สายตาของเธอพยายามมองไปที่บ้านหลังนั้น เผื่อว่าจะเห็นเขา แต่ก็เงียบมาก

"ทำกับข้าวเสร็จแล้วเอาลงไปส่งพ่อด้วย" ทำไมพ่อจะไม่รู้ว่าลูกสาวมองอะไร แต่ภูธรไม่คิดว่าลูกสาวจะมาสนใจผู้ชายบ้านนอกบ้านนาอะไรแบบนี้ ถึงแม้หน้าตาของเขาจะหล่อมาก แต่ก็เป็นแค่หลานของชาวไร่ชาวนา

"ค่ะพ่อ"

หญิงสาวมองตามหลังผู้เป็นพ่อที่เดินไปทางสวนผัก เธอก็รีบหุงข้าวไว้ ก่อนที่จะเดินมาบ้านอีกหลัง เพราะต้องให้เห็นกับตาว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก

"บ้านนี้ไปไหนกันหมด" หญิงสาวมาถึงก็ไม่มีใครอยู่บ้านรวมทั้งป้าและลุงก็ไม่เห็น ..เธอจำเป็นต้องได้เดินกลับมา เพราะต้องรีบไปส่งข้าวให้พ่อกับแม่ที่ลงไปสวนก่อนหน้านั้นอีก

มิลานลงมาที่สวนผักก็เจอพวกท่านทั้งสี่ที่กำลังช่วยกันทำสวน มีวิทยุ